ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1325

ลมหนาวพัดพา กวาดหิมะขึ้นเป็นเกลียว

ฟ้าดินกลายเป็นสีขาวสว่างตา

บนพื้นหิมะที่ราบเรียบและห่างออกไป เหมือนมีอันใดบางอย่างโผล่ออกมาจากด้านล่างอย่างกะทันหัน

มันคือสัตว์อสูรที่มีขนาดเท่ากับกำปั้นมนุษย์ ลักษณะเหมือนจิ้งจอก แต่หูกับจมูกไม่ค่อยเหมือนกัน โดยเฉพาะปากที่ยื่นออกมา เผยให้เห็นเขี้ยวที่แหลมคมสองซี่ ทำให้เพิ่มความดุร้ายขึ้นมาหลายส่วน

เพราะว่าทั้งตัวมันเป็นสีขาว มีเพียงใบหน้าที่เป็นสีเทาอมน้ำตาล ดังนั้นจึงสามารถซ่อนตัวในกองหิมะได้ง่าย

“นั่นคือกวางหน้าเทา สัตว์อสูรระดับเก้า แม้ว่าตัวมันจะมีขนาดเล็ก แต่มันว่องไวและมีไหวพริบอย่างมาก อีกทั้งแม้ว่ามันจะกลืนกินโครงกระดูกของสัตว์อื่นเพื่อดำรงชีวิต แต่มันก็เป็นสิ่งที่น่ารังเกียจของคนจำนวนมาก คิดไม่ถึงเลยว่าหลังจากมาถึงบุพกาลชายแดนเหนือ มันคือสัตว์อสูรตัวแรกที่ได้เจอ”

ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนอธิบายขึ้น

แม้ว่าจิตวิญญาณของผู้อาวุโสเหวินซีจะยังคงตึงเครียดอยู่

เขาก็รู้ว่าสัตว์อสูรชนิดนั้นมีลักษณะเป็นอย่างใด และด้วยเหตุนี้เขาจึงรู้สึกตกใจอย่างมาก

“พื้นแผ่นดินที่ปกคลุมไปด้วยความหนาวเหน็บ และอยู่ในที่ที่ห่างไกลผู้คน เหตุใดมันถึง…มีชีวิตรอดอยู่ได้?”

ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนชะงักไปเล็กน้อย แล้วขมวดคิ้วขึ้นมา

ใช่ว่าคำพูดของเขาจะไม่มีเหตุผล

กวางหน้าเทา เป็นสัตว์อสูรที่ไม่ชอบสถานที่หนาวเย็น มันไม่มีเหตุผลที่จะต้องอยู่ที่นี่

อีกทั้งดูเหมือนว่ากวางหน้าเทาตัวนี้…ยังอยู่ในสภาพไม่เลวเลยทีเดียว

กวางหน้าเทามองมาทางนี้ ราวกับสามารถสัมผัสสายตาของพวกเขาได้ จากนั้นมันก็กระโจนเข้ากองหิมะด้วยความรวดเร็ว

เกล็ดหิมะปลิวกระจายไปทั่วทุกที่ หลังจากนั้นไม่นานมันก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

เมื่อมองจากภายนอกแล้ว นอกจากหิมะที่ถูกขุดเป็นหลุม ส่วนอื่นก็ไม่ได้แตกต่างไปจากเดิมมากนัก

ผู้อาวุโสทั้งสองมองหน้ากัน จนสามารถเห็นแววตาไม่วางใจของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน

กวางหน้าเทาตัวนี้ดูเฉลียวฉลาดคล่องแคล่ว เหมือนว่าไม่ได้รับความทุกข์ทรมานเลยแม้แต่น้อย เห็นได้ชัดว่าช่วงเวลาที่มันอยู่ตรงนี้ เป็นช่วงเวลาที่ดีอย่างมาก

ถ้าเช่นนั้น…

ก็หมายความว่าที่แห่งนี้มีอาหารมากพอที่จะทำให้มัน ‘เพลิดเพลิน’ ใช่หรือไม่?

บนพื้นคือหิมะกองหนา เมื่อเหยียบลงไป ก็จมถึงบริเวณต้นขาเลยทีเดียว

ไม่มีใครรู้ว่าภายใต้กองหิมะหนานี้มีอันใดถูกฝังอยู่กันแน่

ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา

“ปั๋วเหยี่ยน คนของพวกเราต่างออกกันมาหมดแล้ว ต่อไปพวกเราจะไปที่ไหน?”

ผู้อาวุโสอีกท่านหนึ่งเดินเข้ามา พร้อมกับสอบถาม

ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนหันกลับไปมอง ศิษย์และผู้อาวุโสที่เหลือต่างออกกันมาหมดแล้วจริงๆ

เขาครุ่นคิดอยู่สักพักแล้วพูดว่า

“ตอนนี้ทุกคนมาถึงบุพกาลชายแดนเหนือแล้ว แต่ที่นี่มีพื้นที่ขนาดใหญ่เกินไป ไม่มีใครรู้ว่าหม้อน้ำเทวศักดิ์สิทธิ์จะปรากฏขึ้นที่ใด ดังนั้นช่วงเวลาต่อไปนี้ ให้ทุกคนแยกย้ายกันค้นหา ผู้อาวุโสสองคนดูแลศิษย์หกสิบคน แต่ที่สำคัญเลยก็คือ ทุกคนห้ามขาดการติดต่อโดยเด็ดขาด หากมีปัญหาใดๆ ให้รีบอพยพมาก่อนในทันที ชีวิตต้องสำคัญที่สุดเข้าใจหรือไม่?”

“ขอรับ!”

ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนโบกมือ

“ออกเดินทางได้!”

…

ในตอนนั้นเองร่องเขาหงที่ด้านนอกบุพกาลชายแดนเหนือ ซึ่งในที่แห่งนั้นจะมีผู้แข็งแกร่งจำนวนมากมายนับไม่ถ้วนทยอยมากันอย่างไม่ขาดสาย

ผู้ที่มาเยือนนั้นล้วนเป็นคนของตระกูลอันดับหนึ่งของอาณาจักรเสิ่นซวี่ ในใจของพวกเขาเต็มไปด้วยความทะเยอทะยาน ต้องการจะแย่งชิงหม้อน้ำเทวศักดิ์สิทธิ์ที่กำลังจะปรากฏตัวขึ้น!

บุพกาลชายแดนเหนือเงียบสงบมาหลายพันปี ค่อยๆ มีชีวิตชีวาขึ้น

การต่อสู้กำลังจะเริ่มต้นขึ้น!

…

ด้านนอกเมืองฝางโจว

ในที่สุดการต่อสู้ที่ดุเดือดก็หยุดลง!

ชายฉกรรจ์รูปร่างกำยำคนหนึ่งล้มลงที่พื้น เสื้อผ้าบริเวณหน้าอกของเขาเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดงฉาน

กระบี่แทงทะลุหน้าอกของเขา แล้วตรึงร่างกายเขาไว้กับพื้น!

เขาหอบหายใจหนัก พยายามที่จะลุกขึ้นยืน แต่มันกลับเป็นเรื่องที่ยากอย่างมาก ใบหน้าของเขานั้นซีดขาวอย่างรวดเร็ว ลมหายใจติดขัด

“เจ้า…เจ้า…”

เขาอ้าปากขึ้น แต่กลับพูดอันใดไม่ออก แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเคียดแค้น พร้อมจ้องไปที่เงาร่างตรงหน้าที่อยู่ไม่ไกล

หลังจากนั้นไม่นาน พื้นก็เต็มไปด้วยเลือด ท่าทางดูน่าสังเวชอย่างมาก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน