ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 512

เขตอาคมโปร่งแสงสีเงินทรงกลม ดูแล้วน่าจะเป็นพรมแดนไวฑูรยะ

แต่เหตุใดถึงสามารถป้องกันปราณกระบี่ที่ดูน่าอันตรายแบบนั้นได้เล่า!?

ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่เคยเห็นพรมแดนไวฑูรยะมาก่อน แต่สิ่งนั้นไม่น่าจะป้องกันปราณกระบี่ที่แข็งแกร่งเหล่านี้ได้นะ

ต่อให้พวกเขาทั้งสองร่วมมือกัน ก็แทบจะไม่สามารถต้านทานปราณกระบี่นั้นได้เลย!

พวกเขาทั้งสามคนมองหน้ากันไปมา มีเพียงแค่หยางเซิ่นเอ๋อร์ที่ดูดีกว่าศิษย์พี่ทั้งสองของนาง พวกเขาดูท่าทางจนตรอกอย่างมาก

ชายมีเคราได้รับบาดเจ็บ ที่มุมปากยังมีรอยเลือดอยู่เลย ส่วนชายร่างสูงผอมก็ไม่ต้องพูดถึง เพราะกระบี่ของเขาถูกทำลายอย่างสมบูรณ์แล้ว!

ในฐานะที่เป็นลูกศิษย์สำนักกระบี่เมฆาม่วง จุดแข็งแกร่งที่สุดของเขาคือการใช้กระบี่ หากไม่มีกระบี่ สำหรับพวกเขาแล้ว ก็ถือว่าต่อสู้ไม่ได้เลย

“นี่…ทำอย่างใดดี…”

ชายร่างสูงผอมถอนสายตากลับมา เขาจ้องไปที่มือขวาที่ว่างเปล่าของตนเอง

กระบี่ที่ยอดเยี่ยมเช่นนั้น กลับเหลือเพียงด้ามกระบี่ที่หักๆ ดูแล้วน่าสมเพชอย่างมาก

ปราณกระบี่เล่มนั้น บีบบังคับให้พวกเรามาอยู่จุดนี้

หากเดินหน้าลุยต่อไปแล้วล่ะก็…

“มิน่าล่ะ ถึงมีกระดูกมนุษย์มากมายอยู่ที่นี่…” หยางเซิ่นเอ๋อร์แสดงสีหน้ากังวลใจออกมา “ดูเหมือนว่าพวกเขาจะโดนปราณกระบี่นี้ทำร้ายทั้งสิ้น”

พวกเขาทั้งหลายต่างก็เงียบกันไป

ความทะเยอทะยานก่อนหน้านี้ ได้หายไปจนหมดสิ้น

ความจริงมักจะโหดร้ายเช่นนี้เสมอ

“ปราณกระบี่เล่มนี้ ไม่มีทางปรากฏแค่ครั้งเดียวแน่นอน นี่คือปราณระดับต่ำที่สุดของกระบี่หลงหยวน ปราณกระบี่ครั้งนี้…คือคำเตือนของมัน!”

ชายมีเคราคนนั้นเงยหน้าขึ้นไปมองกระบี่หลงหยวน ความตื่นเต้นและความคาดหวังที่มีก่อนหน้านี้ ได้จางหายไปหมดแล้ว ตอนนี้ใบหน้าของเขาเหลือเพียงแต่ความกังวลและไม่สบายใจ อีกทั้งยังมีความหวาดกลัวอยู่ลึกๆ อีกด้วย

“ยิ่งพวกเราเดินเข้าไปมากเท่าไร ก็ยิ่งอันตรายมากเท่านั้น! ไม่อย่างนั้นสิ่งที่รออยู่ก็คือ…” ความตาย!

เรื่องนี้เขาไม่ต้องพูด คนอื่นก็เข้าใจได้ทันที

ตู้ม!

เสียงระเบิดดังขึ้น ปราณกระบี่ที่อยู่ด้านหน้าของฉู่หลิวเยว่ ได้หายไปแล้ว

“แล้วเหตุใดฉู่หลิวเยว่ถึงไม่เป็นอันใดเลย!?”

หยางเซิ่นเอ๋อร์พูดถามพึมพำกับตัวเองด้วยความสงสัย

“ก่อนหน้านี้ข้าก็เคยใช้พรมแดนไวฑูรยะมาก่อน แต่ว่า…มันไม่ค่อยเหมือนกับของนางเลยนะ”

ชายทั้งสองคนสบสายตากัน

ความจริงแล้วพวกเขาก็มองออก

พรมแดนไวฑูรยะทั่วไปจะแข็งแกร่งขนาดนี้ได้อย่างใด?

เห็นได้ชัดว่าของนางนั้นเป็นของพิเศษ

หยางเซิ่นเอ๋อร์หยิบผ้าพันแผลออกมา แล้วช่วยชายร่างสูงผอมพันแผลที่ผ่ามือด้วยความระมัดระวัง ดวงตาของเธอก็แดงก่ำ

“ศิษย์พี่ต้องมาบาดเจ็บเพราะข้า…หากข้าสามารถแข็งแกร่งได้อย่างฉู่หลิวเยว่ก็คงจะดี”

คำพูดนั้นได้เตือนสติชายทั้งสองทันที

“นางแข็งแกร่งที่ไหนกัน? มีแค่พรมแดนไวฑูรยะของนางเท่านั้นที่แข็งแกร่ง” ชายมีเคราคนนั้นพูดขึ้นมาอย่างดูถูก และยังมีท่าทีไม่พอใจอยู่เล็กน้อย “มิน่าล่ะเมื่อครู่นางถึงบอกว่าไม่อยากมากับพวกเรา เพราะว่าสิ่งนี้นี่เอง!”

“เจ้าเพิ่งบอกว่าฉู่หลิวเยว่คนนั้นมีฐานะธรรมดาไม่ใช่หรือ? แล้วเหตุใดนางถึงมีอาวุธที่แข็งแกร่งแบบนี้ได้เล่า?” ชายร่างผอมสูงหันขวับไปจ้องฉู่หลิวเยว่ เมื่อเห็นว่านางกำลังจะเก็บพรมแดนไวฑูรยะสีหน้าของเขาก็กระตุกเล็กน้อย “นางมีผู้สนับสนุนที่แข็งแกร่งหรือเปล่า?”

หยางเซิ่นเอ๋อร์ครุ่นคิดไปครู่หนึ่ง

“เหมือนว่าจะใช่นะเจ้าคะ…นางมีความสัมพันธ์กับเจี่ยนเฟิงฉือแห่งหุบเขาเขี้ยวมังกรคนนั้น”

“เจี่ยนเฟิงฉือ?”

ชายทั้งสองคนพูดชื่อของเจี่ยนเฟิงฉือขึ้นมา ใบหน้าก็แฝงด้วยความริษยาและดูถูก

“คนสำนักกระบี่เมฆาม่วง พูดคำไหนคำนั้น”

ฉู่หลิวเยว่เกือบจะหัวเราะออกมาเสียงดังลั่นแล้ว

หน้าใหญ่มาจากที่ใดกันเนี่ย

ที่นางถามคำถามนั้น ก็เพื่อดูว่าคนเหล่านี้หน้าด้านกันขนาดไหน แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดออกมาเองเช่นนี้

เห็นได้ชัดว่ามาขอความช่วยเหลือจากคนอื่น แต่ยังวางท่าสูงส่งเหมือนกำลังให้ทานอยู่เลย

ใบหน้าของนางยังมีรอยยิ้มเช่นเดิม แต่รอยยิ้มนี้ไม่ได้ส่งไปถึงดวงตาอีกแล้ว

“ข้าว่าเมื่อครู่ข้าได้พูดอย่างชัดเจนแล้วนะ ข้าไม่สะดวกให้พวกเจ้าร่วมเดินทางไปด้วย ดังนั้น…ช่างมันเถอะ”

พวกเขาทั้งหลายก็ตกตะลึงไป

พวกเขาคิดไม่ถึงจริงๆ ว่า อุตส่าห์มายื่นข้อเสนอให้ขนาดนี้แล้ว ฉู่หลิวเยว่ก็ยังไม่ยอมช่วยเหลือพวกเขาอีก!

ไม่ว่าอย่างใดเขาก็เป็นศิษย์จากสำนักกระบี่เมฆาม่วงนะ!

แต่ว่านางไม่เคยเห็นพวกเขาในสายตาเลย!

ใบหน้าของชายมีเคราดูย่ำแย่อย่างมาก

“คุณหนูฉู่ เจ้าแน่ใจหรือ? เมื่อครู่เราให้ความช่วยเหลือเจ้า แต่ตอนนี้เจ้ากลับมาทำเช่นนี้ มันคงไม่เหมาะสมล่ะมั้ง”

ฉู่หลิวเยว่ถามกลับ

“แต่เมื่อครู่ข้าขอร้องให้พวกเจ้ามาช่วยข้าหรือไม่? อีกทั้ง ข้ายังไม่ได้รับ “ความช่วยเหลือ” ที่ว่านั้นของพวกเจ้าเลยนะ เช่นนี้…ก็ถือว่าข้าไม่ได้ติดหนี้พวกเจ้าไม่ใช่หรือ?”

ทันใดนั้นชายมีเคราก็แค่นหัวเราะเสียงเย็นทันที

“คนที่เจี่ยนเฟิงฉือพามา ก็เห็นแก่ตัวเหมือนกับเขานั่นแหละ! หากเจ้าไม่รับไมตรีเช่นนั้นก็รับการโจมตี แล้วอย่าหาว่าพวกข้าไม่เกรงใจนะ!”

รอยยิ้มบนใบหน้าของฉู่หลิวเยว่ค่อยๆ หายไป ราวกับว่ามีชั้นน้ำแข็งบางๆ เข้ามาปกคลุม แววตาของนางเย็นชา ทำให้รู้สึกหนาวถึงกระดูก

“เจ้าเอาจริงใช่หรือไม่?”