ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1553

แม้ว่าฉู่หลิวเยว่จะได้รับบาดเจ็บบนร่างกาย แต่โชคยังดีที่มิได้เจ็บถึงแก่นวิญญาณ

ดังนั้นในตอนนี้ สำหรับนางแล้ว การรวมพลังของตนเพื่อซ่อมแซมค่ายกลกระสวยสวรรค์ทีละน้อยก็มินับว่ายากเกินไปนัก

ภายในความคิดของนาง นางจัดการแบ่งค่ายกลกระสวยสวรรค์ขนาดมหึมาออกเป็นค่ายกลขนาดเล็กจำนวนมาก

ค่ายกลกระสวยสวรรค์กับค่ายกลเหล่านั้นที่อยู่ในม้วนคัมภีร์อักษรเทวาเหมือนกันไม่มีผิด ทั้งหมดล้วนสร้างขึ้นมาด้วยมือของพี่เป่า จึงยากจะหาความแตกต่างของพวกมันได้

แน่นอนว่าข้อนี้ทำให้ฉู่หลิวเยว่ทำงานง่ายขึ้นกว่าเดิมมาก

นางย้อนนึกถึงม้วนคัมภีร์อักษรเทวาที่เคยท่องจำไปพลาง ปล่อยพลังปราณดั้งเดิมอย่างรอบคอบไปพลาง ซ่อมแซมค่ายกลกระสวยสวรรค์ที่ขาดหายขึ้นมาได้ทีละน้อย!

…

บรรดาฝูงชนต่างก็ตาค้างอ้าปากหวอ

นี่…นี่มันสถานการณ์แบบใดกัน?

เวลาหนึ่งก้านธูปก่อน ฉู่หลิวเยว่ยังเผชิญกับสถานการณ์เป็นตายเท่ากัน ประหนึ่งเนื้อบนเขียงที่รอให้คนสับเป็นชิ้น

เหตุใดสถานการณ์ถึงได้พลิกกลับมาได้ในเวลาอันสั้นเช่นนี้กัน?

นางที่กำลังยืนอยู่บนค่ายกลกระสวยสวรรค์ ฝ่ามือสีดำนั่นก็ไร้หนทางเข้าประชิดตัวนางได้อีก

มิต้องเอ่ยถึงจ้องเอาชีวิตนางเลย ตอนนี้แค่ความคิดจะทำร้ายนางก็เกรงว่าล้วนทำได้ยากแล้ว!

จุดสำคัญอยู่ที่ตัวฉู่หลิวเยว่เองเริ่มซ่อมแซมค่ายกลกระสวยสวรรค์โดยมิพูดอะไรออกมาสักคำด้วย…

ผู้อาวุโสฮวาเฟิงนวดเปลือกตาของตนด้วยอดไม่อยู่

“นี่นางหนูเยว่เออร์…ทำเช่นนี้ได้อย่างใดกัน?”

หลังตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง ในใจของผู้อาวุโสฮวาเฟิงยิ่งทวีความฉงนและประหลาดใจมากกว่าเก่า

เขาเองก็เป็นปรมาจารย์เช่นกัน อีกทั้งในบรรดาผู้อาวุโสของสำนักแล้ว แน่นอนว่าตัวเขานับเป็นหนึ่งในผู้ที่โดดเด่นที่สุดเลยก็ว่าได้

แต่ต่อให้เป็นเขาเองก็มิกล้ารับประกันว่าตัวเองจะมีพลังถึงขั้นซ่อมแซมค่ายกลกระสวยสวรรค์ได้

ทว่า…ฉู่หลิวเยว่ไม่เพียงแต่ทำได้ ทั้งยังดูจะมั่นคงมากอีกด้วย!

ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนมิได้เอ่ยอะไรออกมา

ในใจเขาพอเดาอะไรบางอย่างได้รางๆ แต่ก็มิกล้าฟันธงแน่ชัด

ผู้อาวุโสท่านอื่นเองก็ทยอยจมลงสู่ภวังค์ความคิด

…

ซั่งกวนจิ้งเช็ดคราบเลือดบนมุมปากออก สองตาจ้องเขม็งไปยังฉู่หลิวเยว่ที่ยืนอยู่บนค่ายกลขนาดมหึมาที่มีสภาพไม่สมบูรณ์ก่อนจะนิ่วหน้า

เขามิใช่ปรมาจารย์ หากแต่เป็นช่างหลอมอาวุธ

การซ่อมแซมค่ายกลกระสวยสวรรค์ยากเย็นเพียงใด จะมากน้อยเขาก็ยังพอเข้าใจอยู่บ้าง

ทว่าภาพฉากที่เกิดขึ้นเบื้องหน้าดูไปแล้วออกจะแปลกประหลาดเกินไปหน่อยจริงๆ

“ผู้อาวุโสซั่งกวน ท่านเป็นอันใดไปหรือ?”

สุ้มเสียงสายหนึ่งลอยแว่วมาจากทางด้านข้าง

ซั่งกวนจิ้งหันศีรษะไปมอง

“เจ้าสำนักหนานเกรงใจเกินไปแล้ว ข้าสบายดี”

หนานซู่ไหวผ่อนลมหายใจออกมา

“เช่นนั้นก็ดี”

ไม่ว่าอย่างไร ความอาวุโสของซั่งกวนจิ้งล้วนสูงกว่าฝูงชนในที่นี้แทบทุกคน

ยิ่งไปกว่านั้นเขายังเป็นบรรพบุรุษของฉู่หลิวเยว่ จึงย่อมต้องให้ความเกรงใจเขาอยู่สามส่วน

“เพียงแต่เยว่เออร์น่ะ…” ซั่งกวนจิ้งอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็หยุดชะงักลง

หนานซู่ไหวรู้ดีว่าเขากำลังวิตกกังวลถึงสิ่งใด จึงรีบกล่าวปลอบว่า

“ผู้อาวุโสซั่งกวนโปรดวางใจ เยว่เอ๋อร์กระทำเรื่องใดล้วนรู้ขีดจำกัดดี ในเมื่อนางเลือกจะทำเช่นนี้ เช่นนั้นพวกเราก็รอดูความเปลี่ยนแปลงอย่างเงียบๆ ก่อนเถิด บางที…อาจจะสามารถแก้ปัญหาขึ้นมาได้จริงๆ หนา?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของซั่งกวนจิ้งก็ขยับน้อยๆ สายตาหยุดมองบนดวงหน้าของหนานซู่ไหวอยู่พักหนึ่ง

สีหน้าหนานซู่ไหวจริงใจนัก ทั้งยังยอมให้เขาจ้องมองได้ตามใจชอบ

เทียบกับท่าทีตระหนกแลเปี่ยมด้วยความกังวลก่อนหน้าแล้ว เหมือนจะ…มีความแตกต่างอยู่บ้าง

ความคิดของซั่งกวนจิ้งตีรวนไปมา เขาระงับความว้าวุ่นใจลงไป ก่อนจะพยักหน้า

“ได้แต่หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น”

…

หลังจากหนานซู่ไหวเอ่ยจบไม่นาน ก็มีร่างหนึ่งพุ่งทะยานไปหาหรงซิว

ในตอนนั้น หรงซิวเองก็กำลังมองฉู่หลิวเยว่ด้วยสายตาสนเท่ห์อย่างถึงที่สุด

แววตาของเขาลึกล้ำนัก ใครต่อใครก็มิอาจคาดเดาได้

เมื่อรับรู้ถึงการมาของหนานซู่ไหว แววตาของหรงซิวขยับไหวน้อยๆ ก่อนมองเขาแวบหนึ่ง

“คารวะเจ้าสำนัก”

หนานซู่ไหวโบกมือเป็นเชิงว่ามิต้องมากพิธี

“เจ้า…เป็นอย่างใดบ้าง?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน