ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1013

อู๋เป่ยไม่พูดอะไรมากอีกต่อไป และปล่อยออร่าของเทพแห่งกษัตริย์ที่น่าสะพรึงกลัวทันที ทาสหลายคนต่างตกใจ รู้สึกถึงวิญญาณของพวกเขาสั่นเทา พวกเขาคุกเข่าลงกับพื้นอย่างไม่สามารถควบคุมได้

เป็นผู้นำที่ตอบสนองเร็วที่สุด เขาพูดด้วยน้ำเสี่ยงสั่น "ผู้เป็นเซียน ขาดการต้อนรับจากแดนไกล ได้โปรดให้อภัยด้วย!"

อู๋เป่ยยิ้มเยาะ "ไสหัวไป"

แต่ทาสผู้นี้ไม่ได้จากไป แล้วพูดว่า "ผู้น้อยเป็นทาสของคฤหาสน์หยาง ท่านเซียนเดินทางมาก็ขอเชิญไปที่คฤหาสน์หยางด้วยครับ"

อู๋เป่ยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่เขาไม่สนใจที่จะไปคฤหาสน์หยางแล้วพูดว่า "ฉันไม่มีเวลา"

ทาสพูด "ท่านเซียน นายท่านของฉันชื่นชอบผูกมิตรกับผู้มีอำนาจเช่นท่าน"

อู๋เป่ยไม่มีความอดทนที่จะพูดคุบกับเขา และพูดอย่างเย็นชา "ฉันบอกแล้วว่าไม่มีเวลา"

ทาสหลายคนมองหน้ากัน ไม่กล้าพูดอะไรอีก แล้วถอยกลับไปทีละคน

อู๋เป่ยช่วยชายชราให้ลุกขึ้นและรักษาอาการบาดเจ็บภายในของเขา เด็กหญิงที่อยู่ด้านข้างรีบขอบคุณอู๋เป่ย

"ท่านเซียนผู้ยิ่งใหญ่ ได้โปรดช่วยพวกเขาออกไปจากที่นี่ด้วย"

อู๋เป่ยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยแลวพูดว่า "ทำไมถึงอยากออกจากที่นี่?"

เด็กหญิงเช็ดน้ำตาแล้วพูดว่า "คนเหล่านั้นได้รับความเสียเปรียบจากขั้นเซียนกษัตริย์ พวกเขาจึงมาระบายความโกรธใส่พวกเรา รอท่านจากไป พวกเขาจะต้องกลับมาทำให้เราแย่ลงอีกแน่"

อู๋เป่ยขมวดคิ้วแล้วถามว่า "ทำไมคนพวกนั้นถึงมาทุบตีคุณ?"

เด็กหญิง "บ้านทรงโบราณของครอบครัวฉันเหลือเวลาอีกแค่ยี่สิบปีจึงจะหมดอายุ พวกเขาต้องการเอาคืนโดยเร็ว แต่ปู่ของฉันไม่เห็นด้วย"

อู๋เป่ย "บ้านทรงโบราณของใคร?"

เด็กหญิง "เป็นของคฤหาสน์หยาง แต่ปู่ของฉันซื้อสิทธิ์มาห้าสิบปีเมื่อสามสิบปีก่อน ดังนั้นครอบครัวของฉันจึงมีสิทธิ์อยู่ที่นั้นอีกยี่สิบปี"

อู๋เป่ย "แล้วหลังจากนี้ยี่สิบปีล่ะ?"

เด็กหญิง "หลังจากนียี่สิบปี คฤหาสน์หยางก็จะเอาบ้านทรงโบราณนี้กลับไป"

อู๋เป่ย "ปู่ของคุณไม่ยอมคืนคฤหาสน์ให้พวกเขา พวกเขาก็จะมาตีคน?"

เด็กหญิงพยักหน้า "ใช่ค่ะ พวกเขาพูดว่า ถ้าเราไม่ปล่อยสักวันพวกเขาจะมาทุบตีจนกว่าเราจะยอม"

อู่เป่ยยิ้มเย็น "ก็ยังเป็นคนพาลจริงๆ เมืองหยางทั้งหมดเปนของคฤหาสน์หยาง ดังนั้นสิ่งที่พกเขาทำมันจะเกินไปแล้ว"

เด็กหญิงพูด "นั้นก็จริงค่ะ พวกเขาไม่มีศีลธรรมเลย"

อู๋เป่ยคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "ฉันกำลังจะไปทำงานที่ค่ายลาดตระเวนในอวิ๋นโจว ฉันอาจจะพาพวกคุณไปที่อวิ๋นโจวแล้วเปลี่ยนที่อยู่อาศัยได้"

แต่ชายชรากลับส่ายหัว "เราไม่สามารถออกไปได้ ถ้าเราจากไป จะไม่มีที่อยู่อาศัยย้อมกลับไปในตอนนั้น พ่อของหลิงเอ๋อร์ทำงานอย่างหนักเพื่อซ้อบ้านหลังนี้ พ่อของหลิงเอ๋อร์ไม่อยู่แล้ว ฉันก็จะใช้ทั้งชีวิตเพื่อรักษาบ้านทรงโบราณนี้ไว้"

อู๋เป่ยถาม "ทำไมถึงจะต้องมีบ้านทรงโบราณนี้?"

เด็กสาวพูด "ท่านเซียน ไม่มีบ้านทรงโบราณนี้ เราก็ไม่มีที่อยู่และเรายังติงจ่ายภาษีเดินทางเพิ่มเติม"

"การซื้อบ้านทรงโบราณของคุณ ตอนนี้ราคาเท่าไหร่?"

เด็กหญิง "ราคาสูงขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้มีราคามากกว่าหมื่นเหรียญทองแล้ว"

อู๋เป่ยจำได้ว่ามียันต์หนึ่งอันสามารแลกเปลี่ยนเป็นแสนเหรียญทองได้ หมื่นเหรียญทองราคานันใกล้เคียงกับราคาที่อยู่อาศัยในเมืองชั้นหนึ่งภายนอกซึ่งราคาไม่ถูกเลย

เขาพูด "ไม่เป็นไร เมื่อไปถึงที่นั่นฉันจะใหบ้านกับพวกคุณ"

เด็กหญิงดีใจมาก คุกเข่าลงบนพื้นคำนับอู๋เป่ย "ขอบพระคุณท่านเซียน ขอบพระคุณท่านเซียน!"

ชายชรารู้สึกผิดชอบ ก็ขอบคุณเขาไปด้วย

ขณะที่อู๋เป่ยกำลังออกไปพร้อมชายชราและเด็กหญิง โรงแรมที่อยู่ใกล้ๆก็มีชายผมสั้นคนหนึ่งออกมา เขาพูดอย่างเย็นชา "คุณไม่ควรพาพวกเขาไป"

อู๋เป่ยเหลือบมองชายคนนี้ ระดับพลังยุทธ์ของเขาไม่สูงนัก ขั้นคนเซียนชั้นหนึ่ง แล้วพูดว่า "คุณพูดแบบนี้ได้อย่างไร?"