ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1351

เสียงคำรามของมังกรดังก้องไปทั่วทั้งหุบเขา!

เหมือนกับหอบเอาลมและน้ำค้างแข็งนับพันปีมาด้วย ปกคลุมด้วยรัศมีเลือดและเหล็ก ทำให้หัวใจทุกผู้คนเกิดความหวาดกลัว!

ฉู่หลิวเยว่เหมือนได้ยินเสียงดังหึ่งๆ ภายในโสตประสาท ความกดดันอันรุนแรงแผ่ขยายออกมา จากนั้นก็ยังแผ่กระจายไปยังส่วนลึกของหัวใจนางอีกด้วย! มันแทบจะทำให้คนหายใจไม่ออก!

นางรีบเงยหน้าขึ้นมองด้วยความรวดเร็ว!

หุบเขาอันทอดยาว เห็นเพียงหน้าผาสองข้างทาง ตรงกลางมีทรายแดงปลิวว่อนตามสายลม มันรกร้างว่างเปล่าอย่างมาก!

“นี่มัน…หรือว่าเผ่ามังกรจะอยู่ที่นี่?”

ทุกคนล้วนตกใจอย่างมาก

แต่เหลี่ยงเส่าคังและคนของเขาหลิงอวิ้นกลับมีสีหน้าที่แปลกไปเล็กน้อย

เหมือนว่าตกใจ แต่ภายในแววตามีความหวาดกลัวและเสียใจปะปนอยู่

“นั่น…นั่นไม่ใช่เผ่ามังกรที่แท้จริง…”

เหลี่ยงเส่าคังพูดออกมาด้วยน้ำเสียงฝาดฝื่น ลำคอสั่นสะท้าน

“ไม่ใช่เผ่ามังกร? เสียงคำรามของมังกรและแรงกดดันที่มหาศาลขนาดนี้ มันไม่สามารถปลอมแปลงได้ เหตุใดถึง…?”

“ผู้อาวุโสฮวาเฟิง ก่อนหน้านี้เหลี่ยงเส่าคังหลอกให้พวกเราไปที่นั่น”

หัวหน้าของเขาหลิงอวิ้นพูดออกมาด้วยรอยยิ้มเย็นยะเยือก

“ที่นั่นอันตรายอย่างยิ่ง ข้าแนะนำว่าพวกท่านอย่าเข้าไปเสี่ยงอันตรายเลย”

ดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะไม่ใช่เรื่องโกหก ผู้อาวุโสฮวาเฟิงและคนอื่นๆ ต่างมองหน้ากันไปมา

การเคลื่อนไหวเช่นนี้ไม่ธรรมดา ไม่แน่ว่ามันอาจจะซ่อนความลับอะไรอยู่ก็เป็นได้

แต่ดูจากปฏิกิริยาตอบรับของเหลี่ยงเส่าคังและคนอื่นแล้ว เหมือนว่ามันจะอันตรายอย่างมากจริงๆ

“รุ่ยเออร์ พวกเจ้ามีความเห็นว่าอย่างไร?”

ชือรุ่ยเออร์ครุ่นคิดอยู่สักพัก ภายในใจรู้สึกลังเลอย่างมาก

แน่นอนว่านางอยากไป แต่ท้ายที่สุดแล้วพวกนางไม่ได้มาที่นี่เพื่อมาเที่ยวเล่น

คนของเขาหลิงอวิ้นและตระกูลเหลี่ยงบาดเจ็บสาหัสและเสียชีวิต นี่มัน…

“ฉู่เยว่ เจ้ามีความคิดเห็นอย่างไร?”

คนที่เหลือล้วนหันไปมองฉู่หลิวเยว่ ผ่านเรื่องราวมามากมายขนาดนี้ ตอนนี้เหมือนฉู่หลิวเยว่เป็นกระดูกสันหลังของพวกเขาโดยไม่รู้ตัว ตอนที่เจอปัญหาแล้วไม่สามารถตัดสินใจได้จึงหันมาสอบถามความคิดเห็นจากนาง

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้า “ไป!”

“ผู้อาวุโสฮวาเฟิง ไปไม่ได้นะขอรับ!”

ในตอนนี้เหลี่ยงเส่าคังไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เขาตะโกนขึ้นมาอย่างรีบร้อน พร้อมดิ้นรนอยากลุกขึ้นยืน

“คุกเข่า!”

ผู้ชายที่อยู่ด้านข้างหลายคนตวาดขึ้นมาด้วยความโมโห จากนั้นก็ใช้กระบี่กดร่างของเหลี่ยงเส่าคังเอาไว้

เมื่อสัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือกที่หลังคอ และคราบเลือดที่ไหลลงมาอย่างช้าๆ เหลี่ยงเส่าคังก็ตกใจจนใบหน้าซีดขาว แล้วรีบคุกเขาลงไปในทันที

แม้ว่ามันจะน่าอัปยศ แต่ในสถานการณ์ตอนนี้ ชีวิตน้อยๆ ของเขาสำคัญที่สุด

“ที่นั่น…ที่นั่นอันตรายมากจริงๆ ผู้อาวุโสฮวาเฟิง ทำไมท่านถึงต้องทำเช่นนี้!”

“ก่อนหน้านี้ข้าไม่รู้ ถึงได้ทำร้ายคนตระกูลเหลี่ยงไปมากมาย แม้กระทั่งคนของเขาหลิงอวิ้นก็ยังโดนไปด้วย แต่ตอนนี้ในเมื่อข้ารู้แล้ว ข้าจะปล่อยให้พวกท่านไปโดยนิ่งดูดายได้อย่างไร?”

เหลี่ยงเส่าคังไม่อยากให้พวกเขาไปจริงๆ

กว่าพวกเขาจะหนีออกมาจากที่นั่นได้ก็ยากลำบากอย่างยิ่ง แล้วจะให้กลับเข้าไปกับคนกลุ่มนี้ได้อย่างไร?

หัวหน้าของเขาหลิงอวิ้นก็ขมวดคิ้วขึ้นมา ใบหน้าแสดงความไม่เห็นด้วย

แต่ว่าคนเหล่านี้ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกเขา ตราบใดที่อีกฝ่ายตอบตกลงว่าจะไม่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลี่ยงเส่าคังก็พอ

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้พวกเราก็ขอตัวลาก่อน”

ขณะที่พูด เขาก็โบกมือขึ้นแล้วยกตัวเหลี่ยงเส่าคังจากไป

ผู้อาวุโสฮวาเฟิงพยักหน้า

เหลี่ยงเส่าคังเบิกตากว้างอย่างตกใจ

ผู้อาวุโสฮวาเฟิงและคนอื่นไม่คิดที่จะออกหน้าเพื่อช่วยเหลือเขาเลยหรือ?

สิ่งที่เขาไม่รู้เลยก็คือ ตอนนี้ผู้อาวุโสฮวาเฟิงประสบปัญหามากมายแล้ว

แม้กระทั่งศิษย์และผู้อาวุโสของสำนักตนเองอย่างหาไม่พบ อีกทั้งยังเพิ่งหนีเอาชีวิตรอดจากการล้อมโจมตีของอีกาเก้าหาง จะมีแรงไปห่วงคนอื่นได้อย่างไร?

เหลี่ยงเส่าคังเป็นพี่ชายของเหลี่ยงเซียวเซียว แต่พวกเขาในนี้ไม่มีใครเป็นอาจารย์ของเหลี่ยงเซียวเซียวเลย

ถ้าพูดถึงตระกูลเหลี่ยง…

แล้วเขาหลิงอวิ้นสามารถต่อกรได้ง่ายๆ อย่างนั้นหรือ?

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงความแค้นที่พวกเขาคร่าชีวิตคนของอีกฝ่ายไปหลายสิบคน

ในตอนนี้ทางเลือกที่ดีที่สุดคือ ไม่ยื่นมือเข้าไปยุ่ง ไม่ต้องสนใจ

“ข้า…ข้า…ข้ารู้ว่าเข้าไปทางไหนแล้วจะปลอดภัยมากที่สุด! ผู้อาวุโสฮวาเฟิง หากท่านช่วยข้าในครั้งนี้ ข้าสามารถไปกับพวกท่านได้!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน