ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 432

ฉู่หลิวเยว่ตื่นตระหนกขึ้นทันที หรือเขามาปรากฏตัวในตอนนี้ก็เพื่อจะลงมือกับนาง?

ชุดคลุมตัวใหญ่ปกคลุมร่างกายของเขาได้อย่างมิดชิด และใบหน้าของเขาก็ยังมีผ้ามีดำปิดอยู่ด้วย

ตั้งแต่หัวจรดเท้านั้นเขาเผยให้เห็นเพียงตาดำคู่หนึ่งเท่านั้น

เมื่อฉู่หลิวเยว่เห็นดวงตาคู่นั้นแล้ว

ในใจก็มีความรู้สึกว่าเป็นพลังที่คุ้นเคย

ฉู่หลิวเยว่ถึงกับขมวดคิ้ว

ชื่อๆ หนึ่งติดอยู่ที่ลำคอ ราวกับว่ากำลังจะกระโดดออกมาจากข้างใน

เขามองอยู่อย่างงั้นด้วยแววตาที่แน่นิ่งไม่มีความรู้สึกใดๆ

แต่ฉู่หลิวเยว่กลับเข้าใจความรู้สึกนึกคิดของเขาอย่างแจ่มแจ้ง

นางมองเขาก่อนจะค่อยๆ ยื่นมือออกไป

ปลายนิ้วของนางยังคงสั่นเล็กน้อย แต่สุดท้ายนางก็ทำให้นิ่งและทำแสดงท่าทางได้

ในที่สุดสีหน้าของชายผู้นั้นก็เปลี่ยนไป

จากนั้นจู่ๆ ก็มีสิ่งของบางอย่างบินออกมาจากแขนเสื้อของเขา

เกิดแสงสีเงินกะพริบตรงหน้าฉู่หลิวเยว่!

ต่อมานางก็รู้สึกว่าร่างกายของนางถูกลากเข้าไปอยู่ในที่ๆ แปลกประหลาด

รอบข้างของนางมืดไปหมด ก่อนจะมีพลังขมขู่พุ่งเข้ามาทันที

แต่ในใจของฉู่หลิวเยว่กลับไม่รู้สึกตื่นตระหนก

เพราะนางรู้ว่านี่คือแหวนเทียนจิ่งที่ใช้สำหรับหายตัวโดยเฉพาะ

ของสิ่งนี้ล้ำค่ามาก และเป็นลูกรักหัวแก้วหัวแหวนที่ล้ำค่าในราชวงศ์เทียนลิ่งอีกด้วย

เพราะนี่คือแหวนเทียนจิ่งที่เพียงเพิ่มพลังจิตเข้าไป ก็จะพาคนที่อยู่อีกที่หนึ่งเคลื่อนย้ายไปยังอีกที่หนึ่งได้

จากระยะห่างของการเคลื่อนย้ายที่แตกต่างกันนั้น แบ่งได้จากระดับความสามารถที่ต่างกัน

ยิ่งระดับสูงขึ้นเท่าใดก็ยิ่งหายากขึ้นเท่านั้น และความปลอดภัยก็จะยิ่งสูงขึ้นด้วย

ฉู่หลิวเยว่ก็เคยมีเช่นกัน ฉะนั้นจึงถือว่าคุ้นเคยอยู่บ้าง

เมื่อสัมผัสได้สักพักนางก็มั่นใจแล้วว่านี่คือแหวนเทียนจิ่งระดับสูง

ถึงแม้พลังขมขู่ที่วุ่นวายอยู่ในอากาสจะทำให้คนรู้สึกไม่สบายตัว แต่ในความเป็นจริงแล้วไม่ได้มีสิ่งใดน่าเป็นห่วงนัก

อีกอย่างนางสามารถสัมผัสได้ว่าคนๆ นั้นยืนอยู่ไม่ไกลจากนาง

ต่อให้มองไม่เห็นอันใด แต่…ในใจของฉู่หลิวเยว่กลับไม่ได้กังวลแต่อย่างใด

มีเพียงดวงตาที่เรียวยาวคู่นั้นเท่านั้นที่วนเวียนอยู่ในหัวของนาง

นางสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะเก็บความสงสัย และความปั่นป่วนในใจเอาไว้

ผ่านไปไม่นานพลังขมขู่รอบๆ ก็หายไป

ฉู่หลิวเยว่รู้สึกโล่งอก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมอง และเห็นว่าตัวเองได้กลับมาอยู่ในบ้านอีกครั้งแล้ว

ในห้องของนางยังคงมีเปลวไฟที่เผาไหม้อยู่ และเปล่งแสงจางๆ ราวกับว่านางไม่เคยไปจากที่แห่งนี้มาก่อน

มองพระจันทร์ที่แขวนอยู่บนท้องฟ้าในยามค่ำคืนแล้ว ฉู่หลิวเยว่ก็คำนวณกระบวนการขั้นตอนคร่าวๆ และใช้เวลาเพียงหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น

แววตาที่สัตย์จริงกำลังมองมาที่นาง

ฉู่หลิวเยว่ใจเต้นก่อนจะสูดหายใจลึกๆ และในที่สุดก็หันตัวไป

ทั้งคู่สบตากัน

ฉู่หลิวเยว่ค่อยๆ ยกแขนเสื้อขึ้น และในที่สุดก็เอ่ยปาก

“เจ้า…เจ้ามาวันนี้ก็เพื่อช่วยข้าหาของที่ซือถูซิงเฉินถือไว้หรือ?”

