ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 594

มู่หงอวี่ถอนหายใจออกมา

“เรื่องนี้มันเริ่มต้นขึ้นเมื่อครึ่งเดือนก่อน…”

หลังจากที่ฉู่หลิวเยว่ออกจากเมืองหลวงแคว้นเย่าเฉินไปแล้ว มู่หงอวี่ก็ไปขอลาหยุดกับทางสำนัก ตั้งใจจะกลับบ้านไปพร้อมกับท่านแม่

ตั้งแต่นางมาเรียนอยู่ที่เมืองหลวง นางก็ไม่เคยกลับไปที่บ้านอีกเลย

ครั้งนี้สุขภาพของท่านแม่ไม่แข็งแรง นางจึงอยากกลับไปหาครอบครัว

แต่คิดไม่ถึงว่า พวกเขาจะโดนลอบโจมตี

ที่แท้ผู้อาวุโสหวู่ซานคิดทรยศ และนำคนมาลอบสังหารพวกเขา

ด้วยสถานการณ์ที่คับขัน มู่หงอวี่จึงต้องล่อให้คนเหล่านั้นออกมา ยังดีที่สามารถทำให้ผู้อาวุโสจีฉ่างพาท่านแม่ของนางหนีออกไปได้

แต่เพราะท่านแม่ขัดขืนมาตลอดทาง มู่หงอวี่จึงต้องใช้หลังมือสับหลังคอของนางให้สลบไป

เดิมทีมู่หงอวี่คิดว่าตนเองจะต้องตายแล้วอย่างแน่นอน สุดท้ายในตอนที่นางกำลังอยู่ในความตาย นางก็หล่นลงจากหน้าผา ตกลงสู่แม่น้ำที่เชี่ยวกรากที่อยู่ด้านล่าง

ตอนนั้นร่างกายของนางบาดเจ็บสาหัสมาก ไหลไปตามแม่น้ำสามวันสามคืน

ถ้าไม่ได้หมีแผงคอทองคำ นางอาจจะตายอยู่ในแม่น้ำไปตั้งนานแล้วก็ได้

หลังจากที่มึนงงสับสนอยู่สามวัน ในที่สุดก็มีเรือลำหนึ่งลอยเข้ามา

บนเรือลำนั้นมีคนมากกว่ายี่สิบคน เหมือนว่าพวกเขาล้วนเป็นผู้แข็งแกร่ง

ตอนแรกนางก็รู้สึกได้ว่ามันมีบางอย่างผิดปกติไป แต่ในตอนนั้นนางกำลังลอยอยู่บนความเป็นและความตาย ยากมากว่าจะได้เจอโอกาสรอดชีวิต นางจึงไม่ได้สนใจอันใดมากขนาดนั้น?

ดังนั้นนางจึงขอร้องอีกฝ่ายอย่างสุดชีวิต ใช้เงินทั้งหมดที่มี เพื่อแลกกับโอกาสที่จะได้ขึ้นบนเรือ

นางคิดว่าตราบใดที่นางสามารถขึ้นบกได้ นางจะต้องมีหนทางกลับไปอย่างแน่นอน

แต่ผลสุดท้าย คิดไม่ถึงว่าเมื่อเรือลำนี้จอด นางก็เดินทางมาถึงที่พรมแดนม่านฟ้าแล้ว!

ก่อนหน้านี้ตอนที่จักรพรรดิจยาเหวินเรียกพรมแดนม่านฟ้า มู่หงอวี่ก็เคยมองมันจากที่ไกลๆ

ดังนั้นตอนที่เห็นพรมแดนม่านฟ้าที่ยิ่งใหญ่และกระจายไปทั่วท้องฟ้า ในที่สุดนางก็นึกได้ว่า…เรือลำนั้นที่ตนเองโดยสารมานั้น ไม่ใช่แค่มีปัญหาธรรมดาเท่านั้น!

เมื่อคนกลุ่มนั้นกำลังลงจากเรือ แต่กลับโดนคนพบเข้าอย่างไม่ทันระวัง จึงตามไล่ฆ่าพวกเขา

ท่ามกลางการต่อสู้ที่วุ่นวาย มู่หงอวี่ก็หลบหนีไป จากนั้นไม่นานก็ต้องสลบไปเพราะความเหนื่อยล้า

ตอนที่ตื่นมาอีกครั้ง นางก็พบว่านางอยู่ตัวคนเดียว แต่นางก็คาดไม่ถึงว่าได้เข้ามาในพรมแดนม่านฟ้าแล้ว

นางกับหมีแผงคอทองคำเดินไปอย่างไม่รู้ทิศทาง หิวก็กินหญ้า เหนื่อยก็นอนพักที่พื้น ช่วงเวลาสิบปีก่อนหน้านี้ไม่เคยได้ลำบาก แต่ก็มาผจญความลำบากทุกอย่างในตอนนี้

หลังจากเดินไปสองวัน นางก็ได้พบกับคนอีกกลุ่มหนึ่ง

คนเหล่านั้นก็คือคนของหออวี่เซี่ยง

เดิมทีพวกเขาจะเดินผ่านไปอยู่แล้ว แต่เมื่อเห็นว่ามู่หงอวี่เดินอยู่ที่ชายแดนพรมแดนม่านฟ้าคนเดียวจึงได้เข้ามาจับกุมนาง

ความจริงแล้วตอนแรก พวกเขาก็ไม่ได้จริงจังอันใดกับมู่หงอวี่มากนัก แต่หลังจากทราบว่ามู่หงอวี่สามารถหายตัวได้ สามารถเดินทางจากที่หนึ่งไปยังที่หนึ่งได้อย่างอิสระ จึงตระหนักได้ถึงความพิเศษของมู่หงอวี่

สุดท้าย พวกเขาจึงพานางกลับมาที่ซีหลิง

ระหว่างทางมู่หงอวี่พยายามหลบหนีอยู่สองสามครั้ง แต่ก็โดนพวกเขาจับกลับมาอยู่ดี

เพื่อทำให้นางเชื่อฟัง พวกเขาจึงมอบโอสถให้นาง

หลังจากที่ตื่นมาอีกครั้ง นางก็อยู่ในกรงเหล็กนั้นแล้ว

หลังจากมู่หงอวี่เล่าเรื่องทุกอย่างเสร็จ ภายในห้องก็เหลือเพียงความเงียบงัน

ฉู่หลิวเยว่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะนวดหัวคิ้วของตนเอง

“…คนที่อยู่บนเรือลำนั้น น่าจะเป็นคนที่ลักลอบเข้ามา”

ด้านนอกพรมแดนม่านฟ้า มีกลุ่มที่มีลักษณะพิเศษเช่นนี้อยู่

ฝีมือของพวกเรายังไม่ถึงนักรบระดับเจ็ด ภายในพรมแดนม่านฟ้าก็ไม่มีคนที่คุ้นเคย เป็นไปไม่ได้ที่จะเดินทางเข้าช่องทางปกติได้

ไม่ว่าอย่างใดพวกเขาก็มีความหวังและความปรารถนาที่เข้ามาในพรมแดนม่านฟ้า ดังนั้นจึงต้องพยายามอย่างเต็มที่ ใช้ทุกวิถีทาง เพื่อลอบเข้ามาในพรมแดนม่านฟ้าให้ได้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน