ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 676

หรงซิว

“เกิดอันใดขึ้น?”

ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกเหมือนว่าท่านจะพูดผิดไปใช่หรือไม่?

ท่านเพิ่งเจอฉู่หลิวเยว่วันนี้วันแรก พูดเช่นนี้มันเหมาะสมแล้วหรือ?

เหมือนว่าสายตาของหรงซิวจะเต็มไปด้วยความคับแค้นใจและเย็นชา ในที่สุดก็เหมือนผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกจะนึกอันใดขึ้นมาได้ จึงรีบหันมามองเขาอย่างรวดเร็ว

“เฮ้! เจ้าดูสิ หรงซิวก็เป็นห่วงเจ้ามาก! ถ้าให้ข้าไปกับเจ้าด้วย เขาจะได้วางใจมากยิ่งขึ้น!”

หรงซิว “…”

แต่จู่ๆ เขาก็รู้สึกดีใจอย่างมากที่เขาไม่ได้ให้ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกเจอกับฉู่หลิวเยว่ตั้งแต่เดือนที่แล้ว

ไม่เช่นนั้นระยะเวลาระหว่างนั้น เกรงว่าพวกเขาคงจะไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันตามลำพังเลย

ฉู่หลิวเยว่ยิ้มออกมาอย่างจนปัญญาเล็กน้อย

“เกรงว่าจะไม่ได้เจ้าค่ะผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหก…”

ครั้งนี้ซั่งกวนหว่านเคลื่อนไหวยิ่งใหญ่มาก อีกทั้งเห็นได้ชัดว่านางเลือกคนอย่างเข้มงวดมาก

แปดสำนักใหญ่ต้องส่งลูกศิษย์สำนักละสิบคน

คนที่ไม่รู้เรื่องอันใดเลย ก็จะต้องคิดว่านี่เป็นโอกาสอันดีแน่นอน จึงต้องแย่งชิงตำแหน่งมาอย่างยากลำบาก

และสำหรับคนเหล่านั้นก็ควบคุมอย่างเข้มงวด คนเช่นผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหก ไม่สามารถไปพร้อมกันได้อย่างแน่นอน

เมื่อได้ยินดังนั้นใบหน้าของผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกก็เต็มไปด้วยความเสียใจ

เดิมทีเขาคิดว่าเขาจะสามารถตามไปปกป้องเสี่ยวหลิวเยว่ได้…

“แต่ว่าท่านวางใจเถอะเจ้าค่ะ ข้าจะระวังตัวอย่างมาก”

ฉู่หลิวเยว่พูดขึ้นอีกครั้ง

“เฮ้อ เอาเถอะ”

ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกถอนหายใจออกมายาวๆ จากนั้นก็เริ่มหยิบสิ่งของออกมาจากแหวนเฉียนคุนอีกครั้ง

“หากเป็นเช่นนั้น ข้าเองก็ไม่สามารถช่วยเจ้าในด้านอื่นได้แล้ว จึงทำได้แค่เพียงมอบสิ่งของที่ใช้ปกป้องตนเองเท่านั้น มีสิ่งนี้ แล้วก็สิ่งนี้ อ่า และสิ่งนี้ด้วย! เอาไปให้หมด!”

ขณะที่พูดก็ส่งของมาให้นางกองใหญ่

ฉู่หลิวเยว่ “…”

ในแหวนเฉียนคุนของผู้เฒ่าคนนี้มีสมบัติมากมายขนาดไหนกัน ยากจะคาดเดาจริงๆ…

“ข้าจะไม่ทำให้ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกผิดหวังโดยเด็ดขาด”

ฉู่หลิวเยว่สะบัดมือข้างหนึ่ง ทันใดนั้นของเหล่านั้นก็ย้ายไปกองอยู่ข้างเท้าของฉู่หลิวเยว่ หลังจากนั้นเขาก็หยิบสมบัติมากองไว้ให้นางอีกกอง และย้ายไปด้านหน้าของนาง

“นี่คือของที่ข้ามอบให้เจ้า”

ฉู่หลิวเยว่ “…”

เหตุใดนางสามารถสัมผัสได้ถึงจิตสังหารจางๆ ล่ะ…

ฉู่หลิวเยว่รู้สึกเกรงใจอย่างมาก จึงปฏิเสธครั้งแล้วครั้งเล่า

แต่ท้ายที่สุดสมบัติเหล่านั้นก็ย้ายมาอยู่ในแหวนเฉียนคุนของนางจนได้

…

ทางด้านฉู่หลิวเยว่ที่ได้รับของขวัญจนมือไม้อ่อน แต่กลับไม่รู้เลยว่าทั้งเมืองซีหลิงกำลังจะระเบิดเพราะข่าวทั้งสองนี้

องค์หญิงสามกับคุณชายใหญ่เจียงจะแต่งงานกัน!

และองค์หญิงสามยังจะนำคนไปแดนภังคะเพื่อตามหาสมุนไพรมาให้ฝ่าบาทด้วยตนเอง!

ลูกศิษย์ของสำนักใหญ่ๆ จึงรู้สึกตื่นเต้นกันอย่างมาก

นี่คือแดนภังคะเลยนะ!

แม้ว่ามันจะอันตรายอย่างมาก แต่มันก็ได้ซ่อนทรัพย์สมบัติจำนวนนับไม่ถ้วนเช่นกัน!

ถ้าหากสามารถหาสมบัติเจอ อย่างน้อย…เขาอาจจะได้รับมรดกสักอย่างจากผู้บำเพ็ญเพียรที่แข็งแกร่ง…นี่จึงเป็นโอกาสที่ดีอย่างยิ่ง

ผู้บำเพ็ญเพียรทั้งหมดบนโลกนี้ล้วนอยากจะแข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น

ดังนั้นแม้จะรู้ว่าแดนภังคะจะอันตราย แต่ไม่มีทางขวางหัวใจที่ต้องการจะไปของพวกเราได้หรอก

ด้วยเหตุนี้ สำนักทั้งหลายจึงเริ่มคัดเลือกศิษย์กันแล้ว

…

ภูเขาเขี้ยวมังกร

“ข้าไม่ไป!”

เจี่ยนเฟิงฉือนั่งไขว่ห้างโบกพัดกระดูกในมือ ท่าทางเกียจคร้านและไม่ใส่ใจ

“ดินแดนรกร้างเช่นนั้น ใครอยากไปก็ไป!”

เจี่ยนชูเย่มองเขาอย่างไม่พอใจ

“ดินแดนรกร้างที่ใดกัน! ที่แห่งนั้นมีอสูรศักดิ์สิทธิ์ปรากฏตัวขึ้น!”

“ไม่ต้องพูดก็รู้ว่าข่าวนั้นเป็นข่าวปลอม และต่อให้เรื่องนั้นเป็นเรื่องจริง อสูรศักดิ์สิทธิ์ตัวนั้นจะมาถึงมือข้าหรือ?”

เจี่ยนเฟิงฉือพูดจาเย้ยหยัน

“อสูรศักดิ์สิทธิ์ดีขนาดนั้น แค่ทำให้มันเชื่องก็พอแล้ว!”

เจี่ยนชูเย่รู้ว่าสิ่งที่เขาพูดมานั้นมีเหตุผล จึงไม่โต้เถียงกับเขาเรื่องนี้อีก

“ต่อให้หาอสูรศักดิ์สิทธิ์ไม่เจอ แค่ได้ไปฝึกฝนบ้างก็ดี! เจ้าเติบโตมาแต่ในเมืองซีหลิง แทบจะไม่เคยออกไปด้านนอกเลย…นี่เป็นโอกาสที่หายากที่จะได้ออกไปสำรวจพอดี! แล้วอีกอย่าง ที่องค์หญิงสามไปในครั้งนี้ก็เพื่อตามหาสมุนไพรให้ฝ่าบาท เจ้าไม่สนใจอสูรศักดิ์สิทธิ์ แต่น่าจะสนใจสมุนไพรสินะ?”

มู่หงอวี่กะพริบตาปริบๆ แล้วขมวดคิ้วแน่น

ใครที่รนหาที่ตาย?

ตอนที่นางกำลังจะเอ่ยปากเถียง แต่เจี่ยนเฟิงฉือกลับเดินออกไปไกลแล้ว

…

วังหลวง ตำหนักฮวาหยาง

ซั่งกวนหว่านนั่งอยู่ตรงนั้น ไม่รู้ว่ากำลังคิดอันใดอยู่

ฉานอี้กำลังเก็บข้าวของอยู่ด้านข้าง

สามวันหลังจากนี้นางจะต้องเดินทางไปยังแดนภังคะแล้ว การเดินทางครั้งนี้ เกรงว่าจะต้องกินเวลาหนึ่งเดือนกว่าเลยทีเดียว ดังนั้นนางจึงมีของจำนวนมากที่ต้องนำติดตัวไปด้วย

แดนภังคะเป็นสถานที่ที่อันตรายมาก หากเป็นเมื่อก่อนซั่งกวนหว่านยังคงมีความกล้าที่จะไปอยู่

แต่ตอนนี้…ด้วยสภาพร่างกายเช่นนี้…

นางจึงรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก

ยังดีที่ครั้งนี้นางพาคนไปด้วยจำนวนไม่น้อย

“องค์หญิง องค์หญิงเพคะ?”

ฉานอี้ตะโกนเรียกนางอยู่สองครั้ง ซั่งกวนหว่านถึงค่อยได้สติกลับคืนมา

“มีอันใดหรือ?”

ฉานอี้เห็นสีหน้าของนาง จึงถามขึ้นอย่างสงสัยว่า

“องค์หญิงสามกำลังกังวลเรื่องใดอยู่หรือเจ้าคะ? ครั้งนี้มีรองแม่ทัพมู่นำทัพด้วยตนเอง น่าจะไม่มีปัญหาอันใดนะเพคะ”

“เขา?”

ซั่งกวนหว่านถามขึ้นเสียงเบา

“เขาไม่เชื่อฟังคำสั่งของข้าหรอก”

แม้นางจะรู้ว่ามู่ชิงเห่อเป็นคนของเจียงอวี่เฉิง แต่อาจจะเป็นเพราะเขาอยู่ข้างกายซั่งกวนเยว่มาหลายปี ดังนั้นในใจของนางจึงไม่มีทางเชื่อใจเขาได้อีกแล้ว

ถ้าครั้งนี้ไม่ได้ไปแดนภังคะที่มีเพียงมู่ชิงเห่อที่เหมาะสมที่สุด นางก็ไม่มีทางพาเขาไปด้วยหรอก

“ฝ่าบาททรงกังวลมากเกินไปแล้วนะเพคะ คุณชายใหญ่ตระกูลเจียงก็ไปด้วยไม่ใช่หรือเพคะ? ถ้าท่านกังวลใจจริงๆ ละก็…เช่นนั้นก็นำสิ่งนั้นไปด้วยสิเพคะ?”

ซั่งกวนหว่านหันหน้ากลับมามอง

“อันใด?”

ฉานอี้โค้งตัว แล้วกระซิบเสียงเบา

“ท่านลืมแล้วหรือ ชุดเกราะที่คนผู้นั้นทิ้งไว้ไงเพคะ?”