ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 540

“สวนเทพเนรมิต? เจ้าแน่ใจหรือ?”

ฉู่หลิวเยว่ถามอีกฝ่ายในใจ

“แน่ใจสิ”

อินทรีสามตาเอ่ยอย่างหนักแน่น

“หากเข้าใกล้อีกหน่อย ข้าจะสามารถเดาตำแหน่งของมันได้อย่างแม่นยำ”

ฉู่หลิวเยว่เดินต่อไปอย่างสงบและขมวดคิ้วเล็กน้อย

สมัยนั้นนางชื่นชอบสวนเทพเนรมิตอย่างมาก ทว่าถึงจะคลุกคลีกับมันอยู่นานหลายปี แต่นางก็ไม่เคยสังเกตเห็นความผิดปกติใดๆ ในสวนนั่นเลย

แล้วใบโพธิ์สีทองม่วงนั่นจะปรากฏออกมายามใดกัน?

…

ภายใต้การนำทางของคนรับใช้ พวกเขาก็ได้เดินผ่านทางเดินที่คดเคี้ยว ลอดผ่านระลอกคลื่นในทะเลสาบ จนในที่สุดก็มาถึงสวนเทพเนรมิต

และหลังจากเดินลอดผ่านซุ้มประตูรูปวงกลมที่สวยงามและเรียบง่ายเข้าไปแล้ว ฉู่หลิวเยว่ก็พบกับคนจำนวนมากที่ยืนรออยู่กลางลานกว้างในสวน

“เชิญท่านทั้งสอง…”

เด็กหนุ่มรับใช้หยุดยืนอยู่นอกประตู

สถานที่แห่งนี้มีระบบป้องกันที่แข็งแกร่งและเข็มงวดอย่างมาก ซึ่งเขานั้นได้รับหน้าที่ให้นำทางผู้เข้าแข่งขันมายังจุดนัดพบ แต่มิได้รับอนุญาตให้เข้าไปด้านใน

“ขอบคุณเจ้ามาก”

ฉู่หลิวเยว่มองไปยังฉากที่คุ้นเคยตรงหน้า พร้อมคลื่นความรู้สึกบางอย่างที่พุ่งพล่านขึ้นในใจ

นางคุ้นเคยกับก้อนอิฐ ก้อนหิน ต้นหญ้า และต้นไม้ที่นี่ทั้งหมด

นางถอนหายใจเบาๆ พลันยืดไหล่ให้ตั้งตรง และยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะยกเท้าแล้วเดินเข้าไปด้านใน

ซึ่งทันทีที่นางเดินเข้าไป ลานกว้างที่เคยมีเสียงดังระงม ก็เงียบกริบในทันตา

ทุกคนหันมองนางด้วยสีหน้าที่แตกต่างกันออกไป

ฉู่หลิวเยว่ตวัดตามองอย่างรวดเร็ว พลันจดจำใบหน้าอันคุ้นเคยมากมายเหล่านั้นได้

แม้แต่หยางเซิ่นเอ๋อร์ และคนอื่นๆ ที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก่อน ต่างก็มาปรากฏตัวอยู่ที่นี่

ทว่าเมื่อพูดถึงสำนักวิชาที่หลังจากนี้แต่ละคนจำต้องเข้าไปสังกัดอยู่ ก็แทบไม่มีผู้ใดยอมอ่อนข้อให้กันเลย

เมื่อมองไม่เห็นร่างของคนจากสำนักหลัก นางก็เริ่มเดาว่าคนเหล่านั้นอาจจะอยู่ในห้องโถงด้านใน

และสำหรับที่นี่ เห็นได้ชัดว่ามันถูกสงวนไว้ให้ผู้เข้าแข่งขันรุ่นเยาว์เหล่านี้ที่เข้างานหมื่นทูรเท่านั้น

บรรยากาศในลานกว้างนั้นดูค่อนข้างแปลกจนยากจะอธิบาย

เพราะการที่ผู้เข้าแข่งขันที่มีระดับต่ำสุดได้ที่หนึ่งนั้น เป็นสิ่งที่ทำให้คนอื่นๆ ไม่ค่อยพอใจเสียเท่าไร

แต่พวกเขาเหล่านี้เคยเข้าไปในอาณาเขตเซียนเทพของราชวงศ์เทียนลิ่งกันหมดแล้ว อีกทั้งยังได้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในนั้นด้วย ฉะนั้นจึงย่อมไม่สามารถปรามาตหรือให้การว่าร้ายฉู่หลิวเยว่ได้ และจะด่าว่านางโชคช่วยเลยได้ที่หนึ่ง ก็ไม่ได้อีกเช่นกัน

และนั่นก็ยิ่งทำให้ผู้เข้าร่วมคนอื่นๆ ไม่สบอารมณ์

นางเพิ่งอายุสิบสี่เองนะ!

ผู้ที่เข้าร่วมงานหมื่นทูรได้ ล้วนแล้วแต่เป็นอัจฉริยะที่มาพร้อมกับชีพจรตี้จิงอันทรงพลัง ซึ่งไม่ว่าคนคนนั้นจะไปอยู่ที่ใด ก็ย่อมกลายเป็นผู้นำโดดเด่น

หลังจากสิ้นสุดการประลอง ผลที่ออกมานั้นกระทบกระเทือนจิตใจของพวกเขาอย่างรุนแรง

และยิ่งเห็นฉู่หลิวเยว่ พวกเขาก็ยิ่งรู้สึกแย่

ทว่าฉู่หลิวเยว่นั้นเพิกเฉยต่อสิ่งเหล่านี้โดยสิ้นเชิง และไม่ได้เก็บมันมาใส่ใจเลยสักนิด

นางพบจุดที่ต้องการจะยืน พลางกวาดตามองทิวทัศน์โดยรอบ ด้วยสายตาแพรวพราวราวสิ่งแปลกใหม่ที่น่าสนใจ แต่นางก็ยับยั้งชั่งใจไว้ เพื่อไม่ให้เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันตามมา

“พูดเช่นนี้ แสดงว่าเจ้าคงไม่อยากมีชิวิตอยู่แล้วสินะ?”

ทันใดนั้นก็มีเสียงแหลมๆ ของแม่นางผู้หนึ่งดังขึ้นมาใกล้ๆ กับจุดที่นางอยู่

ทั่วทั้งลานกว้างเงียบสนิท

ฉู่หลิวเยว่มองตามสายตาของทุกคน ก่อนจะเห็นผู้หญิงสองคนที่กำลังเถียงกัน

เจ้าของเสียงเมื่อครู่นั้นเป็นสตรีที่อยู่ในชุดสีม่วง อายุอานามราวยี่สิบต้นๆ และดูหยิ่งผยอง

ส่วนอีกคนที่ยืนอยู่ตรงข้ามนั้น เป็นเด็กสาวตัวอวบในชุดคลุมสีน้ำเงินที่ดูอายุราวๆ สิบห้าสิบหกปี พร้อมกับรอยสักรูปโถโอสถสีเงินตรงเหนือเนินอกด้านซ้าย

นางคือลูกศิษย์ของชงซูเก๋อ

ใบหน้ากลมเล็กนั่นแดงเถือก พลันกำหมัดแน่นราวกับกำลังอดทน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน