ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 364

“ให้ข้าเข้าไป! ค้นให้ทั่วอีกรอบทั้งด้านในด้านนอก! ไม่ว่าซอกมุมใดก็ห้ามละเว้น! ”

“ขอรับ! ”

ทันทีที่ลู่หยุนออกคำสั่ง องครักษ์มากมายก็พุ่งออกไปทันที โดยวางแผนร่วมมือกันกระแทกประตูใหญ่ของตระกูลฉู่ให้เปิดออก

ฉู่หนิงที่ไล่ตามมาก็บังเอิญมาเห็นฉากนี้เข้า

“ลู่หยุน! ”

เขาจึงตะโกนออกไปในทันที

“เจ้าบังอาจนัก! ”

ลู่หยุนหันกลับมามองก็เห็นว่าฉู่หนิงกำลังรีบนำคนเข้ามา ทว่าไม่เพียงแต่ไม่มีสีหน้าหวาดหวั่น เขากลับเผยรอยยิ้มขณะที่เห็นผู้อื่นกำลังลำบาก

“โอ้! นี่ใต้เท้าฉู่หนิงมิใช่หรือ ไม่ใช่ว่าท่านกำลังยุ่งอยู่กับงานหลวงหรือ แล้วนี้มันกลางวันเหตุใดถึงออกมากะทันหัน”

ฉู่หนิงรีบก้าวเข้าไปด้วยใบหน้าที่เย็นชา

“นี้เป็นที่พักของข้า ข้ามาดูว่าผู้ใดกล้าเข้าไปโดยพลการ! ”

เมื่อเขาเอ่ยก็แฝงไปด้วยแรงกดดันที่ทรงอานุภาพของผู้ที่แข็งแกร่งลำดับที่ห้า จนทำให้ลู่หยุนรู้สึกแน่นหน้าอกและหายใจหอบถี่ในทันที

แม้แต่องครักษ์ที่ยืนอยู่หน้าประตูก็รู้สึกหวาดกลัว จนพวกเขาอดไม่ได้จะหยุดการเคลื่อนไหวแล้วมองหน้ากัน

ลู่หยุนคุกรุ่นอยู่ภายใน แล้วรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็ค่อยๆ จางหายไป

“ใต้เท้าฉู่หนิง เจ้ามาทำอะไรที่นี่? การที่ข้ามาในวันนี้ เป็นพระประสงค์ของฝ่าบาท! แล้วถ้าเจ้าต้องการจะขัดขวางจริงๆ ก็เท่ากับว่าเจ้ากำลังขัดพระประสงค์! ”

ฉู่หนิงจ้องเขาอย่างเย็นชา

“เป็นพระประสงค์ของฝ่าบาท แน่นอนว่าข้าไม่กล้าขัดขวาง เพียงแต่ถ้าต้องการตรวจสอบก็ต้องแจ้งเหตุผลใช่หรือไม่ ถึงอย่างไรข้าก็เป็นถึงหัวหน้าองครักษ์”

“ขออภัยด้วย ใต้เท้าฉู่หนิง ข้าแค่จะปฏิบัติตามที่ได้รับคำสั่งมา และถ้าท่านอยากรู้สาเหตุจริงๆ เหตุใดทท่านจึงไม่ไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทด้วยตัวเองเล่า”

ลู่หยุนเอ่ยเสียงต่ำอย่างไม่พอใจแล้วยกมือขึ้น

“ค้นหาต่อ! ”

“ขอรับ”

ฉู่หนิงกำลังจะก้าวออกไปแต่ จ้าวหมิงที่อยู่ด้านหลังก็เอ่ยขึ้นเบาๆ ในทันที

“ใต้เท้า ท่านต้องใจเย็นก่อน! ครานี้พวกเขามาพร้อมกับพระประสงค์ของฝ่าบาท หากเราปะทะกันใหญ่โตมันจะไม่เป็นผลดีใดใด ต่อตัวท่านเองนะขอรับ! ”

อาจจะทำให้ฝ่าบาททรงคิดว่าฉู่หนิงต้องการขัดต่อพระประสงค์

ฉู่หนิงสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อระงับความโกรธ

“ได้! ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็จะดูว่าพวกเจ้าจะสามารถค้นอะไรออกมาได้บ้าง! ”

เขาไตร่ตรองดูแล้วว่าไม่ได้ทำสิ่งใดผิดและเป็นธรรมดาที่เขาจะไม่เกรงกลัวเรื่องนี้

เพียงแต่…เหตุใดจู่ๆ ฝ่าบาทจึงมีพระประสงค์เช่นนี้เล่า?

ลู่หยุนมองไปยังฉู่หนิงแล้วโค้งตัวลงด้วยความลำพองใจ

ในช่วงเวลาที่ลู่เหยาถูกตระกูลฉู่ทำให้อับอาย และที่หนักที่สุดก็คือสองพ่อลูกฉู่หนิงและฉู่หลิวเย่ว!

ถ้าไม่มีพวกมันจงใจสร้างปัญหา ตอนนี้ลู่เหยาคงจะได้เป็นสตรีที่ได้เชิดหน้าชูตาในตระกูลฉู่แล้ว! แล้วเหตุใดถึงกลายเป็นว่าตอนนี้ผู้คนต่างพากันเกลียดชังนางเล่า?

ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับลู่เหยาไม่ดีนัก แต่ถึงอย่างไรเสีย ลู่เหยาก็เป็นคนตระกูลลู่ เมื่อนางเสื่อมเสียชื่อเสียง ตระกูลลู่ก็ได้รับผลกระทบไปด้วย

และที่สำคัญไปกว่านั้นคือ นางยังต้องกลับไปที่ตระกูลลู่แล้วหาเงินเพื่อกลบหลุมเหล่านั้น

ภายในใจลู่หยุนนั้นไม่พอใจลู่เหยาและก็ยิ่งเคียดแค้นพ่อลูกตระกูลฉู่มากขึ้นไปอีก

ตอนนี้มีโอกาสจัดการพวกเขาแล้ว เขาก็ไม่พลาดอย่างแน่นอน

ตึง!

ประตูใหญ่ถูกคนกระแทกเปิดอย่างแรง

องครักษ์จำนวนมากกรูกันเข้าไป!

ลู่หยุนแย้มยิ้มยั่วยุฉู่หนิงแล้วสาวเท้าตามเข้าไป

ฉู่หนิงขมวดคิ้วแล้วเดินตามเข้าไป

กลุ่มคนต่างแยกย้ายกันอย่างรวดเร็วและรุนแรง เพื่อไปค้นตามลานบ้านและห้องต่างๆ

ลู่หยุนยืนเอามือไพล่หลังอยู่ที่ลานบ้าน แล้วคอยออกทำสั่งอย่างไม่หยุดพัก

“ห้องนั้น! เข้าไปค้น! ยังมีด้านนั้นอีก! ค้นให้ละเอียด! หลังลานบ้านมีคนไปค้นแล้วหรือไม่ หากพบสิ่งใดผิดปกติให้รายงานทันที ”

ฉู่หนิงยืนอยู่ไม่ไกลนักและเขาก็เห็นชัดเจนว่าคนเหล่านั้นโยนของหลายอย่างในห้องนอนเขาออกมา

ฝูกนอน ชั้นหนังสือ ชุดและของใช้

แม้แต่ชุดน้ำชา เครื่องเขียนและหมึกต่างก็โยนออกมายังพื้นด้านนอกตามอำเภอใจ

ของจำนวนมากแตกกระจายเกรื่อนกราดบนพื้น

เย่วเอ๋อได้เดินทางไปยังสำนักวิชาไท่เหยี่ยนเมื่อสิบวันก่อน และในตอนนี้ก็ไม่ได้อยู่ที่บ้าน แล้วพวกเขามาที่นี่เพื่อค้นหาอะไรกัน?

ในตอนที่ฉู่หนิงกำลังคิดไม่ตกอยู่นั่นเอง ก็มีคนตะโกนขึ้นมาเสียงดังว่า

“ใต้เท้าลู่! ค้นเจอแล้วขอรับ”

ฉู่หนิงตกตะลึงแล้วหันหันไปในทันที

เขามองเห็นเพียงองครักษ์ผู้หนึ่งที่จู่ๆ ก็วิ่งออกมาจากทางลานหลังบ้านและพุ่งเข้าหาลู่หยุนอย่างรวดเร็ว แล้วส่งสิ่งของในมือให้

“ใต้เท้าลู่! โปรดดู!”

ลู่หยุนหยิบปิ่นปักผมนั้นขึ้นมาตรวจสอบอย่างละเอียดรอบคอบ พลันสีหน้าก็เปลี่ยนไป ก่อนจะมองฉู่หนิงอย่างเยาะเย้ย

“ใต้เท้าฉู่หนิง ตอนนี้หลักฐานชัดเจนแล้วท่านยังมีอะไรจะอีกพูดหรือไม่?!”

ฉู่หนิงก้าวเข้าไปอย่างเร่งรีบ

“เจ้าพูดอะไร? ”

“ใต้เท้าฉู่หนิง เหตุใดท่านยังต้องแกล้งไขสืออีกเล่า?” ลู่หยุนยกปิ่นปักผมในมือขึ้นแล้วยิ้มเย้ยหยันอีกครั้ง “ปิ่นปักผมนี่เป็นเครื่องประดับที่องค์หญิงสี่ทรงใช้ แต่ในตอนนี้มันกลับมาปรากฏอยู่ภายในลานหลังบ้านของพวกเจ้า เช่นนี้แล้วท่านยังจะแก้ตัวอีกหรือ”

ฉู่หนิงตะลึงงันอยู่ชั่วครู่พลางเข้าใจได้ในทันที

องค์หญิงสี่หรงเจินหายสาบสูญอย่างไร้ร่องรอย ด้วยเหตุนี้ฝ่าบาทจึงทรงกักบริเวณจักรพรรดินีด้วย

มีคนไม่มากที่รู้เรื่องนี้ แต่ในฐานะที่เขาเป็นหัวหน้าองครักษ์จึงเข้าใจได้

และในตอนนี้เองที่เครื่องประดับขององค์หญิงสี่ที่หายตัวไป กลับถูกพบว่าอยู่ในบ้านของพวกเขา…

“พวกเจ้าสงสัยว่าเย่วเอ๋อกำลังซ่อนตัวองค์หญิงสี่อยู่หรือ” ฉู่หนิงพูดโพล่งออกมา

“ไม่ใช่การสงสัยเพราะตอนนี้มีหลักฐาน จึงกล่าวได้ว่าเป็นความจริง”

ลู่หยุนนำปิ่นปักผมนั้นออกมาด้วยแววตาถากถาง

“ใต้เท้าฉู่เชิญท่านไปกับพวกเราอีกครั้งเถอะ”

…

ตำหนักของหลีหวัน

หรงซิวกำลังพักผ่อนอยู่บนเก้าอี้หวาย อวี๋มั่วก็รีบวิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว

“หลีอ๋อง! ใต้เท้าฉู่หนิงถูกคุมตัวแล้วขอรับ!”