ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1333

คัมภีร์ดาบเทียนจีคือคัมภีร์อันดับหนึ่งสำหรับเพิ่มความแข็งแกร่งภายในของเจียนว่าน และคล้ายคลึงกับหมื่นดาบทำลายหมื่นวิชาของดาบเทียนตี้ แต่มีความแต่กต่างกันก็คือระดับนี้ยังต้องการก่อเป็นพลังของดาบที่มีพลังเป็นเอกลักษณ์เฉพาะ!

พลังของดาบชนิดนี้รูปลักษณ์ภายนอกก็คือพลังงานของดาบ แต่พลังงานของดาบนี้นั้นมีพลังมหาศาลพอที่จะสามารถดึงพลังที่เป็นเอกลักษณ์ของอู๋เป่ยออกมาได้ เช่น พลังเทพอัคคี พลังสายฟ้า ยันต์ตราประทับ เคล็ดลับศิลปะการต่อสู้และอื่นๆ ทั้งหมดนี้สามารถปลุกเสกลงบนดาบได้ จากการก่อตัวพลังดาบเปลวไฟ พลังดาบสายฟ้า พลังดาบยันต์ตราประทับเป็นต้น

หลังจากฝึกฝนพลังของดาบแล้วก็สามารถที่จะฝึกฝนวิชาดาบทั้งสามได้อย่างทรงพลังและได้รับพลังแห่งความรอบรู้

โดยแก่นแท้ของอู๋เป่ยนั้นลึกมาก ถึงแม้ว่าคัมภีร์อันดับหนึ่งนั้นจะยากมาก การแปลงร่างระดับเก้าชั้นและพลังเซียน นั่นสามารถทำให้เขาเชี่ยวชาญพลังของดาบได้อย่างรวดเร็ว

ถึงขั้นการแปลงร่างเก้าชั้นของเขานั้นมีหลากหลายวิธี และสามารใช้ผ่านพลังของดาบได้!

เพียงเเค่เขามีพลังของดาบ อู๋เป่ยก็ไม่จำเป็นต้องใช้เจียนว่านอีก เเค่เขามีกิ่งไม้หรือแม้แต่เหล็กแค่ท่อนเดียวอยู่ในมือเขาก็สามารถที่จะแสดงพลังที่ไม่มีใครสามารเทียบเคียงได้

โหยวชุนโปวจะคิดได้ยังไงล่ะว่าอู๋เป่่ยก็แค่นนั่งอยู่แล้วจะสามารถทะลวงเข้ามาได้ ความรู้สึกของเขานั้นชัดเจนที่สุดและรับรู้ได้ถึงอากาศรอบตัวเปลี่ยนไปอย่างกระทันหัน บรรยากาศรอบตัวนั้นชวนให้อึดอัด และรับรู้ได้ถึงพลังที่แปลกประหลาด!

โหยวชุนโปวมองไปที่อู๋เป่ยด้วยแววตาที่ตกใจแล้วเอ่ยว่า “อุปราชอู๋คือเซียนดาบงั้นเหรอ?”

อู๋เป่ย “โหยวชุนโปว เซี่ยงกั๋วคนนั้นคือพลังยุทธ์อะไร?”

โหยวชุนโปว “ท่านเซี่ยงกั๋วคือเทียนจวินของโลกแห่งเซียน ตำแหน่งสูงส่ง แน่นอนว่าพลังยุทธ์ของเขาก็สูงเช่นกัน เพราะเขาเป็นถึงเซียนเเท้”

อู๋เป่ยกล่าวเสียงเรียบ “นายพูดถูก ฉันไม่อยากล่วงเกินคนเหล่านี้ นายไปถามซิว่าพวกเขามาหรือยัง”

โหยวชุนโปวกล่าว “ตอนนี้กำลังเดินทางมา อย่างมากก็ใช้เวลาครึ่งชั่วโมงพวกเขาน่าจะมาถึง! อุปราชอู๋ คุณเตรียมตัวให้พร้อมเถอะ!”

อู๋เป่ยพูดเสียงราบเรียบ “ตอนนี้ฉันยังไม่ต้องการที่จะเป็นศัตรูกับราชสำนัก ดังนั้นจะลงมือโจ่งเเจ้งไม่ได้”

โหยวชุนโปวชะงักไป “ที่คุณพูดหมายความว่าอย่างไร?”