คนคนนั้นไม่พูดไม่จา มีเพียงแววตาเท่านั้นที่เปลี่ยนไป

ฉู่หลิวเยว่อธิบายถึงความรู้สึกแบบนั้นไม่ออก

ในใจเหมือนมีสำลีที่หนา และเปียกชุ่มคาเอาไว้จนเกือบทำให้นางหายใจลำบาก

อย่างใดตามในความคลุมเครือนั้น ดูเหมือนจะมีแสงเล็กๆ ส่องผ่านหมอกหนาทึบที่อยู่ตรงหน้านาง ทำให้หัวใจของนางรู้สึกมีความหวัง และคาดหวัง…เล็กน้อย

ทั้งสองเข้าสู่สภาวะเงียบงันทันที

ฉู่หลิวเยว่รู้ว่าตัวเองกำลังรออันใดอยู่ และนางก็รู้เช่นกันว่าอีกฝ่ายกำลังรอสิ่งใดอยู่

ภายใต้เงาของแสงจันทร์ที่ส่องสว่างชัดเจน ดึงเงาของทั้งสองได้ยาวสุดๆ

ฉู่หลิวเยว่คลายฝ่ามือที่กำหมัดแน่น และปล่อยสลับไปมา ถึงขั้นเหงื่อตกแม้ค่ำคืนนี้จะอากาศหนาวก็ตาม

สักพักเขาก็อ้าปาก และด้วยความตื่นเต้นจึงทำให้คอแห้ง

“ข้างล่างภูเขายางหนาน”

แต่ละคำถูกพูดออกมาอย่างชัดเจน

เสียงที่เดิมทียังชัดแจ๋ว ตอนนี้กลับกลายเป็นเสียงแหบแห้ง และมีขมขื่นเล็กๆ ความคิดถึงที่ลึกซึ้งมากอยู่ ในที่สุดสายตาของชายที่อยู่ฝั่งตรงข้ามก็เกิดความโมโหขึ้นมา!

ในที่สุดเขาก็เอ่ยและพูดประโยคแรกของค่ำคืนนี้

“สือซานเยว่กลับมาแล้ว!”

ต่อมาเขาก็ถกชุดคลุมขึ้นก่อนจะคุกเข่าลงหนึ่งข้าง แล้วใช้มือข้างขวากุมไปที่อกข้างซ้ายแน่นๆ!”

“ในสือซานเยว่แห่งนี้มีท่านเป็นนายเพียงคนเดียวเท่านั้น!”

นางนิ่งไปสักพัก ก่อนจะเอ่ยปากเสียงเบา

“หรือ…ครั้งนี้ท่านจะไม่รับพวกเราอีกแล้ว?”

ฉู่หลิวเยว่เริ่มคัดจมูกเหมือนจะร้องไห้

“ข้าทิ้งพวกเจ้าตั้งแต่เมื่อใดกัน? เจ้าลุกขึ้นมาก่อน”

ชีหานกลับนิ่งอยู่กลับที่

“ท่านไม่ได้กลับมานานแล้ว บ่าวต้องคุกเข่าเพื่อชดใช้ให้กับระยะเวลาก่อนหน้านี้จึงจะถูก!”

รอยยิ้มของฉู่หลิวเยว่หายไปแล้วขอบตาก็เริ่มแดงขึ้น

“ถ้าเจ้าไม่ลุกขึ้นมา ก็กลับไปซะ”

ชีหานลังเลสักพีกจึงลุกขึ้นยืนแล้วยืนตัวตรงอยู่อีกฝั่ง

เขาชะงักไปสักพักจึงเอ่ยปากว่า

“หลังจากที่ท่านตายไป กระหม่อมก็ไม่มีที่ซุกหัวนอนอีกต่อไปแล้ว”

ฉู่หลิวเยว่เบือนหน้าหนีพลางกลั้นน้ำตาที่คลอเบ้าเอาไว้ ผ่านไปสักพักจึงควบคุมอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ได้

“ว่ามาเถิดว่าหนึ่งปีกว่าที่ผ่านมา พวกเจ้าอยู่มาอย่างใด? แล้วเจ้าหาที่นี่เจอได้อย่างใด?”

ชีหานเอ่ยปาก

“…ที่จริงแล้ว ในตอนที่เกิดเรื่องขึ้นกับท่าน กระหม่อมได้เห็นถึงความผิดปกติตั้งแต่แรกแล้ว จึงคิดจะกลับไป แต่ระหว่างทางที่กลับไปก็มีคนที่คิดจะฆ่าเราปรากฏตัวขึ้น เมื่อพวกเรากลับไปถึง ท่านก็…ศาลบรรพบุรุษก็ถูกเผาไหม้ไปแล้ว…”

ฉู่หลิวเยว่นิ่งไป

“พูดแบบนี้ แสดงว่าพวกเจ้ากลับไปตั้งแต่วันนั้นแล้วใช่หรือไม่?”

ชีหานก้มหน้าลง

“เป็นเพราะข้าไม่มีปัญญาเอง ข้ากลับไปถึงช้าไป!”

จู่ๆ ฉู่หลิวเยว่ก็นึกอันใดบางอย่างขึ้นได้

“เหตุใดบนมทอของเจ้าถึงมีรอยแผลเป็นไฟไหม้อยู่ด้วย?”

ชีหานชะงักไปสักพัก

“ที่เผาไหม้วันนั้นใช่หรือไม่?” ฉู่หลิวเยว่ถาม

เห็นท่าทางที่นิ่งเงียบของชีหาน หัวใจของนางก็เต้นแรงทันที

“เจ้าปลดผ้าคุมหน้าออกเดี๋ยวนี้!”