ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 136

ชวีสิงยี่ก็อยู่ เขามองอู๋เป่ยนิ่งๆ แววตาเต็มไปด้วยความนับถือ！ เขารู้ดี ว่าปรมาจารย์เสินจิ้นนั้นน่ากลัวแค่ไหน

ในห้องนั้นที่ซ่อนอะไรไว้ของอู่เหมยและหวังเฉียงนั้น แววตาของหญิงชราก็เป็นประกาย: "คือปรมาจารย์เสินจิ้น!"

ลูกชายทั้งสองเธอ ต่างก็รีบพุ่งไปในสวน ด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก พลังของพวกเขาทั่งสามคนรวมกัน ก็ไม่ใช่คู่แข่งของปรมาจารย์เสินจิ้น!

"ให้ตายเถอะ! ที่แท้ก็คือน้องสาวของปรมาจารย์เสินจิ้น!" ชายที่แผ่นหลังว่างเปล่าท่าทางลุกลี้ลุกลน "แม่ ทำยังไงกันดี?"

หญิงชราพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น: "เรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้ว ก็ฆ่าปิกปาก จัดการให้เสร็จ อย่าให้ใครรู้!จากนั้นก็บอกให้เซียงจู๋มารอรับพวกเรา!"

"หนึ่ง!"

อู๋เป่ยเริ่มนับเลขแล้ว ในขณะเดียวกันเขาก็หลับตาลง เปิดในพลังการรู้สึก รับรู้ถึงพลังงานรอบด้าน

“สอง！”

พลังของเขา ได้สะท้อนออกไปยี่สิบเมตรแล้ว

“สาม！”

พอนับถึงสาม พลังของเขาก็ได้สะท้อนออกนอกสามสิบเมตรแล้ว

ทันใดนั้น เขาก็ลืมตาขึ้น เพราะว่าที่ไม่ไกลจากนี้มีบ้านหลังหนึ่ง มีชั้นลมปรานของผู้มีพลังถึงสามคน！มันช่างน่าแปลกจริงๆ！

มีแสงอันนึง สอดส่องไปทั่วทุกห้อง เขาเหมือนกันสิ่งที่ว่างเปล่า แค่แวบเดียวก็มาถึงในสวน

ในขณะนี้ หญิงชรากักลูกชายทั้งสองของเธอ กำลังเดินเข้าไปในห้อง ข้างหลังก็มีคนเพิ่มเข้ามาคนนึง หญิงชราไม่พูดอะไร ก็ใช้พลังออกตีก่อนเลย

“โค่มมมม！”

พื้นดินสั่นสะท้อนอย่างรุนแรง และในขณะที่หญิงชรากำลังจะใช้พลัง อู๋เป่ยก็มาถึงข้างๆตัวเธอ ฟาดด้วยฝ่ามือ

"ตุบตับบ!"

หญิงชราเหมือนกับว่าวที่เส้นขาด กระเด็นออกไปไกลสิบเมตร ชนกับต้นไม้ต้นแก่ต้นนึงอย่างแรง อวัยวะภานในทั้งห้าก็แตกหักหมด ผ่นเลือดสีดำที่ผสมกับเศษอวัยวะภายในออกมา

ชายทั้งสองต่างก็ตกใจ ตะโกนออกมาพร้อมกัน แล้วก้พุ่งเข้าหาอู๋เป่ย ทั้งสองต่างก็มีพลังชั้นลมปรานกันแค่ไม่กี่วันเท่านั้น ความแข็งแกร่งเองก็ไม่เลว แต่น่าเสียดายถ้าเทียบกับอู๋เป่ยแล้ว ยังไม่พอให้เขาตีเลย

"ตุบตุบ!"

พวกเขายังไม่ทันได้เข้าใกล้เขา เพิ่งเห็นเงาเท้า ก็ถูกอู๋เป่ยถีบกระเด็น ชนกับกำเเพงซ้ายขวา เลือดออกตามจุด

เขาเองก็ไม่ถามทั้งสามคน หันมองรอบข้าง ก็เห็นอู๋เหมยและหวังเฉียงที่สลบอยู่ชั้นใต้ดืน

เขารีบหาทางเข้าชั้นใต้ดินทันที กระโดดลงไป อุ้มอู๋เหมยและหวังเฉียงขึ้นมาด้วยมือละข้าง

พอดูอย่างละเอียด ยังดีที่พวกเธอแค่โดนยา ไม่ได้เป็นอะไรมาก มือของเขาขบับไปมาบนตัวของอู่เหมย จากนั้นเธอก็ฟื้น

พอลืมตาขึ้น เธอก็เห็นอู่เป่ย ร้องออกมาอย่างดีใจ: "พี่!"

อู๋เป่ยพยักหน้า จากนั้นก็ทำให้หวังเฉียงฟื้น

หวังเฉียงกระโดดขึ้นมา ชี้ที่หญิงชรา: "เธอคือคนร้าย!"

อู่เป่ยเดินไปตรงหน้าของหญิงชราที่ยังหายใจอยู่ แล้วถามว่า: "ทำไมต้องจับตัวน้องสาวฉัน?"

หญิงชราใกล้ตาย ไม่สามารถพูดได้ อู๋เป่ยถีบเธฮ แล้วมันก็กระตุ้นพลังชีวิตที่เหลืออยู๋ของเธอ สีหน้าของหญิงชราแดงก่ำ พูโอย่างอำมหิต: "ไอ้หมาน้อย ฉันเป็นคนของเฉินเทียนเจียว! เฉินเทียนเจียวไม่ปล่อยแกไว้แน่!"

"หยุดพูดเรื่องไร้สาระ แล้วก็ตอบคำถามฉันเดี๋ยวนี้!"

หญิงชราพูดอย่างโหดเหี้ยม:"พวกเราได้รับมอบหมาย ให้มาหาหญิงสาวบนโลกที่มีอายุสิบถึงสิบห้าปี ส่งไปที่สำนักงานใหญ่เพื่อใช้งาน"

"ใช้งาน?ใช้ทำอะไร?" อู๋เป่ยถาม

"เข้ารับการฝึกฝน เพื่อเป็นคนที่มีประโยชน์ของเรา!"

พอพูดจบ ใบหน้าที่เป็นสีแดงของหญิงชราก็หายไป คอเอียง จากนั้นก็ตายไปเลย