ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 4

เมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย ฉู่เซียนหมิ่นก็แทบกระโดดลงจากเก้าอี้ด้วยความตกใจ

ฉู่หลิวเยว่กลับมาแล้วจริงๆ ด้วย!

นี่มันเป็นไปได้อย่างไร

พละกำลังของพวกซ่งเหลียนสามคนก็มิได้อ่อนแอ สามารถจัดการกับผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างฉู่หลิวเยว่ได้เหมือนปอกกล้วยเข้าปาก

แผนทุกอย่างถูกวางไว้อย่างลงตัว แต่ตอนนี้ฉู่หลิวเยว่กลับ…

“เยว่เอ๋อร์!”

เมื่อฉู่หนิงเห็นบุตรสาวของตนกลับมา ก็รีบวิ่งเข้าไปหาด้วยความกระวนกระวาย

“เยว่เอ๋อร์ ลูกเป็นอย่างไรบ้าง”

เมื่อเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงของฉู่หนิง ฉู่หลิวเยว่ก็รู้สึกอุ่นวาบในใจ

นางสามารถสัมผัสได้ถึงความรักของฉู่หนิงที่มีต่อบุตรสาวคนนี้จริงๆ ต่อให้นางจะเป็นคนไร้ความสามารถ แต่ความรักของบิดาที่มีต่อบุตรนี้กลับไม่น้อยตามลงไปเลยสักนิดเดียว

แต่สียดาย…ฉู่หลิวเยว่ตัวจริงได้ตายไปแล้ว

ฉู่หลิงเยว่ลูบมือฉู่หนิง แล้วมอบรอยยิ้มคลายกังวลให้กับเขา

“ท่านพ่อสบายใจได้ เยว่เอ๋อร์ไม่เป็นอะไร”

แม้นางจะเอ่ยเช่นนั้น ฉู่หนิงก็ยังไม่เชื่ออยู่ดี แต่เมื่อเห็นว่านางไม่ได้รับบาดเจ็บจริงดั่งว่า เขาก็รู้สึกราวกับยกภูเขาออกจากอก

แต่ทว่า ไม่รู้เพราะเหตุใดเมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของลูกสาวตนเอง เขากลับรู้สึกแปลกประหลาด ดูเหมือนจะมีอะไรบางอย่างผิดแผกไปจากเดิม

เยว่เอ๋อร์คนเดิมมักจะอ่อนแอขี้ขลาด แต่ตอนนี้อดวงตาสีดำขลับคู่นั้นกลับส่องประกายสุกใสดุจแสงดาราก็มิปาน!

“ท่านพี่ กลับมาแล้ว! หมินหมิ่นเป็นห่วงท่านพี่เหลือเกิน!”

ฉู่หลิวเยว่เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของฉู่เซียนหมิ่นที่กำลังมองตนเองด้วยความ ‘ยินดี’ ราวกับกำลังดีใจเสียเต็มประดา

เป็นห่วงหรือ

ฉู่หลิวเยว่หัวเราะเย็นชาในใจ สงสัยฉู่เซียนหมิ่นเห็นนางกลับมาได้ก็เลยเป็นห่วงกระมัง!

“อ๋อ ที่แท้น้องสามก็เป็นห่วงพี่เองหรือ แต่เมื่อครู่นี้ตอนอยู่ข้างนอก ข้าดูเหมือนจะได้ยินน้องสามกล่าวหาว่าข้าลักเล็กขโมยน้อยอยู่เลยนี่นา”

ฉู่หลิงเยว่เอ่ยขึ้นอย่างไม่รีบร้อน

ในขณะที่ฉู่เซียนหมิ่นกลับรู้สึกมีเหงื่อเย็นชื้นไหลซึมแผ่นหลัง

เกิดอะไรขึ้นกับฉู่หลิวเยว่คนนี้กันแน่!

นางไม่เพียงไปตายตกอยู่ข้างนอก ทั้งยังดูเหมือนจะแตกต่างไปจากเดิม และยังกล้าถามคำถามเช่นนี้ต่อหน้าทุกคนอีกด้วย

“ท่านพี่เข้าใจผิดแล้ว ข้าแค่คิดว่าฟ้ามืดแล้ว แต่ท่านพี่ยังไม่กลับมา ในใจก็นึกเป็นห่วง ก็เลยมาถามไถ่ผู้อาวุโสสองสามคำเอง…”

เมื่อเอ่ยถึงตรงนี้ นางก็มีน้ำตาคลอหน่วย

“อย่างไรเสีย ร่างกายของท่านพี่ไม่มีพลังแม้แต่นิดเดียว หากออกไปแล้วถูกคนรังแกเข้า…น้องคงโทษตัวเองไปจนตายแน่ๆ!

นี่เป็นวาจาเสียดสีนางที่ไร้พลังความสามารถ มิอาจฝึกพลังได้ต่างหากเล่า!

หากเป็นฉู่หลิวเยว่คนก่อน ก็คงคิดว่าฉู่เซียนหมิ่นเป็นห่วงนางจริงๆ แต่ฉู่หลิวเยว่ในตอนนี้ได้เปลี่ยนจิตวิญญาณไปแล้ว ยังจะถูกหลอกด้วยลูกไม้ตื้นๆ เยี่ยงนี้ได้อีกหรือ

ฉู่เซียนหมิ่นถือเป็นยุวชนรุ่นหลังที่มีพรสวรรค์ที่สุดของตระกูลฉู่ นางพูดเยี่ยงนี้ ก็จะยิ่งทำให้คนรู้สึกว่าฉู่หลิวเยว่ไร้ประโยชน์ขึ้นไปอีก แม้แต่การออกไปข้างนอกยังลำบากวุ่นวาย

เป็นจริงดั่งคาด แววตาของผู้อาวุโสฉายแววรังเกียจเดียดฉันท์ในทันที ก่อนจะกล่าวตำหนิ

“วันนี้กลับมาดึกถึงเพียงนี้ ไปก่อเรื่องอะไรที่ข้างนอกบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้ แม้แต่เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ยังทำได้ไม่ดี ต่อไปเจ้าไม่ต้องออกไปข้างนอกอีก มิฉะนั้นคงอับอายขายหน้าตระกูลฉู่ของข้าน่าดู เศษสวะ!”

ฉู่หนิงมีสีหน้าเย็นเฉียบ เขาก้าวไปข้างหน้าแล้วพาฉู่หลิวเยว่มาไว้ข้างหลังเพื่อปกป้อง เขากำหมัดแน่นและเอ่ยขึ้นด้วยความยับยั้งชั่งใจตนเอง

“ผู้อาวุโส เยว่เอ๋อร์ยังเป็นเด็ก ท่านพูดเยี่ยงนี้ มิเกินไปหน่อยหรือ”

แม้ว่าตอนนี้เขาจะไม่ได้แข็งแรงเหมือนเมื่อก่อน แต่เขาก็มิอาจปล่อยให้คนอื่นมาพูดจาดูถูกบุตรสาวของตนเองเช่นนี้ได้!

เมื่อเห็นเงาร่างสูงใหญ่เป็นเกราะกำบังข้างหน้าตนเอง ฉู่หลิวเยว่ก็ชะงักงัน ดวงตาฉายแววเจ็บปวด

อดีตชาติของนางเกิดมาก็เป็นถึงองค์หญิงสูงศักดิ์ สถานะที่มีเกียรติ มีอำนาจ นางสามารถจัดการทุกเรื่องด้วยตนเอง ความรู้สึกที่ถูกผู้อื่นปกป้องดูแลเช่นนี้ ช่างเป็นสิ่งที่แปลกใหม่และมีค่าสำหรับนางมาก

คราวนี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น นางก็จะพยายามเต็มที่เพื่อปกป้องคนที่รักนางอย่างแท้จริง!

“ท่านพ่อ”

ฉู่หลิวเยว่กระตุกแขนเขาเบาๆ แล้วก้าวไปข้างหน้า

ฉู่หนิงมองนาง เดิมคิดว่านางคงขี้ขลาดดังเช่นที่ผ่านมา แต่สิ่งที่เห็นตอนนี้กลับเป็นแววตาคู่หนึ่งที่สงบเยือกเย็น

ร่างเพรียวระหงหลังตั้งตรง เชิดคางขึ้นเล็กน้อย และทั่วทั้งร่างของนางนั้นมีพลังที่ไม่สามารถอธิบายได้แผ่ซ่านออกมา

“ผู้อาวุโสโปรดวางใจ สิ่งของที่ควรซื้อมาไม่มีขาดตกบกพร่อง ตอนนี้ถูกส่งไปถึงห้องเก็บของแล้ว หากไม่เชื่อ ท่านสามารถไปตรวจสอบได้ ส่วนเรื่องเหตุใดวันนี้ข้าถึงกลับมาดึกขนาดนี้…น้องสามรู้ดีแก่ใจที่สุดมิใช่หรือ”

“ท่านพี่ พูดอะไรไปเรื่อย!”