ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 134

ฝูไห่รู้ว่าอู๋เป่ยกำลังขู่เขา แต่เขาไม่กล้าพูดอะไรเพราะในขณะนั้นเขารู้ว่าอู๋เป่ยเป็นปรมาจารย์ชั้นเทพและความแข็งแกร่งของเขาก็เหนือกว่าเขามาก!

เขาจะยอมถอยให้ก่อน เขากัดฟันและพูดว่า "ตกลง ฉันจะให้คุณ!"

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและโอนเงินสามล้านให้กับอู๋เป่ยทันที

อู๋เป่ยพยักหน้า "ขอโทษชิงเหยียนเดี๋ยวนี้!"

ฝูไห่มองไปที่ชิงเหยียนกัดฟันและพูดว่า "จูชิงเหยียนฉันผิดไปแล้ว ฉันขอโทษ"

“ไปให้พ้น!” อู๋เป่ยกล่าว “วัดหงเย่ ฉันจะไปตรงเวลานัดหมาย คุณจะเอาคนไปด้วยก็ได้”

ฝูไห่ลุกขึ้นและจากไปโดยไม่หันกลับมามอง ก่อนจากไปดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

จูฉวนอิงถอนหายใจ "จริง ๆ แล้วเป็นฉันที่แนะนำเขาให้รู้จักกับชิงเหยียน ฉันนี่มันตาบอดจริงๆ!"

จูชิงเหยียนขมวดคิ้ว "อาเล็ก เขาให้เราไปที่วัดหงเย่ เขาจะทำอะไร?"

จูฉวนอิง"วัดหงเย่เป็นวัดสาขาแยกของวัดต้าฉาน ปรมาจารย์หงเย่เจินของฝูไห่เพิ่งมาถึงวัด หงเย่เจินเป็นหนึ่งในผู้อาวุโสที่เป็นปรมาจารย์ชั้นเทพของหอลั่วหาน"

จูชิงเหยียนพูดด้วยความโกรธ "ฝูไห่พยายามที่จะแก้แค้นเรา?"

จูฉวนอิง"ต้องสะสางให้ชัดเจน คุณอู๋ ชิงเหยียน คืนนี้ไม่ต้องไป ฉันจะไปอธิบายให้พวกเขาอย่างชัดเจน"

อู๋เป่ยโบกมือ "เรื่องแบบนี้อธิบายไปก็ไม่ชัดเจน ให้ฉันจัดการดีกว่า!"

เมื่อเร็ว ๆ นี้เขาได้ฝึกฝนมือสยบมังกร หมัดมังกรอู๋หลงเขาก็ชี่ยวชาญมากขึ้นเรื่อย ๆ ดังนั้นเขาจึงกำลังมองหาใครสักคนที่จะมาฝึกให้เขา!

จูฉวนอิง"ช่างเถอะ วันนี้ฉันไม่ไปแล้ว คืนนี้ไปที่นั่นด้วยกันเถอะ"

อู๋เป่ยโทรหากังจื่อและขอให้เขาขับรถไปที่ร้านซ่อมเพื่อซ่อมแซม ในขณะที่เขามาที่ห้องสวีทของโรงแรมเพื่อหารือในตอนเย็นกับจูฉวนอิง

เขาไม่รู้อะไรมากเกี่ยวกับวัดต้าฉาน ในเมื่อจะสู้กันก็ต้องรู้เขารู้เรา

จูฉวนอิงบอกเขาว่าตระกูลฝูที่อยู่เบื้องหลังฝูไห่เป็นตระกูลศิลปะการต่อสู้ที่อยู่เบื้องหลังวัดต้าฉาน ตระกูลฝูสามชั่วอายุคนล้วนเป็นลูกศิษย์ที่โดดเด่นของวัดต้าฉานและรุ่นของฝูไห่นั้นยอดเยี่ยมยิ่งกว่า เขาเป็นศิษย์ของหงเย่เจิน นอกจากนี้เขายังได้ฝึกฝนทักษะเฉพาะของวัดซานเหมินต้าฉาน เขาอยู่ในอันดับสี่ในหมู่ลูกศิษย์

พวกเขาคุยกันว่าจะทำอย่างไรในตอนกลางคืน ไม่คิดว่าอาจารย์หงเย่เจินจะโทรหาจูฉวนอิง หากพูดถึงเรื่องวันนี้ก็เป็นฝูไห่นั่นแหละที่ไม่ถูกต้องและอู๋เป่ยเองก็ได้จัดการเขาไปแล้วเพราะฉะนั้นก็ถือว่าเจ๊ากัน

เรื่องนี้ค่อนข้างพัฒนาไปเกินความคาดหมายของอู๋เป่ย เขากล่าวว่า "หงเย่เจินคนนี้ค่อนข้างเป็นคนมีเหตุผล"

จูฉวนอิงหัวเราะเยาะ "ผู้คนในวัดต้าฉานเดิมทีไม่เคยมีเหตุผลกับคนอื่น! เขาคงรู้ถึงพลังยุทธ์ของคุณและรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องเอาเรื่องเล็กน้อยแค่นี้มาสู้กับปรมาจารย์ชั้นเทพแบบคุณ"

ในเวลานี้อู๋เหมยซึ่งอยู่ห่างออกไปในเมืองหยิงหยางเพิ่งเรียนเสร็จและรถของหวงจื่อเฉียงได้จอดไว้ที่ประตูโรงเรียน พร้อมที่จะรับเธอกลับบ้าน

ขณะที่เธอกำลังจะขึ้นรถ หวังเฉียงก็พูดขึ้นทันทีว่า "เสี่ยวเหมย เราไปช้อปปิ้งกันไหม"

ในช่วงเวลานี้ ภายใต้คำแนะนำของหวังเซียนเซิน พ่อของหวังเฉียง หวังเฉียงก็จงใจประจบประแจงอู๋เหมยและทั้งสองก็กลายเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน

อู๋เหมยพยักหน้า "ได้ ฉันจะไปซื้อเสื้อผ้า"

หวงจื่อเฉียงลงจากรถอย่างรวดเร็วและพูดว่า "คุณหนู ให้ฉันขับรถไปส่งพวกคุณเถอะ"

อู๋เหม่ยโบกมือ "ไม่ต้อง เดินไปดีกว่า"

หวงจื่อเฉียงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากขับรถและตามหลังไปอย่างช้าๆ

ทั้งสองเดินต่อไปอีกกว่าร้อยเมตรก็เลี้ยวเข้าถนนสายเล็กๆ หวงจื่อเฉียงจอดรถไว้ข้าง ๆ แล้วเดินต่อไป

งานที่อู๋เป่ยมอบให้คือปกป้องอู๋เหมยและตัวเขาเองก็ไม่กล้าปล่อยให้อู๋เหมยคลาดสายตา

สองข้างทางมีบังกะโลคล้ายหมู่บ้านในเมืองมีแผงขายทุกอย่างมากมายและมีชีวิตชีวามาก

เมื่อผ่านร้านที่ทำก๋วยเตี๋ยวหลอด อู๋เหมยก็หิวและอยากที่จะกินก๋วยเตี๋ยวหลอดก่อนที่จะไปซื้อของ

หวงจื่อเฉียงยิ้มและเข้าไปในร้านเล็ก ๆ ข้าง ๆ เพื่อซื้อบุหรี่หนึ่งซอง

ทันทีที่เขาเข้าไป หญิงชราคนหนึ่งเดินถือถังก้อนอิฐเข้ามา เธอตัวสั่นและหายใจหอบด้วยความเหนื่อยล้าและพูดกับอู๋เหม่ยว่า "สาวน้อย ช่วยฉันขนก้อนอิฐไปที่ลานบ้านตรงนั้นได้ไหม"

อู๋เหม่ยเป็นคนใจดีมากและพูดด้วยรอยยิ้ม "ได้ค่ะ คุณยาย" เธอหยิบถังเหล็กและถือไปที่ลานบ้าน โดยมีหญิงชราเดินตามหลัง

หวังเฉียงพูดอย่างรวดเร็ว "เสี่ยวเหมย ปล่อยให้เธอแบกมันเอง เธอไม่ใช่ไม่มีครอบครัวสักหน้อย"

แม้ว่าปากจะบ่น แต่ก็ยังเดินตามไป

เถ้าแก่ที่ขายก๋วยเตี๋ยวหลอดเริ่มแก่แล้ว ดังนั้นเขาจึงก้มศีรษะลงและยุ่งกับงานของเขา โดยไม่ทันสังเกตว่าอู๋เหม่ยและหวังเฉียงออกไป

เด็กหญิงสองคนมาถึงลานบ้านของหญิงชรา ทันทีที่พวกเธอเคาะประตูก็มีชายร่างใหญ่สองปิดปากของพวกเธอ

อู๋เหมยและหวังเฉียงตกใจและอยากจะตะโกนออกไป แต่พวกเขาไม่สามารถส่งเสียงได้ จากนั้นจิตใจของพวกเขาก็สับสนไปชั่วขณะ พวกเขาก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้นไม่นาน

หวงจื่อเฉียงเดินออกจากร้านและพบว่าอู๋เหมยหายไป เขาผงะและรีบไปถามเจ้าของร้านที่ทำก๋วยเตี๋ยวหลอด "เถ้าแก่ เด็กผู้หญิงสองคนเมื่อกี้ล่ะ"

เถ้าแก่อายุเจ็ดสิบและหูหนวก เขาถามว่า "คุณพูดอะไรนะ"

