ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 923

หว่างคิ้วของฉู่หลิวเยว่กระตุกแผ่วเบาคราหนึ่ง

คำพูดนี้ของหรงซิว… ไม่ต้องอธิบายต่อก็เข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง!

นางหรี่ตาลง

“เช่นนั้นระดับเซียนหมอของเจ้า…”

หรงซิวครุ่นคิดครู่หนึ่ง จากนั้นก็ฉีกยิ้มบางเบาแล้วตอบว่า

“ข้ารู้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น”

มุมปากของฉู่หลิวเยว่กระตุก

นางโง่เง่าจริงๆ ที่ไปเชื่อคำพูดของเขา!

“ลูกศิษย์ของหมิงเยว่เทียนซานแข็งแกร่งขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน?”

ฉู่หลิวเยว่ไม่เคยไปเยือนหมิงเยว่เทียนซานมาก่อน แต่ก็ยังพอรู้อันใดมาบ้าง

หมิงเยว่เทียนซานเป็นสำนักที่ตั้งตนเป็นอิสระจากแคว้นอื่นใด จึงให้ความรู้สึกสูงส่ง บริสุทธิ์และซ่อนเร้นจากโลก

เมื่อเทียบกับแคว้นเย่าเฉินและแคว้นอื่นๆ ที่อยู่ในระดับนี้ ถือว่าเป็นสำนักแนวหน้าเลยว่าได้

นี่คงเป็นเหตุผลในตอนนั้นที่หรงซิวถูกส่งตัวไปยังหมิงเยว่เทียนซานโดยตรง หลังจากเกิดออกมาแล้วมีสุขภาพย่ำแย่

ที่นั่นมีผู้แข็งแกร่งที่แคว้นเย่าเฉินก็ไม่สามารถเทียบเคียงได้

เพียงแต่ว่า แม้หมิงเยว่เทียนซานจะแข็งแกร่ง ทว่าหากเทียบกับภายนอกพรมแดนม่านฟ้าแล้ว ย่อมเทียบกับราชวงศ์เทียนลิ่งไม่ได้

แล้วเช่นนั้น พวกเขาจักอบรมสั่งสอนหรงซิวให้กลายเป็นผู้แข็งแกร่งระดับนี้ได้อย่างใดกัน?

ราวกับว่าเห็นความแคลงใจของนาง หรงซิวเอนตัวไปด้านหลัง พลางมองนางอย่างสนอกสนใจ

“เยว่เอ๋อเกิดในแคว้นเย่าเฉิน ทว่าบัดนี้มิได้เป็นผู้แข็งแกร่งในระดับที่คนทั่วไปยากจะไขว่คว้าแล้วหรอกหรือ?”

ฉู่หลิวเยว่อับจนคำพูด เอ่ยตอบอันใดไม่ออกครู่ใหญ่

หลังจากนางเกิดใหม่ ไร้ซึ่งชีพจรเทียนจิงจากชาติที่แล้ว ก็เท่ากับว่านางแทบจะต้องเริ่มต้นใหม่ตั้งแต่แรก

ระหว่างทางจากแคว้นเย่าเฉินกลับมายังซีหลิง นางเองก็ทุกข์ทนอดกลั้นมามากพอแล้ว ขณะเดียวกันก็ได้โชคช่วยมามากพอเช่นเดียวกันถึงได้มีวันนี้

หากนางทำได้ แล้วเหตุใดผู้อื่นจะทำไม่ได้?

ยิ่งไปกว่านั้น นางปักใจเชื่อมาตลอดว่าหรงซิวเป็นตัวอันตรายมาตั้งแต่ต้น และในตอนนั้นก็ยังคาดหวังว่าเขาจะพิเศษกว่าใครด้วยซ้ำ

ทว่าตอนนี้ นางกลับตระหนักได้อย่างชัดเจนแล้วว่าเขาแข็งแกร่งกว่าที่นางคาดไว้!

ฉู่หลิวเยว่เงียบไปครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยว่า

“หรงซิว เจ้ายังไม่ได้บอกเลยว่าสถานะ ‘โอรสสวรรค์’ ของเจ้าน่ะมีที่มาจากไหนกันแน่”

สิ้นเสียงพูด ภายในห้องพลันตกอยู่ภายใต้ความเงียบ

หรงซิวมองเข้าไปในดวงตาของนาง ภายในนัยน์ตาหงส์ดูราวกับมีคลื่นแสงหลั่งไหลอยู่ภายใน ราวกับน้ำวนที่กลืนกินและนำพาผู้คนให้จมดิ่ง

ทันใดนั้น หรงซิวก็พลันเอ่ยขึ้นว่า

“เจ้ายังจำท่านแม่ของข้าได้หรือไม่?”

ฉู่หลิวเยว่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่จู่ๆ เขาก็ถามประโยคนี้ออกมา ทว่าก็ยังพยักหน้ารับ

สนมหว่านผู้ได้รับสวมกวานเหนือวังหลัง มีผู้ใดบ้างไม่รู้จัก

หรงซิวหัวเราะ ทว่าหางตาและหัวคิ้วกลับไร้รอยยิ้ม เสียงของเขาเอ่ยก็แผ่วเบามากเช่นกัน

“คำเรียก ‘โอรสสวรรค์’ คือสถานะของข้าที่อยู่ในตระกูลของท่านแม่ข้านี่แหละ”

…

ก่อนหน้านี้ฉู่หลิวเยว่นั้นคาดเดาคำตอบไว้หลากหลาย ทว่าคำตอบนี้กลับฉีกไปไกลอย่างมาก

ตระกูล… ของท่านแม่ของเขา?