อู๋เป่ยโบกมือ และดาบของเขาก็สั่นสะเทือน ทันใดนั้นดาบจำนวนนับสิบเล่มก็ปรากฏขึ้นบนอากาศจากนั้นพุ่งตรงตัดเข้าที่หัว และคนเหล่านั้นก็ตายลงในทันที!

สังหารคนพวกนี้แล้ว อู๋เป่ยจึงเหาะไปทางด้านหลงจิง โดยปกติแล้วผู้มีพลังยุทธ์จะเหาะเป็นเส้นทางตรง ดังนั้นเขาเลยคาดว่าฝ่ายตรงข้ามต้องอยู่บนเส้นทางนี้อย่างแน่นอน

และอย่างที่คาดเอาไว้ เมื่อเขาออกห่างมาระยะหนึ่งเขาก็เจอเข้ากับกลุ่มคนที่กำลังเหาะอยู่ ดูจากการแต่งกายของพวกเขาแล้วต้องเป็นคนของทางราชสำนักส่งมาอย่างแน่นอน

เขาหยุดคนเหล่านี้ด้วยเสียงจากดาบและไม่ได้เอ่ยอะไรสักคำ คนกลุ่มนี้มีประมาณร้อยว่า ส่วนผู้นำนั้นยังอยู่ในช่วงวัยรุ่น ผู้คุ้มกันที่อยู่ข้างๆตะโกนขึ้น “บังอาจนักโจรชั่ว แกกล้าดียังไงถึงมาขวางขบวนของใต้เท้า? รีบไปคุกเข่าขอโทษซะ ไม่งั้นจะฆ่าทิ้ง!”

อู๋เป่ยหัวเราะ “เหอะๆ”แล้วพูดว่า “ช่ามีอำนาจน่าเกรงขามเสียจริง หรือว่าพวกคุณจะมาจากหน่วยงานเเพทย์เภสัช?”

ผู้คุ้มกันหัวเราะแล้วพูดว่า “ถูกต้อง พวกเราเป็นคนของหน่วยงานเเพทย์เภสัช!”

ฝอู๋เป่ย “ได้ยินว่าพวกคุณกำลังจะไปซิ่งหลงเหรอ? อุปราชซิ่งหลงไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ พวกคุณไม่กลัวเหรอ?”

ชายอายุน้อยคนนั้นกล่าว “แกเป็นแค่คนสามัญธรรมดาจะมายุ่งงานราชการของฉันได้ยังไง? รีบถอยไป ไม่งั้นจะฆ่าทิ้ง!”

อู๋เป่ยไม่ขยับและพูดว่า “ดูจากไอสังหารของพวกคุณแล้วว นี่พวกคุณอยากฆ่าคนอย่างนั้นเหรอ?”

ผู้คุ้มกันคนนั้นพูดอย่างรำคาญว่า “ถูกต้อง พวกเราต้องการทำลายเกาะหลงซิ่ง แกนี่ขี้บ่นจริงๆ งั้นฆ่าทิ้งไปด้วยกันเลยดีไหม!”

แต่พลังของผู้คุ้มกันไม่ได้อยู่ระดับต่ำเลย เขาเป็นถึงตี้เซียนประตูมังกร!

เขาสะบัดกวัดแกว่งมีดยาวของเขา และต้องการเข้าไปตัดหัวอู๋เป่ย

ส่วนอู๋เป่ยไม่ได้ขยับเขยื่อนไปไหน คมดาบจ่ออยู่บริเวณคอของเขา จู่ๆก็เกิดประกายไฟขึ้นและดาบก็ม้วนเข้าหากัน มือของผู้คุมที่ถือดาบอยู่ถึงกับชา เขาจำต้องสลัดดาบนั้นทิ้งพร้อมกับถอยหลังกรูด

ขุนนางหนุ่มขมวดคิ้ว “ก็พอมีความสามารถนี่ ทหาร ฆ่าทิ้งซะ!”

