ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1185

อู๋เป่ย: "ความสามารถของผมมีจํากัด และปัจจุบันสามารถปรับเปลี่ยนระดับความแข็งแกร่งได้เพียงสิบห้า" อันที่จริง เขาฝึกฝนทักษะของเขาถึงระดับที่สิบ และจะเพิ่มทักษะอีกสามทักษะบนพื้นฐานของระดับยี่สิบเอ็ด เพื่อให้วิชาดาบเทียนตี้สามารถเข้าถึงระดับที่ยี่สิบสี่!

อย่างไรก็ตาม เขายังคงต้องถ่ายทอดพลังให้หลัวเทียนเซียง

ระดับสิบห้าก่อน

หลัวเทียนเซียงหัวเราะและพูดว่า "ระดับสิบห้าก็เพียงพอแล้วที่จะสนับสนุนอาจารย์ให้เข้าสู่อาณาจักรแห่งอมตะที่แท้จริง!" ดี ดีมากด้วย!"

อู๋เป่ย: "อาจารย์ เมื่อผมเข้าถึงขั้นเซียนแล้ว ผมถึงจะสามารถคาดการณ์ได้ว่าจะให้อาจารย์ได้เพียงใด"

หลัวเทียนเซียงมีความสุขมากและพูดว่า "เป็นความภาคภูมิใจที่ไม่มีใครเทียบได้จริงๆ ดูเหมือนว่าคุณสมบัติของคุณยังคงอยู่เหนือบรรพบุรุษของเรา!"

อู๋เป่ย: "อาจารย์ปลื้ม"

หลัวเทียนเซียงพูดว่า "ในฐานะครู ผมจะถูกปิดบัญชีทันที หลังจากที่ผมฝ่าฟันจนสำเร็จ ผมจะไม่กลัวโจวหยวนเทียน!"

ทันทีที่อู๋เป่ยถอยกลับ เขาได้คุยกับหลินชิงเหยาอยู่สักพัก และคนอื่นๆ ก็กลับบ้าน เป็นเวลาสามวันแล้วที่เขาออกมา และเขาก็กังวลเล็กน้อย

กว่าจะกลับถึงบ้านก็ค่ำแล้ว อู๋เป่ยเห็นว่าที่บ้านทุกอย่างเป็นปกติดี เขาจึงเปลี่ยนรูปลักษณ์และไปพบไท่โส่วของมณฑลซิงหลง

ปัจจุบัน เหยียนหลงได้ฟื้นฟูระบบรัฐและเทศมณฑล มณฑลเทียบเท่าเมืองเดิม และรัฐเทียบเท่าจังหวัดเดิม ผู้ที่บริหารภายในเมืองเรียกว่าผู้พิทักษ์เมืองหรือที่เรียกว่าเจ้าหน้าที่อาวุโส หรือนายอำเภอ ผู้ที่จัดการที่ดินของรัฐเรียกว่าผู้ตรวจราชการ ผู้ที่บริหารหลายรัฐเรียกว่าอุปราช

นายอำเภอมณฑลซิงหลงชื่อ เฉินหลิงป๋อ

ในขณะนี้เฉินหลิงป๋อทำงานที่ทำการนายอำเภอ เขาเพิ่งจะได้ดำรงตำแหน่งนายอำเภอ และหน้าที่ราชการของเขานั้นหนักหน่วง โชคดีที่เขามีผู้ใต้บังคับบัญชาจํานวนมาก สิ่งที่ไม่สําคัญบางอย่างถูกส่งมอบให้กับผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา

ทันใดนั้น เฉินหลิงป๋อก็หยุดและเงยหน้าขึ้นมองประตู เขาไม่รู้ว่าชายหนุ่มที่มีคิ้วหนาและตาโตยืนอยู่ตรงนั้น มองมาที่เขาด้วยรอยยิ้มตั้งแต่เมื่อไร

เฉินหลิงป๋อขมวดคิ้วและถามว่า "คุณเป็นใคร"

คนที่มาคืออู๋เป่ย เขาเดินไปหาเฉินหลิงป๋อไม่กี่ก้าวและพูดว่า "ผมอยู่ที่นี่ ท่านนายอำเภอ ทําไมไม่ออกจากที่ทําการมาทักทายล่ะ"

เฉินหลิงป๋อยืนขึ้น เขามองไปที่อู๋เป่ยและถามว่า "ข้าราชการผู้ใหญ่เหรอ"

อู๋เป่ย: "ผมเป็นใคร คุณไม่มีคุณสมบัติที่จะรู้"

เฉินหลิงป๋อตะคอก "นาย ฉันเป็นศิษย์ของพระราชวังอวี้หู คุณ

ก็เห็นชัดเจนว่านี่ไม่ใช่ที่ที่คุณสามารถป่าเถื่อนได้!"

