ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง นิยาย บท 8

เมื่อจั๋วซือหรานเห็นฝูซูกลับมา นางคิดว่าฝูซูพาคุณหมอมาถึงบ้านแล้ว ผู้ใดจะทราบได้ว่า ชายหนุ่มแสนหล่อเหลาที่กล่าวถึงในเมื่อวานนี้ว่า จะต่างคนต่างอยู่ เวลานี้ชายผู้นี้แต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีดำและกำลังนั่งหน้าโต๊ะแปดเซียน

จั๋วซือหราน "ทำไมถึงเป็นเจ้าล่ะ"

เฟิงเหยียนเหลือบมองถ้วยชาในมือของเขา "ผู้ดูแลของเจ้าไปตามคุรหมอที่เรือนหมอของตระกูลเหยียน"

“ข้าไปตามคุณหมอที่บ้านมิได้หรือเจ้าคะ” จั๋วซือหรานลากเก้าอี้หนึ่งตัวออกมาแล้วนั่งลง ใบหน้าของนางซีดเซียว นางริมชาเองและดื่มหมดถ้วย

“เพราะคนที่ไปเชิญคุณหมอเป็นผู้ติดตามของเจ้า ดังนั้นตระกูลเหยียนจึงส่งข่าวข้า ข้านึกว่าเจ้าจะมีกลอุบายใหม่ ๆ ดังนั้นจึงเข้ามาดูเสียหน่อย” เฟิงเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่มีอารมณ์ใด ๆ

“แล้วคุณหมอล่ะ เจ้าไม่ได้ให้คุณหมอตามมาด้วยหรือ ” จั๋วซือหรานถาม

เฟิงเกยียนไม่ได้พูดอะไร นั่นหมายถึงจั๋วซือหรานพูดได้ถูก

เพราะเมื่อวานเหยียนฉีบอกว่า ชีพจรของนางแข็งแรงมากและถึงแม้จะมีอาการบาดเจ็บภายใน แต่ปัญหาก็ไม่ร้ายแรง ยิ่งไปกว่านั้น พลังทางจิตวิญญาณและความสามารถในการฟื้นฟูของลูกหลานตระกูลจั๋วนั้นเหนือกว่าคนทั่วไปมาก

เมื่อรวมกับยาน้ำค้างหยกที่เขาให้ไว้เมื่อวานนี้ ก็มากเกินพอที่จะรักษาอาการบาดเจ็บของนางได้

ดังนั้นเขาจึงคิดว่า จั๋วซือหรานจะเล่นงานอะไรอีก ดังนั้นเขาจึงไม่ให้คุณหมอตามเขามา

ในขณะนี้ เฟิงเหยียนได้กลิ่นจาง ๆ ของเลือดและได้กลิ่นสุราแรงด้วย

กฎตระกูลจั๋ว มีแส้หนามอันเป็นเอกลักษณ์โดยนำแส้แช่ในเสุราแรง แส้นี้ได้รับการออกแบบมาเป็นพิเศษเพื่อยับยั้งพลังทางจิตวิญญาณของลูก ๆ ตระกูลจั๋วที่มีพลังการฟื้นฟูโดยกำเนิดและเหนือกว่าคนธรรมดาทั่วไป

โดยในปกติแล้ว เมื่อเฆี่ยนลงหนึ่งครั้งจะต้องอาเจียนเป็นเลือด

แม้แต่ผู้ชายก็อาจไม่สามารถยืนได้หากได้รับเฆี่ยนมากกว่าสองครั้ง

ด้วยความเข้มข้นของกลิ่นเลือดและสุราแรง นางคงได้รับการเฆี่ยนมากกว่าหนึ่งหรือสองครั้ง

และนางยังพูดได้โดยไม่เปลี่ยนสิหน้า เขาไม่รู้ว่าต้องชมว่า สตรีที่มีพรสวรรค์แห่งตระกูลจั๋วสมชื่อเสียจริง หรือชมนางเป็นแม่นางที่น่ากลัว มีความอดทนอย่างสูง

จั๋วซือหรานจับหน้าผากด้วยมือของตนเองแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยล้า "ท่านอ๋องเฟิง ข้าไม่มีเวลามาเล่นแง่เล่นง่ามกับเจ้า และเคารพความปรารถนาของเจ้าที่อยากต่างคนต่างอยู่ แต่เวลานี้ ข้าต้องการรับการรักษาจากคุณหมอจริง ๆ "

เมื่อเฟิงเหยียนดูใบหน้าที่ซีดเซียวของนาง เฟิงหยานขมวดคิ้วเล็กน้อย “ตระกูลจั๋วไม่มีหมอประจำจวนหรือ”

“หมอประจำจวน ข้าจะกล้าเรียกใช้หรือ” จั๋วซือหรานเงยหน้ามองเขาแวบหนึ่ง “จั๋วลิ่วเกลียดข้าจะตาย พ่อของนางห้ามคนในคลังจ่ายยาข้าด้วยซ้ำ ข้าจะเชิญหมอประจำจวนมาได้เช่นไร ต่อให้ข้าเชิญมาแล้ว ข้าก็ยังกลัวหมอจะโรยเกลือพิษที่แผลข้า แม้ร่างกายข้าจะแข็งแรงเพียงใดก็ไม่สามารถทนได้หรอก”

แหวนเสวียนเหยียนก็ไม่ได้ข้ามภพมากับนาง นางรู้วิธีการรักษาทว่าไม่มียารักษา แถมอาการบาดเจ็บทั้งหมดอยู่ด้านหลัง ทำให้นางรักษาได้ลำบาก

นางหายใจเข้าเบา ๆ แล้วพูดต่อ "ข้าจึงสั่งคนรับใช้ออกไปเรียกคุณหมอมา เพราะตอนนี้ข้าไม่สามารถรักษาตนเองได้ แต่เจ้ากลับทำได้ดีเสียจริง บอกห้ามก็ห้ามเลย "

นางเริ่มไอทันทีที่เธอพูดจบ ไหล่ของนางสั่นเล็กน้อย และเสียงที่นางกลั้นไอไว้ซ้อนด้วยเสียงที่มีเสมหะ

เฟิงเหยียนคุ้นเคยกับเสียงนี้มาก นั่นเป็นเสียงเสมหะปนเลือด

เขาขมวดคิ้วและหยิบป้ายไม้มะเกลือออก โยนป้ายบนโต๊ะ นั่นเป็นป้ายของคุณหมอ คุณหมอที่ผ่านการทดสอบโดยเฉพาะเท่านั้นจึงจะได้รับป้ายดังกล่าว และเมื่อได้รับป้ายนี้ จึงสามารถเอาป้ายไปหอยที่เรือนหมอและเป็นคุณหมอได้

เขามีป้ายนี้ นั่นหมายความว่า เขาสามารถรักษาอาการบาดเจ็บของนางได้เช่นกัน

แต่จั๋วซือหรานหมอบลงโต๊ะโดยไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ

“จั๋วจิ่ว” เฟิงเหยียนเรียก แต่จั๋วซือหรานยังคงนิ่งเงียบ

เขาขมวดคิ้วและเอื้อมมือออก ค่อย ๆ ดันไหล่นาง แต่เขาเห็นตัวนางล้มไปด้านข้าง

เฟิงเหยียนยื่นมือออกไปรับนางไว้ และร่างอันบอบบางของหญิงสาวก็ถูกโอบไว้อยู่ในอ้อมแขนของเขา

เสื้อคลุมที่คลุมไหล่ของนางตกใส่พื้น และหลังของนางเปื้อนไปด้วยสีแดงเลือดที่น่าสยดสยองโดยไม่เหลือสิ่งใดปิดไว้ได้

เฟิงเหยียนตกตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็หรี่ลงเพียงเล็กน้อย

แส้เก้าที

ตระกูลจั๋วลงมืออย่างโหดร้ายเสียจริง

และโดนตีเช่นนี้แล้ว นางยังตายอีก ช่างเก่งเสียจริง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน