ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 649

ฉู่หลิวเยว่เดินตามฉานอี้ไปเข้าประตูด้านข้าง และมุ่งตรงไปยังตำหนักฮวาหยาง

ตอนนี้เป็นช่วงฤดูหนาว ทำให้อากาศหนาวเย็นและมีลมกรรโชกแรง สายลมเหล่านั้นพัดใส่ใบหน้าของผู้คนราวกับโดนมีดกรีดไปตามผิวหนัง

ทันใดนั้น ฉู่หลิวเยว่ก็รู้สึกเย็นวาบไปทั่วหว่างคิ้ว

นางเงยหน้าขึ้น

ก่อนจะเห็นเกล็ดหิมะสีขาวตกลงมา

หิมะกำลังตก

ทั้งสองคนเดินไปข้างหน้าจนสุดทาง และเมื่อเดินมาถึงห้องตำหนักฮวาหยาง ชั้นหิมะบางๆ ก็ตกลงมาบนแผ่นศิลาสีฟ้าที่ราบเรียบ

เมื่อเห็นฉานอี้กลับมา ข้าราชบริพารในวังก็คำนับนางทีละคน

สายตาหลายคู่ล้วนจับจ้องไปที่ฉู่หลิวเยว่

ก่อนหน้านี้พวกเขาได้ยินข่าวมาแล้วว่า ทางตำหนักขององค์หญิงสามได้เชิญฉู่หลิวเยว่เข้าเฝ้า

และคนผู้นี้…ก็คงจะเป็นฉู่หลิวเยว่ตัวจริง

เมื่อก่อนพวกเขาเคยได้ยินแต่ข่าวลือ ทว่าตอนนี้กลับได้เห็นตัวจริงแล้ว และรู้ว่าข่าวลือเหล่านั้นค่อนข้างเชื่อถือได้

อย่างน้อยรูปร่างหน้าตาที่มีเสน่ห์ และนิสัยอันโดดเด่นนี้ก็สมกับคำล่ำลือจริงๆ

ฉานอี้ก้าวเท้าไปด้านหน้า

“กราบทูลองค์หญิงสาม ฉู่หลิวเยว่มาถึงแล้วเพคะ”

จากนั้นก็มีน้ำเสียงนุ่มนวลดังออกมาจากด้านใน

“ไฉนยังไม่รีบเข้ามาอีกเล่า?”

ฉานอี้จึงหันไปเชิญฉู่หลิวเยว่

“เชิญคุณหนูฉู่ เจ้าคะ”

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้าเล็กน้อยและตามนางเข้าไป

…

แต่ไหนแต่ไรตำหนักฮวาหยางนั้นเป็นที่พักผ่อนส่วนตัวของซั่งกวนหว่าน

ในบรรดาตำหนักต่างๆ ในพระราชวัง ตำหนักฮวาหยางนั้นไม่ได้โดดเด่นมากนัก

ไม่ว่าจะเป็นขนาดของมัน ตำแหน่งที่ตั้ง หรือการตกแต่ง ก็ล้วนอยู่ในระดับปานกลาง

มารดาของซั่งกวนหว่านนั้นมีฐานะต่ำต้อย ซั่งกวนหว่านเองก็ไม่สู้คน ทำให้สมัยเด็กนางถูกรังแกอยู่บ่อยครั้ง

ต่อมาฉู่หลิวเยว่ก็มองว่านางน่าสงสาร และรู้สึกเห็นใจ จึงมักจะไปขอให้บิดาของตนช่วยเสมอ

ตั้งแต่นั้นมา ซั่งกวนหว่านก็มีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น และได้ย้ายไปอาศัยอยู่ที่ตำหนักฮวาหยาง

แม้ว่าตำหนักฮวาหยางจะไม่ได้โอ่อ่าเท่าตำหนักของฉู่หลิวเยว่ แต่มันก็เป็นการปรับปรุงที่ยอดเยี่ยมสำหรับซั่งกวนหว่านในเวลานั้น

เดิมทีฉู่หลิวเยว่คิดว่าหลังจากที่นางยึดอำนาจไปแล้ว นางจะย้ายไปอยู่ที่อื่น แต่กลับคิดไม่ถึงว่านางจะยังอยู่ที่เดิม

ทว่าทั่วทั้งตำหนักฮวาหยางก็ได้รับการปรับปรุงใหม่แล้ว

ดูจากทัศนียภาพและการตกแต่งโดยรอบแล้ว คงจะใช้เงินไปจำนวนไม่น้อยเชียว

และทันใดนั้นก็มีร่างของสตรีรูปงามนางหนึ่ง ก้าวออกมาจากหลังม่านกั้น

รูปลักษณ์ที่สวยงาม รอยยิ้มมุมปากพราวเสน่ห์ และบรรยากาศเย็นสบายรอบตัวเสมือนกลิ่นของฤดูใบไม้ผลิ อีกทั้งความสง่างามและความเย่อหยิ่งของราชนิกูลตรงระหว่างคิ้วของนาง

ซั่งกวนหว่าน!

