ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 666

ฉู่หลิวเยว่รับรองด้วยชีวิตเลยว่า นางเห็นใบหน้าของเจียงอวี่เฉิงดำมืดขึ้นมาภายในชั่วพริบตา

นางเหลือบสายตามองหรงซิวอย่างเงียบๆ

คำพูดนี้ช่างรุนแรงอย่างมาก

เป็นพิษร้ายแก่ชายแท้

แต่ว่า…นางชอบมันมาก!

หรงซิวไม่รอให้เจียงอวี่เฉิงโมโห เขายังพูดต่อว่า

“การได้อยู่กับคนรักของตนเอง ต่อให้ได้พูดคุยเรื่องที่น่าเบื่อที่สุด ทำเรื่องที่น่าเบื่อที่สุด ก็เกรงว่าจะเป็นเรื่องที่น่าสนุกมาก ดังนั้นข้าจึงหลงลืมเวลาไป”

เขายื่นมือออกมาแล้วสางผมให้กับฉู่หลิวเยว่อย่างช้าๆ

“ข้ากับเยว่เอ๋อร์ไม่ได้เจอกันตั้งนาน รู้สึกคิดถึงกันอย่างยิ่ง ข้ายังกลัวว่าจะมองหน้านางไม่พอ ไฉนเลยจะมาสนใจดูเวลาเล่า?”

น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำและอ่อนโยน แววตาที่มองไปฉู่หลิวเยว่ช่างลึกซึ้ง เหมือนว่ากำลังมองของที่ล้ำค่าที่สุดบนโลกนี้

ในใจของฉู่หลิวเยว่ก็รู้สึกเหมือนมีอันใดบางอย่างมากระแทกเบาๆ เต็มไปด้วยความหวานและเปรี้ยวในใจ

ร่องรอยความกังวลที่มีอยู่ก่อนหน้านี้ก็หายไปจนหมดสิ้น เหลือเพียงความอุ่นใจเท่านั้น

ขอแค่มีผู้ชายคนนี้อยู่ ปัญหาทุกอย่างของนาง เขาจะช่วยแก้ไขได้ทุกอย่าง

นางไม่ต้องกังวลใจอันใดเลย เพียงตั้งใจดูและตั้งใจฟังก็พอแล้ว

เจียงอวี่เฉิงกำหมัดกรอด เพราะเขาใช้แรงมากเกินไปข้อนิ้วจึงกลายเป็นสีขาว เส้นเลือดสีเขียวที่หน้าผากก็เต้นตุบๆ

คำพูดของหรงซิวนี่มัน…ทำให้เขาเถียงไม่ออกเลยแม้แต่ครึ่งคำ!

อีกทั้งภาพที่คนทั้งสองกำลังตระกองกอดกัน มันช่างแสลงสายตาเขาเหลือเกิน

“ไป!”

เขาสูดลมหายใจเขาลึกๆ แล้วหมุนตัวเดินออกมา

องครักษ์ทั้งหลายก็รีบติดตามเขามาทันที

หลังจากนั้นไม่นาน เงาร่างของคนผู้นั้นก็ได้หายไปจากมุมถนนแล้ว

ในที่สุดรอบด้านก็เงียบเสียงลงแล้ว แรงกดดันที่อยู่รอบๆ ก็สลายหายไป

หรงซิวลดผ้าม่านลง เพื่อตัดขาดตัวเองจากโลกภายนอก

ฉู่หลิวเยว่หลับตาลง แล้วค่อยถอนหายใจออกอย่างช้าๆ

เกือบไปแล้ว…นางเกือบจะหนีไม่รอดแล้ว!

หากหรงซิวไม่ได้ปรากฏตัวขึ้นมาอย่างทันเวลา เกรงว่านางคงถอนตัวจากเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ยากแล้ว

เจียงอวี่เฉิงผู้นี้เป็นคนที่เจ้าคิดเจ้าแค้นอย่างมาก นางทำร้ายเขา เขาจะต้องสืบต้นตอของนางจนถึงที่สุดอย่างแน่นอน

เกรงว่าช่วงนี้ซีหลิงคงจะครึกครื้นขึ้นไม่น้อยเลยทีเดียว

“ตอนนี้รู้จักกลัวแล้วหรือ?”

หรงซิวขมวดคิ้วแน่น

“เจ้านี่ใจกล้าจริงๆ เลยนะ”

ฉู่หลิวเยว่ถูกเขาเย้ยหยัน แต่นางก็ไม่ได้รู้สึกโกรธอันใด แต่กลับถามขึ้นมาอย่างสนใจว่า

“ที่เจ้าออกมาวันนี้ เพื่อมารับข้าจริงๆ น่ะหรือ? หรือว่า…ตั้งใจมารอข้าที่นี่?”

หรงซิวหัวเราะออกมาโดยไม่ปริปากพูดอันใดสักคำ

ถ้าพูดอย่างจริงจังก็คือทั้งสองอย่าง

ตอนแรกเขาได้ยินมาว่าซั่งกวนหว่านเรียกนางให้เข้าวัง เขาจึงรู้สึกเป็นห่วงอยู่หลายส่วน

แต่มู่ชิงเห่อมาพอดี ดังนั้นเขาจึงถือโอกาสขอความช่วยเหลือจากอีกฝ่าย

ไม่ใช่ว่าเขาไม่สามารถหารถม้าดีๆ ได้ เพียงแต่ว่า…เขารู้สึกไม่ชอบหน้ามู่ชิงเห่อก็เท่านั้นเอง

แต่สุดท้ายเขากลับไม่สามารถรับฉู่หลิวเยว่ออกมาได้

แต่รถม้าคันนี้ก็มาถึงแล้ว

ดังนั้นเขาจึงมีพยานและหลักฐานพร้อม และช่วยล้างมลทินที่มีต่อฉู่หลิวเยว่ได้อย่างหมดจด

ต่อให้เจียงอวี่เฉิงยังมีข้อสงสัย เขาก็ไม่มีทางพบข้อบกพร่องอย่างแน่นอน

ฉู่หลิวเยว่เหลือบสายตามองเขาครู่หนึ่ง นางน่าจะเดาได้บางส่วนแล้ว จึงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา

“หรงซิว เหตุใดทุกครั้งที่ข้าต้องการเจ้า เจ้ามักจะอยู่ข้างๆ เสมอเลยล่ะ?”

ไม่ใช่หนึ่งครั้ง ไม่ใช่สองครั้ง

แต่เป็นทุกครั้ง

ทุกครั้งที่นางคิดว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในช่วงเวลาที่ยากลำบาก ตอนที่ไม่มีทางให้หนีรอด เขามักจะปรากฏตัวขึ้นเสมอ พร้อมดึงนางออกจากอันตรายและกลับเข้าสู่อ้อมแขนของเขา

บนโลกใบนี้ เหตุใดถึงมีคนเช่นนี้อยู่ คนที่รู้เรื่องราวของนางทุกอย่าง ชอบสิ่งที่นางชอบ เกลียดสิ่งที่นางเกลียด

พร้อมมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้นางเสมอ

ใบโลกนี้จะมีคนที่เข้าอกเข้าใจนางจริงๆ หรือ?

หรงซิวเคาะเบาๆ ตรงคิ้วที่ผูกเป็นปมของนาง

ท่ามกลางหิมะตกหนัก รถม้าค่อยๆ เคลื่อนตัวห่างออกไป

บนท้องถนนกลับมาเงียบสงบเหมือนเดิมแล้ว นอกจากรอยล้อรถสองรอยที่ยาวเป็นทาง ก็เหมือนว่าจะไม่มีอันใดเกิดขึ้นอีกแล้ว

ทางด้านของเจียงอวี่เฉิงก็ยังรู้สึกว่ามีกองเพลิงมาสุมอกอยู่

เมื่อหันกลับมา ฉากเหล่านั้นก็ยังวนเวียนอยู่ในสมองของเขาอยู่

ท่าทางเขินอายและบอบบางของแม่นางคนนั้น ท่าทางเช่นนี้มีให้เห็นเฉพาะตอนที่นางอยู่กับคนในใจเท่านั้น

เดิมทีนางก็เป็นคนที่สวยมากอยู่แล้ว เรื่องนี้เจียงอวี่เฉิงรู้ตั้งนานแล้ว

นางกับคนผู้นั้นมีส่วนคล้ายกัน เมื่อเห็นรอยยิ้มที่เจิดจ้าของนาง ก็ทำให้เขารู้สึกตกตะลึงไป หลังจากที่ได้เจอกัน มักมีความรู้สึกว่าเขาจะไม่ได้เจอนางอีกต่อไปแล้ว

เขาบอกตนเองอยู่ในใจเสมอ

ว่าคนทั้งสองนั้นต่างกันมาก เดิมทีก็ไม่มีอันใดที่สามารถมาเทียบกันได้เลย

โดยเฉพาะตอนที่เขามองออกไปจากเรือนฉินในสวนเทพเนรมิต ในใจของเขาสามารถแยกทั้งสองคนออกจากกันได้อย่างสมบูรณ์

เขาจึงคิดว่าอาการใจเต้นแรงได้มลายหายไปหมดแล้ว

แต่เมื่อได้เจอกันอีกครั้งในวันนี้ เขากลับพบว่า มันไม่ใช่อย่างนั้นเลย

บนร่างกายของฉู่หลิวเยว่เหมือนจะมีรัศมีแปลกๆ บางอย่าง ที่ทำให้เขาอดมองซ้ำอีกครั้งไม่ได้

นางเหมือนกับคนผู้นั้น แต่ก็ไม่เหมือน

เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว แม้ว่าฉู่หลิวเยว่จะไม่ได้มีเบื้องหลังทางตระกูลที่สูงส่ง ดังนั้นนิสัยใจคอและการเลี้ยงดูก็ไม่สามารถนำมาเทียบกับคนคนนั้นได้เลย แต่นางกลับดูมีชีวิตชีวามากกว่าเล็กน้อย

และในกระดูกดำของนางคงเป็นความดื้อรั้นและการยืนหยัด

คนที่ไม่เคยผ่านความลำบาก คงไม่มีความรู้สึกแบบนี้

หากกล่าวอีกนัยหนึ่ง คนนั้นเหมือนกับดวงอาทิตย์เหนือเมฆา ทำได้เพียงแต่มอง ต่อให้เขาเคยหมั้นหมายกับนาง แต่เขาก็รู้สึกตลอดว่าความสัมพันธ์ระหว่างเรามีอันใดกั้นอยู่เสมอ มีบางครั้ง เขายังรู้สึกว่าเขาเอื้อมไม่ถึงแขนเสื้อของนางเสียด้วยซ้ำ

แต่ฉู่หลิวเยว่ไม่เหมือนกัน

นางงดงามสดใสเหมือนกัน แต่กลับสามารถจับต้องได้

เหมือนว่าแค่เขายื่นมือออกไป นางก็สามารถกลายมาเป็นของเขาได้แล้ว…

เจียงอวี่เฉิงส่ายหน้าอย่างแรง เพื่อที่จะสะบัดความคิดเหล่านั้นให้ออกไป

แต่สิ่งทำให้เจียงอวี่เฉิงรู้สึกมึนงงและสับสนก็คือ ยิ่งเขาคิดเรื่องนี้มากเท่าไร ความคิดนี้กลับชัดเจนมากขึ้นเท่านั้น

เพราะว่า…ฉู่หลิวเยว่ที่เป็นเช่นนี้…เหมือนว่าเขาจะไม่มีทางต้านทานได้เลย

“คุณชายใหญ่!”