หวงจื่อเฉียงพูดซ้ำไปซ้ำมาดัง ๆ และเถ้าแก่ก็ส่ายหัว "ไม่รู้สิ เมื่อกี้ยังอยู่อยู่เลย ก๋วยเตี๋ยวหลอดก็เสร็จแล้ว ไม่รู้พวกเธอวิ่งไปไหนกัน"

หวงจื่อเฉียงกำลังร้อนใจ เขาเดินตามหาไปรอบ ๆ แต่เขาไม่เห็นใครเลย

เขารีบโทรหาอู๋เหมยแต่โทรศัพท์ปิดอยู่

หัวใจของเขาทรุดลง เขาไม่กล้ารอช้าและโทรหาอู๋เป่ยทันที

ในขณะนี้อู๋เป่ยยังอยู่ในโรงแรมและเมื่อเขาได้รับโทรศัพท์จากหวงจื่อเฉียงเขาก็ลุกขึ้นยืนทันที "พูดว่าอะไรนะ?

หวงจื่อเฉียงเหงื่อออกมาก "หัวหน้า ฉันเพิ่งซื้อบุหรี่หนึ่งซอง ไม่ถึงหนึ่งนาทีเธอก็หายไปแล้ว"

อู๋เป่ยพูดด้วยเสียงทุ้ม "อย่าเพิ่งกังวบ! ใช้กำลังทั้งหมดที่มีเพื่อค้นหาเสี่ยวเหมยนอกจากนี้ในเวลาอันสั้นเสี่ยวเหมยจะต้องอยู่ใกล้ ๆ ลองหาภายในรัศมี 100 เมตร"

หลังจากสั่งหวงจื่อเฉียงแล้ว เขาก็พูดว่า "ฉันมีเรื่องด่วน ฉันไปก่อน"

จูชิงเหยียนได้ยินคร่าวและในใจของเธอก็กังวลไม่ต่างกันพูดว่า "พี่อู๋ฉันจะไปกับคุณ"

อู๋เป่ยพยักหน้าและเขาขับรถเอส 5 ของจูชิงเหยียนไปยังเมืองหยิงหยางเ มื่อรถอยู่บนถนนจูชิงเหยียนโทรหาจูฉวนหวู่ จูฉวนหวู่ยังคงเป็นหัวหน้าของเมืองหยุนติง ดังนั้นจึงต้องขอความช่วยเหลือจากเขาในเรื่องนี้

ทันทีที่จูฉวนหวู่ได้ยินว่าอู๋เหมยหายตัวไป เขาก็ออกคำสั่งไปยังผู้รับผิดชอบหลักของเขตทันที โดยบอกให้พวกเขาตามหาอู๋เหมย

ในเวลาเดียวกันอู๋เป่ยขอให้จูชิงเหยียนโทรหาเหอปี้ซื่อ เหอปี้ซื่อเป็นผู้ตรวจสอบการจับกุมอาชญากรประจำมณฑลและมีเส้นสายอยู่บ้าง เขาหวังว่าเหอปี้ซื่อจะรีบไปช่วยหวงจื่อเฉียงหาคน

เหอปี้ซื่อกำลังดื่มชาอยู่ในออฟฟิศ เมื่อเขารับสาย เขาก็พูดทันทีว่า "ไม่ต้องห่วง ฉันจะพาทั้งทีมไปที่นั่นทันที!"

หลังจากติดต่อเหอปี้ซื่อแล้วอู๋เป่ยก็โทรหาชวีสิงยี่รองหัวหน้ากองพลลาดตระเวนทหารประจำมณฑล แม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาทั้งสองจะไม่ดีนัก แต่เขาก็ไม่สนอีกต่อไป ต้องใช้คนทั้งหมดที่สามารถใช้ได้ในตอนนี้!

หลังจากได้รับโทรศัพท์จากอู๋เป่ยชวีสิงยี่ก็ตื่นตัวมากและถามว่า "อู๋เป่ย โทรมามีอะไรเหรอ?"

อู๋เป่ย"ชวีสิงยี่ น้องสาวของฉันหายไปตอนนี้ ฉันขอให้คุณช่วยฉันหน่อย ส่งคนไปตามหาที่ที่ใกล้กับสถานที่ที่เกิดเหตุที"

ชวีสิงยี่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ตอบตกลงทันทีและพูดว่า "เอาล่ะ บอกสถานที่มา แล้วฉันจะพาคนไปที่นั่นทันที"

ในเวลาเดียวกัน ผู้นำทุกระดับในมณฑลก็ดำเนินการกัน ในเวลาไม่ถึงสิบห้านาที ทั้งเมืองและหมู่บ้านก็ถูกปิดกั้น! การปิดล้อมแน่นหนาจนแม้แต่แมลงวันก็บินออกไปไม่ได้!