ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 592

เมื่อมู่หงอวี่ได้ยินเสียงนี้ ก็รีบเงยหน้าขึ้นทันที!

“หลิวเยว่!”

ใบหน้าของนางมีทั้งรอยยิ้มประหลาดใจและดีใจปรากฏขึ้น นางรีบวิ่งเข้าไปหาฉู่หลิวเยว่ด้วยความรวดเร็ว!

แต่นางสะดุดขาตัวเอง จนเกือบจะล้มลงไปกองที่พื้นแล้ว

ฉู่หลิวเยว่รีบวิ่งขึ้นมาพยุงตัวของนางทันที

“หงอวี่ ตอนนี้เจ้าบาดเจ็บอยู่นะ ระวังหน่อยสิ…”

“หลิวเยว่! หลิวเยว่! เป็นเจ้าจริงๆ ด้วย!”

มู่หงอวี่ไม่สนใจบาดแผลของตัวเองเลย นางมองสำรวจฉู่หลิวเยว่ขึ้นลงด้วยแววตายินดี จากนั้นก็กอดนางแน่น

“ดีจังเลย!”

กอดไปกอดมาน้ำตานางก็ไหล

“ข้าคิดว่าจะไม่ได้เจอเจ้าอีกต่อไปแล้ว…”

นางยังคิดว่าตัวเองจะต้องตายอย่างแน่นอน แต่คิดไม่ถึงว่า นางไม่เพียงสามารถหนีออกมาได้ แล้วยังได้เจอเพื่อนที่สนิทที่สุดของนางด้วย!

ฉู่หลิวเยว่ลูบหลังของนางเบาๆ

“ไม่เป็นไรนะ ยังมีข้าอยู่”

นางปลอบมู่หงอวี่ไปพลาง และหันไปยิ้มขอบคุณเจี่ยนเฟิงฉือด้วยความซาบซึ้งด้วย

“คุณชายเจี่ยน ครั้งนี้ข้าต้องขอบคุณเจ้ามาก”

มุมปากของเจี่ยนเฟิงฉือโค้งขึ้นเล็กน้อย

“ไม่ต้องขอบคุณ กลับไปแล้วเอาเงินให้ข้าก็พอแล้ว”

สุ่ยหลิ่วเอ๋อร์เหลือบสายตามองเขา

“หึ!”

เมื่อครู่ยังร้อนรนจะช่วยอีกฝ่ายให้ได้ แต่ตอนนี้กลับวางท่าใหญ่โต

ฉู่หลิวเยว่ยิ้มบางๆ

“ได้เลย”

เจี่ยนเฟิงฉือชะงักไปครู่หนึ่ง คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะตอบรับอย่างตรงไปตรงมาขนาดนี้

สุ่ยหลิ่วเอ๋อร์กล่าวเตือนเสียงเบาว่า

“เจ้าคิดดีแล้วหรือ? นางเอาเงินให้เจ้า มู่หงอวี่ก็จะไม่มีอันใดเกี่ยวข้องกับเจ้าอีกแล้วนะ”

ช่วงเวลาสั้นๆ ที่พวกเขาไปรับตัวมู่หงอวี่มา สุ่ยหลิ่วเอ๋อร์ก็ได้สอบถามเรื่องราวของมู่หงอวี่มาพอประมาณแล้ว

เจี่ยนเฟิงฉือเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

หือ?

คำพูดประโยคนี้ดูเหมือนจะไม่มีอันใดผิดปกติแต่เหตุใดฟังแล้วดูเหมือนแปลกๆ ล่ะ?

หากคิดให้ละเอียดแล้ว หกล้านกว่าผนึกศิลาขาวแลกกับร่างซวีหยวนอย่างมู่หงอวี่ ก็ไม่ถือว่าขาดทุนนะ…

แต่อารมณ์ของมู่หงอวี่นั้นเปลี่ยนแปลงเร็วมาก เดี๋ยวมีความสุข เดี๋ยวร้องไห้ นี่เป็นการระบายความคับข้องใจที่เกิดขึ้นในช่วงนี้

เมื่อเห็นว่านางสงบสติอารมณ์ได้แล้ว ฉู่หลิวเยว่จึงถามขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า

“หงอวี่ พวกเรากลับบ้านกันก่อนนะ ดีหรือไม่?”

บาดแผลที่อยู่บนร่างกายของนางจำเป็นต้องได้รับการรักษา

ในที่สุดมู่หงอวี่ก็ปล่อยตัวนางออก จากนั้นก็คว้ามือของนางไปกุมไว้จนแน่น

นางรีบเช็ดคราบน้ำตาที่อยู่บนใบหน้า พร้อมพยักหน้าอย่างแรง

“ได้!”

หลังจากพวกเขาแยกย้ายกันกลับแล้ว เจียงอวี่จือก็เดินออกมาจากด้านใน

เมื่อเห็นแผ่นหลังของพวกเขาหลายคน เจียงอวี่จือก็ขมวดคิ้วแน่นอย่างสงสัย

นั่นมันเจี่ยนเฟิงฉือไม่ใช่หรือ?

คนที่อยู่ข้างเขาเหมือนว่าจะเป็นสุ่ยหลิ่วเอ๋อร์จากหอชุนเฟิง

เมื่อครู่นางเดินตามหลังพวกเขามา และบังเอิญเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังพาตัวผู้หญิงที่มีร่างซวีหยวนออกมาด้วย

หรือว่าคนที่ประมูลผู้หญิงคนนั้นคือเจี่ยนเฟิงฉือ?

ตอนแรกนางก็รู้สึกตกใจอยู่เล็กน้อย แต่เมื่อคิดไปคิดมาแล้ว เจี่ยนเฟิงฉือนั่นมีทั้งทรัพย์สินและความกล้าหาญอย่างแท้จริง

ด้วยความที่เขาเป็นคนกำเริบเสิบสานมาโดยตลอด ไม่ว่าจะทำอันใดก็จะทำตามใจตัวเองทั้งนั้น

ในเมืองซีหลิงมีคนที่มีอำนาจมากมาย แต่ส่วนใหญ่แล้วพวกเขาจะถูกผูกมัดด้วยกฎของตระกูล มีเพียงเจี่ยนเฟิงฉือเท่านั้น…ที่จะใช้ชีวิตอย่างตามใจตนเอง

ยิ่งไปกว่านั้น มีใครไม่รู้บ้างว่าเขาได้เงินจำนวนมากจากการพนันว่าฉู่หลิวเยว่จะเป็นที่หนึ่งในการแข่งขัน?

แต่หลังจากที่พวกเขาออกมาแล้วก็ได้เจอกับผู้หญิงคนนั้น…

ด้วยระยะที่ห่างไกลกัน อีกทั้งยังมีเจี่ยนเฟิงฉือที่บังการมองเห็นของพวกเขาทั้งสองด้วย เจียงอวี่จือจึงไม่สามารถมองเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นมีลักษณะท่าทางเป็นอย่างใด

แต่ที่แน่ๆ คนคนนั้นเป็นผู้หญิง

ผู้หญิงคนนั้นไม่เพียงแต่จะรู้จักเจี่ยนเฟิงฉือ อีกทั้งเหมือนว่านางจะรู้จักผู้หญิงคนที่ถูกประมูลด้วย…ไม่เช่นนั้นพวกนางคงไม่มีท่าทางใกล้ชิดสนิทสนมขนาดนั้นหรอก

และก็ยังรู้สึกอีกว่าแผ่นหลังนั้นช่างดูคุ้นตาอย่างมาก เหมือนกับว่านางเคยเห็นที่ไหนมาก่อนสักแห่ง…

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน