ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 576

ฉู่หลิวเยว่ชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นค่อยนึกขึ้นมาได้

ก่อนหน้านี้เชียงหว่านโจวเคยบอกกับนางว่า เขาไม่รู้จักตัวหนังสือ ดังนั้นเขาจึงอ่านรายการเหล่านี้ไม่ออก

เมื่อครู่นางตั้งใจจะหยอกล้อ แต่ก็ลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปเสียสนิท

เชียงหว่านโจวเบือนหน้าหันไปมองที่ด้านข้าง ผมสั้นสีทองของเขาบดบังดวงตา จึงทำให้ฉู่หลิวเยว่มองเห็นเพียงสันกราม และจมูกที่ตั้งตรงของเขาเท่านั้น จากนั้นก็เห็นว่าเขาเม้มริมฝีปากเล็กน้อย

ความจริงแล้ว…เขาคงจะใส่ใจเรื่องนี้มากอยู่ทีเดียว

หัวใจของฉู่หลิวเยว่รู้สึกเจ็บปวดเหมือนมีใครเอามีดที่แหลมคมมากรีดจนเป็นแผล

เธออ้าปากขึ้น ทว่าที่ลำคอเหมือนมีอะไรสักอย่างมาอุดไว้ นางพูดอันใดไม่ออกเลย

ฉากแบบนั้น…มันจะคล้ายกันเกินไปแล้วมั้ง?

นี่มันเหมือนกับตอนที่นางเจอมู่ชิงเห่อเมื่อตอนแรกเลยไม่ใช่หรือ?

ตอนนั้นนางสอนให้เขาคัดตัวอักษร สอนให้เขาฝึกวิชายุทธ์ สอนให้เขาพูดจา และทำสิ่งต่างๆ…

มู่ชิงเห่อนั้นฉลาดมาก ไม่ว่าเรื่องอันใดก็สามารถเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็ว และจัดการเรื่องราวต่างๆ ได้อย่างดี

ดังนั้นเขาจึงสามารถเติบโตได้อย่างรวดเร็ว เพียงแค่เวลาสั้นๆ ในระยะสิบปี เขาก็สามารถกลายเป็นบุคคลสำคัญของราชวงศ์เทียนลิ่งได้แล้ว

หากเขากระทืบเท้าเพียงหนึ่งครั้ง อาณาจักรส่วนใหญ่ก็ต้องสั่นสะเทือน!

แต่…หลังจากนั้นล่ะ?

ไม่มีหลังจากนั้นแล้ว

เมื่อเห็นว่าฉู่หลิวเยว่เงียบปครู่หนึ่ง เชียงหว่านโจวจึงหันหน้ากลับมามองนาง ทว่าเห็นนางกำลังมองเขาอยู่ เขาจึงชะงักไปครู่หนึ่ง

ไม่…ไม่ใช่ นางไม่ได้มองเขาอยู่

เชียงหว่านโจวขมวดคิ้วแน่น จากนั้นก็เดินเข้าไป

“เป็นอันใดไปหรือ?”

ตอนนั้นฉู่หลิวเยว่ถึงเพิ่งจะได้สติกลับคืนมา

“ไม่มีอันใด”

เชียงหว่านโจวมองเข้าไปในแววตาของนางด้วยความจริงจัง

“เจ้าดูเศร้ามาก”

ฉู่หลิวเยว่ถอนหายใจออกมา

ในบางครั้งนางก็รู้สึกว่าเชียงหว่านโจวนั้นฉลาดมากเกินไป

เชียงหว่านโจวชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวออกมาว่า

“ข้าจะเก็บรายชื่อนั้นเอาไว้อย่างดี”

ฉู่หลิวเยว่ชะงักค้างไป

เด็กคนนี้…หรือเขาคิดว่าถ้าเขาทำเช่นนี้แล้ว นางจะเสียใจน้อยลงใช่หรือไม่?

ในใจของนางก็พลันรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา

นางพูดขึ้นว่า…

“ข้าจะสอนเจ้า”

เชียงหว่านโจวนิ่งไป “อันใดหรือ?”

ฉู่หลิวเยว่หยิบพู่กันออกมาแล้ว เขียนลงบนกระดาษขาว

ทันใดนั้นเชียงหว่านโจวก็เข้าใจได้ในทันที

เขาเม้มริมฝีปากแน่น ไม่รู้ว่ากำลังคิดอันใดอยู่กันแน่

ฉู่หลิวเยว่ลูบศีรษะของเขาเบาๆ

“แต่ข้าไม่สอนให้เจ้าโดยไม่หวังผลหรอกนะ หลังจากนี้เจ้าจะต้องช่วยข้าทำงาน ถือว่าเป็นค่าเรียน”

เชียงหว่านโจวพยักหน้าอย่างจริงจัง

“ได้”

…

ตระกูลเจียง

เจียงอวี่เฉิงล้มตัวลงที่พื้นด้วยความเจ็บปวด เหงื่อที่หน้าผากไหลออกมาเป็นเม็ดใหญ่ ใบหน้าซีดขาวราวกับกระดาษ

ทันใดนั้นพลังดั้งเดิมในร่างกายของเขาถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน และกำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด

เขารู้สึกปวดร้าวไปทั้งตัว จนเกือบจะทำให้เขาเป็นลมสลบลงไปแล้ว!

เขารีบกัดฟันกรอด เพราะกลัวว่าหากเคลื่อนไหวอันใดไป จะทำให้เป็นการดึงดูดความสนใจจากบุคคลภายนอกได้

เขาต้องอดทนไปพลาง และมองดูกลางฝ่ามือของตนเองไปพลาง

เส้นเลือดบางๆ สายหนึ่งไหลจากกลางฝ่ามือลงมาที่ข้อมือ

แต่ในตอนนั้นเองตำแหน่งที่ข้อมือของเขามันหายไปอย่างรวดเร็ว

เจียงอวี่เฉิงตกใจอย่างมาก

เหตุใดมันถึงเป็นเช่นนี้ล่ะ…มันเป็นเช่นนี้ไปได้อย่างใด?

ก่อนหน้านี้มันยังดีอยู่เลยไม่ใช่หรือ?

หรือว่า…คนในสำนักชงซูเก๋อจะรู้เรื่องนี้แล้ว?

เขากดเส้นเลือดสายนั้นอย่างสุดกำลัง เขาต้องการหยุดการแตกสลายของมัน

แต่ว่าที่เขาทำไปทั้งหมดก็เปล่าประโยชน์

ในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหว ต้องกระอักเลือดออกมาก้อนใหญ่!

ในขณะเดียวกัน ระดับพลังของเขาก็ลดลงมาอยู่ที่ระดับแปดขั้นกลางแล้ว จากนั้นก็ลดลงไปที่ระดับแปดขั้นต่ำ!

ตอนนั้นเองร่างกายของเขาก็ล้มลงไปที่พื้นเสียงดัง!

ในตอนนี้เจียงอวี่เฉิงจะยังสนใจเรื่องเหล่านี้อยู่ได้อย่างใด?

ในสมองของเขาตอนนี้มีอยู่เรื่องเดียว!

ระดับการฝึกของเขาลดลงแล้ว!

ต้องบอกก่อนว่า ระดับพลังในส่วนนี้ หากลดลงไปแค่หนึ่งส่วนก็แตกต่างกันอย่างมาก!

เขาใช้เวลาหนึ่งปี ระดับการบำเพ็ญเพียรของเขาจึงเพิ่มขึ้น แต่ในตอนนี้มันกลับศูนย์เปล่าไปหมดแล้ว!

อีกทั้งสำหรับผู้บำเพ็ญเพียร หากระดับพลังถดถอย ที่สูญเสียไปไม่ใช่แค่พลังเท่านั้น

ไม่ว่าจะเป็นชีพจร สภาพจิตใจ และอื่นๆ อีกมากมาย

การที่เขาล้มลงครั้งนี้ ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาฟื้นตัวนานขนาดไหน ถึงจะสามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิม!

หรือบางทีมันอาจจะไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว!

บ่าวรับใช้ที่อยู่ด้านนอกก็ได้ยินการเคลื่อนไหวของเขา แม้ว่าพวกเขาจะเป็นห่วง แต่ด้วยคำสั่งของเจียงอวี่เฉิงที่สั่งเอาไว้ก่อนหน้านี้ พวกเขาก็ไม่กล้าเข้าไป จึงทำได้เพียงรออยู่ด้านหน้าด้วยใจเป็นกังวล

ภายนอกและภายในห้องต่างเงียบสงัด

เจียงอวี่เฉิงทรุดตัวนั่งลงบนพื้นด้วยความมึนงง เขาได้ยินเพียงเสียงลมหายใจ และเสียงหัวใจของตนเองเท่านั้น

พลังทั้งสองส่วนที่อยู่ในชีพจร ก็เหมือนว่าจะระเบิดออกมา

เวลาผ่านสักพัก เหมือนว่าในที่สุดเขาก็เคยชินกับความเจ็บปวดที่รุนแรงนี้แล้ว

แต่หลังจากนั้น เขาถึงได้ค้นพบว่า ไม่ใช่ว่าเขาชินชาแล้ว แต่เป็นเพราะความเจ็บปวดนั้นมันคลายลงแล้วจริงๆ

แต่ใบหน้าของเขาดูไม่ได้ผ่อนคลายลงเลย ราวกับว่าเขาจะเดาอันใดได้บางอย่าง เขาจึงค่อยๆ ก้มหน้า แล้วมองฝ่ามือของตนเอง

เส้นสีแดงเส้นนั้น ถูกทำลายอย่างสมบูรณ์แล้ว!

เหลือเพียงบาดแผล ที่บ่งบอกว่าเมื่อครู่มันเกิดเรื่องอันใดขึ้น!

หากเมื่อครู่มันยังไม่หยุดละก็ เกรงว่าอีกไม่นานเขาจะต้องเป็นนักรบระดับแปดอย่างแน่นอน!

ในใจของเจียงอวี่เฉิงรู้สึกหวาดกลัวอย่างมาก ในตอนนั้นเขาเองก็ไม่รู้ว่าควรจะตอบโต้อย่างใดดี

เรื่องทั้งหมดนี้มันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว

แต่ในสมองของเขากลับว่างเปล่า

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไรแล้ว คราบเลือดที่อยู่บนตัวของเขาก็ค่อยๆ แห้ง ในที่สุดเขาก็ได้สติขึ้นมาแล้วเรื่องที่เกิดขึ้นนี้จะต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญอย่างแน่นอน…

“คุณชายใหญ่ขอรับ ประมุขสำนักชงซูเก๋อมาขอเข้าพบขอรับ!”