ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 542

ผู้เข้าร่วมทั้งหมดต่างตกตะลึง

เนื่องจากสำนักกระบี่เมฆาม่วงนั้นมีสถานะที่สูงศักดิ์มาก เดิมทีพวกเขาจึงคิดว่าอีกฝ่ายคงจะส่งผู้อาวุโสมา แต่ที่ไหนได้กลับเป็นเจ้าสำนักมาเอง?

ชายวัยกลางคนร่างกำยำ เดินฝ่าเข้าไปท่ามกลางความโกลาหล

เขาคือ ซ่งหลวน เจ้าสำนักกระบี่เมฆาม่วง!

และคล้อยหลังเขา เหล่าเจ้าสำนักสำคัญคนอื่นๆ ก็ปรากฏตัวแก่สายตาของทุกคนเช่นกัน!

ทั้ง เจี่ยนชูเย่ แห่งภูเขาเขี้ยวมังกร!

เฉิงลี่เฟิง แห่งสำนักหลิงอวิ๋นจง!

และ อวี้ฉือซง ปรมาจารย์แห่งสำนักชงซูเก๋อ!

บุคคลชั้นนำของทั้งสี่สำนักต่างมารวมตัวกันที่นี่!

และหลังจากที่ผู้นำของสี่สำนักหลักเดินเข้าไปแล้ว เหล่าผู้นำของสำนักน้อยใหญ่อื่นๆ ที่เหลือก็ปรากฏตัวขึ้นตามมา!

ทั่วทั้งลานกว้างตกอยู่ในความเงียบ

ผู้เข้าร่วมทุกคนแอบมองหน้ากันเงียบๆ เพราะพวกเขาคิดไม่ถึงว่าการนัดหมายในวันนี้จะกลายเป็นศึกใหญ่เพียงนี้!

มีหลายคนถึงกับประหม่าทำตัวไม่ถูกไปชั่วขณะ

เพราะคนที่มาล้วนแล้วแต่เป็นผู้แข็งแกร่งที่มีสมยานามใหญ่โตกันทั้งนั้น!

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องสถานะหรือความแข็งแกร่งเฉพาะบุคคล คนเหล่านั้นล้วนเป็นทรัพยากรที่ทรงพลังที่สุดในซีหลิง หรือแม้กระทั่งทรงพลังกว่าราชวงศ์เทียนลิ่งเสียอีก!

และโอกาสที่จะได้เจอพวกเขาใกล้ๆ เช่นนี้ นั้นหายากมาก ขนาดผู้เข้าร่วมงานยังคิดไม่ถึงเลยว่าจะได้ตำนานเดินดินต่อหน้าต่อตาเช่นนี้!

มีเก้าอี้บางส่วนถูกจัดเตรียมไว้แล้วในลานกว้างแล้ว และถูกแบ่งออกเป็นด้านซ้ายด้านขวาข้างละสี่ตัว และด้านหน้าอีกสองตัว

เหล่าเจ้าสำนักแปดคนที่เดินเข้ามา นั่งลงทีละคน โดยอยู่ห่างจากฉู่หลิวเยว่และคนอื่นๆ พอสมควร

ก่อนที่ฉู่หลิวเยว่จะเบนสายตาไปมองเก้าอี้อีกสองตัวที่เหลือด้านหน้า

คนที่จะนั่งตรงนั้นได้…

“องค์หญิงลำดับสามเสด็จ! ถวายบังคม!”

ทว่าขณะที่กำลังครุ่นคิด จู่ๆ ก็มีเสียงตะโกนดังลั่น!

หัวใจของฉู่หลิวเยว่แทบหยุดเต้น พลันหันกลับไปมอง!

ก่อนจะเห็นแม่นางคนหนึ่งที่สวมชุดสำหรับนางในอันวิจิตรตระการตาเดินผ่านมา

นางเกล้าผมขึ้นเป็นมวยสูง และปักปิ่นปักผมทองคำรูปหงษ์ที่กำลังแผ่สยายปีกและหางที่งดงามของมันไว้บนศีรษะ ซึ่งเมื่อนางก้าวเดิน ระบายที่เปรียบเสมือนหางของหงส์ ก็สั่นไหวเป็นระลอกคลื่นเบาๆ

นางมีรอยยิ้มที่บางเบาและสง่างามประดับบนใบหน้า และอาภรณ์ของนางก็ช่วยขับรัศมีความเป็นผู้ดีให้ดูเปล่งปลั่งขึ้นไปอีก

ฉู่หลิวเยว่เหลือบมองใบหน้าที่คุ้นเคยนั่น พร้อมนิ้วมือที่กำลังสั่นระริก

ซั่งกวนหว่าน!

หนึ่งปีผ่านไป แต่นางยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง และดูปกติราวกับว่าเรื่องเหล่านั้นไม่เคยเกิดขึ้น

ไม่สิ นางเองก็เปลี่ยนไป

ฉู่หลิวเยว่กวาดตามองซั่งกวนหว่านตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างละเอียด

ในอดีตซั่งกวนหว่านมีชีวิตวัยเด็กในวังที่ยากลำบาก เนื่องจากแม่ผู้ให้กำเนิดของนางมีสถานะต่ำต้อย ดังนั้นนางจึงทำได้เพียงยิ้มสู้ชีวิตอยู่เสมอ

อ่อนแอดั่งดอกหญ้าที่โบกสะบัดในสายลม

และใครก็ตามที่เห็นนางน้ำตาคลอเบ้า ก็จะรู้สึกสงสารนางเสมอ

ถึงขั้นที่ว่าแม้นางจะทำผิด ก็ยังถูกอนุโลมและแทบไม่ถูกลงโทษใดๆ

ฉู่หลิวเยว่ได้แต่เยาะเย้ยอยู่ในใจ

เพราะนอกจากคนเหล่านั้น แม้กระทั่งตนในอดีตก็ยังเคยหลงกลนางมาแล้ว

ในเวลานั้น ฉู่หลิวเยว่เกิดมาพร้อมกับชีพจรเทียนจิง และมีทุกสิ่งที่คนอื่นๆ ใฝ่ฝัน ตั้งแต่นางยังเป็นเด็ก

ตอนแรกนางไม่ได้คิดว่าอีกฝ่ายจะร้ายกาจแต่อย่างใด แต่ต่อมาซั่งกวนหว่านกลับมักจะแสดงความอิจฉาให้นางได้เห็น แต่ฉู่หลิวเยว่ก็ไม่ได้ว่าอันใด และจากนั้น นางก็ค่อยๆ คิดว่าซั่งกวนหว่านน่าสงสารมาก

ทว่าความเห็นอกเห็นใจและความสงสารที่ไร้ค่านั้น กลับทำให้นางจำต้องจบชีวิตตัวเองเช่นนี้!

ซึ่งเมื่อมองดูซั่งกวนหว่านในปัจจุบัน ก็จะเห็นคิ้วของนางที่ดูเย่อหยิ่ง และจิตวิญญาณอันสูงส่ง พร้อมดวงตาที่ถูกแทนที่ด้วยความโอหังและความชั่วร้ายของผู้ที่ถือตนกุมอำนาจทั้งหมดไว้ในมือ

ไอ้ภาพลักษณ์เด็กน่าสงสารเมื่อก่อนมันหายไปไหนหมดแล้ว?

ถ้าเขา…มาอยู่ที่นี่ได้ก็คงดี

ฉู่หลิวเยว่คิดในใจ ก่อนจะเงยหน้ามองเจียงอวี่เฉิงพักหนึ่ง

เมื่อได้มาเห็นใบหน้านี้อีกครั้ง นางกลับรู้สึกเฉยเมย ไม่ได้หวั่นไหวเฉกเช่นเมื่อก่อนแล้ว

จมูกไม่ได้เป็นสันสวย เบ้าตาไม่ลึกพอ และรูปปากขี้เหร่ๆ นั่น

ยิ่งมองก็ยิ่งหัวร้อนว่าตนไปหลงคนแบบนี้เข้าได้อย่างใด

ครั้งแรกที่ฉู่หลิวเยว่เจอหรงซิว ก็เปรียบให้อีกฝ่ายนั้นเป็นดั่งเทพชั้นสูงที่มนุษย์อย่างนางมิอาจเอื้อมถึง

และตอนนี้ความคิดนั้นก็ยิ่งรุนแรงขึ้นกว่าเดิม เมื่อนางได้มาเจอเจียงอวี่เฉิงอีกครั้ง

ก้อนเมฆและขี้โคลนต่างกันอย่างใด ตอนนี้นางเข้าใจอย่างลึกซึ้งแล้ว

และเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ฉู่หลิวเยว่ก็อารมณ์ดีขึ้นมาในทันใด

เรื่องอื่นน่ะไม่เป็นไร อย่างน้อยก็มีเรื่องหนึ่งที่นางชนะซั่งกวนหว่านแล้ว

นั่นก็คือ หรงซิวผู้หล่อเหลาอย่างใดล่ะ!

…

ไกลออกไปหลายพันลี้

ท่ามกลางท้องฟ้าสีครามกว้างใหญ่ พร้อมเกลียวคลื่นน้ำที่ไหลวนอยู่ด้านล่าง มีเกาะขนาดใหญ่แห่งหนึ่งลอยตัวอยู่กลางอากาศ

พลังดั้งเดิมที่เข้มข้นได้รวมตัวเป็นหมอกสีขาวซึ่งลอยไปทุกทิศทุกทาง

ร่างสูงของใครบางคนกำลังเดินอยู่บนเกลียวคลื่น

และทันใดนั้นเขาก็หยุดเดิน และวางมือลงบนหัวใจของตนเบาๆ

“องค์ชาย เกิดอันใดขึ้นหรือขอรับ?” เยี่ยนชิงที่อยู่ด้านหลังเอ่ยถาม

หรงซิวหลับตา ขนตาของเขาสั่นไหวเล็กน้อย จากนั้นริมฝีปากบางๆ คู่นั้นก็ยกยิ้มพอใจ

“สัมผัสจากกระแสจิต ในที่สุด เจ้าก็คิดถึงข้าแล้วสินะ”