ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 31

เฟิ่งเสวียนตู้เอ่ยพูด： “เจ้าคิดว่าทิวทัศน์ที่นี่เป็นเช่นไร?”

นัยน์ตาฉู่เชียนหลีเคลื่อนไหวเล็กน้อย เจ้าขี้เหล่ใส่ใจจริงๆ นางกำลังคิดว่าจะทำอย่างไรให้ร่างเดิมฝันสลาย เขาก็พูดขึ้นแล้ว

“ได้ยินว่าองค์ชายสามชื่นชอบไม้ไผ่เป็นพิเศษ วันนี้เมื่อดูแล้ว เป็นไปตามคำล่ำลือ ที่นี่คือตำหนักองค์ชาย ทว่ากลับไร้ซึ่งกลิ่นอายของความหรูหรา ทุกหนทุกแห่งเปี่ยมไปด้วยไผ่ที่อุดมสมบูรณ์ กล่าวได้ว่าเป็นความเงียบสงบท่ามกลางความวุ่นวาย ตามคำกล่าวที่ว่า ขอเพียงจิตใจสงบ แม้จะอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ว้าวุ่นก็ยังคงนิ่งสงบ”

แววตาของเฟิ่งเสวียตู้หม่นหมอง นางตั้งหน้าตั้งตารอให้หยุนชิงกุยกลับมาจริงๆ ด้วย มิเช่นนั้นจะชื่นชมเขาเช่นนี้ได้อย่างไร?

“ไม้ไผ่เหล่านี้ จะอธิบายสิ่งใดได้?”

เป็นเพียงวิธีการไม่ชอบเพื่อให้ได้มาซึ่งชื่อเสียงเกียรติยศเท่านั้น！

“นี่ไม่ได้เป็นเพียงเรื่องของไม้ไผ่ เจ้าดูทิวทัศน์ในตำหนัก ทางเดินที่คดเคี้ยว สะพานที่มีน้ำไหลผ่าน เปี่ยมไปด้วยกลิ่นอายของเขาสง่างาม มีเพียงผู้ที่คงความเป็นตนเองท่ามกลางความวุ่นวายเท่านั้น จึงจะสามารถสร้างสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบเช่นนี้ได้”

ฉู่เชียนหลีสัมผัสได้ถึงอารมณ์ของร่างเดิมที่รุนแรงยมากขึ้นเรื่อย ยกมุมปากขึ้นลุ่มลึกยิ่งกว่าเดิม

“หากข้าเดาไม่ผิด ในโถงหลักขององค์ชายสาม ต้องแขวนภาพอักษรเอาไว้อย่างแน่นอน”

“ภาพอักษร?” เฟิ่งเสวียนตู้ขมวดคิ้วเป็นปม

“ใช่แล้ว วิวทิวทัศน์เช่นนี้ หากเปลี่ยนเป็นข้า ต้องแขวนภาพอักษรไว้ในโถงหลักอย่างแน่นอน ทางด้านซ้ายเขียน ด้วยหากมิสมถะก็จะมิอาจแจ้งในปณิธาน ด้านขวาเขียนหากมิสงบก็จะมิอาจตรองการณ์ไกล”

ด้านหลังไม่ไกล สีหน้าของเซียวจวินยี่เปี่ยมไปด้วยความตกใจ

“จิ่นจือ น้องเดาถูกแล้ว！ ก่อนหน้านี้นางไม่เคยมาที่จวนองค์ชายสามใช่หรือไม่?”

ชูจิ่นจือระงับความแน่นอกที่เกิดขึ้นเพราะเดินเร็ว นัยน์ตาฉายความแปลกใจเช่นเดียวกัน

ถ้อยคำนี้ ไม่เหมือนคำพูดที่ฉู่เชียนหลีในอดีตจะพูดออกมาได้

เฟิ่งเสวียนตู้ได้ยินคำพูดของฉู่เชียนหลี อดไม่ได้ที่จะชะงัก ：”แบบนี้ก็เดาได้ด้วยเหรอ?”

ฉู่เชียนหลีนั่งอยู่บนเก้าอี้นุ่มๆ โน้มตัวลงเล็กน้อย มุมปากยกขึ้น：“เพราะใครบางคนเป็นคนกระสอบ”

หึ เสแสร้งเก่งจริงๆ！(ภาษาจีนคือเหนิงจวง จวง มีความหมายว่าเป็นกระสอบใส่ของ คำพ้องเสียงกับ จวง มีความหมายว่าเสแสร้ง )

ถ้าหากองค์ชายสามหากมิสมถะก็จะมิอาจแจ้งในปณิธาน ไม่แก่งแย่งชิงดีชิงเด่น แล้วทำไมเขาจึงให้ร่างเดิมบอกใบ้ขอให้ตระกูลซูช่วยสนับสนุน? สำหรับตระกูลซูที่ไม่รู้จักพอ！ ทำไมต้องเหน็ดเหนื่อยเข้าไปข้องเกี่ยวกับจวนเฉิงเสี้ยงด้วย?

สุภาพบุรุษผู้สง่างามอะไรนั่น ไม่แก่งแย่งชิงดีชิงเด่นเหมือนดอกเบญจมาศอะไรนั่น ก็เพื่อซ่อนเร้นความทะเยอทะยานของตน สร้างภาพพจน์ความเป็นสุภาพบุรุษเท่านั้น！

ด้านหลัง เซียวจวินยี่ดึงแขนเสื้อของซูจิ่นจือ พูดด้วยความสงสัย

“จิ่นจือ คนกระสอบหมายความว่าอะไร?”

ซูจิ่นจือดึงแขนเสื้อกลับมา ทว่าแรงกลับไม่มากพอ：“ไม่รู้”

เซียวจวินยี่ไม่ทันสังเกตเห็น จากนั้นเขาก็ลอบฟังต่อ

เก้าอี้นุ่มขยับไปด้านหน้าต่อ มาถึงโถงรับรองแขกอย่างรวดเร็ว

พ่อบ้านแอบเช็ดเหงื่อเย็น： “คุณหนูใหญ่ คุณหนูนั่งรอครู่หนึ่งขอรับ อีกเดี๋ยวองค์ชายสามก็จะกลับมาแล้ว”

เข้าไปในโถงหน้า มีคำพูดของฉู่เชียนหลี เฟิ่งเสวียนตู้สังเกตภาพอักษรในห้องก่อนเป็นอันดับแรก

เป็นจริงตามนั้น ทั้งสองด้านของกำแผงภาพภูเขาหมึก แขวนสองคำนั้นไว้อย่างโจ่งแจ้ง

หากมิสมถะก็จะมิอาจแจ้งในปณิธาน หากมิสงบก็จะมิอาจตรองการณ์ไกล”

เมื่อเป็นเช่นนี้ เขาก็ยิ่งอารมณ์ไม่ดี

ทำไมฉู่เชียนหลีถึงรู้จักหยุนชิงกุยดีขนาดนี้?

“เจ้ายังเดาสิ่งใดได้อีก?”

ฉู่เชียนหลี่มองพ่อบ้านที่อยู่ข้างๆ：“ไม่ยกน้ำชามาให้หรือ?”

“ขอรับ ยกมาให้คุณหนูใหญ่เดี๋ยวนี้ขอรับ”

พ่อบ้านรีบบอกให้สาวใช้ไปเตรียม

ฉู่เชียนหลียกมุมปากขึ้น： “เจ้าเชื่อหรือไม่ น้ำชาในจวนองค์ชายสาม ต้องเป็นชาไผ่เมื่อปีที่แล้วแน่นอน น้ำที่ใช้คือน้ำค้างจากป่าไผ่”

เฟิ่งเสวียนตู่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย： “เรื่องนี้เจ้าก็เดาได้ด้วยหรือ?”

“องค์ชายสามป่าวประกาศมาโดยตลอดว่า เขาชื่นชอบจักจั่นมากที่สุด ทั้งยังชื่นชมจักจั่นว่าน้ำค้าง ไหลลงมาราวกับเงาต้นไม้ แล้วยังถูกขนานนามว่าเป็นนักพรตน้ำค้างบริสุทธิ์ บวกกับเรียกร้องให้ประหยัดอดออม เพราะเคยได้รับคำชมจากฝ่าบาท เขามีป่าไผ่ผืนใหญ่แบบนี้ ไม่มีวันเปลืองเงินไปซื้อชาชื่อดังที่ส่งมาจากเจียงหนานอย่างแน่นอน”

เซียวจวินยี่โบกพัดแล้วเดินเข้ามาหา：“ท่านผู้น้อง เจ้าคือน้องชายของข้า จิ่นจือเกือบจะได้เป็นลุงของเจ้า ไม่มีคนนอก ไม่ต้องเกรงใจ เจ้ารีบเข้าไปดูด้านใน อย่าปล่อยให้คุณหนูฉู่รอนาน”

สีหน้าของหยุนชิงกุยเคร่งขรึม：“จวินยี่ พูดจาเหลวไหลไม่ได้”

“ได้ ข้าไม่พูดจาเหลวไหล เจ้ารีบไปก็พอแล้ว”

หยุนชิงกุยไม่อาจทำสิ่งใดได้ ทำได้เพียงขมวดคิ้วเป็นปมแล้วเดินเข้าไปในโถงหลัก

ฉู่เชียนหลีได้ยินเสียงฝีเท้า เงยหน้าขึ้นช้าๆ เห็นองค์ชายสามที่เดินตามหลังเซียวจวินยี่และซูจิ่นจือ เคลื่อนไหวนัยน์ตาเล็กน้อย

นางยังไม่ได้เตรียมตัว คิดไม่ถึงว่าจะได้เจอคนตระกูลซู

“องค์ชายสามกลับมาแล้ว?”

แววตาของหยุนชิงหม่นหมองลงเล็กน้อย ใบหน้าหล่อเหลาเคร่งขรึม เขาใช้ป้ายองค์ชายจำนองต่อหน้าทุกสายตา รับปากว่าจะให้เงินกับฉู่เชียนหลี เขาไม่คิดจะผิดสัญญา เพียงแต่ประชุมราชสำนักทำให้เสียเวลาไปครู่หนึ่ง ทว่าคิดไม่ถึงผู้หญิงคนนี้กลับมาหาถึงจวน?

นางถึงขั้นไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์ในอดีต ไม่ให้เกียรติตนถึงขั้นนี้！

“คุณหนูฉู่……”

“องค์ชายสาม ลำดับของข้าใหญ่ เพื่อแตกต่างจากน้องหลิงเซวียน องค์ชายสามเรียกข้าว่าคุณหนูใหญ่เถอะ” ฉู่เชียนหลีอมยิ้มแล้วพูดขึ้น

“อืม คุณหนูใหญ่ฉู่ ข้าให้คนไปเตรียมทองคำแล้ว เหตุใดคุณหนูใหญ่จึงใจร้อนเช่นนี้? ทั้งยังชี้แนะให้เด็กมาสร้างความปั่นป่วนในจวนองค์ชาย?”

ฉูเชียนหลีเงยหน้าขึ้น ขนตางอนยาวสั่นไหว นางเจตนาเข้าใกล้ ถ้อยคำของนางแฝงเลศนัย

“องค์ชายสาม ความเป็นจริงด้วยสัมพันธ์ของข้ากับองค์ชาย ท่านพูดจาดีๆ กับข้า ประจบข้าเล็กน้อย ข้าไม่เอาทองคำเหล่านั้นก็ได้”

มองใบหน้างดงามไร้ที่ติ สีหน้าของหยุนชิงกุยสั่นไหวอย่างไม่อาจควบคุม

“ท่านพี่！”

เวลานี้ ฉู่หลิงเซวียนเดินสาวเท้ามา สีหน้าซีดขาว หายใจหืดหอบ แค่มองก็รู้ว่ามาด้วยความรีบร้อน แววตาที่มองฉู่เชียนหลีเปี่ยมไปด้วยการตำหนิ

“ท่านพี่ทำเช่นนี้ได้อย่างไร?”

เซียวจวินยี่จับพัดในมือแน่น แววตาทอประกายแวววาว： “ดูสิ เรื่องสนุกเริ่มต้นขึ้นแล้ว”