ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 912

หัวใจดวงน้อยที่เคยว่างเปล่า พลันรู้สึกราวถูกเติมเต็มด้วยบางสิ่งในทันที

ฉู่หลิวเยว่สวมกอดเขาทันทีโดยไม่รู้ตัว แล้วกดซบใบหน้างามลงบนแผ่นอกของเขา พลางลอบฟังเสียงหัวใจที่เต้นแรง เสมือนว่ามันสามารถทำให้เลือดที่เกือบเย็นจัดในกายบาง กลับมาไหลเวียนได้อีกครั้ง

สายฝนโปรยปราย ลมเย็นพัดโชยมาทุกทิศทุกทาง เกิดเป็นคลื่นน้ำเล็กๆ จำนวนนับไม่ถ้วน ที่กำลังเกี่ยวพันราวกับเริงระบำอยู่บนพื้น

ภายใต้ท้องฟ้าอันมืดมิด มีเพียงภาพเงาของคนทั้งสองที่กำลังโอบกอดกันอย่างแนบชิด สะท้อนลงบนหยาดทิพย์ที่พรั่งพรูลงมา

ราวกับหูอื้อไปชั่วขณะ จากนั้นฉู่หลิวเยว่ถึงกับตระหนักได้ว่า ในที่สุดจิตใจที่ล่องลอยไปมาของนางก็ถูกดึงกลับมาแล้ว

แขนขาที่เย็นจัดจนเย็นชาค่อยๆ กลับคืนสู่อุณหภูมิปกติ และภาพหลอนจำนวนนับไม่ถ้วนที่อยู่ตรงหน้า ก็สลายหายไปทีละน้อย

เหลือเพียงหรงซิวที่กำลังโอบกอดและยืนเป็นที่พักพิงให้นางอยู่คนเดียว ช่างเป็นความจริงที่เหนือความคาดหมาย

ร่มสีดำเหนือศีรษะยกขึ้นกันลมฝนไม่ให้โดนตัวนาง

อ้อมกอดที่ผ่อนคลายและอบอุ่นนั้นช่างชวนให้คิดถึง

ฉู่หลิวเยว่งุนงงอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่จะกระซิบเสียงเบา

“หรงซิว ข้าคิดถึงเจ้ามาก”

หรงซิวขมวดคิ้วเล็กน้อย

เสียงของนางฟังดูผิดแปลกไป

แต่ไหนแต่ไรนางเป็นคนฉลาดหลักแหลม รักอิสระ แข็งแกร่ง และเหมือนจะไม่เคยถูกสิ่งใดครอบงำ ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ใดก็ตาม

แม้ในอดีตจักต้องพบเจอกับการทรยศหักหลังแบบนั้น แต่นางก็ยังพึ่งพาความแข็งแกร่งของตัวเอง เพื่อส่งคืนความเจ็บปวดทั้งหมดที่เคยได้รับ และทวงเอาทุกอย่างที่เป็นของนางกลับคืนมา

เสมือนว่านางคือผู้แข็งแกร่งที่ไม่มีวันสิ้นชีพ

ทว่าเลือดเนื้อเชื้อไขทั้งหมดที่เติบโตมาบนโลกใบนี้ จักหลีกเลี่ยงความเจ็บปวดและความทุกข์ไปได้อย่างใด?

มีแต่ว่าใครจะปกปิดความรู้สึกได้ดีกว่ากัน ก็เท่านั้น

เขาโน้มตัวเข้าไปใกล้ และวางคางเกลี้ยงเกลาเสมือนหยกเนื้อดีของตน กดแนบกับศีรษะของนางเบาๆ

“ข้าอยู่นี่แล้ว เจ้าไม่ต้องกลัว”

แม้จะเป็นเพียงประโยคง่ายๆ แต่มันคือคำสัญญาที่หนักแน่นที่สุดของเขา

ดวงตาของฉู่หลิวเยว่ร้อนผ่าว

ไม่ว่าจะยากเย็นแสนเข็ญเพียงใด แค่ใครสักคนในโลกนี้ที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างนาง ในยามที่นางต้องการมากที่สุด

คอยมอบความกล้าหาญให้กัน และมอบความรักให้นาง

แค่นั้นก็พอแล้ว

นางหลับตาลงแล้วปล่อยวางความสูญเสียและความเสียใจครั้งสุดท้ายของตนไป

อย่างใดเสีย มันก็ไม่ใช่ว่านางไม่เคยโดนโจมตีอย่างรุนแรง และฝังใจเช่นนี้สักหน่อย ซึ่งตอนนี้นางก็ไม่รู้สึกอันใดแล้ว

และอย่างน้อยมันก็ดีที่สถานการณ์ในปัจจุบัน ยังอยู่ภายใต้การควบคุมของนาง

ตูม!

มีเสียงระเบิดดังมาจากด้านหลัง

ฉู่หลิวเยว่ค่อยๆ เงาหน้าขึ้นจากอ้อมกอดของหรงซิว และมองย้อนกลับไป

ก่อนจะเห็นกลุ่มแสงสีน้ำเงินม่วงที่บินเข้าหานาง แล้วปะทะกับพลังของหรงซิวอย่างรวดเร็ว พลันสลายไปจนหมด

ขณะเดียวกันก็มีบางอย่างตกลงไปในแอ่งน้ำ

หยดน้ำฝนกระเซ็นออกมาเล็กน้อยโนเวล-พีดีเอฟ

ฉู่หลิวเยว่ตั้งใจมองและเห็นเพียงวัตถุที่มีขนาดเท่าหัวแม่มืออย่างคลุมเครือ มันส่องแสงจางๆ ในแอ่งน้ำ ซึ่งไม่สามารถมองเห็นได้ทั้งหมด

“นั่นมันอันใดกัน?”

ฉู่หลิวเยว่ถามด้วยความสงสัย

เมื่อครู่นางสัมผัสได้ชัดเจนว่าเจ้าสิ่งนี้พุ่งเป้ามาที่นาง!

ทว่าลมปราณของเจ้าสิ่งนั้นกลับให้ความรู้สึกแปลกประหลาดมากๆ

นางคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็คิดไม่ออกว่าเป็นฝีมือใคร

“แค่หยอกเล่นๆ นั่นแหละ”

หรงซิวกล่าวเสียงเรียบ

ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่ฉู่หลิวเยว่รู้สึกว่าหรงซิวน่าจะรู้ที่มาที่ไปของเจ้าสิ่งนี้ น้ำเสียงของเขาเย็นชาขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย

ฉู่หลิวเยว่ขยิบตาให้ถวนจื่อ

ถวนจื่อจึงบินออกไปและหยิบของสิ่งนั้นขึ้นมา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน