ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 571

ณ พระราชวังเทียนลิ่ง

เจียงอวี่เฉิงมาถึงตำหนักฮวาหยางด้วยท่าทีรีบร้อน

เมื่อบรรดานางสนมเห็นเขา ต่างก็พากันคำนับเสียงเซ็งแซ่ด้วยความนอบน้อม

“ถวายบังคม ราชบุตรเขย”

เจียงอวี่เฉิงเอ่ยถามเสียงเข้ม

“องค์หญิงสามเล่า?”

นางสนมผู้หนึ่งตอบว่า

“องค์หญิงสามเพิ่งเข้าประทับที่ห้องโถงด้านข้าง…”

เจียงอวี่เฉิงได้ยินดังนั้นก็รีบมุ่งไปยังห้องโถงด้านข้างทันที

ทว่านางสนมสามสี่คนรีบขัดขวางเขาไว้

“ท่านราชบุตรเขย หลายวันมานี้องค์หญิงสามบรรทมได้ไม่สนิทนัก บัดนี้พระองค์เพิ่งบรรทมลงได้ มิเช่นนั้นท่านรออีกสักหน่อยเถิด?”

เจียงอวี่เฉิงสายตาเย็นเยียบไร้ซึ่งแวว

“ข้ามาหาองค์หญิงสามเพื่อปรึกษาธุระ ถ้าหากว่าเรื่องล่าช้าจนเสียงาน เจ้าจะรับผิดชอบไหวหรือไม่?”

นางสนมเหล่านี้พากันสะดุ้งโหยง ต่างพากันมองหน้ากันไปมาอย่างตื่นตระหนก

ฉานอี้ได้รับคำสั่งว่า สองวันนี้ไม่ว่าผู้ใดต้องการเข้าพบองค์หญิง ล้วนต้องปฏิเสธไปให้หมด ทว่าคนผู้นี้กลับเป็นราชบุตรเขยเสียนี่…

เจียงอวี่เฉิงก้าวขาเตรียมเดินตรงไปข้างหน้า

ในตอนที่เขากำลังจะถึงประตูนั้น ฉานอี้ผู้ซึ่งยืนอยู่หน้าประตูก็คำนับเขาทีหนึ่ง

“ราชบุตรเขย บัดนี้องค์หญิงสามกำลังพักผ่อน หวังว่าท่านจะอดทนรอสักประเดี๋ยว”

เจียงอวี่เฉิงฉีกยิ้มเย็นเยียบ

“ข้าคือราชบุตรเขยขององค์หญิงสาม ข้าเข้าพบนางได้หรือไม่ ยังต้องฟังนางสนมเช่นเจ้าอย่างนั้นหรือ?”

ในใจฉานอี้รับรู้ได้ว่าเขากำลังมีโทสะ ฉับพลันนางก็คุกเข่าลง

“ฉานอี้มิกล้า เพียงแต่ว่าองค์หญิงสาม…”

“หากเกิดอันใดขึ้น ข้าจะรับผิดชอบเอง!”

พูดจบ เจียงอวี่เฉิงก็เดินอ้อมตัวนาง ตรงไปยังหน้าประตูก่อนใช้มือผลักไปทางประตู

ฉานอี้มองไปยังเขาด้วยความตึงเครียดอย่างมาก

เจียงอวี่เฉิงปรายสายตาเย็นเยียบมองนางแวบหนึ่ง แล้วผลักประตูเข้าไป!

เขาเดินตรงเข้าไปข้างใน อ้อมผ่านหลังม่านกั้น สายตาบรรจบเข้ากับซั่งกวนหว่านที่กำลังนอนหลับพักผ่อนอยู่บนตั่งเล็ก

เมื่อรับรู้ถึงความเคลื่อนไหว คิ้วงามขมวดเป็นปม ก่อนจะเปิดเปลือกตาขึ้นมา

“…อวี่เฉิง? เจ้ามาที่นี่ได้อย่างใด?”

สีหน้าของนางอ่อนล้าและระโหยโรยแรง ใต้ดวงตามีรอยจ้ำเลือดอยู่สองจุด เห็นชัดเลยว่าระยะนี้นางไม่ได้พักผ่อนดีๆ เลยจริงๆ

เมื่อนางตระหนักได้ว่าเป็นเจียงอวี่เฉิง ที่รีบร้อนพุ่งเข้ามาหานางโดยไม่ทันได้คาดคิด ใบหน้าของนางพลันปรากฏประกายโทสะพาดผ่านสีหน้า

“ฉานอี้! ข้าบอกกับเจ้าว่าอย่างใด!”

ฉานอี้กดหัวคิ้วลงต่ำ

“ข้าทำงานไม่ได้ความ ขอองค์หญิงสามโปรดลงทัณฑ์!”

เจียงอวี่เฉิงเดินเข้าไปหา

“ไม่ต้องสนใจนาง เป็นข้าเองที่ห่วงเจ้า อีกทั้งยังยืนกรานจะเข้ามาให้ได้ เจ้าเองก็รู้ว่าพวกนางมิกล้าขวางข้าไว้หรอก”

สีหน้าของซั่งกวนหว่านอ่อนลงอยู่บ้าง

“ออกไปคุกเข่าสำนึกผิดด้วยตนเองสองชั่วยาม!”

“เพคะ!”

ฉานอี้รับคำ ก่อนจะออกไปคุกเข่าอย่างซื่อตรงต่อหน้าที่

เจียงอวี่เฉิงทรุดลงนั่งข้างกายซั่งกวนหว่าน จัดการรวบเรือนผมอันยุ่งเหยิงของนางมาเก็บให้เรียบร้อย

“หลายวันมานี้เจ้าหลับไม่สนิทเลยหรือ? เหตุใดมิจุดกำยานให้จิตใจผ่อนคลายเล่า?”

ซั่งกวนหว่านล้มตัวลงนอนอีกรอบ

“จุดแล้ว แต่ไม่ช่วยอันใด”

นางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงต่ำ

“มิรู้ว่าเหตุใด ช่วงนี้จิตใจข้ากระวนกระวายยิ่งนัก บางคราข้าเองก็ฝันร้ายด้วย…”

เจียงอวี่เฉิงปลอบขวัญนางอยู่พักใหญ่

และในที่สุด ซั่งกวนหว่านก็เอ่ยถามขึ้นมา

“กลับมาที่เรื่องของเรา วันนี้เจ้ามาได้อย่างใด?”

เจียงอวี่เฉิงหลบสายตานางแวบหนึ่ง

“วันนี้ข้ารู้สึกผ่อนคลายยิ่งนัก จึงคิดมาหาเจ้า อีกอย่าง ข้าได้ยินมาว่าวันก่อนเจ้าเรียกตัวหยางเซิ่นเอ๋อร์เข้าวัง?”

ซั่งกวนหว่านเม้มริมฝีปากแน่น ใบหน้าไร้ซึ่งรอยยิ้ม

เขามาเพราะเรื่องนี้จริงๆ

“ใช่แล้ว”

เจียงอวี่เฉิงพินิจใบหน้าเยือกเย็นของนาง กลับไม่รู้ว่าควรจะถามอย่างใดต่อไปจึงจะดี

เขาชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ย

“เจ้ายังไม่ได้ส่งนางกลับใช่หรือไม่?”

รอยยิ้มบนใบหน้าซั่งกวนหว่านลึกล้ำขึ้น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน