ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 27

จวนเฉิงเสี้ยง 松涛苑

ฉู่หลิงเซวียนนั่งอยู่ข้างเตียงของนางอู๋ทั้งน้ำตา และป้อนยาให้นางอย่างระมัดระวัง

บนหัวของนางอู๋ถูกพันด้วยผ้ากำมะหยี่สีน้ำเงิน เอนตัวพิวหัวเตียงด้วยสีหน้าซีดเซียว หลังจากดื่มยาไป 2 รอบ ขมวดคิ้วแสดงความหงุดหงิด

“พ่อของเจ้าไปบ้านป้าจ้าวอีกแล้วหรือ?”

“ไม่ใช่ค่ะ คืนนี้พ่อนอนอยู่ในห้องสมุด และป้าจ้าวไปส่งซุป และไม่ได้ให้นางเข้าไป”

“เหอะ ฉู่เชียนหลีกลับมาแล้ว และให้กำเนิดที่มีดวงตาเหมือนซูซื่อ พ่อเจ้าคงจะยุ่งอยู่กับการคิดถึงภรรยาเก่าน่ะสิ”

นางอู๋พูดด้วยน้ำเสียงเสียดสีที่อธิบายไม่ได้

“ท่านแม่ ซูซื่อดีขนาดนั้นเลยหรือ?” ฉู่หลิงเซวียนไม่เข้าใจ

"คนที่ตายแล้ว ก็ดีกันทุกคน"

ตอนที่ยังมีชีวิตอยู่แต่กลับมองไม่เห็น

“ท่านแม่ วันนี้ท่านพ่อเห็นฉู่เชียนหลี ผู้หญิงเลวคนนั้นดูหยาบคายมาก แต่สุดท้ายท่านพ่อก็ไม่ได้ลงโทษนาง”

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ฉู่หลิงเซวียนเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ และใบหน้าของเธอก็ขุ่นเคืองมากยิ่งขึ้น

“ฉู่เชียนหลีครอบครองโสมเสวียนม่วงและยาหนิงลู่ ซึ่งเป็นสิ่งที่ดีที่ช่วยปกป้องชีวิตได้ พ่อเจ้าจึงไม่อยากทะเลาะกับนางมาก แต่ถ้าเธอหายไปแม้ว่านางจะถูกฆ่าต่อหน้าพ่อเจ้า เขาไม่แม้แต่จะกะพริบตา”

ดวงตาของฉู่หลิงเซวียนเป็นประกาย: "ท่านแม่ ท่านหมายความว่าร..."

เวลาแบบนี้ท่านแม่มีแผนแล้ว?

“แล้วโหลเชิ่งกับองครักษ์พวกนั้นล่ะ?”

“พวกมันทั้งหมดถูกขังอยู่ในคุกใต้ดินแล้ว”

“ปล่อยมันออกไป และโยนไปตรงหน้าฉู่เชียนหลี พวกเรามาดูนางกันดีกว่า” สายตาของนางอู๋หนักอึ้ง

“ท่านแม่ ฉู่เชียนหลีจะใช้ของล้ำค่าเพื่อช่วยคนใช้ได้กี่คนกัน?”

“นางช่วยแล้ว ซึ่งพิสูจน์ว่าของพวกนั้นเธอไม่ได้หายาก และในมือนางจะต้องมีของที่พึ่งพาได้อีกเยอะ นางไม่ช่วยยิ่งดี พรุ่งนี้ทั้งเมืองหลวงจะได้รู้ว่าเธอทำร้ายคน” เสียงของนางอู๋เยือกเย็น

“ท่านแม่ความคิดรอบคอบมาก ลูกสาวคนนี้จะรีบสั่งการ” ดวงตาของฉู่หลิงเซวียนเป็นประกาย

กลางดึก ณ สวนฝูยู่

ฉู่เชียนหลีหลับสบายในผ้าห่มหนานุ่ม

ไม่ไกลนัก บนเตียงเล็ก ๆ คั่นด้วยม่านด้านหลัง เซินเป่านอนขด จากนั้นก็เตะผ้าห่มออก เผยให้เห็นพุงกลม ๆของเขา

เฟิ่งเสวียนตู้ลุกขึ้นเดินมา เมื่อเห็นหน้าตาของเขา เขารู้สึกทำอะไรไม่ได้ และก้าวไปข้างหน้าดึงผ้าห่มมาคลุมอย่างระมัดระวัง

“ปังปังปัง!”

วินาทีต่อมา เสียงเคาะประตูอย่างแรงก็ดังขึ้น

“คุณหญิง ช่วยด้วย!”

เสียงร้องไห้ดังก้องไปทั่วลานเรือน เซินเป่าตกใจและลืมตาขึ้นทันที

เฟิ่งเสวียนตู้รีบพิงตัวและตบเบา ๆ

“ไม่ต้องกลัวเซินเป่า ข้าจะไปดูเอง”

“เจ้าอาขี้เหล่!” ดวงตาของ เซินเป่าเบิกกว้าง เขาคว้าข้อมือของเฟิ่งเสวียนตู้ไว้อย่างรวดเร็ว ยกผ้าห่มของเขาขึ้นแล้วบอกเขา “รีบเข้าไปซ่อนข้างใน!”

เฟิ่งเสวียนตู้ตกตะลึง: “ซ่อน?”

“ชู่ว!” เซินเป่ารีบโบกมือให้เขาเงียบ และดึงมือเขาพาไปที่เตียงของตัวเอง ห่มผ้าห่มผืนเล็กทั้งสองไว้แน่นแล้วพูดด้วยเสียงต่ำกว่า “ท่านแม่ของข้า มีนิสัยตื่นนอน "

“นิสัยตื่นนอน?”

"ค่อย ๆดูเอาไว้ ต้องสัมผัสด้วยตัวเอง"

อีกด้านหนึ่ง ฉู่เชียนหลีกำลังหลับสนิท จู่ ๆ ก็ตื่นขึ้น และลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ

วินาทีต่อมา ความโกรธและความอาฆาตก็พุ่งขึ้น ปกคลุมไปทั่วทั้งห้องทันที และผู้คนก็หยุดนิ่งไม่ได้ ทำให้คนรอบข้างหายใจติดขัด

ภายในห้อง สายตาของเฟิ่งเสวียนตู้หรี่ลง แม้แต่เขาก็ยังรู้สึกกดดันอย่างมาก

ฉู่เชียนหลีลุกขึ้นนั่งช้า ๆ ดวงตาที่เป็นประกายเมื่อกลางวันก็ลดลง นัยน์ตาลึกสะท้อนแสงอาทิตย์พลบค่ำ เย็นชาราวกับนักล่าในคืนที่มืดมิด

นางลุกขึ้นจากเตียง ผมสีดำขลับตกลงมา และพาดไว้ที่ไหล่ ทำให้แก้มที่บอบบางของเธอดูซีดและเล็กลง