ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1227

อู๋เป่ย : “สำนักเซิ่งยิงแห่งนี้มีปรมาจารย์ไหม”

หมีดำพูด : “สำนักเซิ่งยิงเป็นหนึ่งในสี่สำนักใหญ่ของประเทศอินทรีทองคำ เจ้าสำนักเป็นเซียนสุญญตาคนหนึ่ง”

อู๋เป่ย : “คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเซียนสุญญตา ดูเหมือนว่าสำนักเซิ่งยิงอย่างน้อยก็เป็นนิกายระดับสาม สำนักเซิ่งยิงแห่งนี้ มีการติดต่อกับโลกแห่งเซียนไหม”

หมีดำ : “ดูเหมือนว่ามี แต่สถานการณ์เฉพาะ พวกเราก็ไม่รู้เหมือนกัน”

อู๋เป่ยพูด : “ต่อจากนี้ไปอย่าให้ฉันเห็นพวกแกอีก”

หมีดำและหนูยักษ์ราวกับว่าได้รับการนิรโทษกรรม รีบหนีออกไปอย่างรวดเร็ว

อายี่ตกใจอย่างมาก : “พี่หลี่ เมื่อกี้ก็คือสัตว์ประหลาดเหรอ”

อู๋เป่ย : “พวกมันถือได้ว่าเป็นวิญญาณเท่านั้น ไม่ใช่ปีศาจ วิญญาณมีสติปัญญาบางอย่างและรู้วิธีฝึกฝนบางอย่าง แต่ก็ยังอยู่ห่างจากปีศาจอยู่บ้าง”

อายี่ : “ทำไมพวกมันถึงกลัวพี่หลี่ขนาดนี้”

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “เพราะว่าออร่าที่ฉันปลดปล่อยออกมา บอกพวกเขาอย่างชัดเจนแล้ว ไม่ว่ายังไงพวกมันก็ไม่ใช่ศัตรูของฉัน”

อายี่นับถือย่างมาก : “พี่หลี่ร้ายกาจมาก!”

อู๋เป่ย : “อายี่ ฉันจะไปสำนักเซิ่งยิงหนึ่งรอบ ดังนั้นนายกลับหมู่บ้านก่อน ไว้ฉันจะกลับไปหานายหนึ่งรอบ”

อายี่พยักหน้า : “ได้เลยพี่หลี่”

ระหว่างทาง อู๋เป่ยสอบถามเส้นทางจากผู้คน ไม่นานเท่าไหร่ เขามาถึงบริเวณใกล้กับสำนักเซิ่งยิง

สำนักเซิ่งยิงแห่งนี้ใกล้กับเมืองหลายเมือง หนึ่งในนี้มีเมืองที่ค่อนข้างใหญ่ ชื่อว่าเมืองซานเซิ่ง ห้าสิบไมล์ทางตะวันออกของเมืองซานเซิ่ง ก็คือสำนักเซิ่งยิง

เมืองซานเซิ่งมีประชากรนับล้านคน ไม่นับว่าเป็นเมืองใหญ่ แต่มันสำคัญต่อสำนักเซิ่งยิงอย่างมาก ผู้ฝึกฝนจำนวนมากของสำนักเซิ่งยิงอาศัยอยู่ในเมืองซานเซิ่ง

อู๋เป่ยหาร้านน้ำชาแห่งหนึ่ง พบว่าสกุลเงินที่ใช้ที่นี่คือเหรียญทองแดงและเหรียญทอง เหรียญทองสามารถแลกเปลี่ยนเป็นเงินยันต์ได้ หนึ่งเงินยันต์ สามารถแลกเปลี่ยนเป็นหนึ่งแสนเหรียญทอง อัตราส่วนการแลกเปลี่ยนนี้คล้ายกับสถานการณ์ในขอบเขตเซียนไท่ชิง

ประชาชนทั่วไป โดยปกติจะใช้แผ่นทองแดงและเหรียญทอง แต่ผู้ฝึกฝน โดยทั่วไปจะใช้เงินยันต์ กระทั่งเงินเป่า

สำหรับโลกใหม่แห่งนี้ คนมักจะเต็มไปด้วยความสงสัย อู๋เป่ยก็เป็นหนึ่งในนั้น เขามาถึงร้านอาหารธรรมดาแห่งหนึ่ง สั่งอาหารไปสี่จาน น้ำซุปหนึ่งถ้วย และเหล้าหนึ่งขวด อาหารสี่จานซุปหนึ่งถ้วยนี้ เขาใช้สามเหรียญทองและเหรียญทองแดงจำนวนหนึ่ง

รสชาติของอาหารถือว่าไม่เลว ถึงแม้จะไม่เก่งเท่าแม่ครัวที่บ้านก็ตาม แต่ก็มีสไตล์ที่เป็นเอกลักษณ์ของท้องถิ่นเช่นกัน เขาดื่มเหล้าไปหลายขวด ก็ได้ยินเสียงแผ่นดินสั่นสะเทือน ปรากฎว่ามีคนตกลงมาจากท้องฟ้า แล้วกระแทกกับถนน

ต่อจากนั้น คนอีกคนหนึ่งตกลงมาจากท้องฟ้า เหยียบคนก่อนหน้านี้ลงบนพื้นอย่างรุนแรง เหยียบจนไส้ทะลักออกมา มีเลือดไหลออกมาจากปาก

คนที่กินข้าวอยู่มองเห็นฉากนี้ ทำจิตใจให้สงบ เหมือนจะคุ้นเคยกับสถานการณ์แบบนี้แล้ว

อู๋เป่ยจึงถามคนที่อยู่โต๊ะข้างๆ : “ฆ่าคนบนถนนแบบนี้ ไม่ถูกกฎหมายลงโทษเหรอ”

คนผู้นั้นมองอู๋เป่ยด้วยความประหลาดใจ พูด : “คุณมาจากที่อื่นใช่ไหม เมืองซานเซิ่งของพวกเรา สำนักเซิ่งยิงก็คือกฎหมาย คนที่ฆ่าคน เป็นลูกศิษย์ของสำนักเซิ่งยิง คนที่ถูกฆ่าเป็นผู้ฝึกฝนที่สันโดษ”

อู๋เป่ย : “ทำไมต้องฆ่าเขาด้วย”

คนผู้นี้พูด : “น่าจะเป็นเพราะว่า บนตัวเขามีทรัพยากรสำหรับการฝึกฝน ฆ่าเขาแล้ว ก็สามารถแย่งทรัพยากรของเขาไป”

ในเวลานี้ คนที่อยู่บนพื้นเสียชีวิตไปแล้ว ฆาตกรค้นไปมาบนตัวของเขา เจอของบางอย่าง หลังจากนั้นบินขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยความพอใจ

คนที่อยู่ข้างโต๊ะคนนั้นพูด : “มองเห็นหรือยัง ผมพูดไม่ผิดใช่ไหม.....”

แต่เขาเพิ่งหันหน้ากลับมา พบว่าอู๋เป่ยหายตัวไปแล้ว

อู๋เป่ยในเวลานี้ ตามฆาตกรคนนั้นจากไปแล้ว ฆาตกรบินอยู่บนท้องฟ้าสักพักหนึ่ง ก็ร่อนลงที่คฤหาสน์หลังใหญ่แห่งหนึ่ง

คนผู้นี้อายุประมาณสามสิบต้นๆ รูปร่างสูงใหญ่ รูปลักษณ์ที่แข็งแรงหนา เขาเพิ่งมาถึงบ้าน ก็รู้สึกว่าข้างหลังมีคน ทันทีที่หันกลับไปก็มองเห็นอู๋เป่ย

อู๋เป่ยเห็นว่าคนข้างในยังไม่ตื่นตระหนก เขาจึงฆ่าฉวินยิงเมิงด้วยฝ่ามือเดียว เปลี่ยนเสื้อผ้าของเขา เปลี่ยนเป็นใบหน้าของฉวินยิงเมิง

จากมุมมองของเขา คนของสำนักเซิ่งยิงล้วนแล้วสมควรตาย ปล่อยไม่ได้แม้แต่คนเดียว เหมือนกับสำนักที่ไร้ขอบจำกัดแบบนี้ เก็บไว้หนึ่งวัน ก็จะเป็นอันตรายต่อโลกหนึ่งวัน

เปลี่ยนเป็นใบหน้าของฉวินยิงเมิงแล้ว อู๋เป่ยบินไปทางสำนักเซิ่งยิงทันที เขาต้องการเห็นด้วยตาของตัวเอง สิ่งที่เรียกว่าทารกศักดิ์สิทธิ์นั้นเป็นขยะอะไรกันแน่

มาถึงหน้าประตูภูเขาของสำนักเซิ่งยิง คนเฝ้าประตูมองเห็นเขา ต่างพูดด้วยรอยยิ้มทีละคน : “ศิษย์พี่ฉวิน คุณไปใช้ชีวิตนอกบ้านแล้วไม่ใช่เหรอ”

อู๋เป่ยหัวเราะฮ่าฮ่า ใช้น้ำเสียงของฉวินยิงเมิงพูดออกมา : “ฆ่าผู้ฝึกฝนสันโดษระหว่างทางไปหนึ่งคน ฉันเลยกลับมาหนึ่งรอบ”

ลูกศิษย์ที่เฝ้าประตูก็ไม่มีการขวางทางเช่นกัน อู๋เป่ยเดินเข้าไปโดยตรง เขาไม่รู้สถานการณ์ของสำนักเซิ่งยิง ไม่รู้ว่าฉวินยิงเมิงฝึกฝนและอาศัยอยู่ที่ไหน ดังนั้นเลยเดินไปข้างหน้าไปเรื่อย

มีอาคารอยู่ข้างหน้าหลังหนึ่ง อู๋เป่ยมองเห็นลูกศิษย์มากมายอยู่ข้างหน้า สภาพแวดล้อมธรรมดาอย่างมาก สันนิษฐานว่าทุกคนที่นี่เป็นศิษย์ระดับต่ำ

มีลูกศิษย์หลายคนเดินผ่านไป เขาเรียกมาคนหนึ่ง พูด : “พวกนายรู้ไหมว่าฉันอาศัยอยู่ที่ไหน”

ทันทีที่คนพวกนี้มองเห็นฉวินยิงเมิง ต่างผสานมือทำความเคารพทีละคน : “เข้าพบศิษย์พี่ฉวิน แน่นอนพวกเรารู้อยู่แล้ว”

อู๋เป่ยพูด : “พวกนายไปที่บ้านของฉันตอนนี้และทำความสะอาดทุกอย่างทั้งภายในและภายนอก”

“รับทราบ” ดูเหมือนว่าคนเหล่านี้จะกลัวฉวินยิงเมิงอย่างมาก ไม่กล้าปฏิเสธแม้แต่นิดเดียว

อู๋เป่ยออกคำสั่งไปสักพัก จึงเดินไปข้างหน้า คนเหล่านี้รอให้เขาไปไกลแล้ว เริ่มบ่นกันทีละคน

“คนแซ่ฉวินคนนี้ยิ่งอยู่ยิ่งเกินไปแล้วนะ เขาเป็นแค่ศิษย์ชั้นสอง มีสิทธิ์อะไรมาให้พวกเราศิษย์ชั้นสามไปช่วยเขาทำความสะอาด”

“ใช่ โดยทั่วไปแล้วมีแค่ศิษย์ชั้นหนึ่งเท่านั้นที่สามารถสั่งพวกเราได้ ฉวินยิงเมิงคนนี้คิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่เกินไปแล้ว”

“ฮึ คุณสมบัติของเขาธรรมดา อีกไม่กี่ปี พวกเราแซงหน้าเขาอย่างแน่นอน”

แม้ว่าคนเหล่านี้จะบ่น แต่ยังคงเดินไปทางที่อยู่อาศัยของฉวินยิงเมิง อู๋เป่ยแอบเฝ้าสังเกต เดินตามคนกลุ่มนี้ มาถึงที่อยู่อาศัยของตัวเอง