"ปัง!"

อู๋เป่ย: "ผมรู้แล้ว"

หยวนเค่อเชี่ยว: "อาจารย์อู๋มีอีกสิ่งหนึ่ง ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ท่านได้เฝ้าอยู่ทางทิศตะวันตกของกรุงปักกิ่ง และไม่มีใครกล้าบุกเข้ามา ผู้บังคับบัญชามีความสุขมาก นอกจากนี้ ด้วยความพยายามของเรา ศาลาหลิงเซียนจึงตัดสินใจว่าอวี้ซีจะทําหน้าที่เป็นหัวหน้ามังกรต่อไป ยิ่งไปกว่านั้น นอกจากศาลาหลิงเซียนแล้ว เทียนหลงคงไม่ได้ถูกจํากัดโดยสถาบันอื่น นอกจากนี้ เรากําลังพยายามทุกวิถีทางเพื่อชิงตำแหน่งอุปราชมณฑลเจียงหนานสำหรับอวี้ซี หากประสบความสําเร็จ หลายรัฐทางตอนใต้ของแม่น้ําแยงซีจะถูกปกครองโดยอวี้ซี

พอวางสาย หลี่หลงเฉินยิ้มและพูดว่า "ลุง ผมไม่คาดคิดมาก่อนว่าผมจะได้ดำรงตำแหน่งนายอำเภอ!"

อู๋เป่ย: "นายอำเภอเทียบเท่ากับหัวหน้าเมือง และมันไม่ง่ายเลยที่จะทําได้ อย่าหย่อนยาน ทำประโยชน์เพื่อประชาชน"

หลี่หลงเฉิน: "ลุง ผมเข้าใจ!"

หลังรุ่งสางอู๋เป่ยก็ไปที่เมืองหลงซิงอีกครั้ง หลายวันที่เขาไม่อยู่ ก็ไม่ค่อยมีคนคอยสอดส่องดูแล จนพวกเขาถูกหลิงซีปราบปราม

ในเวลานี้ มณฑลหลงชิงซึ่งเขาเฝ้าอยู่ถูกพูดถึงโดยพระภิกษุหลายคน ทั้งให้ความร่วมมือในการลงทะเบียนหรือล้อมรอบไปปักกิ่ง

เทียนหลงจะไม่ถูกยกเลิกอีกต่อไป และอู๋เป่ยจะต้องแก้ไขเทียนหลงให้ดีขึ้น ผู้คนเหล่านี้ที่นําโดยจักรพรรดินีหลิงซีสามารถเข้าร่วมเทียนหลงได้ แต่นี่ยังไม่เพียงพอ เขาต้องการอัจฉริยะมากขึ้นเพื่อเข้าสู่เทียนหลงเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งของเขา

เขาโทรหาฮวาเจี๋ยหยู และพูดว่า "เลขาฮวา ตอนนี้เทียนหลงเป็นหนึ่งในสถาบันชั้นนําของเหยียนหลง และเขาต้องมีคุณสมบัติที่จะรับสมัครผู้มีความสามารถใช่ไหม

ฮวาเจี๋ยหยู: "หลงโส่ว ผมถามเรื่องนี้จริงๆ ปัจจุบัน เหยียนหลง ได้จัดตั้งสถาบันคัดเลือกผู้มีความสามารถในสถานที่ต่างๆ หลังจากคัดเลือกใหม่แล้ว ผู้มีความสามารถที่มีคุณสมบัติเหมาะสมเหล่านี้ทั้งหมดได้ถูกส่งไปยังวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้เพื่อฝึกอบรม

วิทยาลัยศิลปะการต่อสู้หรอ? ดวงตาของเขาลุกวาวและเขาพูดว่า "นั่นไม่เลวเลย ดูเหมือนว่าผมต้องกลับสู้รั้ววิทยาลัยอีกครั้ง!"