ไม่ใช่ว่าสนมหว่านในตอนนั้นมาจากครอบครัวขุนนางธรรมดาหรอกหรือ?

แล้วเหตุใดตอนนี้…

ฉู่หลิวเยว่พลันนึกถึงวันที่องค์ชายสามก่อกบฏ หรงซิวกับจักรพรรดิจยาเหวินดูเหมือนจะแตกหักกันในที่สุด

ในตอนนั้น จักรพรรดิจยาเหวินต้องการตีบุกเข้ามาในพรมแดนม่านฟ้า หรงซิวเคยเอ่ยเอาไว้ประโยคหนึ่ง…

ดูเหมือนเขาจะพูดว่า ความปรารถนาทั้งชีวิตของท่านแม่เขาคือไม่ต้องการให้จักรพรรดิจยาเหวินก้าวเข้ามาในพรมแดนม่านฟ้าแม้แต่ก้าวเดียว!

ใช่แล้ว!

หากคิดเช่นนี้แล้ว ที่มาที่ไปของเรื่องราวทั้งหมดก็ล้วนได้รับการไขกระจ่าง!

ฉู่หลิวเยว่ค่อยๆ เบิกตากว้าง

“เจ้า… ท่านแม่ของเจ้าคือคนภายในพรมแดนม่านฟ้า?”

“ดังนั้น… หลายปีมานี้ แท้จริงแล้วเจ้าไม่ได้อยู่ที่หมิงเยว่เทียนซานแล้วหรือ?” นางเอ่ยถามเสียงเบา

“อืม”

หรงซิวตอบรับออกมาเสียงหนึ่ง

“ข้ากลับไปบ้างเป็นครั้งคราว แต่ไม่ได้รั้งอยู่นานนัก ก่อนหน้าข้ายังหาโอกาสเหมาะๆ เพื่อบอกเรื่องนี้กับเจ้าโดยตรง แต่ก็ไม่มีจังหวะเสียที เยว่เอ๋อยังโกรธข้าอยู่หรือไม่?”

ฉู่หลิวเยว่ถอนใจแผ่วเบาอยู่ในใจ แล้วส่ายศีรษะ

ด้วยภูมิหลังของเขาเช่นนี้ เจ้าตัวคงประสบความยากลำบากมาไม่น้อย

หรงซิวนั้นมีความขุ่นข้องหมองใจกับจักรพรรดิจยาเหวิน อีกทั้งเดิมทีก็ตัดขาดความสัมพันธ์กันไปแล้ว แน่นอนว่าเขาย่อมไม่มีทางจะหวนกลับไปเย่าเฉิน

นี่เป็นหนึ่งในเหตุผลที่ท้ายที่สุดเขากลับเลือกที่จะยกบัลลังก์ให้แก่องค์ชายสามไป ทั้งที่เขาวางแผนและคิดคำนวณเอาไว้อย่างดีแล้วทุกอย่าง

ส่วนฝั่งตระกูลของท่านแม่เขา… คิดดูแล้ว เห็นชัดเลยว่าตัวตนของเขานั้นคงนำพาความกระอักกระอ่วนอยู่บ้างทีเดียว

“หรงซิว หลายปีมานี้… เจ้าคงเหนื่อยมากแล้วสินะ?”

จากที่หรงซิวเพิ่งพูดมาทั้งหมด เดาได้ไม่ยากเลยว่าตระกูลของสนมหว่านนั้นเข็มงวดมากเพียงใด

ส่วนหรงซิวนั้น… สำหรับพวกเขาแล้ว คงไม่อยากจะยอมรับเท่าไรกระมัง

หรงซิวใคร่ครวญเพียงชั่วครู่

“ยังไหวอยู่”

ต่อให้เขาช่วงชิงตำแหน่งโอรสสวรรค์มาได้ ก็ยังมีคนคอยจับจ้องมองเขาดั่งเสือมองเหยื่อเป็นจำนวนมาก คนคิดก่อกบฎเองก็ไม่น้อย ซึ่งถ้าจะให้จัดการก็ค่อนข้างยุ่งยาก

หรงซิวพยักหน้าแล้วมองเข้าไปในนัยน์ตาที่เปี่ยมไปด้วยความปวดร้าวของนาง เขาฉีกยิ้มเล็กๆ พลางกุมมือนางไว้แน่นแล้วดึงนางเข้าสู่อ้อมกอด

กลิ่นหอมอันอ่อนโยนและนุ่มนวลบนร่างของนางพลันฟุ้งไปทั่วอ้อมกอด

เขาโอบเอวคอดของนางไว้พลางฝังใบหน้าเข้ากับลาดไหล่ของนาง และสูดกลิ่นหอมหวานบางเบาจากเรือนผมดำนุ่มสลวย โพรงว่างในจิตใจพลันได้รับการเติมเต็มแล้ว

“ข้าสบายดี”

เขาเอ่ยด้วยเสียงต่ำ แผ่วเบาราวเสียงกระซิบ และเอื้อนเอ่ยทุกอย่างที่อยู่ในใจ

“ข้ามีเยว่เอ๋ออยู่”

แค่มีเจ้าอยู่ ก็เพียงพอแล้ว