ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1273

วิถีกระบี่นั้นเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ล้วนตกใจ

บริเวณโดยรอบมีความเงียบเข้ามาปกคลุม

ในตอนนั้นเองอาฉยงก็เหมือนจะสัมผัสอันใดได้บางอย่าง จึงรีบหันหลังกลับไปดูด้วยความตื่นเต้น!

เงาร่างเพรียวบางกำลังเดินออกจากถ้ำมา!

คนผู้นั้นคือฉู่หลิวเยว่!

นางสาวเท้าเดินเข้ามาทีละก้าว ฝีเท้าไร้เสียง การเคลื่อนไหวเป็นธรรมชาติ

ทุกการเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยความสง่างามและอิสระจนไม่สามารถอธิบายได้

แม้กระทั่งตอนที่ลมพัดผ่านรอบกายนาง ก็ดูเหมือนว่าจะอ่อนโยนลงเป็นพิเศษ

ในตอนนี้ท้องฟ้ามืดมาก ขณะที่นางปรากฏตัวขึ้น เหมือนกับทุกสิ่งรอบกายสว่างขึ้นโดยทันที

เมื่อดูแล้วนางเหมือนกับตอนก่อนหน้านี้ไม่มีผิด แต่ทว่าเหมือนมีอันใดบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม

…หลังจากแข็งแกร่งขึ้น นั่นสิถึงเรียกว่าเกิดความเปลี่ยนแปลง!

“อาฉยง เหม่อเหตุใดเล่า ยังไม่รีบพาเขากลับมาอีก”

ฉู่หลิวเยวยืนนิ่ง แล้วยิ้มให้กับอาฉยง

อาฉยงถึงเพิ่งได้สติกลับคืนมา แล้วพยักหน้าอย่างแรง ก่อนจะวิ่งลงเขาไป!

ตึง!

ตึง!

มันมีร่างกายขนาดใหญ่ ตอนที่วิ่งมานั้น เหมือนว่าภูเขาทั้งลูกจะถูกเหยียบลงมา

แต่ว่ามันมีความเร็วสูงมาก กอปรกับระยะทางไม่ได้ไกลเท่าไรนัก ชั่วพริบตาเดียวก็ถึงแล้ว

มันก้มตัวลงอย่างระมัดระวัง อีกทั้งยังประคองศีรษะของลูกอสูรสันหลังเหล็กที่นอนอยู่ที่พื้นด้วยความระมัดระวังและเจ็บปวด

บนเขาสีเงินมีลำแสงสว่างเจิดจ้า

มันขยับเข้าใกล้เล็กน้อย แล้วใช้เขาของตัวเองสัมผัสกับเขาของลูกมัน

พลังที่อบอุ่นไหลเข้าสู่ร่างกายของลูกอสูรสันหลังเหล็ก

เดิมทีลูกอสูรสันหลังเหล็กตัวนั้นสิ้นหวังและกำลังรอคอยความตาย ยังไม่ทันได้เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันมันก็สามารถสัมผัสกับลมปราณที่คุ้นเคย

มันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา สิ่งที่เห็นก็คือแม่ของตนเอง

มันเบิกตากว้างมอง ราวกลับยังไม่เข้าใจว่านี่มันเกิดอันใดขึ้น

อาฉยงพยุงมันขึ้นมาอย่างระมัดระวัง และเดินถอยลงไปทีละก้าว

เมื่อมีพลังสนับสนุนของมัน เดิมทีลมหายใจที่โรยรินของลูกอสูรสันหลังเหล็กก็มีพละกำลังกลับมาหนึ่งส่วน

จนกระทั่งมันถูกวางลงที่หน้าปากถ้ำบ้านตนเอง มันถึงค่อยเข้าใจอันใดขึ้นมาบางอย่าง

“มันได้รับบาดเจ็บสาหัส ข้าจะให้ยามันก่อน เมื่อสถานการณ์สงบแล้ว หลังจากนั้นค่อยมาทำแผลดีๆ”

ฉู่หลิวเยว่พูดขึ้น แล้วหยิบขวดโอสถออกมาหนึ่งขวด เทโอสถออกมาห้าเม็ด แล้วป้อนให้กับลูกอสูรสันหลังเหล็ก

โดยปกติแล้วใช้แค่เม็ดเดียวก็เพียงพอ แต่ว่าอสูรสันหลังเหล็กมีร่างกายที่ขนาดใหญ่ ใช้ห้าเม็ดถึงจะใช้ได้

ลูกอสูรสันหลังเหล็กไม่ได้ดิ้นรนขัดขืน และกลืนลงไปอย่างเชื่อฟัง

อาฉยงแนบใบหน้ากับลูกมัน ดวงตาของมันยังคงเป็นสีแดงก่ำอยู่ แต่ความสิ้นหวังและโกรธแค้นได้หายไปแล้ว

ในตอนนี้มีเพียงความซาบซึ้งและตื้นตันอย่างไร้ที่สิ้นสุด

แม่ลูกโอบกอดกันเงียบๆ เหมือนว่าจะไม่มีอันใดสามารถแยกพวกมันสองตัวได้อีกต่อไปแล้ว

ฉู่หลิวเยว่มองดูภาพนั้นแล้วรู้สึกแสบจมูก จึงหันไปพูดกับอาฉยงต่อว่า

กระบี่เล่มยาวที่ฆ่าเสือดาวสุวรรณเมฆาตัวนั้นลอยกลับมาอย่างรวดเร็ว!

แหลมคม เย็นยะเยือก น่าเกรงขาม!

…กระบี่เล่มนั้นคือกระบี่ชื่อเซียว!

หัวใจของฉู่หลิวเยว่กลับร้อนรุ่มเป็นไฟ!

แม้ว่าก่อนหน้านี้นางจะสามารถคาดเดาพลังของกระบี่ชื่อเซียวได้แล้ว แต่พลังของมันนั้นกลับยิ่งใหญ่กว่าอาวุธโบราณทุกชนิดที่นางครอบครองไว้เสียอีก อีกทั้งยังแข็งแกร่งมากกว่าหลายเท่าตัว ตอนที่แสดงพลังที่แท้จริงออกมา ประกายจิตสังหารที่น่ากลัวของมันยังทำให้ฉู่หลิวเยว่ตกใจ!

ตอนที่ฉู่หลิวเยว่ขว้างกระบี่ออกไป ความจริงแล้วยังไม่ได้ถ่ายเทพลังดั้งเดิมลงไปเลยด้วยซ้ำ เพราะว่าในตอนนั้นเป็นสถานการณ์ฉุกเฉิน นางขว้างลงไปด้วยความคิดที่ว่าต้องการจะฆ่าเสือดาวสุวรรณเมฆาเท่านั้น

ผลสุดท้าย ตายในดาบเดียว!

ต้องบอกก่อนว่าเสือดาวสุวรรณเมฆาตัวนั้น เป็นอสูรศักดิ์สิทธิ์ที่แท้จริง!

นี่คือพลังของกระบี่ชื่อเซียวที่แสดงให้เห็น!

อาวุธศักดิ์สิทธิ์แห่งจุนเจ๋อ…สมคำร่ำลือจริงๆ

ฉู่หลิวเยว่หลับตาลงครู่หนึ่ง

หลังจากฆ่าอสูรศักดิ์สิทธิ์ไปตัวหนึ่ง กระบี่ชื่อเซียวก็ยังสะอาดสดใสดังเดิม ไม่มีคราบเลือดเกาะเลยแม้แต่น้อย

รอบข้างเงียบกริบ

ก่อนหน้านี้ยังมีเสียงคำรามของสัตว์อสูรนานาชนิด แต่ตอนที่เสือดาวสุวรรณเมฆาถูกฆ่า ทุกอย่างก็เงียบลงอย่างกะทันหัน

ในสถานที่แห่งนั้นสัตว์อสูรระดับต่ำสุดคือระดับเก้า และแน่นอนว่าพวกมันไม่ได้โง่

อย่างน้อยหลังจากที่มันเห็นภาพเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ มันก็จะไม่ยอมเป็นเนื้อบนเขียงของฉู่หลิวเยว่อีกต่อไป

ฉู่หลิวเยว่ลืมตาขึ้น ในแววตาเย็นยะเยือก นางกวาดสายตามองสัตว์อสูรที่อยู่โดยรอบ ริมฝีปากยกยิ้มเยาะเย้ย

“คนต่อไป ใครจะเข้ามา?”