ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1136

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว ไม่คิดว่าวิธีการของเขาฉลาดนัก พูด : “ต้นไม้คือต้นไม้ คนคือคน สิ่งมีชีวิตสองแบบที่ไม่เหมือนกัน แกบังคับสิ่งมีชีวิตทั้งสองอย่างรวมเข้าด้วยกัน ต่อให้มีชีวิตอายุยืนยาวไม่สิ้นสุด แล้วจะมีความหมายอะไรล่ะ”

เว่ยชิงฟู่หัวเราะอย่างเย็นชา : “แกจะไปเข้าใจอะไร! หลังจากที่ฉันรวมเข้ากับต้นไม้โบราณแล้ว ไม่เพียงแต่มีอายุยืนยาวไม่สิ้นสุด ความแข็งแกร่งของฉันก็สามารถเติบโตได้อย่างไม่สิ้นสุดเช่นกัน ปัญหาของผู้ฝึกฝนของมนุษย์คือน้ำเต็มแก้ว ต้นไม้กลับไม่มี ยิ่งมีอายุยืนเท่าไหร่ พลังก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น พลังของฉันในตอนนี้ เทียบเท่ากับเซียนสวรรค์แล้ว ถ้าหากฉันกลับไปที่คุนหลุนอีกครั้ง จะต้องกลายเป็นเจ้าของคุนกลุนอย่างแน่นอน!”

อู๋เป่ยพูดอย่างไม่แยแส : “ดังนั้นแมลงพิษของที่นี่ อันที่จริงแล้วเป็นผลงานของแกเหรอ”

“ไม่ผิด เพื่อหลีกเลี่ยงผู้บุกรุก เปิดเผยความลับของฉัน ฉันตั้งใจปล่อยแมลงพิษจำนวนมากออกมา ทำให้ผู้คนเผยแพร่ข่าวลือ บอกว่านี่เป็นสถานที่ต้องห้ามสิ่งมีชีวิต ต่อให้เป็นผู้กล้าหาญเหล่านั้นที่หลีกเลี่ยงแมลงมีพิษได้ ก็จะถูกฉันฆ่าเช่นกัน เมื่อนานเข้า ก็ไม่มีใครกล้ามาที่นี่อีกเลย”

อู๋เป่ย : “ข่าวลือของสถานที่ต้องห้ามสิ่งมีชีวิตมีประวัติศาสตร์อันยาวนาน แกเข้ามาที่นี่ในภายหลังเท่านั้น ถ้าหากฉันเดาไม่ผิดล่ะก็ สถานที่แห่งนี้จะต้องพิเศษสำหรับแกแน่นอน”

เว่ยชิงฟู่ฮึหนึ่งที : “แกเป็นคนที่ฉลาดอย่างมาก ไม่ผิด เดิมทีสถานที่แห่งนี้อันตรายอย่างมาก ที่ฉันรวมเป็นหนึ่งเดียวกับต้นไม้ต้นนี้มีต้นกำเนิดที่ยอดเยี่ยมอย่างมาก มันเป็นต้นไม้กินคนโบราณต้นหนึ่ง! นับปีไม้ถ้วนที่ผ่านมา มันกลืนกินผู้ฝึกฝนที่แข็งแกร่งหลายแสนคน นอกจากนี้ยังมีสิ่งมีชีวิตทุกรูปแบบ ทุกการกลืนกินหนึ่งคน มันจะทิ้งความทรงจำ สติปัญญา และแม้กระทั่งมรดกทางสายเลือดของบุคคลนั้นไว้เบื้องหลัง ดังนั้นหลังจากรวมกับมันเข้าด้วยกัน ฉันก็ได้รับความทรงจำและสติปัญญาของปรมาจารย์ผู้ฝึกฝนหลายหมื่นคนเช่นกัน”

อู๋เป่ย : “ที่แท้เป็นต้นไม้ฆ่าคนนี่เอง”

เว่ยชิงฟู่ : “คนรุ่นหลัง ฉันพูดมากเกินไปแล้ว แกสามารถรับความตายตอนนี้ได้แล้ว!”

สิ้นสุดเสียง รากจำนวนนับไม่ถ้วนโจมตีใส่อู๋เป่ย เสื้อเซียนสมบัติทั้งเก้าส่องแสงเซียนออกมา บดขยี้รากทั้งหมด เข้าใกล้ไม่ได้

เว่ยชิงฟู่หัวเราะอย่างเย็นชา : “ฉันขอดูหน่อยสิว่าแกสามารถทนได้นานแค่ไหน พลังของฉันไม่มีขีตจำกัด สามารถโจมตีได้ตลอดกาล!”

วินาทีต่อมา กิ่งก้านนับไม่ถ้วนพันเข้าด้วยกัน กลายเป็นกรงขนาดใหญ่ ขังอู๋เป่ยเอาไว้ข้างใน

อู๋เป่ยรู้สึกว่าเสื้อเซียนสมบัติทั้งเก้าสั่นสะเทือนเล็กน้อย เขาขมวดคิ้ว รู้สึกว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ เสื้อเซียนก็จะทนไม่ไหวแล้ว

“ใช้ตราประทับห้าธาตุพลิกสวรรค์ ฆ่ามันโดยตรงดีไหม” ความคิดปรากฏขึ้นในหัวของเขา

และในเวลานี้ ต้นเต๋าในร่างกายสั่นสะเทือนสักพัก รากจำนวนนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นในอากาศ พันเข้ากับกิ่งก้านไม้ที่อยู่ข้างนอกด้วยกัน กิ่งก้านเหล่านี้ ดูเหมือนจะคิดว่าพวกมันเป็นสายพันธุ์เดียวกัน ไม่ปฏิเสธมัน

ต่อจากนั้น รากไหลไปตามเส้นกิ่งก้าน เข้าสู่แกนกลางของต้นไม้ ดูดซับพลังชีวิตตลอดหลายปีที่สะสมมาอย่างบ้าคลั่ง

ในไม่ช้าเว่ยชิงฟู่ก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติ เขาพูดด้วยความโกรธ : “เกิดอะไรขึ้น แกกล้าขโมยพลังชีวิตของฉันเหรอ!”

อู๋เป่ยก็สงสัยอย่างมากเหมือนกัน ต้นเต๋ามีความสามารถแบบนี้ด้วยเหรอ

ผ่านไปหลายนาที กิ่งก้านที่อยู่รอบตัวเขากลายเป็นเถ้าถ่าน มีรากมากมายนับไม่ถ้วนบนท้องฟ้า พุ่งลึกเข้าไปในลำต้นของต้นไม้ ดูดซับสารอาหารอย่างบ้าคลั่ง

เขาสัมผัสอย่างละเอียด ค้นพบว่าต้นไม้ใหญ่กลับมีพลังชีวิตดั้งเดิมที่ทรงพลังอย่างมาก รากพยายามดูดซับมันอย่างเต็มที่ ในตอนแรกต้นไม้ใหญ่ยังคงต่อต้าน แต่มันไม่ใช่คู่ต่อสู้ของต้นเต๋าด้วยซ้ำ เพียงไม่กี่นาทีก็ยอมแพ้แล้ว

ใต้พื้นดิน เว่ยชิงฟู่ที่อยู่ในโลงศพคริสตัลเต็มไปด้วยความหวาดกลัว : “น้องชาย โปรดไว้ชีวิตด้วย มีอะไรคุยกันดีๆ!”

อู๋เป่ยพูดอย่างเกียจคร้าน : “เมื่อกี้ยังอยากฆ่าฉันอยู่ไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมตอนนี้มาเรียกฉันว่าน้อยชายล่ะ”

เว่ยชิงฟู่ : “น้องชาย ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันจะตอบแทนอย่างหนักแน่นอน!”

อู๋เป่ย : “อ้อ แกเตรียมจะเอาอะไรมาตอบแทนฉันล่ะ”

เว่ยชิงฟู่ : “ที่แห่งนี้ มียาศักดิ์สิทธิ์อยู่สองชนิด แม้แต่ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ก็ทำอะไรพวกมันไม่ได้”

อู๋เป่ย : “ยาศักดิ์สิทธิ์เหรอ พวกมันอยู่ไหน”

เว่ยชิงฟู่ : “ฉันย้ายยาศักดิ์สิทธิ์ไปที่ตระกูลเว่ยแล้ว สั่งให้ลูกหลานดูแลอย่างเข้มงวด ดูแลอย่างดี”

ตระกูลเว่ยเป็นกองกำลังที่แข็งแกร่งที่สุดในดินแดนเทพโอสถ มีการเชื่อมโยงกับโลกแห่งเซียนอยู่เบื้องหลังอย่างแน่นแฟ้ย

เมื่อเว่ยชิงฟู่ปรากฏตัวที่หน้าตระกูลเว่ย คนที่เฝ้าประตูถาม : “ผู้มาเยือนเป็นใคร”

อู๋เป่ยฮึอย่างเย็นชาหนึ่งที : “ขยะตาบอด!” ระหว่างที่พูด เดินเข้าไปโดยตรง

“ใครบุกเข้ามาในจวนเว่ยของฉัน” เสียงหนึ่งดังขึ้น หลังจากนั้นมีชายวัยกลางคนปรากฏตัว มองอู๋เป่ยด้วยความโกรธ

เมื่อเขามองเห็นป้ายชื่อที่เอวของอู๋เป่ย อดไม่ได้ที่จะอึ้งไปเลย หลังจากนั้นเขาคิดอะไรบางอย่างออก พูดด้วยความตะลึง : “ท่านคือบรรพบุรุษเหรอ”

เว่ยชิงฟู่พูด : “ฉันออกจากการปิดกั้นตัวเองแล้ว นายไปเรียกคนทั้งหมดของตระกูลเว่ยออกมา”

ชายวัยกลางคนคุกเข่าลงบนพื้น : “เว่ยชงขอคำนับท่านบรรพบุรุษ!”

หลังจากที่คนที่ชื่อเว่ยชงคนนี้เชิญอู๋เป่ยเข้าไปนั่งในห้องโถงใหญ่ เรียกสมาชิกคนอื่น ๆ ของตระกูลเว่ยทันที

ไม่ถึงสิบนาที มีคนมาในห้องโถงใหญ่หลายสิบคน คนที่เป็นผู้นำเป็นชายชราคนหนึ่ง เขาเป็นผู้นำและคุกเข่าลงบนพื้นอย่างตื่นเต้น : “ผู้น้อยชื่อเว่ยเซียนเหลียง เข้าพบท่านบรรพบุรุษ!”

อู๋เป่ยอืมหนึ่งที : “ฝึกฝนอย่างหนักมาหลายปี ในที่สุดวิชาเทพของฉันก็สมบูรณ์แบบแล้ว”

ทุกคนต่างดีใจอย่างมาก : “ขอแสดงความยินดีกับท่านบรรพบุรุษด้วยที่ฝึกฝนวิชาสำเร็จแล้ว!”

อู๋เป่ย : “ต่อจากนี้ ฉันต้องเข้าสู่การทะลวงขั้นสุดท้าย หลังจากทะลวงครั้งนี้ ตระกูลเว่ยของพวกเราจะครองโลก!”

ทุกคนตื่นเต้นอย่างมาก เต็มไปด้วยความสุข สุดจะบรรยาย