ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1060

เยี่ยนชิงรีบย่ำเท้าไปหาฉู่หลิวเยว่และเตรียมจะเอ่ยปาก แต่กลับเห็นแม่นางฝั่งตรงข้ามพลันก้าวเท้าออกมาเสียก่อน

“ข้าน้อยมีนามว่าตู๋กูเยว่ ขอคารวะใต้เท้าเยี่ยนชิงเจ้าค่ะ”

ฉู่หลิวเยว่กล่าวพร้อมรอยยิ้มหวานจนใบหน้า และโค้งคำนับให้เขาไปพลาง

เยี่ยนชิงถึงกับเขาอ่อนและแทบจะทรุดลงกับพื้น

“นี่ท่าน…”

เขาพูดด้วยเสียงที่สั่นเครือ ทว่าก่อนที่เขาจะทันได้พูดอันใด ก็พลันเหลือบไปเห็นประกายวิบวับในดวงตากลมดำขลับของฉู่หลิวเยว่เสียก่อน

ดวงตาที่สุกใสแพรวพราวดั่งดวงดาราคู่นั้น เปล่งประกายระยิบระยับออกมาอย่างชัดเจน

จนเยี่ยนชิงสำลักน้ำลายตัวเอง และรีบกลืนคำพูดที่เหลือลงคอทันควัน

เขาคร่ำครวญอยู่ในใจ

เดิมทีมันควรจะเป็นองค์ชายที่เสด็จมาที่นี่ แต่จู่ๆ เขาก็ถูกเจียงจื่อหยวนรั้งไว้

ครั้นได้ยินว่ามันเกี่ยวกับสำนักวิชา องค์ชายก็ถึงกับหยุดฝีเท้าแล้วส่งเขามารับหน้าก่อน

เยี่ยนชิงคิดไว้ตั้งนานแล้วว่า หลังจากรู้เรื่องพวกนี้ ฉู่หลิวเยว่จักต้องไม่พอใจแน่นอน นางอาจจะโมโหแล้วโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ หรืออาจตำหนิติเตียน…

แต่คิดไม่ถึงว่านางจักนิ่งเฉยและปกปิดสถานะของตัวเองเช่นนี้!?

หากแต่ท่าทีแบบนี้นี่สิ น่ากลัวกว่าปฏิกิริยาเหล่านั้นเสียอีก!

เยี่ยนชิงยืนคร่ำครวญในใจอยู่พักหนึ่ง

ถ้ารู้แบบนี้เขาน่าจะรอมาพร้อมองค์ชายดีกว่า!

ไฉนตอนนี้เขาถึงกลายเป็นตัวรับกระสุน[1]ไปได้?

จากนั้นหลายๆ คนในห้องก็เริ่มสังเกตเห็นบรรยากาศแปลกๆ ระหว่างคนทั้งสอง

หูหยางจ้องมองพวกเขาทั้งสองคนสลับไปมา และถามอย่างลังเลว่า

“… ใต้เท้าเยี่ยนชิง ท่านรู้จักคุณหนูตู๋กูด้วยหรือ?”

เยี่ยนชิงกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

“… ระ…รู้จัก…”

“เมื่อก่อนข้าเคยพบใต้เท้าเยี่ยนชิงมาแล้วสองสามครา แต่ตอนนั้นข้ามิทราบเรื่องภูมิหลังของใต้เท้า

เยี่ยนชิง กระทั่งวันนี้ข้าถึงได้รู้ว่า แท้จริงแล้วตำแหน่งของใต้เท้านั้นพิเศษเพียงใด”

ฉู่หลิวเยว่ตอบกลับทันที รอยยิ้มพิมพ์ใจนั่นยังคงประดับอยู่บนใบหน้า ชวนให้บรรยากาศดูผ่อนคลาย

แต่พอคนรอบข้างได้ยินประโยคนี้ ก็ล้วนตกอกตกใจราวได้ยินเสียงฟ้าผ่า!

…ตู๋กูเยว่รู้จักใต้เท้าเยี่ยนชิง?

บุรุษผู้เป็นดั่งสหายคนสนิทของโอรสสวรรค์!

และมีสถานะสูงส่ง ถึงขั้นที่ว่าสามารถปลิดชีพคนในพระราชวังเมฆาสวรรค์ได้ในพริบตา!

เยี่ยนชิงหางตากระตุกอย่างแรง

ทุกคำพูดของฉู่หลิวเยว่ราวกับจับเขาขึ้นไปหิ้งแล้วเผาทิ้งอย่างใดอย่างนั้น!

หลินเทียนเฟิงมองภาพนั้นด้วยความประหลาดใจ และทันใดนั้นก็มีแสงสว่างวาบขึ้นในหัวของเขา!

ประเดี๋ยวก่อน!

ตู๋กูเยว่เป็นคนนอกพรมแดน นางย่อมมิเคยมาเยือนอาณาจักรเสิ่นซวี่

หมายความว่าพวกเขาน่าจะรู้จักกันตั้งแต่นอกพรมแดนแล้วใช่หรือไม่?

หากสังเกตปฏิกิริยาของทั้งสองคนดีๆ โดยเฉพาะท่าทีของใต้เท้าเยี่ยนชิง ก็จะเห็นว่าพวกเขาไม่เหมือนคนที่เคยพบกันแค่สองสามครั้งเลย

หรือว่า…

ในใจของหลินเทียนเฟิงเริ่มคาดเดาบางอย่างที่เกินความเป็นจริง

แต่มันดูไร้แก่นสารเกินไป แค่คิดเล่นๆ หัวใจของเขาก็สั่นระรัวอย่างควบคุมไม่ได้แล้ว

เขาเผลอหันไปมองหลินจือเฟย แต่กลับเห็นว่าหลินจือเฟยกำลังจับสังเกตคนทั้งสองอย่างตาไม่กะพริบ

สายตาจากผู้คนที่อยู่รอบๆ ทำให้เยี่ยนชิงแสบร้อนไปทั่วแผ่นหลัง

เขากลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก

“…คุณหนูตู๋กู ข้าขออนุญาตพูดกระไรสักนิด ได้หรือไม่?”

ห้องโถงกว้างที่เงียบอยู่แล้วพลันเงียบกริบยิ่งกว่าเดิม

คนอย่างเยี่ยนชิงเนี่ยนะ?

หากว่าตามตำแหน่งของเขาแล้ว เขาจะต้องพูดจาสุภาพสตรีบ้านๆ เพียงนี้เชียวหรือ!?

ทว่าอีกนัยหนึ่ง มันไม่ใช่แค่ความสุภาพ แต่ยังแฝงด้วยการวิงวอนขอร้องอีกต่างหากโนเวลพีดีเอฟ

ผู้คนที่อยู่ตรงนั้นต่างตกตะลึง

ทว่ามีเพียงฉู่หลิวเยว่ผู้กุมความลับทุกอย่างเท่านั้น ที่มิได้แสดงท่าทีประหลาดใจใดๆ รอยยิ้มสวยกดยิ้มลึกลงกว่าเดิม

“ได้สิ”

เยี่ยนชิงสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะผายมือไปอีกทาง

“เช่นนั้นก็เชิญทางนี้”

คงไม่ใช่…อย่างที่พวกเขาคิดหรอกนะ?

…

“เยี่ยนชิงผิดไปแล้ว คุณหนูหลิวเยว่โปรดลงโทษข้าน้อยด้วยเถิด!”

ทันทีที่ก้าวขาเข้าไปในห้องที่อยู่เยื้องๆ กัน เยี่ยนชิงก็พลันคุกเข่าลงข้างหนึ่ง แล้วสารภาพผิดออกมาไม่หยุด

ฉู่หลิวเยว่แสร้งทำตาโตราวประหลาดใจ

“นี่ใต้เท้าเยี่ยนชิงคิดจะทำอันใด? โปรดรีบลุกขึ้นเถิด! อย่าได้คุกเข่าให้ข้าเช่นนี้! หากคนนอกรู้เข้า มันจะดูไม่เหมาสมเอานะเจ้าคะ?”

เยี่ยนชิงแทบร้องไห้ทั้งน้ำตา พลางขอร้องอ้อนวอน

“ได้โปรดอย่าแกล้งข้าน้อยเลยนะขอรับ ก่อนหน้านี้ที่ท่านปิดบัง จริงๆ แล้วข้าน้อยไม่มีทางเลือก…”

“โอ้? ไม่มีทางเลือกหรือ? เช่นนั้น นายของเจ้าก็ไม่มีทางเลือกเหมือนกันหรือ?”

ฉู่หลิวเยว่เลิกคิ้วขึ้นนิดๆ

เยี่ยนชิงถึงกับสำลัก

“หากข้าไม่มา เช่นนั้นโอรสสวรรค์คงจะเลือกสามพระตำหนักหกหมู่เรือน [2] แล้วอยู่กินกันอย่างมีความสุขในวังแห่งนี้ไปแล้วใช่หรือไม่? หืม?”

“เอ่อ…ท่านเข้าใจผิดแล้ว…”

“หวนอ้วนเยี่ยนผอม [3]มีสาวงามมากหน้าคร่าตาเต็มวังเช่นนี้ หากข้าเป็นบุรุษ เพียงมองหน้าก็หวั่นไหวแล้ว”

เยี่ยนชิงกดดันจนแทบหายใจไม่ออก

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาอยากด่าผู้เป็นนายมาก

เหตุใดเจ้าถึงต้องมารับผิดชอบในสิ่งที่ไม่ได้ก่อเช่นนี้!?

เยี่ยนชิงปวดหัวสุดๆ

“คุณหนูหลิวเยว่ เดิมทีองค์ชายจะมารับท่านด้วยตนเอง แต่เขาจำต้องพบคุณหนูใหญ่เจียงครู่หนึ่ง องค์ชายจึงขอให้ข้ามารับท่านก่อน ข้าว่าการพักผ่อนในตำหนักเฟิ่งเหอคงไม่น่าอภิรมย์นัก เช่นนั้นท่านขึ้นไปวังด้านบนกับข้าก่อน ดีหรือไม่?”

ฉู่หลิวเยว่ยืนกุมมือทั้งสองข้าง ริมฝีปากบางแสยะยิ้มเบาๆ

“คุณหนูใหญ่เจียงหรือ?”

[1] ตัวรับกระสุน หรือ เป็นการอุปมาถึงทหารชั้นผู้น้อยที่ถูกผู้เป็นนายใช้เป็นเกาะกำบัง

[2] สามพระตำหนักหกหมู่เรือน เป็นการอุปมาเรื่องจำนวนอาคารและจำนวนพระสนมที่จักรพรรดิครอบครอง

[3] หวนอ้วน เยี่ยนผอม เป็นสำนวนที่หมายถึง สตรีที่มีความงามและรูปร่างที่แตกต่างกันออกไป ( กล่าวถึงพระนางหยางกุ้ยเฟย(สมัยถัง)ที่มีรูปร่างอวบอิ่มเจ้าเนื้อ กล่าวถึงพระนางจ้าวเฟยเยี่ยน(สมัยฮั่น)ที่มีรูปร่างผอมบาง สะโอดสะอง)

—————————-