ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 914

หลังจากบอกลาหรงซิวแล้ว ฉู่หลิวเยว่ก็กลับไปที่วังพร้อมกับสิบสาม

เดิมทีนางรู้สึกหมดหวังและกังวล แต่หลังจากได้พบหรงซิวแล้ว นางก็รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก

ราวกับว่าถ้ามีเขาอยู่ ก็ไม่มีอันใดต้องกังวลอีก

และพอกลับไปถึงตำหนักเจาเยว่ นางก็พบกับซั่งกวนโหยวที่รออยู่ก่อนแล้ว

เมื่อเห็นว่าฉู่หลิวเยว่กลับมาอย่างปลอดภัย ซั่งกวนโหยวก็พลอยรู้สึกโล่งใจ

ตั้งแต่เกิดเรื่องนั้นขึ้นเมื่อสองปีก่อน เขากลายเป็นคนอ่อนไหวมากขึ้น

หากฉู่หลิวเยว่หายไปจากวังนานเกินไป เขาจะรู้สึกกังวลขึ้นมาทันที

ถึงเขาจะรู้ดีว่าตอนนี้นางมีองครักษ์มากมายรายล้อม แต่ก็เป็นเรื่องปกติที่คนเป็นพ่อจะห่วงลูก

ฉู่หลิวเยว่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจบอกเรื่องที่หรงซิวจะมาพบเขาในอีกสามวัน แต่ไม่ได้พูดถึงเรื่องที่ฉู่หนิงถูกลักพาตัวไป

ตอนนี้นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายเป็นใคร ซึ่งการบอกท่านพ่อไปทั้งๆ อย่างนั้น ก็จะมีแต่ทำให้ท่านกังวลมากขึ้น

แต่กลับกัน ซั่งกวนโหยวนั้นเริ่มสงสัยเกี่ยวกับหรงซิวมากขึ้นเรื่อยๆ

เขาอยากจะรู้เหลือเกินว่าคนแบบใด ที่ทำให้นางโปรดปรานได้มากเพียงนี้

แต่พอเห็นดวงตาอันเป็นประกายเสมือนดวงดาราของฉู่หลิวเยว่ ยามที่นางพูดถึงหรงซิวแล้ว ซั่งกวนโหยวก็แอบตัดสินใจไว้แล้วว่า

ตราบใดที่เด็กนั่นเป็นคนดี เขาก็จะไม่คัดค้าน

ทุกอย่างก็เพื่อความสุขของลูกสาวของเขา!

…

หลังจากส่งซั่งกวนโหยวกลับตำหนัก ฉู่หลิวเยว่ก็เดินกลับไปยังห้องทรงงานของตน และทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ทำงาน

วันนี้เกิดเรื่องขึ้นมากมายจนนางหัวหมุนไม่หยุด

ภายในสมองปรากฏภาพเหตุการณ์ต่างๆ ซ้ำๆ

หลังจากนั้นไม่นาน นางก็ลืมตาขึ้น คลื่นอารมณ์ในดวงตาคู่สวยสงบลงแล้ว

“องค์ไท่จู่”

ฉู่หลิวเยว่ขานเรียกด้วยความเคารพ

ก่อนจะมีภาพเงาโปร่งแสงปรากฏขึ้นต่อหน้านาง เขาคือองค์ไท่จู่!

“นังหนู มีอันใดกวนใจเจ้าอีกแล้วหรือ?”

องค์ไท่จู่ถามพลางเอามือข้างหนึ่งไพล่หลัง

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้า

“ถ้ำปีศาจทมิฬที่ท่านเคยพูดถึงก่อนหน้านี้… สรุปแล้วมันคืออันใดกันแน่?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ องค์ไท่จู่ก็ทำหน้าเคร่งขรึมทันที พลางเงียบไปนาน

ฉู่หลิวเยว่รอคอยคำตอบอยู่อย่างเงียบๆ

นางรู้เรื่องราชวงศ์อื่นๆ ที่อยู่ภายในพรมแดนม่านฟ้าพอสมควร ซึ่งบางราชวงศ์ก็แข็งแกร่งกว่าราชวงศ์เทียนลิ่ง และบางราชวงศ์ก็อ่อนแอกว่า

แต่ถ้ำปีศาจทมิฬนั้น… นางไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเลย

“มันคือสำนักเร้นลับ”

ฉู่หลิวเยว่ขมวดคิ้วเบาๆ

“สำนักเร้นลับ?”

