ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1157

อู๋เป่ยไม่รีบร้อนขึ้นไปบนเวที เขาถามหลัวเต้ายี่ "ท่านคณบดีเคยได้ยินศาลาหลิงเซียนมาก่อนไหม?"

หลัวเต้ายี่ "พึ่งรู้เมื่อไม่นานมาถึงการมีอยู่ของศาลาหลิงเซียน"

อู๋เป่ย "ในบรรดาอัครเสนาบดีทั้งสิบสอง มีคนของพวกคุณไหม?"

หลัวเต้ายี่ "มีอยู่สองคน"

อู๋เป่ยก็ไม่ได้ถามต่อมาก ตอนนีเขารู้แล้วว่าอัครเสนาบดีทั้งสองคนนั้นอาจจะไม่มีอำนาจมากนัก มิเช่นนั้นอัครเสนาบดีฝ่ายซ้ายก็คงไม่มีลงมือกับเขา

แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ เขายังมีผู้สนับสนุน ใครก็ตามที่กล้าคุกคามเขาจะต้องถูกโจมตีจนตาย! หากเอาชนะไม่ได้ ก็ไปเชิญผู็อาวุโสหลงจวินมา!

อู๋เป่ยมองดูครุ่หนึ่ง จึงพบว่าในที่นั่งเวทีมีปรมาจารย์คนหนึ่งอยู่ ชายคนนีอายุยี่สิบตนๆ ดวงตาราวกับสายฟ้า ใครกตามที่ท้าทายเขาจะตองพ่ายแพ้ดวยสามหมัดสองเตะ

"ชายคนนั้นคือเซียวชื่อกุ้ย" เถี่ยวซวนที่อยู่ข้างๆร้องเตือน

อู๋เป่ย "บุคคลนีค่อนข้างทรงพลัง แต่เขาไม่นับว่าอยู่ในระดับสูง"

เถี่ยวซวน "รองคณบดีอู๋เป็นปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ในตำนาน จึงเป็นธรรมดาที่จะดูถูกเขา แต่ในสยตาพวกเรา เขาเป็นศัตรูที่แข็งแกร่งนัก"

ในขณะนั้น มีร่างหนึ่งกระโดดขึ้นไปในเวทีวงแหวนและท้าทายเซียวชื่อกุ้ย

เมื่อเห็นบุคคลนี้ เหลิงหยินก็พูดว่า "โอวหยางหยู ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ขั้นสี่"

อู๋เป่ย "โอวหยางหยูนี้ไม่ง่ายเลย ไม่แน่เขาอาจจะไม่แพ้"

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา เถี่ยวซวนและคนอื่นๆต่างตกตะลึง "ความแขงแกร่งของเขาเทียบได้กับเซียวชื่อกุ้ยเหรอ?"

อู๋เป่ยเหลือบมองดูเล็กน้อยแล้วพูดว่า "เกรงว่าจะดีกว่าเล็กน้อย"

หลัวเต้ายี่ยิ้มแล้วพูดว่า "เป็นอู๋เป่ยที่มีสายตาเฉียบคม โอวหยางหยูนี้พึ่งกลับไปที่ตระกูลโอวหยางเมื่อไม่กี่วันมานี้ เมื่อเขากลับมาเขาก็มาหาฉัน บอกว่าอยากจะเข้าร่วมการประชุมศิลปะการต่อสู้นี้ ฉันรู้ถึงเหตุผลของความมุ่งมั่นของเขา จึงถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ พบว่าเขาได้รับการสืบทอดพลังสายเลือดที่แข็งแกร่งจากตระกูลโอวหยางมา ดังนั้นความแข็งแกร่งของเขาจึงเติบโตอย่างก้าวกระโดด"

เถี่ยวซวน "สืบทอดพลังแห่งสายเลือด?"

หลัวเต้ายี่ "มีบ้างตระกูล มีการเปิดสายเลือดของบรรพบุรุษได้ คุณสมบัติของโอวหยางหยูนั้นดีอยู๋แล้ว ตระกูลโอวหยางจึงทุ่มเทความพยายามทั้งหมดเพื่อฝึกฝนเขา"

ในขณะที่หลายคนกำลังคุยกันโอวหยางหยูและเซียวชื่อกุ้ย ทั้งสองมีการเคลื่อนไหวที่ยอดเยี่ยม ทักษะอันลึกซึ้ง หมัดและการเตะแต่ละครั้งมีพลังอันยิ่งใหญ่

อู๋เป่ยมองดูอยู่ครู่แล้วพูดว่า "โอวหยางหยูกำลังจะชนะแล้ว"

เมื่อพูดจบ ทั่วทั้งร่างกายของโอวหยางหยูก็ระเบิดระเบิดแสงสีเหลืองเข้มออกมา จากนั้นเซียวชื่อกุ้ยก็บินออกไปราวกับว่าเขาถูกโจมตีด้วยพลังมหาศาล

หลังจากเขาร่อนลง เซียวชื่อกุ้ยยังคงอาเจียนออกมาเป็นเลือดใบหน้าของเขาซีดเซียวราวกระดาษขาว เห็นได้ชัดว่าเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส

เถี่ยวซวนรู้ประหลาดใจ "เขาทำได้ยังไงกัน?"

อู๋เป่ยพูดอย่างใจเย็น "วิธีการสืบทอดทางจากเลือด"

เซียวชื่อกุ้ยพ่ายแพ้ต่อโอวหยางหยู เป็นผลลัพธ์ที่เกินความคาดหมายของใครหลายๆคน

"สมกับเป็นอาจารย์ของสำนักเหนือ การประชุมศิลปะการต่อสู้เพื่ออำนาจครั้งนี้จะต้องดุเดือดมากแน่ๆ"

"ถูกต้อง ความตื่นเต้นยังอยู่ในตอนท้าย บุคคลที่ได้รับความนิยมมากที่สุดในสำนักเหนือเราคือ ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ในตำนานอู๋เป่ย ความแข็งแกร่งของเขาจะตองเหนือกว่าโอวหยางหยูมากๆแน่"

"อย่าดูถูกคนอื่นไป ฉันได้ยินมาว่ามีอัจฉะริยะจากโลกเซียนด้วย พวกเขาจะต้องไม่ด้อยไปกว่าอู๋เป่ยหรอกมั้ง?"

โอวหยางหยูเอาชนะเซียวชื่อกุ้ย ยืนหยัดเป็นเจ้าแห่งสังเวียน และเป็นเจ้าแห่งสังเวียนคนใหม่

ในเวลานี้ จู่ๆก็มีพระราชวังเซียนบินมาจากทางตะวันออก! ปรมาจารย์จากพระราชวังเซียนอยู่บนอากาศ มีอาคารสยงามและห้องหยก บรรยากาศของเซียนมีหมอกและเสียงเปียโนแผ่งเบาซึ่งฟังแล้วรื่นหูยิ่งนัก

เมื่อร่อนลงบนสังเวียน เขาก็เหลือบมองชายที่อยู่บนสังเวียนแล้วพูดว่า "คกเข่าลง เลี่ยงความตาย"

บนสังเวียนมีศิษย์จากวัดต้าฉาน เขาพูดด้วยความโมโห "อวดเก่ง!"

ชายคนนั้นถอนหายใจเขาๆ ส่ายนิ้วมือขวาวทั้งห้าของเขา เกิดเป็นเสนเงินสามเสนปรากฏขึ้นที่ปลายนิ้วของเขา เพียงเขาสะบัดปลายนิ้ว สายฟ้าสีเงินก็ปรากฏขึ้นข้างๆ ศิษย์ของวัดต้าฉาน จากนั้นก็มีแสงวิบวับขึ้น ศิษย์ของวัดต้าฉานก็ถูกตัดออกเป็นเจ้ดส่วนด้วยลวดเงิน มีเลือดและอวัยวัเกลื่อนไปทั่วพื้น

เมื่อเห็นฉากนี้ เหลียวหยวนก็เกิดโทสะ "สุนัขสวะ!"

เขาคว้าเอาตัวชายหนุ่งหน้าหล่อบนสังเวียนด้วยมืออันใหญ่โตขางเดียว ชายคนนั้นหัวเราะเยาะโดยไม่เกรงกลัวแต่อย่างใด ในเวลานี้เอง เสียงเปียโนดังออกมาจากวังเซียน เสียงเปียโนเป็นเหมือนสสาร กลายเป็นเงามีด ฟาดไปที่มือใหญ่ของเหลียวหยวนอย่างดุเดือด

เหลียวหยวนคร่ำควรญ ร่างกายแกว่งไปมา ใบหน้าเปลี่ยนสีเดียวแดงเดียวขาว

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว แล้วถามเขา "ยากจะรับมือหรือ?"

เหลียวหยวนถอนหายใจ "คนที่ลงมือน่าจะเป็นร่างอวตารของเซียนเทพ วิธีการของเขาล้ำลึก ฉันไม่ใช่คู่ต่อสู้!"

หลัวเต้ายี่มีใบหน้าที่ดูไม่ได้ แล้วพูดว่า "ไม่คิดว่า พลังของโลกแห่งเซียนเหล่านี้จะน่าเกลียดเช่นนี้!"

อู๋เป่ยยิ้มเยาะ "ครึ่งหนึ่งของเซียนศาลาหลิงเซียน มาจากพวกเขา ดังนั้นสถานการณ์วันนี้จึงไม่น่าแปลกใจนัก"

จากนั้นเขาก็มองไปที่หลัวเต้ายี่ "คณบดี คนที่อยู่ด้านหลังคุณนั้นตอนนี้จะออกมาได้ไหม?"

หลัวเต้ายี่มีสีหน้าที่ดูไม่ได้ พูดตามตรง ตอนนี้เขาไม่แน่ใจเลย ดังนั้นเขาจึงได้แต่ถอนหายใจเบาๆแล้วพูดว่า "ฉันไม่รับประกัน ดังนั้นนายต้องเตรียมตัวสำหรับสิ่งที่เลวร้าย"

อู๋เป่ยพูดเสียงดัง "พึ่งฟ้าพึ่งดิน ไม่สู้พึ่งตนเอง"

เขาสื่อสารกับศิษย์พี่หลงจวินทันที ภายใต้สถานการณ์ปัจจุบัน หากเขาไม่ได้รับการสนับสนุนที่เข้มแข็ง คนพวกนี้จะไม่คุยกับเขาด้วยเหตุผลแน่

หลงจวินถาม "ศิษย์น้อง เกิดอะไรขึ้นเหรอ?"