ฉู่หลิวเยว่ชำเลืองมองนาง พลางคุกเข่าลงและทำความเคารพ

“ถวายบังคมองค์หญิงสาม”

ซั่งกวนหว่านก้าวไปข้างหน้าเพื่อให้กำลังใจนางเล็กน้อย และพูดด้วยรอยยิ้ม

“รีบลุกขึ้นเถิด วันนี้ข้าเป็นคนชวนเจ้ามาพูดคุยกัน ฉะนั้นเจ้าอย่าได้เป็นทางการนักเลย”

แต่ถึงจะพูดอย่างนั้น ทว่านางก็ยังยืดไหล่ยืนตัวตรง และอยู่ห่างจากฉู่หลิวตั้งสามก้าว ราวกับไม่ได้หมายความจะเป็นมิตรด้วยเลยสักนิด

ฉู่หลิวเยว่เคยเห็นกลอุบายเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้มาหลายครั้งแล้ว นางจึงไม่ได้สนใจ หลังจากคุกเข่าและทำความเคารพแล้ว นางก็ลุกขึ้นและยิ้มให้ซั่งกวนหว่าน

“ขอบพระคุณองค์หญิงสามเพคะ”

ซั่งกวนหว่านตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง พลันหยุดชะงักไปชั่วขณะ

ครั้งล่าสุดที่พบกัน พวกนางยืนอยู่ห่างกันมาก จึงทำให้มองเห็นอีกฝ่ายได้ไม่ชัดเจนนัก

ทว่ายามที่ได้มองกันใกล้ๆ เช่นนี้ ส่งผลให้นางมองเห็นใบหน้านั้นได้ชัดเต็มสองตา

ฉู่หลิวเยว่ตอบกลับไปตามปกติ

“ความจริงแค่ได้ยินนายน้อยเจี่ยนพูดสองประโยคเท่านั้น”

ซั่งกวนหว่านตกใจ

“หือ? เจี่ยนเฟิงฉือหรือ? เขาพูดกับเจ้าว่าอย่างใด?”

ฉู่หลิวเยว่ยิ้มเก้อเล็กน้อย

“ตอนที่ข้าเจอนายน้อยเจี่ยน เขาเคยบอกว่าข้าหน้าคล้ายคนคนหนึ่งที่เขารู้จัก แต่เขากับนางมักจะทะเลาะกันบ่อยมาก จนข้ามาถึงซีหลิง ถึงได้รู้ว่าคนที่เขาพูดถึงคือองค์หญิงใหญ่”

ฉู่หลิวเยว่โยนความผิดให้เจี่ยนเฟิงฉือโดยไม่ลังเล

ซั่งกวนหว่านจะต้องสงสัยในตัวเจี่ยนเฟิงฉืออย่างแน่นอน แต่นางไม่สามารถใช้เรื่องนี้เล่นงานเจี่ยนเฟิงฉือได้

ในอดีตเจี่ยนเฟิงฉือและซั่งกวนหว่านนั้นมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน แต่ตอนนี้…ฉู่หลิวเยว่เองก็ไม่รู้ว่าเกิดอันใดขึ้นระหว่างคนทั้งสอง แต่เห็นได้ชัดว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขานั้นไม่ดีเหมือนเมื่อก่อน

เจี่ยนเฟิงฉือเป็นคนรักอิสระ ไม่ยอมอยู่ใต้อาณัติใครง่ายๆ หากเขาเบื่อคนคนนั้นแล้ว เขาก็จะไปยุ่งเกี่ยวกับคนคนนั้นอีกเลย

เมื่อก่อนเขาก็ทำเช่นนั้นกับซั่งกวนเยว่ และซั่งกวนหว่านในตอนนี้ก็โดนเมินยิ่งกว่า

“ก็ไม่แปลก…ที่เขาจะบอกเรื่องนี้กับเจ้า เพราะเขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับพี่สาวข้ามาตลอด และหลังจากที่นางจากไป เขาก็รู้สึกตรอมใจอยู่นาน”

ซั่งกวนหว่านหลุบตาลง และพูดช้าๆ

ฉู่หลิวเยว่ชะงัก

เจี่ยนเฟิงฉือ…ตรอมใจที่นางตายหรือ?

จะเป็นไปได้อย่างใด?

ในเมื่อตอนนั้นพวกเขาเกลียดกันมาก และเจี่ยนเฟิงฉือก็มักจะต่อต้านนางทุกครั้งที่มีโอกาส และทำให้นางมีปัญหาตามมามากมาย

คิดไม่ถึงว่า…

“ลืมมันไปเถอะ อย่าพูดถึงเรื่องนั้นอีกเลย ข้าได้ยินมาว่าเจ้ามาจากแคว้นเย่าเฉิน ที่อยู่นอกเขตพรมแดนม่านฟ้าใช่หรือไม่?”

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้า

ซั่งกวนหว่านมองนางพร้อมยิ้มจางๆ และถามราวหยั่งเชิง

“ข้าได้ยินมาว่า เจ้าเกิดมาพร้อมกับชีพจรดั้งเดิมที่ไม่สมบูรณ์ และเจ้าก็เพิ่งเริ่มเข้ามาเป็นผู้ฝึกตนเมื่อหนึ่งปีก่อน ข้าเลยสงสัยนิดหน่อยว่าชีพจรดั้งเดิมของเจ้า… ฟื้นตัวได้อย่างใด?”