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง องค์ไท่จู่ก็เปล่งเสียงออกมาเบาๆ และถอนหายใจยาวพรืด ราวกับกำลังรื้อฟื้นความจำ

“เมื่อหลายพันปีก่อน ตอนที่พลังปราณของข้าอยู่ในระดับเก้าขั้นสูงสุด และอยู่ห่างจากการก้าวเข้าสู่อาณาจักรของเหล่าเซียนเทพเพียงหนึ่งก้าว แต่หนึ่งก้าวที่ว่านี้ ข้าใช้เวลากับมันนานนับสิบปี แต่ก็มิอาจประสบความสำเร็จได้ ต่อมาข้าจึงออกจากราชวงศ์เทียนลิ่งและเดินทางข้ามทวีปไปตามที่ต่างๆ จนได้พบกับถ้ำปีศาจทมิฬ แต่อันที่จริงแล้วมันเป็นเพียงเรื่องบังเอิญเท่านั้น”

“ภายในถ้ำปีศาจทมิฬมีผู้แข็งแกร่งอาศัยอยู่มากมาย แม้ว่าข้าในตอนนั้นจะอยู่ในจุดสูงสุด แต่ก็ยังเทียบกับพวกเขาไม่ได้ ข้าเคยเห็นคนจากถ้ำปีศาจทมิฬควบคุมป่าเขาและท้องทะเลมาแล้ว ช่างเป็นเทพเซียนที่ยอดเยี่ยมจริงๆ!”

แม้เวลาจะผ่านไปนับพันปี ทว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในปีนั้น ยังคงฝังลึกอยู่ในจิตใจของเขา ราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน

ฉู่หลิวเยว่ถึงกับผงะ

ตลอดหลายพันปีที่ผ่านมา องค์ไท่จู่คือผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในราชวงศ์เทียนลิ่ง ขนาดเขายังกล่าวเช่นนี้ ถ้าอย่างนั้น… คนของถ้ำปีศาจทมิฬจักแข็งแกร่งเพียงใดกัน?

“ในวันนั้น แม้ว่าชายผู้นั้นจะไม่มีร่างกายและเหลือเพียงวิญญาณ แต่ลมปราณของถ้ำปีศาจทมิฬนั้นแข็งแกร่งมาก นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าจำมันได้จนถึงตอนนี้”

สำนักเร้นลับเหล่านี้ทรงพลังอย่างมากในแง่ของการฝึกลมปราณ และส่วนใหญ่จะมีลักษณะเฉพาะของตน ซึ่งหากได้เห็นพวกเขา ก็จะสามารถแยกแยะได้โดยปริยาย

“แต่คนเหล่านี้มักจะหยิ่งยโส ไม่ค่อยเข้าสังคม แถมยังไม่เข้าร่วมความขัดแย้งระหว่างราชวงศ์ด้วย…” องค์ไท่จู่ส่ายศีรษะด้วยใบหน้าที่งุนงง “ไม่รู้เลยว่าคราวนี้จะเกิดอันใดขึ้นอีก…”

ฉู่หลิวเยว่ใช้ความคิดอยู่พักหนึ่ง

“วิญญาณตนนั้นสิงอยู่ในร่างของซั่งกวนหว่านนานแล้ว อย่างน้อยก็สองสามปีเห็นจะได้ แต่ถ้าอิงตามที่ซั่งกวนหว่านพูด นางเองก็จำไม่ได้ว่าคนคนนั้นเข้ามาสิงร่างนางตั้งแต่เมื่อใด แต่สาเหตุที่นางทำเรื่องต่างๆ ลงไปนั้น เป็นเพราะถูกคนผู้นั้นบงการ รวมถึงเรื่องที่นาง…ฆ่าข้าด้วย”

องค์ไท่จู่มองนางด้วยแววตาซับซ้อน

“อันที่จริงวันนั้น ข้าสังเกตเห็นว่าเหมือนคนคนนั้นตั้งใจมุ่งเป้าไปที่เจ้าเลยนะ เจ้ารู้หรือไม่ว่าเพราะอันใด?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน