ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1092

ภายในห้อง

ฉู่หลิวเยว่และหรงซิวนั่งเผชิญหน้ากัน

บรรยากาศที่เงียบสงบ แต่อากาศกลับดูเย็นลง

มีเพียงกระแสลมพัดผ่านระหว่างทั้งสองคน

หลังจากเข้ามาด้านในแล้ว ทั้งสองคนก็นั่งนิ่งเงียบ

ฉู่หลิวเยว่กอดอกด้วยมือทั้งสองข้าง จากนั้นก็ใช้สายตาสำรวจมองฝ่าบาทขึ้นลง

ส่วนหรงซิวใช้มือข้างหนึ่งยกถ้วยชา และให้พระชายาที่เพิ่งได้รับตำแหน่งสำรวจอย่างเต็มที่

เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว หรงซิวเป็นฝ่ายที่มีท่าทางผ่อนคลายมากกว่า

หลังจากผ่านไปสักพัก ในที่สุดฉู่หลิวเยว่ก็สาวเท้าไปด้านหน้า และวางมือลงบนโต๊ะ ดวงตาที่งดงามของนางหรี่ลง และมีนัยของความอันตราย

“ฝ่าบาทในเวลานี้แล้ว ท่านยังมีท่าทีสบายอกสบายใจอยู่หรือ?”

ยังมีหน้ามาดื่มชาอีก?

หรงซิวจิบน้ำชา จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองอย่างช้าๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความผ่อนคลาย

สายตาเปล่งประกายรอยยิ้ม

“พระชายาโปรดปรานงานหนัก ข้าถูกจำกัดไม่ให้ผ่อนคลายมาเป็นเวลาสามวันสามคืนแล้ว หรือว่าข้าจะดื่มชาที่ชอบสักถ้วยก็ไม่ได้หรือ?”

ฉู่หลิวเยว่ “…”

ชายพวกนี้ไม่ว่าจะสวมชุดสีขาวหรือสีดำ จะเป็นหลีอ๋องหรือโอรสสวรรค์ แต่เขาเป็นคนจิตใจอำมหิตเหมือนกัน!

หน้าก็หนายิ่งกว่ากำแพงเมือง!

ทันทีที่เขาเปิดปาก ฉู่หลิวเยว่ก็ไม่รู้ว่าจะโต้เถียงอย่างใด

นางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พร้อมบ่นในใจอย่างต่อเนื่อง ไม่ว่าอย่างใดก็ตามเขาเป็นผู้ชายของนาง ไม่สามารถฆ่าได้ ฆ่าไม่ได้เด็ดขาด!

นางเอนกายพิงพนักเก้าอี้อีกครั้ง แล้วแค่นหัวเราะเสียงเย็น

“ฝ่าบาท หากครั้งนี้ข้าไม่ได้มาหาท่านเอง ฐานะของท่าน ท่านจะปิดไปถึงเมื่อไร?”

หรงซิวครุ่นคิดอย่างรอบคอบ แต่ยังคงเลือกที่จะพูดปกป้องตัวเองสักประโยคสองประโยค

“ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่เทียนลิ่ง ความจริงแล้วข้าเคยพูดกับเจ้ามาก่อน เพียงแต่ไม่ได้พูดอย่างละเอียด น่าจะไม่นับว่าข้าตั้งใจปกปิดหรอกมั้ง?”

ความจริงแล้วสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ นางเองก็สามารถมองออก

สถานการณ์ของหรงซิวในพระราชวังเมฆาสวรรค์ค่อนข้างจะอันตรายมากจริงๆ

ไม่ต้องพูดถึงคนของเซียนสุ่ยหลิง เพียงแค่ผู้อาวุโสเหล่านั้น ก็เหมือนว่าจะไม่ได้ยืนอยู่ข้างเขา

หากไม่ใช่เพราะว่าผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกอยู่ และสามารถยับยั้งพวกเขาได้ เกรงว่า…

“เช่นนั้นหยุดพูดเรื่องนี้ไปก่อน ตอนนี้ข้าขอถามเจ้าเรื่องหนึ่ง เจ้าจะต้องตอบมาตามความจริง”

ฉู่หลิวเยว่ตัดสินใจแน่วแน่ หรงซิวลูบปากถ้วยชา กลิ่นชาที่ขมผสมเผ็ดร้อนยังคงติดอยู่ที่ริมฝีปาก

เขาพยักหน้า

“ได้”

ฉู่หลิวเยว่เงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยืดตัวตรงโดยไม่รู้ตัว

นางมองไปที่ชายที่นั่งอยู่ตรงข้าม แล้วพูดว่า

“ข้า…เป็นใครกันแน่?”