ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1624

……….

ซั่งกวนจิ้งเบิกตากว้าง

“ชุด…ชุดเกราะ? นั่นต้องใช้หินจิตวิญญาณสุวรรณกาฬจำนวนเท่าไรกัน?”

หรงซิวชะงักไปเล็กน้อย แล้วพูดว่า

“เรื่องนี้ไม่ใช่ปัญหา เพียงแต่ต้องใช้เวลาเท่านั้น หากสามารถทำให้เสร็จก่อนไปถึงสุสานสังหารเทพได้ ก็เป็นเรื่องดีอย่างยิ่ง”

ซั่งกวนจิ้งตกใจจนพูดอันใดไม่ออกแล้ว

เรื่อง นี้ ไม่ ใช่ ปัญหา ?

หินจิตวิญญาณสุวรรณกาฬชิ้นเล็กๆ ก็นับว่าเป็นของวิเศษที่หาได้ยากยิ่งแล้ว!

เดิมทีเขาคิดว่าหรงซิวจะหลอมมีดสั้นหรือว่าอาวุธอย่างอื่น แต่คิดไม่ถึงเลยว่า เขาจะหลอมชุดเกราะแล้วมอบให้กับเยว่เออร์!

ช่วงเวลาก่อนหน้านี้ตอนที่ฉู่หลิวเยว่ผจญอันตรายที่เขาหมื่นเมรัย เกราะศักดิ์สิทธิ์ทองแดงที่อยู่บนร่างกายของนางก็ถูกทำลายจนเป็นเสี่ยงๆ แล้ว

ซั่งกวนจิ้งเคยคิดถึงปัญหานี้มาก่อน แต่น่าเสียดายที่ยังไม่มีโอกาส

ตอนที่เขารออยู่ด้านนอกภูเขาศักดิ์สิทธิ์เฟิ่งหวง ภายในใจเต็มไปด้วยความกังวล เดิมทีก็ไม่สามารถสงบสติอารมณ์แล้วหลอมอาวุธได้

คิดไม่ถึงเลยว่าหรงซิวจะแย่งโอกาสนี้ไป

อีกทั้ง… เขายังใช้หินจิตวิญญาณสุวรรณกาฬที่ล้ำค่าเป็นอย่างมาก

ซั่งกวนจิ้งจึงรู้สึกว่าของที่เขามีอยู่ในมือ ไม่ควรค่าแก่การนำออกมาแสดง

เมื่อเปรียบเทียบกับหินจิตวิญญาณสุวรรณกาฬที่อยู่ในมือของหรงซิวแล้ว มันก็ด้อยกว่าจริงๆ

ซั่งกวนจิ้งสงบจิตใจของตัวเองลง

อย่างใดก็ตามเมื่อมอบให้กับนังหนูเยว่เออร์ ก็ถือว่าเป็นเรื่องดี! เรื่องดีอย่างยิ่ง!

“เจ้าใส่ใจนางมากเลยทีเดียว”

ซั่งกวนจิ้งกระแอมไอหนึ่งเสียง

“แต่ในตอนนี้มันจะยังทันหรือ?”

เดิมทีการเดินทางของพวกเขาก็กระชั้นชิดมากพออยู่แล้ว เวลาที่หรงซิวหลอมอาวุธนั้นมีน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย

และถ้าต้องการใช้หินจิตวิญญาณสุวรรณกาฬหลอมเป็นชุดเกราะที่สมบูรณ์แบบ ดังนั้นมันควรจะเป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์แห่งราชา

เมื่อถึงเวลาจะต้องมีปัญหาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้แน่นอน

หากต้องการทำเสร็จก่อนที่จะไปถึงสุสานสังหารเทพ… ถือว่าเป็นเรื่องที่ยากอย่างมาก

ริมฝีปากของหรงซิวยกยิ้มขึ้น

“ข้าจะพยายามให้เต็มที่”

ซั่งกวนจิ้งอ้าปากค้าง ก่อนจะกวาดสายตามองลำแสงสีทองที่เปล่งประกายออกจากหินจิตวิญญาณสุวรรณกาฬ สุดท้ายก็พยักหน้าออกมา

เดิมทีเขาคิดจะช่วยเหลือ แต่เมื่อเห็นว่าหรงซิวขัดหินเสร็จเรียบร้อยแล้ว ในตอนนั้นเขาจึงไม่ได้ยื่นมือเข้าไปอีก แต่มันก็ไม่เหมาะสมอยู่เล็กน้อย ถ้าจะเข้าไปแทรกแซงในเวลานี้

จึงทำได้เพียงหวังว่าหรงซิวจะสามารถหลอมอาวุธได้อย่างราบรื่น

หรงซิวก้มหน้าจัดการงานในมือของตนเองต่อไป

เขามีสมาธิจดจ่อเป็นอย่างมาก

เมื่อเห็นว่าเขาถือมีดแกะสลักและค่อยๆ แกะสลักไปทีละส่วนโดยไม่ส่งเสียงใดๆ หินจิตวิญญาณสุวรรณกาฬก้อนนั้นก็เปลี่ยนรูปร่างไป

ซั่งกวนจิ้งที่เฝ้ามองอยู่ด้านข้าง ก็มีความคิดหนึ่งปรากฏขึ้นในสมองอย่างกะทันหัน

… ท่าทางของหรงซิวในตอนนี้ เหตุใดถึงคุ้นตาเขายิ่งนัก

เหมือนกับว่าเขาเคยเห็นที่ไหนมาก่อน…

แต่ความคิดนี้ก็อยู่ภายในสมองของซั่งกวนจิ้งเพียงครู่หนึ่งเท่านั้น หลังจากนั้นไม่นานก็ถูกเขาสลัดออกไปอย่างรวดเร็ว

บางทีอาจจะเป็นเขาที่คิดมากไป

…

ราตรีผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว

ขณะที่แสงแรกส่องลงมา หรงซิวก็หยุดการกระทำในมือ

เขาเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย จากนั้นก็หันมองทางฉู่หลิวเยว่ พร้อมเก็บของที่อยู่ในมือลงไปแล้ว

ในที่สุดตอนนั้นฉู่หลิวเยว่ก็ลืมตาขึ้นมา ก่อนจะถอนหายใจออกมา

หลังจากพักผ่อนมาทั้งคืน พลังกายและพลังจิตของนางก็ฟื้นตัวขึ้นมาแล้ว

ความเหนื่อยล้าถูกกำจัดออกไปจนหมดสิ้น แม้กระทั่งดวงตายังสว่างกระจ่างใส

นางบิดตัวขึ้น จากนั้นก็มีเสียงลั่นออกมาจากร่างกายของนาง

ถวนจื่อที่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากด้านข้าง ก็ลุกขึ้นนั่งแล้วขยี้ตา จากนั้นก็โน้มตัวเข้าไปหาฉู่หลิวเยว่ในทันที

“อาเยว่…”

นางพูดพึมพำเหมือนกับกำลังสะลึมสะลือ นางกางแขนขึ้นแล้วโอบรอบคอของฉู่หลิวเยว่

แต่อย่างใดก็ตามขณะที่นางกำลังโถมตัวเข้าสู่อ้อมกอดของฉู่หลิวเยว่ ในตอนนั้นเองนางก็รู้สึกเสียววาบที่หลังคอ

ร่างกายของถวนจื่อแข็งทื่อไป จากนั้นก็รีบหันคอไปมองด้านข้างทันที

ทางนั้นคือโอรสสวรรค์ที่กำลังส่งรอยยิ้มอ่อนโยนดุจวสันต์ฤดู

ถวนจื่อรู้สึกตื่นตัวขึ้นมาในทันที!

นางชะงักตัวอย่างกะทันหันแล้วหดแขนของตนเองลงอย่างรวดเร็ว

ฉู่หลิวเยว่ที่กำลังรอจะกอดนางอยู่นั้น ก็เห็นว่าถวนจื่อชะงักตัวไป จากนั้นก็ยังหดแขนตัวเองลง

“ถวนจื่อ?”

ฉู่หลิวเยว่รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

เหมือนว่าเด็กคนนี้จะมีอันใดผิดปกติไป…

“อาเยว่วันนี้ถวนจื่อเหนื่อยมาก ข้าสามารถกลับลงไปได้หรือไม่?”

ถวนจื่อพูดตะโกนออกมาเป็นชุดราวกับประทัด

ฉู่หลิวเยว่ชะงักไปเล็กน้อย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน