ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1013

อู๋เป่ยไม่พูดอะไรมากอีกต่อไป และปล่อยออร่าของเทพแห่งกษัตริย์ที่น่าสะพรึงกลัวทันที ทาสหลายคนต่างตกใจ รู้สึกถึงวิญญาณของพวกเขาสั่นเทา พวกเขาคุกเข่าลงกับพื้นอย่างไม่สามารถควบคุมได้

เป็นผู้นำที่ตอบสนองเร็วที่สุด เขาพูดด้วยน้ำเสี่ยงสั่น "ผู้เป็นเซียน ขาดการต้อนรับจากแดนไกล ได้โปรดให้อภัยด้วย!"

อู๋เป่ยยิ้มเยาะ "ไสหัวไป"

แต่ทาสผู้นี้ไม่ได้จากไป แล้วพูดว่า "ผู้น้อยเป็นทาสของคฤหาสน์หยาง ท่านเซียนเดินทางมาก็ขอเชิญไปที่คฤหาสน์หยางด้วยครับ"

อู๋เป่ยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่เขาไม่สนใจที่จะไปคฤหาสน์หยางแล้วพูดว่า "ฉันไม่มีเวลา"

ทาสพูด "ท่านเซียน นายท่านของฉันชื่นชอบผูกมิตรกับผู้มีอำนาจเช่นท่าน"

อู๋เป่ยไม่มีความอดทนที่จะพูดคุบกับเขา และพูดอย่างเย็นชา "ฉันบอกแล้วว่าไม่มีเวลา"

ทาสหลายคนมองหน้ากัน ไม่กล้าพูดอะไรอีก แล้วถอยกลับไปทีละคน

อู๋เป่ยช่วยชายชราให้ลุกขึ้นและรักษาอาการบาดเจ็บภายในของเขา เด็กหญิงที่อยู่ด้านข้างรีบขอบคุณอู๋เป่ย

"ท่านเซียนผู้ยิ่งใหญ่ ได้โปรดช่วยพวกเขาออกไปจากที่นี่ด้วย"

อู๋เป่ยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยแลวพูดว่า "ทำไมถึงอยากออกจากที่นี่?"

เด็กหญิงเช็ดน้ำตาแล้วพูดว่า "คนเหล่านั้นได้รับความเสียเปรียบจากขั้นเซียนกษัตริย์ พวกเขาจึงมาระบายความโกรธใส่พวกเรา รอท่านจากไป พวกเขาจะต้องกลับมาทำให้เราแย่ลงอีกแน่"

อู๋เป่ยขมวดคิ้วแล้วถามว่า "ทำไมคนพวกนั้นถึงมาทุบตีคุณ?"

เด็กหญิง "บ้านทรงโบราณของครอบครัวฉันเหลือเวลาอีกแค่ยี่สิบปีจึงจะหมดอายุ พวกเขาต้องการเอาคืนโดยเร็ว แต่ปู่ของฉันไม่เห็นด้วย"

อู๋เป่ย "บ้านทรงโบราณของใคร?"

เด็กหญิง "เป็นของคฤหาสน์หยาง แต่ปู่ของฉันซื้อสิทธิ์มาห้าสิบปีเมื่อสามสิบปีก่อน ดังนั้นครอบครัวของฉันจึงมีสิทธิ์อยู่ที่นั้นอีกยี่สิบปี"

อู๋เป่ย "แล้วหลังจากนี้ยี่สิบปีล่ะ?"

เด็กหญิง "หลังจากนียี่สิบปี คฤหาสน์หยางก็จะเอาบ้านทรงโบราณนี้กลับไป"

อู๋เป่ย "ปู่ของคุณไม่ยอมคืนคฤหาสน์ให้พวกเขา พวกเขาก็จะมาตีคน?"

เด็กหญิงพยักหน้า "ใช่ค่ะ พวกเขาพูดว่า ถ้าเราไม่ปล่อยสักวันพวกเขาจะมาทุบตีจนกว่าเราจะยอม"

อู่เป่ยยิ้มเย็น "ก็ยังเป็นคนพาลจริงๆ เมืองหยางทั้งหมดเปนของคฤหาสน์หยาง ดังนั้นสิ่งที่พกเขาทำมันจะเกินไปแล้ว"

เด็กหญิงพูด "นั้นก็จริงค่ะ พวกเขาไม่มีศีลธรรมเลย"

อู๋เป่ยคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "ฉันกำลังจะไปทำงานที่ค่ายลาดตระเวนในอวิ๋นโจว ฉันอาจจะพาพวกคุณไปที่อวิ๋นโจวแล้วเปลี่ยนที่อยู่อาศัยได้"

แต่ชายชรากลับส่ายหัว "เราไม่สามารถออกไปได้ ถ้าเราจากไป จะไม่มีที่อยู่อาศัยย้อมกลับไปในตอนนั้น พ่อของหลิงเอ๋อร์ทำงานอย่างหนักเพื่อซ้อบ้านหลังนี้ พ่อของหลิงเอ๋อร์ไม่อยู่แล้ว ฉันก็จะใช้ทั้งชีวิตเพื่อรักษาบ้านทรงโบราณนี้ไว้"

อู๋เป่ยถาม "ทำไมถึงจะต้องมีบ้านทรงโบราณนี้?"

เด็กสาวพูด "ท่านเซียน ไม่มีบ้านทรงโบราณนี้ เราก็ไม่มีที่อยู่และเรายังติงจ่ายภาษีเดินทางเพิ่มเติม"

"การซื้อบ้านทรงโบราณของคุณ ตอนนี้ราคาเท่าไหร่?"

เด็กหญิง "ราคาสูงขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้มีราคามากกว่าหมื่นเหรียญทองแล้ว"

อู๋เป่ยจำได้ว่ามียันต์หนึ่งอันสามารแลกเปลี่ยนเป็นแสนเหรียญทองได้ หมื่นเหรียญทองราคานันใกล้เคียงกับราคาที่อยู่อาศัยในเมืองชั้นหนึ่งภายนอกซึ่งราคาไม่ถูกเลย

เขาพูด "ไม่เป็นไร เมื่อไปถึงที่นั่นฉันจะใหบ้านกับพวกคุณ"

เด็กหญิงดีใจมาก คุกเข่าลงบนพื้นคำนับอู๋เป่ย "ขอบพระคุณท่านเซียน ขอบพระคุณท่านเซียน!"

ชายชรารู้สึกผิดชอบ ก็ขอบคุณเขาไปด้วย

ขณะที่อู๋เป่ยกำลังออกไปพร้อมชายชราและเด็กหญิง โรงแรมที่อยู่ใกล้ๆก็มีชายผมสั้นคนหนึ่งออกมา เขาพูดอย่างเย็นชา "คุณไม่ควรพาพวกเขาไป"

อู๋เป่ยเหลือบมองชายคนนี้ ระดับพลังยุทธ์ของเขาไม่สูงนัก ขั้นคนเซียนชั้นหนึ่ง แล้วพูดว่า "คุณพูดแบบนี้ได้อย่างไร?"

น่าเสียดายที่อู๋เป่ยแข็งแกร่งเกินไป ฝ่ามือนั่นเกือบจะทำให้วิญญาณของเขาสั่นคลอน!

ร่างของหยางจีแกร่งไปมา สีหน้าของเขาเจ็ดปวดอย่างยิ่ง เขากรีดร้อง "คุณเป็นใครกัน!"

อู๋เป่ยพูดอย่างเย็นชา "ฉันไม่มีความตั้งใจจะเป็นศัตรูกับคฤหาสน์หยาง เพราะงั้นถอยไปโดยเร็ว"หลังจากพูดจบ เขาก็เดินทางต่อไปยังอวิ๋นโจว

คราวนี้ไม่มีใครไล่ตามเขาแล้ว เมื่อเขามาถึงชายแดนอวิ๋นโจว เขาก็เปลี่ยนชุดเป็นของค่ายลาดตระเวนเพื่อให้เขาเข้าออกอวิ๋นโจวได้ง่ายขึ้น

เมื่อเขามาถึงอวิ๋นโจว เขาก็ซื้อบ้านมูลค่าประมาณห้าหมื่นเหรียญทองในที่ที่คนทั่วไปอยู่อาศัย และตั้งรกรากให้ชายชราและเด็กหญิงที่นั่น เมื่อจะจากไปเขายังสั่งให้หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยในพื้นที่และผู้ใต้บังคับบัญชาของค่ายลาดตระเวนดูแลพวกเขาอย่างดี และทิ้งเงินไว้ห้าหมื่นเหรียญทองเป็นค่าใชจ่ายในชีวิต

เขาเป็นรองผู้บัญชาการค่ายลาดตระเวนเมือง หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยในพื้นที่นั้นพูดจาไพเราะ และถึงกับบอกว่าจะดูแลพวกเขาเป็นอย่างดี

หลังจากนันอู๋เป่ยก็ติดต่อหาอวิ๋นซี และไปที่คฤหาสน์อวิ๋นเพื่อพบเธอ

หน้าประตูคฤหาสน์อวิ๋น ชายชรากำลังรออยู๋ที่นั่น เมื่อเขาเห็นอู๋เป่ย เขาก็ยิ้มแล้วพูดว่า "นายท่าน ท่านมาถึงแล้ว"

อู๋เป่ยพยักหน้า "แล้วอวิ๋นซีล่ะ?"

"ผู้สูงศักดิ์อวิ๋นได้รับการแต่งตั้งจากบรรพบุรุษให้เป็นหนึ่งในผู้จัดการหลักของกลุ่มอวิ๋น ดังนั้นเธอจึงมีงานยุ่งมาก เธอกำลังจัดการประชุมกลุ่มเพื่อเป็นสื่อกลางในความขัดแย้งระหว่างผู้เฒ่ากลุ่มหลายคน"

อู๋เป่ยรู้มาอยู่แล้วว่าเกิดความขัดแย้งระหว่างผู้อาวุโสหลายกลุ่ม จึงถามเขาว่า "ตอนนีสถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง?"

ชายชรา "กระผมเกรงว่าการไกล่เกลี่ยจะไม่ได้ผล ผู้อาวุโสของตระกูลมีความคับข้องใจมากเกินไป นายน้ย กระผมจะพาคุณไปที่บ้านของผู้สูงศักดิ์อวิ๋นก่อน แล้วเราจะรออยู๋ที่นั่น"

อู๋เป่ยพยักหน้าแล้วเดินตามชายชราไปยังสถานที่ที่อวิ๋นซีอาศัยอยู่ ซึ่งเป็นตำหนักที่มีเอกลักษณ์ เมื่อเขามาถึงห้องอ่านหนังสือ เขาก็ได้กลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ของอวิ๋นซี

อู๋เป่ยรออยู่สักพัก แต่อวิ๋นซีก็ยังไม่มา เขาจึงถาม "ผู้เฒ่า ตระกูลอวิ๋นมีผู้อาวุโสกี่คน?"

ชายชรา "ตระกูลอวิ๋นมีผู้อาวุโสสิบสองคน แต่ละคนเป็นตัวแทนของสาขาหนึ่งของตระกูลอวิ๋น สาขาท้ังสองสองเรียกอีกอย่างว่าสิบสองตระกูล แต่ละตระกูลจะมีหนึ่งคำ ผู้อาวุโสของแต่ละตระกุลมีหน้าที่ดูแลอาณาเขตและพวกเขาทั้งหมดก็มีพลังมาก แม้แต่บรรพบุรุษกไม่สามารถแต่งตั้งหรือขับไล่พวกเขาออกได้ สิ่งที่พวกเขาทำได้มากที่สุดคือการออกคำสั่งให้กับพวกเขา"

อู๋เป่ย "มิน่าละ"

ในขณะนั้น พื้นดินเกิดสั้นสะเทือน จากนั้นก็มีเสียงคำรามหลายครั้ง เห็นได้ชัดว่ามีคนลงมือในคฤหาสน์อวิ๋น！