ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 855

ฉู่หลิวเยว่ตามฉานอี้เข้าไปในวังหลวง

ภายในตำหนักฮวาหยาง ซั่งกวนหว่านที่รออยู่ก่อนแล้วเริ่มหมดความอดทน และเดินไปเดินมาอย่างหงุดหงิดงุ่นง่านใจ

คำพูดเหล่านั้นที่ได้ยินเมื่อครู่ก่อน ยังดังก้องอยู่ในหูของนาง

เดิมทีนางคิดว่าฉู่หลิวเยว่ตายไปแล้ว แต่ดันคิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะมีชีวิตรอดกลับมา!

ยิ่งไปกว่านั้น นางยังได้ทำสัญญากับอสูรศักดิ์สิทธิ์ และเด็ดบัวระบำกลับมาได้อีก!

ซึ่งหากพูดถึงเรื่องอสูรศักดิ์สิทธิ์ ฉู่หลิวเยว่ก็แค่จับพลัดจับผลูได้มันเพราะโชคช่วยเท่านั้น

ทว่าบัวระบำนี่สิ นางได้มันมาได้อย่างใด?

นางยังจำได้ดีว่าตอนที่ผู้อาวุโสชิวซีพยายามเด็ดบัวระบำ เขาถูกดูดลงไปในทะเลสาบกระจก และกลืนหายไปใต้น้ำโดยไม่มีโอกาสแม้แต่จะดิ้นรนหรือส่งเสียงร้องด้วยซ้ำ แล้วร่างของเขาก็หายไปอย่างสมบูรณ์!

และหลังจากนั้น พวกของเจี่ยนชูเย่เองก็แพ้ราบคาบกลับมาเช่นกัน…

แต่แล้วฉู่หลิวเยว่ทำได้เยี่ยงไร?

ช่างน่าหงุดหงิดราวกับซั่งกวนเยว่ก็มิปาน

ความรู้สึกของการถูกเปรียบเทียบเช่นนี้ ช่างคุ้นเคยเสียจริง!

ย้อนกลับไปในอดีต ครั้งซั่งกวนเยว่ยังมีชีวิตอยู่ นางมักถูกกดขี่ข่มเหงอยู่แทบตลอดเวลา!

ไม่ว่านางจะพยายามแค่ไหน ตั้งใจเพียงใด หรือทำออกมาได้ดีขนาดไหน…

แต่ก็ไม่มีใครชื่นชมนางเลยสักคน

ในสายตาของพวกเขามีเพียงซั่งกวนเยว่!

ซั่งกวนหว่านหวนคิดถึงอดีต พลันกัดฟันกรอดด้วยความเคียดแค้น

แค่ซั่งกวนเยว่คนเดียวก็เกินพอแล้ว ทว่ายามนี้กลับมีฉู่หลิวเยว่โผล่มาอีก…

นางยกมือลูบใบหน้าของตัวเองอย่างใช้ความคิด

ขอเพียงจัดการธุระในครานี้ให้เสร็จสิ้น นางก็ไม่จำเป็นต้องเก็บฉู่หลิวเยว่ไว้แล้ว…

…

เนื่องจากวันพรุ่งจักเป็นวันอภิเษกสมรสแล้ว ยามนี้ข้าราชบริพารในวังจึงล้วนแต่งกายใส่เครื่องแบบให้เหมาะสมกับงาน ตลอดโถงทางเดินถูกประดับประดาด้วยโคมไฟ ช่างดูเป็นงานรื่นเริงมีชีวิตชีวายิ่ง

ฉู่หลิวเยว่เดินตามอีกคนไปเรื่อยๆ พลางมองภาพเหล่านั้นอย่างเฉยเมย

นางมองออกว่าซั่งกวนหว่านนำระเบียบพิธีการอภิเษกสมรสขององค์หญิงในรัชทายาทมาใช้ แต่ถ้าเทียบกับงานของนางในปีนั้น ก็ยังเทียบไม่ติดอยู่ดี

และถึงซั่งกวนหว่านจะอวดดีเพียงใด นางก็ไม่กล้าขุดหลุมฝังตัวเองอย่างโจ่งแจ้งขนาดนั้น

อย่างใดก็ตาม ข้าวของเครื่องใช้ภายในงานเหล่านี้ ล้วนดูเหมือนจะเพิ่งถูกสั่งทำขึ้นใหม่

เป็นที่ประจักษ์ให้เห็นว่า ซั่งกวนหว่านไม่ยินยอมที่จะนำเครื่องใช้จากงานอภิเษกสมรสคราวก่อนมาใช้ต่อ

ทว่าสำหรับงานใหญ่โตเช่นนี้ ที่อาจจะกินงบส่วนตัวได้นั้น ซั่งกวนหว่านคงแอบรู้สึกเสียใจเป็นแน่

มุมปากของฉู่หลิวเยว่ยกโค้งขึ้น

และไม่นาน คนทั้งสองก็เคลื่อนตัวมาถึงตำหนักฮวาหยาง

ฉานอี้เป็นฝ่ายก้าวเท้าไปข้างหน้าเพื่อเคาะประตู พลันมีเสียงตอบรับของซั่งกวนหว่านดังมาจากในห้อง

จากนั้นฉานอี้ก็ถอยตัวออกมา และเชิญฉู่หลิวเยว่เข้าไปข้างใน

ใบหน้านวลของฉู่หลิวเยว่ประดับไปด้วยรอยยิ้ม นางส่งเสียงตอบรับกลับไปแล้วสาวเท้าเข้าไปในตำหนัก

…

ด้านในห้องรับรอง ซั่งกวนหว่านกำลังนั่งรออยู่ที่นั่น

และทันทีที่ฉู่หลิวเยว่เดินเข้าไป สายตาของนางก็จับจ้องไปที่ฉู่หลิวเยว่ทันที

เมื่อเห็นใบหน้าอันคุ้นเคย ซั่งกวนหว่านก็เผลอขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว

และจับจ้องอยู่ที่รอยยิ้มสดใสบนใบหน้าของฉู่หลิวเยว่ตาไม่กะพริบ

“องค์หญิงสาม โปรดอยู่ในที่ปลอดภัย”

“มิได้พบกันนานนะ องค์หญิงสาม”

ฉู่หลิวเยว่ยืนห่างจากซั่งกวนหว่านห้าก้าว แล้วพูดเย้ยหยันเสียงเย็นเยียบ

นางเอ่ยอย่างไม่เคารพ สีหน้าของนางไร้ซึ่งความอ่อนน้อมถ่อมตน

ราวกับว่านาง… มิได้สนใจสถานะของซั่งกวนหว่านเลย

สิ่งนี้ทำให้ซั่งกวนหว่านหงุดหงิดกว่าเดิมหลายเท่า พลันเยาะเย้ยกลับอย่างอดไม่ได้

นางมั่นใจว่าในเวลาแบบนี้ ซั่งกวนหว่านไม่กล้าร้องเรียกให้ใครเข้ามาหรอก!

เว้นแต่ว่านางอยากจะก่อความวุ่นวาย และสร้างความอับอายให้ตัวเองก่อนวันแต่งงานเท่านั้น!

ซั่งกวนหว่านจ้องมองฉู่หลิวเยว่ด้วยโทสะอยู่พักหนึ่ง แต่สุดท้ายก็จำต้องกลืนคำพูดที่เหลือลงไป

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจะขอพูดตรงๆ กับเจ้าเลยแล้วกัน ข้าต้องการเลือดของอสูรศักดิ์สิทธิ์และบัวระบำของเจ้า! ท่านพ่อของข้าป่วยหนัก และข้าต้องใช้สิ่งเหล่านี้เพื่อช่วยท่าน ท่านพ่อเป็นถึงบุตรแห่งสวรรค์ และนี่คือสิ่งที่เจ้าควรทำ อีกทั้งยังถือเป็นเกียรติแก่ตัวเจ้าด้วย! แน่นอนว่าข้าจะไม่ยอมให้สิ่งที่เจ้ามอบให้เหล่านี้ ถูกใช้ไปอย่างเปล่าประโยชน์ ขอเพียงเจ้ามอบมันให้ข้า ข้าจะประกาศให้ทั่วทั้งโลกรู้ถึงบุญคุณของเจ้า และจะมอบรางวัลตอบแทนให้เจ้าอย่างสาสม”

หากใครได้ยินเข้า คงต้องคิดว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระแน่นอน

เลือดของอสูรศักดิ์สิทธิ์กับบัวระบำ

สองสิ่งนี้ถือเป็นสมบัติล้ำค่าที่หาได้ยากในโลกนี้เชียวนะ!

เมื่อเทียบ “รางวัลตอบแทน” ที่ซั่งกวนหว่านเอ่ยเมื่อครู่ กับสองสิ่งนี้แล้ว มันช่างน่าขำราวกับเรื่องตลกไร้แก่นสาร!

แต่พอฉู่หลิวเยว่ได้ยินประโยคนั้น นางก็ไม่ได้ปฏิเสธออกไปตรงๆ แต่สีหน้าของนางเปลี่ยนไปเล็กน้อย

“องค์หญิงสาม หากเจ้าขอสิ่งนี้เพื่อนำไปรักษาอาการของฝ่าบาท ข้าก็ไม่ขัดข้อง แต่… ข้ามีเรื่องจะขอร้อง”

ซั่งกวนหว่านมองนางอย่างสงสัย

“เจ้าจักขออันใด?”

ฉู่หลิวเยว่เน้นย้ำทีละคำ

“ข้าต้องการไปพบฝ่าบาทด้วยตัวเอง และข้าต้องการเป็นคนรักษาพระองค์!”

“ไม่ได้เด็ดขาด!”

ซั่งกวนหว่านปฏิเสธทันทีโดยไม่ต้องคิด

คนอย่างฉู่หลิวเยว่จะเข้าไปในตำหนักชิงเฟิงได้อย่างใด!?

ฉู่หลิวเยว่ยิ้ม แต่กลับเป็นรอยยิ้มที่ปรากฏความเย็นชาออกมาตรงหัวตาและหว่างคิ้ว

“แต่ทั้งสองอย่างนั้นเป็นของข้า และข้าอยากเห็นว่ามันจักถูกใช้ในทางที่ถูกต้อง ข้าคงไม่ได้ขอมากไปใช่หรือไม่? และข้าเองก็เป็นเซียนหมอ แต่ถ้าองค์หญิงสามไม่เชื่อใจข้า เช่นนั้นก็ให้เซียนหมอคนอื่นๆ เป็นคนรักษา ส่วนข้าจะมองดูอยู่ข้างๆ”

“ข้าขอแค่นี้ แต่ถ้าองค์หญิงสามไม่ยินยอม เช่นนี้พวกเราก็ควรหยุดการสนทนาไว้เพียงเท่านี้”

หลังจากพูดจบ ฉู่หลิวเยว่ก็ลุกขึ้นทันที นางปัดชายเสื้อออก แล้วทำท่าจะจากไป

“ช้าก่อน!”