แต่การตายของหน่วยงานเเพทย์เภสัชนั้นเป็นเรื่องดีสำหรับอู๋เป่ย ในระยะเวลาอันสั้นนี้พวกหน่วยงานเเพทย์เภสัชอะไรนั่นคงไม่มาก่อความวุ่นวายกับเขาอีก

ถังจื่อยี่ที่กำลังตั้งครรภ์และเพิ่งกลับมาได้ไม่กี่วัน เขาจึงคอยอยู่เพื่อเพิ่มพลังยุทธ์ให้กับเธอ และในขณะเดียวกันตัวเขาเองก็นำเลือดศักดิ์สิทธิ์ส่งเข้าสู่รกเพื่อเสริมสติปัญญาของทารกในครรภ์

ไม่กี่วันมานี้ อู๋เป่ยเองก็กำลังกลั่นยาอายุวัฒนะ ราชาอินทรีทองคำส่งจดหมายขอความช่วยเหลือมาหาเขา

และหลังจากที่ได้รับจดหมาย เขาก็รีบไปที่ประเทศอินทรีทองคำทันที ดินแดนทั้งสองอย่าไม่ไกลกันมาก ไม่นานคนของเขาก็ถึงภายในตำหนัก

ภายในตำหนักอินทรีทองคำในเวลานี้ กลุ่มนักพรตและผู้คุ้มกันตำหนักกำลังเผชิญหน้ากันอยู่ แต่เห็นได้ชัดเลยว่าพลังของผู้คุ้มกันนั้นไม่สามารถสู้กับพลังของเหล่านักพรตตรงหน้าได้

อู๋เป่ยดูสถานการณ์ตรงหน้าแล้วเขาก็ไม่ได้เข้าไปยุ่ง เเถมยังเดินตรงไปถึงท้องพระโรง เหล่าบรรดาขุนนางต่างหารือกันทำให้เสียงภายในท้องพระโรงดังเซ็งแซ่ และมีขุนนางท่านหนึ่งกำลังกล่าว

“ฝ่าบาท! ลัทธิปีศาจนั้นเเข็งแกร่งมาก และประมุขก็ยังเป็นเซียนสวรรค์ครึ่งก้าว! พวกเราไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขานะพะย่ะค่ะ! พวกเราให้ในสิ่งที่พวกเขาต้องการไม่ดีกว่าหรือ ถ้าแบบนั้นก็จะได้ผลดีกันทั้งสองฝ่าย!”

อวี๋เจียนที่กำลังนั่งอยู่ตำเเหน่งบัลลังก์มีสีหน้าที่เคร่งเครียดและอารมณ์ที่ค่อนไปทางโกรธได้พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ลัทธิปีศาจรังแกคนอื่นไปทั่ว แล้วยังต้องการเเย่งชิงกองคลังอีก! ถ้าหากว่าข้อเสนอนี้เราตอบรับข้อเสนอไป แล้วตำแหน่งราชายังมีความหมายอยู่อีกหรือ?”

หลังกล่าวจบราชาอินทรีก็มองเห็นอู๋เป่ย และอดดีใจไม่ได้จนต้องยืนขึ้น “พี่ใหญ่!”

อู๋เป่ยถาม “เกิดอะไรขึ้นน้องเจียน? แล้วพวกคนที่อยู่ด้านนอกคือใคร?”

อวี๋เจียนตอบกลับด้วยน้ำเสียงโมโหว่า “พี่ใหญ่ ข้าที่เป็นกษัตริย์ช่างขลาดเขลา! พวกนั้นคือคนของลัทธิปีศาจ บอกว่าพวกเขาต้องการที่จะทำแท่นบูชาและต้องการวัสดุหลายอย่าง และพวกเขามาที่ประเทศอินทรีทองคำเพื่อที่จะหาวัสดุเหล่านั้น อีกทั้งยังต้องการเข้าไปที่คลังของประเทศอีกด้วย นี่มันไม่สมเหตุสมผลอะไรเลย!”

อู๋เป่ยดูไม่ได้เป็นเดือดเป็นร้อนอีกทั้งยังถามต่ออีกว่า “น้องเจียน ลัทธิปีศาจพวกนี้มีความเป็นมาอย่างไร? แล้วทำไมพวกนั้นถึงต้องการที่จะสร้างแท่นบูชา?”

อวี๋เจียน “ลัทธิปีศาจบูชาเทพเจ้าแห่งความชั่วร้าย พวกเขาฝึกฝนพลังยุทธ์โดยได้รับการช่วยเหลือจากเทพเจ้าแห่งความชั่วร้าย พลังของพวกเขาแข็งแกร่ง และครั้งนี้ที่จะสร้างเเท่นบูชาขึ้นมาก็เพื่อที่จะอัญเชิญเทพเจ้าเเห่งความชั่วร้ายมา”