ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1294

คราบเลือดนั่นแทรกซึมเข้าไปในช่องรอยแตก และหากไม่สังเกตให้ดีๆ ก็แทบมองไม่เห็น

แถมยังดูคล้ำดำและแห้งกรังราวผ่านมานานแล้ว

องค์ไท่จู่ขมวดคิ้วและจ้องมองจี้หยกอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยื่นมือออกไปช้าๆ

พร้อมกับความรู้สึกคุ้นเคยที่ผุดขึ้นมา

เขาค่อยๆ เปิดปากและเอื้อนเอ่ยด้วยความยากลำบาก

“…ใช่ นี่คือคราบเลือดของข้า และ… มันน่าจะมีเศษเสี้ยวของจิตวิญญาณข้า ถูกปิดผนึกไว้ข้างใน”

ฉู่หลิวเยว่เงยหน้ามองเขาด้วยความตกใจ

“จริงหรือ?”

นิ้วมืออันโปร่งแสงขององค์ไท่จู่ลูบคลำจี้หยกเก่าๆ นั่นไปมา

“… ใช่… เมื่อก่อนข้ามักจะพกจี้หยกนี่ติดตัวตลอด แต่ว่า… หลังจากนั้นเกิดเรื่องอันใดขึ้น ข้าเองก็จำไม่ได้แล้ว”

เขากล่าวอย่างเชื่องช้า น้ำเสียงอันทุ้มต่ำนั้นลอดผ่านริมฝีปากออกมาอย่างอ้อยอิ่ง ราวกับถูกสายลมอันเย็นยะเยือกที่เต็มไปด้วยกลิ่นสนิมของโลหิต และความทรงจำอันว่างเปล่าที่หายไปตามกาลเวลาถาโถมเข้าใส่

“ก่อนจะมาเห็นจี้หยกนี่ในวันนี้ ข้าไม่เคยนึกถึงมันเลยสักนิด และกระทั่งตอนนี้ ข้าก็ยังนึกไม่ออกว่าทำมันหายได้อย่างใด?”

ฉู่หลิวเยว่คิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเดาว่า

“องค์ไท่จู่ หรือบางทีท่านอาจจะตั้งใจโยนจี้หยกทิ้ง?”

มิเช่นนั้นจะมีเศษเสี้ยวจิตวิญญาณของเขาสถิตอยู่ข้างในได้อย่างใด?

องค์ไท่จู่เงียบไปนาน ดวงตาของเขาดูลึกซึ้งแลหยั่งรากลึก

อันที่จริงลึกๆ แล้วเขาเองก็เห็นด้วยกับคำกล่าวของฉู่หลิวเยว่

ก่อนหน้านี้ฉู่หลิวเยว่เคยหลอมวิญญาณกระบี่ให้กระบี่ชื่อเซียวมาแล้ว และนั่นทำให้เขาตกใจเมื่อรู้ว่าตนนั้นมิใช่จิตสำนึกที่เหลืออยู่ หากแต่เป็นดวงวิญญาณ!

เขาคิดทบทวนเกี่ยวกับปัญหานี้มาพักหนึ่ง แต่สุดท้ายก็นึกถึงเหตุการณ์ในตอนนั้นไม่ออกอยู่ดี

จนกระทั่งเขาเห็นจี้หยกนี้ เขาถึงมั่นใจในสิ่งที่เคยสงสัยแล้วว่า

…ตัวเขายังมีชีวิตอยู่แน่ๆ!

ฉู่หลิวเยว่มองดูองค์ไท่จู่ด้วยสายตาที่ซับซ้อน

“องค์ไท่จู่ ท่านจำเรื่องในอดีตไม่ได้สักนิดเลยหรือ? หรือบางที… หากหลอมรวมวิญญาณในจี้หยกนี้เข้ากับดวงวิญญาณของท่าน อาจจะเป็นได้ข้อมูลมากกว่าเดิมก็ได้?”

องค์ไท่จู่ชะงักไปนิด ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ

“ข้าจะลองดู”

ดวงวิญญาณทั้งสองของเขาถูกแยกจากกันมานานหลายพันปี อาจไม่ง่ายที่จะรวมมันเข้าด้วยกันอีกครั้ง

ฉู่หลิวเยว่กำจี้หยกในมือแน่น

“ไม่ต้องห่วง ข้าจะช่วยเจ้าอย่างสุดความสามารถ”

องค์ไท่จู่ยังมีชีวิตอยู่และได้พบกับเศษเสี้ยวดวงวิญญาณอีกส่วนแล้ว

ขอเพียงนำดวงวิญญาณทั้งหมดมาหลอมรวมกัน ก็จะมีโอกาสช่วยองค์ไท่จู่คืนร่าง และช่วยให้เขาเกิดใหม่ได้!

ความคิดนี้ทำให้ฉู่หลิวเยว่กระตือรือร้นขึ้นมาทีละน้อย

“ข้าจะไปหาผู้อาวุโสและถามเขาให้ชัดเจน บางทีเขาอาจจะรู้ว่าจี้หยกของท่านมาจากแห่งใด! หากได้ความแล้ว เราจะสามารถสืบค้นหาต้นต่อของเหตุการณ์ในตอนนั้น แล้วช่วยท่านได้!”

…

“ที่มาของจี้หยกนี้หรือ?”

ซั่งอวี้เซินมองจี้หยกในมือพลางขมวดคิ้ว และนึกถึงที่มาที่ไปของมันอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะส่ายหัวไปมา

“ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน”

ฉู่หลิวเยว่แอบรู้สึกผิดหวัง แต่ก็ยังถามอย่างไม่ยอมแพ้

“ท่านลองคิดดูอีกครั้งเถิด มันจะไม่มีเบาะแสใดๆ เลยหรือขอรับ?”

ซั่งอวี้เซินส่งจี้หยกคืนอย่างไม่ใส่ใจ

“ฉู่เยว่ เจ้าเองก็เห็นมิใช่หรือว่าหลังเขานั้นมีเศษวัสดุมากมายเพียงใด และเพราะว่ามีเยอะมาก แล้วข้าจะจำได้หรือว่าไปเอามาตอนไหน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงที่มาที่ไปของมันเลย จี้หยกเส้นนี้เองก็ด้วย… ข้าจำไม่ได้จริงๆ ว่าได้มันมาอย่างใด”

ฉู่หลิวเยว่รับจี้หยกคืนมา พลางหลุบตาลงมองต่ำ

ว่าแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้

จี้หยกเส้นนี้ถึงเป็นหยกเนื้อดีเกินกว่าคนธรรมดาจะเอื้อมถึง แต่สำหรับช่างหลอมอาวุธอย่างซั่งอวี้เซินแล้ว มันก็เป็นเพียงแค่จี้หยกธรรมดาทั่วไป

มิเช่นนั้นเขาคงไม่สุ่มมันไว้ในกองวัสดุหลังเขาหรอก

แค่นี้เขายังไม่คิดจะมองเลย แล้วจักถามหาข้อมูลอันใดได้อีก?

“ขอบพระคุณขอรับ เช่นนั้นศิษย์จะลองหาทางอื่นดู”

เมื่อเห็นความพากเพียรของฉู่หลิวเยว่ ซั่งอวี้เซินก็เริ่มอยากรู้อยากเห็นขึ้นมา

“จี้หยกนี้สำคัญต่อเจ้าขนาดนั้นเลยหรือ?”

ฉู่หลิวเยว่กระชับจี้หยกในมือแน่น แล้วพยักหน้าอย่างจริงจัง

“มันเป็น… จี้ของบรรพบุรุษของศิษย์”

ซั่งอวี้เซินเข้าใจทันที

เช่นนั้นก็แปลก

ฉู่หลิวเยว่รู้ว่าตอนนี้เขาต้องการใช้เวลากับตัวเอง ดังนั้นนางจะไม่รบกวนเขา

“ฉู่เยว่!”

ฉู่หลิวเยว่ที่เพิ่งเดินมาถึงจัตุรัสชิงหมิงและกำลังจะกลับไปยังภูเขาจิ่วเหิงพลันหยุดชะงัก ก่อนจะได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น

นางหันกลับไปมองและเห็นหลัวเยี่ยนหมิง

ดวงหน้าเนียนใสแย้มยิ้มและกล่าวทักทายเขา

“ว่าแล้วว่าต้องเป็นเจ้า! เหตุใดช่วงนี้ข้าถึงไม่เห็นหน้าเจ้าเลย?”

ฉู่หลิวเยว่รีบหาข้อแก้ตัว และตอบไปอย่างปัดๆ

“ช่วงนี้ข้าง่วนอยู่กับการฝึกวิชา เลยไม่ค่อยได้ออกไปข้างนอก… เหตุใดหรือ เจ้ามีธุระอันใดกับข้าหรือเปล่า? อ๋า จริงสิ… ก่อนหน้านี้เราสัญญาว่าจะแลกเปลี่ยนความรู้กันนี่นา”

ฉู่หลิวเยว่ทำทีตบหน้าผากตัวเองเบาๆ

“สมองปลาทองของข้านี่หนา ข้ายุ่งจนลืมเสียสนิทเลย!”

หลัวเยี่ยนหมิงหัวเราะในลำคอ

“แค่เจ้าจำได้ก็ดีแล้ว! แต่ที่ข้ามาหาเจ้าวันนี้ มิใช่เพราะการนั้น”

“หือ?”

“วันนี้ทางสำนักติดประกาศภารกิจแล้ว ข้ากำลังจะไปดูพอดี เจ้าจะไปด้วยกันหรือไม่?”

“ประกาศหรือ?”

ฉู่หลิวเยว่ทำหน้าตาฉงน

“มันคืออันใดกัน?”

ท่าทางเช่นนั้นทำหลัวเยี่ยนหมิงหลุดหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ และพูดว่า

“ดูเหมือนช่วงนี้เจ้าจะไม่ค่อยได้ออกไปไหนจริงๆ แม้แต่เรื่องใหญ่ขนาดนี้ยังไม่รู้ด้วยซ้ำ”

“ทุกไตรมาส ทางสำนักจะออกประกาศภารกิจหนึ่งครั้ง คนแรกที่ทำภารกิจสำเร็จจะได้รับรางวัลมากมาย! หลายคนจึงอยากเข้าร่วมกันใจจะขาด เจ้าไม่ลองไปดูหน่อยหรือ?”

ความจริงแล้วฉู่หลิวเยว่ไม่สนใจเรื่องแบบนี้เลยสักนิด อีกอย่างตอนนี้นางเองก็มีเรื่องที่ต้องสะสางมากพอแล้ว

แต่เมื่อเห็นสีหน้ากระตือรือร้นของหลัวเยี่ยนหมิง นางก็ถามว่า

“แล้วมันคือภารกิจอันใดหรือ?”

หลัวเยี่ยนหมิงตาเป็นประกายขึ้นมาทันควัน

“ข้าได้ยินว่ามันเกี่ยวกับหม้อน้ำเทวศักดิ์สิทธิ์!”