ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 925

ฉู่หลิวเยว่ค่อยๆ ร่อนลงมาอย่างแช่มช้างดงามประหนึ่งนกนางแอ่น พลางมองไปยังหรงซิวที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ครั้นได้ยินเสียงแหย่เย้าของเขา นางก็เอ็ดกลับไปเบาๆ

“เจ้าสามารถป้องกันการโจมตีของข้าได้ง่ายๆ โดยไม่จำเป็นต้องออกแรงด้วยซ้ำ พูดเช่นนั้นมันไม่ดูเกินจริงไปหน่อยหรือ?”

ตอนนี้หรงซิวไม่ได้ตอบโต้นาง แต่ทำเพียงป้องกันเท่านั้น

แต่ถึงอย่างนั้น นางก็ยังรู้สึกได้ว่าขอบเขตพลังปราณของเขาเหนือกว่านางมาก!

“การเป็นคู่ฝึกให้เยว่เอ๋อจักต้องแข็งแกร่งมากๆ มิเช่นนั้นหากถูกเล่นงานจนร่วงจะทำอย่างใด?”

หรงซิวยกมือขึ้นพลางกระดิกนิ้วแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม

“จะเข้ามาหรือไม่?”

ฉู่หลิวเยว่กัดฟันกรอด พลังปราณดั้งเดิมในกายของนางพวยพุ่งออกมาอย่างบ้าคลั่ง ลมปราณรอบตัวพุ่งกระฉูดขึ้นสู่จุดสูงสุดทันที!

เหนือปลายนิ้ว แสงดาวดวงน้อยค่อยๆ จุดประกายขึ้นมา

“เข้ามา!”

“นิภาปลายนิ้ว!”

การโจมตีเพียงเล็กน้อยไม่สามารถทำอันใดหรงซิวได้ ยามนี้นางจึงต้องใส่ให้สุดกำลัง!

แววตาของหรงซิวแฝงไปด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ

หากต้องการพัฒนาความแข็งแกร่งอย่างรวดเร็วและมั่นคงล่ะก็ ต้องหัดท้าทายขีดจำกัดของตัวเองให้ได้

และโชคดีที่เขารู้ว่าขีดจำกัดของนางอยู่ที่ไหน

ดังนั้นการที่เขามาเป็นผู้ช่วยนาง จึงเป็นอันใดที่เหมาะสมที่สุดแล้ว

ครู่ต่อมา ดอกไม้ไฟสีทองกลุ่มหนึ่งก็ระเบิดออกมาจากฝ่ามือของหรงซิว!

…

หลังจากที่ผู้อาวุโสเฉินเค่อกลับไป เขาก็ครุ่นคิดอยู่นาน ก่อนจะไปพบซั่งกวนโหยวอีกครั้ง

เมื่อมาถึงตำหนักหยวนเหอ ซั่งกวนโหยวกำลังอ่านตำราอยู่ในห้อง แต่เมื่อได้ยินการเคลื่อนไหว เขาก็เงยหน้าขึ้น

“สุดท้ายท่านก็มา”

บนใบหน้าของซั่งกวนโหยวไร้ซึ่งความตกใจ เห็นได้ชัดว่าเขาคาดการณ์ไว้แล้ว

“เชิญนั่ง…”

ผู้อาวุโสเฉินเค่อเป็นผู้อาวุโสที่อยู่ในราชวงศ์มานานถึงสามรัชกาล ด้วยสถานะอันไม่ธรรมดานี่ แม้แต่ซั่งกวนโหยวก็ยังต้องสุภาพกับเขา

และเมื่อเห็นปฏิกิริยาของซั่งกวนโหยว ผู้อาวุโสเฉินเค่อก็รู้ได้ทันทีว่าพวกเขาคิดแบบเดียวกัน ดังนั้นเขาจึงนั่งลงและเข้าสู่เนื้อหาโดยตรง

“ดูเหมือนว่าฝ่าบาทเองก็รู้สึกถึงความผิดปกติเช่นกันสินะ”

ผู้อาวุโสเฉินเค่อขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดเข้าประเด็น

“ตัวตนของหรงซิวผู้นั้น… เกรงว่ามันจะไม่ธรรมดาอย่างที่คิด…”

เมื่อดูจากความแข็งแกร่งที่เขาแสดงออกมาเมื่อครู่ก่อนแล้ว มันจะเป็นไปได้อย่างใด ที่องค์ชายธรรมดาๆ จากแคว้นเย่าเฉินจะครอบครองขุมพลังเช่นนั้นได้?

แม้ว่าเขาจะมีพรสวรรค์และความสามารถ แต่หากไร้ซึ่งทรัพยากรและโอกาส เขาย่อมไม่สามารถไต่เต้ามาจนถึงระดับในปัจจุบันได้แน่นอน

“ข้าเคยเห็นบิดาของเขามาก่อน”

ซั่งกวนโหยววางตำราในมือลง พลันโพล่งขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย

“คุณสมบัติปานกลาง ฝีมือธรรมดาไม่โดดเด่น”

คนเช่นนี้ แม้ว่าเขาจะโชคดีให้กำเนิดเด็กที่มีพรสวรรค์ออกมา แต่ก็ยังดูเกินความเป็นจริงไปมาก

เพราะหรงซิวได้ก้าวข้ามระดับปรมาจารย์ไปมากแล้ว

“ท่านจะบอกว่า…” ผู้อาวุโสเฉินเค่องุนงงระคนไม่แน่ใจ

“ข้ารู้สึกเหมือนเคยเห็นลมปราณเช่นเขาจากที่ไหนสักแห่ง”

ซั่งกวนโหยวนวดขมับของตนไปมา

“แต่มันนานจนข้าจำไม่ได้แล้ว”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน