ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1346

หากมองอย่างคร่าวๆ มันก็มีเป็นร้อยตัว!

“เหตุใดที่นี่ถึงมีอีกาเก้าหางมากมายขนาดนี้เล่า?”

ชายชราคิ้วสีขาวตะโกนขึ้นมาอย่างตกใจ

ทันใดนั้นเขาก็หันไปมองทางชือรุ่ยเออร์

“คุณหนูรอง…”

หากมีเพียงไม่กี่ตัวก็ช่างเถอะ พวกเขาทั้งหลายยังสามารถจัดการได้

แต่ว่า…

ตอนนี้พวกมันมามากมายขนาดนี้!

ต้องบอกก่อนว่าสัตว์เหล่านี้เป็นอสูรศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมด!

เพียงแค่ครึ่งหนึ่งของจำนวนนี้พวกเขาก็ไม่สามารถจัดการได้แล้ว!

เจียงจื่อหยวนมองสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้า แม้กระทั่งเรื่องร้องไห้ก็ลืมไปแล้ว รีบหันไปหาผู้อาวุโสฮวาเฟิงแล้วตะโกนขึ้นเสียงดังด้วยความตื่นตระหนก

“ผู้อาวุโสช่วยข้าด้วย!”

นางเอาตัวรอดมาอย่างยากลำบาก จะให้มาตายที่นี่ได้อย่างใด?

นางแทบจะคลานไปวิ่งไป อยากจะคุกเข่าไปขอร้อง

ชือรุ่ยเออร์มองดูด้วยสายตารังเกียจ

“หุบปาก!”

นางรู้แต่วิธีสร้างปัญหา ก่อความวุ่นวายได้ทั้งวัน แต่พอถึงเวลาสำคัญ กลับกลายเป็นคนที่ขี้ขลาดมากที่สุด!

ปัญหานี้เจียงจื่อหยวนเป็นคนก่อขึ้นมา หรือว่าจะต้องให้พวกเขาชดใช้ด้วยชีวิตอย่างนั้นหรือ!

นางมันคู่ควรหรืออย่างใด?

เจียงจื่อหยวนตัวสั่นสะท้านอย่างรุนแรงเมื่อได้ยินเสียงตะคอก นางไม่กล้าพูดอันใดอีกแล้ว จึงทำได้เพียงส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวังและขอร้องไปให้ผู้อาวุโสฮวาเฟิงกับคนอื่นๆ

ในตอนนี้นางพึ่งพาพวกเขาได้เท่านั้น

ผู้อาวุโสฮวาเฟิงกำหมัดกรอด

ตอนนี้ต่อให้ทิ้งเจียงจื่อหยวนเอาไว้ที่นี่ พวกเขาก็ไม่สามารถสลัดอีกาเก้าหางเหล่านี้หลุดได้แล้ว…

“ผู้อาวุโส”

ในขณะที่ทุกคนกำลังหวั่นวิตก เสียงที่กระจ่างใสเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมา

เสียงนี้ดูสะอาดราวกับน้ำพุบนยอดเขา ทำลายบรรยากาศร้อนรนแผดเผาไปจนหมดสิ้น

“ฉู่เยว่?”

ผู้อาวุโสฮวาเฟิงหันไปมองฉู่หลิวเยว่อย่างประหลาดใจ

ฉู่หลิวเยว่เชิดคางขึ้น

“หากท่านเชื่อข้า ท่านก็ตามข้ามาเถอะ”

น้ำเสียงของนางสงบราบเรียบเป็นอย่างมาก และทำให้ผู้อาวุโสฮวาเฟิงรู้สึกมั่นคงขึ้นมา

ไม่รู้ว่าเหตุใด เพียงแค่ประโยคสั้นๆ ทำให้ความรู้สึกร้อนรนกระสับกระส่ายของเขานั้น สงบขึ้นในทันที

เมื่อมองเข้าไปในแววตาสีดำขลับทั้งสองข้าง ในสมองของเขาก็มีความคิดมากมายผุดขึ้นมา ก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วย

“ได้!”

ฉู่หลิวเยว่เม้มริมฝีปากเป็นรอยยิ้มบางๆ

แม้ว่าผู้อาวุโสฮวาเฟิงจะลังเลไปเล็กน้อย แต่เขาก็ยังเชื่อใจนางอย่างมาก

แต่เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว

ฉู่หลิวเยว่ยกท้าวสาวไปด้านหน้า

ผู้อาวุโสฮวาเฟิงติดตามมาด้านหลัง

“ทุกคนตามมา!”

เมื่อได้ยินคำสั่งนี้ เหล่าผู้อาวุโสทุกคนในสำนักก็ต่างมองหน้ากันไปมา แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เขาก็รีบติดตามไปอย่างรวดเร็ว

ไม่ต้องพูดเรื่องอื่น ฉู่เยว่เป็นดาวนำโชคแน่นอน!

ติดตามเขาไม่แน่ว่าอาจจะสามารถหลบเลี่ยงภัยพิบัติได้จริงๆ

ชือรุ่ยเออร์ขมวดคิ้วแน่นกำลังจะติดตามไป แต่ชายชราคิ้วขาวกลับขวางทางเอาไว้

ฉู่หลิวเยว่เลิกคิ้วขึ้น มองนางด้วยรอยยิ้มคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม

“เมื่อครู่นี้พวกเราเดินตามทางที่นางเลือก ผลปรากฏว่าได้เจอกับอีกาเก้าหางเหล่านี้ มีความเป็นความตายเป็นเดิมพัน หากติดตามไปกับเขาอีกละก็…”

“ศิษย์พี่เจียง”

ฉู่หลิวเยว่พูดขึ้นมาอย่างเกียจคร้าน

“หากไม่ใช่เพราะเจ้าฆ่าอีกาเก้าหางตัวนั้น พวกเราก็สามารถหลีกเลี่ยงอันตรายนี้ได้ และไม่มีทางโดนอีกาเก้าหางมากมายขนาดนี้ไล่ตามฆ่าหรอก”

สะอึกไป

“ยิ่งไปกว่านั้น หากเจ้าคิดว่าติดตามพวกเราแล้วมันอันตราย ฉะนั้นพวกเราก็จะไม่บังคับเจ้า เจ้าคิดว่าทิศทางไหนปลอดภัย อย่างนั้นเจ้าก็ไปเองได้เลย”

ฉู่หลิวเยว่พูดขึ้นมาอย่างเรียบง่ายสองประโยค ทำให้เจียงจื่อหยวนพูดไม่ออกเลยสักคำ

นางกัดฟันกรอด สุดท้ายก็ก้มหน้าลงไป

ในตอนนี้นางไม่มีคุณสมบัติใดๆ ที่จะมาเจรจาต่อรองกับคนเหล่านี้

ช่างเถอะ!

รักษาชีวิตของตัวเองไว้ก่อน เรื่องอื่นๆ ค่อยพูดกัน!

ฉู่หลิวเยว่ถอนสายตากลับไป พร้อมยิ้มในใจอย่างเย็นชา

จนตอนนี้เหมือนว่าเจียงจื่อหยวนจะยังไม่เข้าใจสถานการณ์

คนที่อยู่ในสถานการณ์ตอนนี้ ล้วนไม่พอใจนางอย่างมาก

แม้กระทั่งผู้อาวุโสฮวาเฟิงก็ไม่มีความสงสารและเห็นใจอย่างเช่นตอนแรกแล้ว

หากไม่ใช่เพราะว่าเขาต้องการสืบเบาะแสผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนและคนอื่นๆ จากเจียงจื่อหยวน ตอนนี้เจียงจื่อหยวนต้องไปกระโดดโลดเต้นหนีเอาตัวรอดที่ไหนก็ไปแล้ว

ทันใดนั้นเสียงกระพือปีกก็ดังมาจากบนฟากฟ้า

อีกาเก้าหางบินพุ่งตรงเข้ามาอย่างรวดเร็ว!

ฉู่หลิวเยว่ไม่หันกลับไปมองแม้แต่น้อย ราวกับนางไม่ได้สนใจอีกาเก้าหางเลยแม้แต่น้อย ก่อนจะสาวเท้าไปด้านหน้าทีละก้าว

“องค์ไท่จู่ต่อไปควรจะไปทางไหน?”