ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 161

เสียงของผู้อาวุโสซุนดังลั่นและเต็มไปด้วยความโกรธราวกับเสียงฟ้าผ่าเปรี้ยงปร้าง!

ไม่ได้มีเพียงเยว่เจินหลิงเท่านั้น แต่แม้กระทั่งคนอื่นๆ ก็ตกตะลึงลืมตาอ้าปากค้างด้วยเช่นกัน

นี่มัน…นี่หมายความว่า…

“ผู้อาวุโสซุน ท่านพูดอะไรของท่าน!” เยว่เจินหลิงโต้กลับไปโดยไม่ทันรู้ตัว “คนที่มีชีวิตอยู่ตอนนี้คือฉู่หลิวเยว่ คนที่ตายคือหมิงจูของข้า! จะเป็นไปได้อย่างไรที่…”

“ตอนนั้น ฉู่หลิวเยว่และกู้หมิงจูต่างถูกปิดล้อมเอาไว้อยู่บนเขา นาคาปีกทมิฬกลืนเวหานำกองทัพสัตว์อสูรมาปิดล้อมทางเข้าออกภูเขาลูกนั้นเอาไว้ อันที่จริงตอนแรกนาคาปีกทมิฬกลืนเวหาตัวนั้นต้องการสังหารเพียงแค่หลิวเยว่ ทว่าเวลานั้นไม่รู้ว่านาคาปีกทมิฬกลืนเวหาติดกับดักได้อย่างไร ฉะนั้นฉู่หลิวเยว่จึงพยายามหาโอกาสหนีออกมา แต่ในขณะที่นางกำลังจะหนี กู้หมิงจูก็ได้มาขวางทางนางเอาไว้…นางไม่เพียงแต่ต่อสู้กับฉู่หลิวเยว่ แต่นางยังกอดขาหลิวเยว่เอาไว้เพื่อไม่ให้นางหนีไปได้! ถึงแม้ว่าข้าจะอยู่ห่างจากตรงนั้นระยะหนึ่ง แต่ข้ากลับเห็นเต็มตาว่านางทั้งถ่วงรั้งฉู่หลิวเยว่พร้อมทั้งพูดอะไรบางอย่างกับนาคาปีกทมิฬกลืนเวหาตัวนั้น แต่นาคาปีกทมิฬกลืนเวหากลับเมินเฉย หลังจากนั้นนางก็ถูกกลืนเข้าไปในกระแสน้ำวนสีดำทะมึน แล้วเนื่องจากฉู่หลิวเยว่ถูกนางลากให้ติดสอยห้อยตามไปด้วย และช่วยนางเอาไว้ได้ไม่นาน ดังนั้นนางจึงถูกกลืนเข้าไปในนั้นพร้อมกัน!”

ทุกถ้อยคำที่ผู้อาวุโสซุนพูดยิ่งทำให้เยว่เจินหลิงหน้าซีด จนในที่สุดสีหน้าของนางก็ซีดเผือดราวกับผี

เรี่ยวแรงของนางดูเหมือนจะถูกพรากไปในทันที นางตัวสั่นคลอนและไหวเอนจนคนที่อยู่ข้างๆ ต้องรีบเข้ามาช่วยพยุงเอาไว้

นางพยายามตีหน้าเคร่งขรึม ทั้งๆ ที่ความเป็นจริงนางรู้สึกใจเสียไปแล้ว

กู้หมิงจูคือบุตรสาวของนาง ดังนั้นนางจึงรู้อุปนิสัยบุตรสาวดีที่สุด

ก่อนหน้านี้ตอนที่กู้หมิงจูกลับบ้าน นางก็แสดงความไม่พอใจฉู่หลิวเยว่หลายต่อหลายครั้ง ประกอบกับภายหลังนางได้ไปพนันกับฉู่หลิวเยว่เอาไว้แล้วปรากฏว่าพ่ายแพ้จึงต้องเสียแผนที่ค่ายกลระดับห้าไปสองม้วน เพราะฉะนั้นหมิงจูจึงเกลียดแค้นนางมาก

ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อพวกนางติดอยู่บนเขาด้วยกัน บางทีหมิงจูอาจจะ…จริงๆ

ผู้อาวุโสซุนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ

“ฮูหยินกู้ เจ้าหมายความว่าข้ากำลังโกหกอย่างนั้นหรือ”

เยว่เจินหลิงพูดไม่ออก แล้วตอนนี้หน้าผากของนางก็เริ่มมีเหงื่อเย็นชื้นผุดขึ้นมา

นางจะกล้าพูดว่าผู้อาวุโสซุนโกหกมดเท็จได้อย่างไร

ยิ่งไปกว่านั้น ต่อให้นางไม่เชื่อ แต่ผู้อาวุโสซุนก็เป็นที่เคารพอย่างสูง คนอื่นคงจะคิดว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นความจริงอย่างแน่นอน!

หลังจากที่นางได้รับจดหมายจากลู่เหยาเมื่อคำคืนวาน นางก็รู้สึกโกรธเป็นอย่างยิ่งและหมายมั่นเอาชีวิตของฉู่หลิวเยว่ให้จงได้

แต่ยามนี้ นางคิดไม่ถึงว่าผู้อาวุโสซุนกลับออกหน้าพูดแทนฉู่หลิวเยว่เช่นนี้

สถานการณ์ถูกกำหนดไว้เยี่ยงนี้แล้ว และหากนางยังรสั้นร้างปัญหาต่อไป เกรงว่ามันจะไม่มีประโยชน์ใดๆ ทั้งสิ้น!

“ข้า…ข้า…”

เมื่อเห็นท่าทางของเยว่เจินหลิงเป็นเยี่ยงนี้ ทุกคนก็เริ่มกลับลำ

ตอนแรกเยว่เจินหลิงคิดจะมาสร้างปัญหาให้กับฉู่หลิวเยว่ แต่ตอนนี้ผู้อาวุโสซุนกลับให้การที่มีน้ำหนัก นางจึงไม่สามารถเอะอะโวยวายได้อีกต่อไป

เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่ถูกต้อง หลายคนในฝูงชนก็หันหลังและจากไปอย่างเงียบๆ

ฉู่หลิวยว่เหลือบมองครู่หนึ่ง แต่ก็มิได้เข้าไปขวางแต่อย่างใด

อย่างไรก็ตาม นางก็พอจะเดาได้แล้วว่าคนที่อยู่เบื้องหลังพวกเขาคือใคร และนางก็ไม่จำเป็นต้องเปลืองสมองคิดถึงพวกลูกหาบเหล่านี้อีก

ในขณะที่เยว่เจินหลิงไม่รู้ว่าควรจะทำเยี่ยงไรดี ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าที่ดูเร่งรีบมากจากที่ไกลดังขึ้น

บรรดาฝูงชนหลีกทางให้อย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ปรากฏร่างของชายวัยกลางคนผู้หนึ่งกะวนกะวายเข้ามาพร้อมกับผู้ติดตามของเขา

ทันทีที่เขาได้มาเห็นสภาพของเยว่เจินหลิง สีหน้าของเขาก็ยิ่งดูย่ำแย่

“เจ้ามาทำอะไรที่นี่!”

เมื่อได้ยินเสียงตวาดลั่น เยว่เจินหลิงก็สั่นสะท้าน จากนั้นนางจึงหันหลังไปมอง

“…ท่านประมุข”

เงาร่างสูงใหญ่ของผู้ที่มานั้น ประกอบกับใบหน้าเหลี่ยมทั้งดูโกรธเกรี้ยวและทรงอำนาจเป็นอย่างยิ่ง

ซึ่งเขาผู้นั้นก็คือกู้อวิ๋นเฟย ประมุขตระกูลกู้

เขาจ้องหน้าเยว่เจินหลิงด้วยววตาดุดัน

“เมื่อวานนี้ข้าพูดกับเจ้าเอาไว้อย่างไร เจ้าลืมสิ้นหมดแล้วหรือ!”

เยว่เจินหลิงตกใจกลัวหัวหด นางก้มหน้าก้มตาไม่กล้ามองเขา