ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 138

"เทคนิคการฝึกฝนร่างกาย？นั่นคืออะไร?" แม้ว่าอู๋เป่ยจะเรียนแพทย์ แต่เขาก็ไม่เคยได้ยินคํานี้มาก่อนเลย

หยางมู่ไป๋กล่าว: "วิธีการฝึกฝนทักษะทางร่างกายของชาวยุโรป ซึ่งทำให้ร่างกายแข็งแกร่งมากขึ้น ฉันใช้เทคนิคการฝึกฝนร่างกายของในสมัยจักรวรรดิโรมัน ซึ่งเป็นเทคนิคที่มีแต่ขุนนางระดับสูงเท่านั้นที่จะเชี่ยวชาญได้"

อู๋เป่ยเริ่มสนใจ เขาถามว่า "พี่ชาย ชาวยุโรปก็มีศิลปะการต่อสู้ของพวกเขาเองด้วยเหรอครับ？"

หยางมู่ไป๋หัวเราะ "น้องชาย นายอย่าได้ดูถูกคนในโลกเชียว เพราะทุกชนชาติล้วนมีความพิเศษของตัวเอง ทางยุโรปไม่ได้เพียงแต่เทคนิคการฝึกฝนร่างกายเท่านั้นนะ แต่ยังมีเทคนิคที่ใช้ฝึกฝนจิตวิญญาณด้วยนะ พวกเขายังมีผู้เชี่ยวชาญด้านการต่อสู้ระดับจักรพรรดิและระดับเทพเจ้าด้วยนะ"

จากนั้นเขาก็พูดตรง ๆ ว่า "ต่อไปถ้านายเจอผู้เชี่ยวชาญด้านการต่อสู้ในแถบยุโรปก็ห้ามประมาทเชียวนะ!"

อู๋เป่ยพยักหน้า："เข้าใจแล้วครับ"

หยางมู่ไป๋สอนเทคนิคการฝึกร่างกายให้เขาทันที เทคนิคการฝึกร่างกายประกอบไปด้วยกระบวนท่า 12 กระบวนท่าซึ่งใช้เวลาเท่ากับ 12 ชั่วโมง แต่ละชั่วโมงฝึกฝนหนึ่งกระบวนท่า และแต่ละกระบวนท่าก็ต้องต้องฝึกฝนทักษะทางจิตร่วมด้วย

อู๋เป่ยมีความจำที่ดีมากๆ เขาเพียงแค่มองดูเพียงแค่สองครั้งก็จดจำการเคลื่อนไหวทั้งหมดไว้ได้แล้ว และจากนั้นเขาก็เริ่มหลอมรวมการเคลื่อนไหวทั้ง12กระบวนท่าเข้ากับทักษะทางจิต

เขามองเข้าไปในร่างกายก็ได้พบว่าเมื่อเขาฝึกฝนกระบวนท่าแรก เขาก็รับรู้ได้ว่าค่อนข้างยากลําบากเลยทีเดียว ถ้าไม่ใช่เพราะเขาฝึกฝนหมัดมังกรอู๋หลงมาก่อนไม่เช่นนั้นก็คงไม่ง่ายเลยที่จะเคลื่อนไหวแบบนั้นได้

เมื่อเคลื่อนไหว เส้นลมปราณชี่แท้ของเขา* จะเข้าสู่บางส่วนของร่างกายซึ่งส่งผลกระทบต่อเส้นลมปราณขั้นสี่ เขารู้สึกประหลาดใจดูเหมือนว่าเทคนิคการฝึกร่างกายนี้จะไม่ง่าย และผลลัพธ์ก็ค่อนข้างชัดเจน!

เขาใช้เวลาเพียงหนึ่งชั่วโมงในการเรียนรู้การเคลื่อนไหวทั้งสิบสองกระบวนท่า ซึ่งนั่่นทำให้หยางมู่ไป๋ประหลาดใจ เพราะเขาใช้เวลา 2-3 วันในเรียนรู้กระบวนท่าเหล่านี้ แต่อู๋เป่ยกลับเรียนรู้ได้เร็วกว่าเขาหลายสิบเท่า

เมื่อมองเวลา เขาก็พูดว่า "รุ่นน้อง พวกเราไปที่คูมู่ซื่อกันเถอะ"

อู๋เป่ยพยักหน้าและก็ขับรถ และทั้งสองมุ่งหน้าไปยังคูมู่ซื่อ

คูมู่ซื่อเป็นวัดโบราณแห่งหนึ่งในเมืองหมิงหยาง เมื่อไม่กี่ปีก่อนได้ถูกปิดไป และตอนนี้ก็อยู่ในระหว่างการซ่อมแซมดังนั้นจึงไม่มีใครมาที่นี่

ที่คูมู่ซื่อในเวลานี้ได้มีชายชราคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องโถงใหญ่ของวัด โดยมีรูปปั้นเทพเจ้าอยู่เบื้องหลังของเขา

โดยฝั่งตรงข้ามนั้นก็มีชายวัยรุ่นคนหนึ่งยืนอยู่ ซึ่งมีอายุเพียงสามสิบปีเศษเท่านั้น เขากล่าวกับชายชราด้วยความเคารพว่า: "ผู้พิทักษ์ฝ่ายซ้าย ในวันนี้ชายผู้นี้ได้เป็นผู้เชี่ยวชาญชั้นพรสวรรค์ ผมกังวลว่าความแข็งแกร่งของตัวเองไม่พอที่จะเอาชนะอีกฝ่ายได้ และนี่ก็คืองานของผู้พิทักษ์ฝ่ายซ้าย"

ชายชราคนนั้นพูดอย่างเฉยชาว่า: "ปรมาจารย์หยาน คุณทำถูกต้องแล้ว ก่อนที่คุณจะทำความรู้จักกับศัตรู คุณก็ต้องเตรียมการให้พร้อมที่สุดด้วย"

ปรมาจารย์หยานคนนั้นมองไปรอบ ๆ "อีกฝ่ายใกล้จะถึงแล้ว"

ไม่นานนัก ที่ด้านนอกของคูมู่ซื่อก็มีเสียงรถดังขึ้น ประตูวัดได้ถูกเปิดออก พร้อมกับคนสองคนที่กำลังก้าวเข้ามา

ปรมาจารย์หยานคนนี้หัวเราะ แล้วเดินออกจากห้องโถงใหญ่ มองไปอู๋เป่ยแล้วพูดว่า "แกคืออู๋เป่ยเหรอ？"

อู๋เป่ย: "เป็นฉันเอง！แล้วนายก็คือคนที่โทรหาฉัน แล้วบอกให้ฉันมารับการประหารชีวิตเหรอ？"

ปรมาจารย์หยานพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า "นอกจากแกไม่กลัวแล้ว! นี่แกยังจะลากคนอื่นเข้ามาตายเป็นเพื่อนอีก

หยางมู่ไป๋ยืนเงียบ ๆ โดยไม่พูดอะไร คนที่อยู่ต่อหน้าเขาเป็นเพียงแค่ผู้เชี่ยวชาญชั้นพรสวรรค์ ไม่มีค่าพอให้เขาลงมือ เพียงแค่น้องชายของเขาก็พอจะรับมือได้แล้ว

“นายคิดว่าตัวเองสูงส่งเกินไป” อู๋เป่ยก้าวไปข้างหน้าสามก้าว “นายทำผิดพลาดอย่างมหันต์ เพราะนายทำร้ายครอบครัวของฉัน!”

ปรมาจารย์หยานหัวเราะ"ฮิฮิ": "อย่ากังวลไปเลย หลังจากแกตาย แม่และน้องสาวของแกก็จะตามแกไปในไม่ช้า ฮ่าฮ่า..."

"ตูม！"

พื้นดินสั่นสะเทือน และก่อนที่ปรมาจารย์หยานจะหัวเราะจบ ก็พบว่ามีลูกเตะสายฟ้าฟาดลงมาที่หน้าประตู เขาตกใจมากและถอยกลับด้วยความเร็วที่น่าตื่นตะลึงซึ่งนั่นก็แทบจะไม่สามารถหลีกเลี่ยงลูกเตะอันแสนรุนแรงได้

อย่างไรก็ตาม กำปั้นของอู๋เป่ยเข้ามาถึงตัวเขาในทันที และในเวลานั้นเองเขาปล่อยหมัดมังกรอู๋หลงออกไป โดยแต่ละหมัดนั้นแข็งแกร่งและทรงพลังมาก

"ปัง ปัง ปัง!"

หมัดและลูกเตะขออู๋เป่ยนั้นเหมือนกับกระสุนที่ระดมยิงใส่อย่างต่อเนื่อง ซึ่งปรมาจารย์หยานทำได้เพียงป้องกันเท่านั้้น และไม่มีพลังมากพอจะสู้กลับมาได้เลย

หลังจากผ่านไปสามชั่วยาม แขนของเขายังรู้สึกปวดและตึง เขาแทบจะกลืนไม่เข้าคลายไม่ออกก และหัวใจของเขาก็รู้สึกสั่นผวา

ทันใดนั้นอู๋เป่ยก้าวถอยหลัง ก็มีสายฟ้าแลบลงมา ราวกับว่ามีคนตาย แล้วหันไปมองที่ปรมาจารย์หยาน

ใบหน้าของปรมาจารย์หยาน เต็มไปด้วยความกลัวและพูดว่า "เด็กน้อย เจ้าไม่ได้อ่อนแอ แต่น่าเสียดาย เจ้ายังคงต้องตาย!"

“คุณเป็นคนตายเหรอ” อู๋เป่ยพูดเบาๆ

ปรมาจารย์หยานหัวเราะเยาะ "ข้าได้เชิญผู้พิทักษ์ฝ่ายซ้ายของนิกายเรามาแล้ว ไม่ว่าคุณจะแข็งแกร่งแค่ไหน คุณสามารถเอาชนะเสียนเทียนได้หรือไม่"

แต่อู๋เป่ยเริ่มนับการแข่งขัน "หนึ่ง สอง..."

ปรมาจาร์ยหยานพูดด้วยความโกรธ "คุณกำลังนับอะไรอยู่"

อู๋เป่ยนับ: "ห้า, เจ็ด..."

เมื่อเขานับถึงสิบ ดวงตาของปรมาจาร์ยหยานเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือด เขาหายใจลำบาก เริ่มไอ แล้วพูดด้วยความโกรธ "คุณทำอะไรกับผม"

"นิ้วเลือดแข็งตัวในวัดต้าเฉิน คุณเคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนหรือไหม" อู๋เป่ยกล่าวถาม

ใบหน้าของปรมาจาร์ยหยานนั้นเปลี่ยนไปอย่างมาก และเขาตะโกนด้วยความกลัวว่า "ผู้พิทักษ์ฝ่ายซ้ายช่วยข้าด้วย!"

ภาพติดตาที่มีสายฟ้าพุ่งเข้าหาอู๋เป่ย แต่เมื่อเขาร่วงลงสู่พื้นอย่างกระทันหัน ผู้พิทักษ์ฝ่ายซ้ายก็จ้องมองไปที่หยางมู่ไป๋ราวกับว่าเขาเห็นผี บนหน้าผากของเขาทีเหงื่อเริ่มไหลออกมา และร่างกายของเขาก็เริ่มสั่น

การแสดงออกของหยางมู่ไป๋นั้นเฉยเมย เขามองไปที่ผู้พิทักษ์ฝ่ายซ้ายและถามว่า "ปรมาจาร์ยของคุณคือเทพเฮยซาใช่ไหม"

ปรมาจารย์หยานกลืนน้ำลาย "ใช่เทพเฮยซา อาจารย์ของเฉินเทียนเจียว ผู้พิทักษ์ฝ่ายซ้าย หยู่หยานฟู และได้พบกับผู้ฝึกยุทธ์ชั้นราชันย์"

หยางมู่ไป๋หัวเราะเยาะเย้ย: "พวกของเฉินเทียนเจียวเริ่มกล้าแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ แล้วยังกล้ามาแตะต้องครอบครัวน้องชายของฉัน"

หยู่หยานฝูผงะและรีบพูดว่า "ผู้อาวุโส ทั้งหมดเป็นเรื่องเข้าใจผิด หากเรารู้ว่าเขาเป็นน้องชายของท่าน พวกเราคงไม่กล้าแตะต้องครอบครัวของเขา"

“แต่คุณก็ยังเคลื่อนไหวอยู่” หยางมู่ไป๋พูดเบา ๆ “พวกคุณสองคน ตัดใจจากกัน”

หยู่หยานฝูก้าวถอยหลังไปสองสามก้าวและพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "ผู้อาวุโส ในเมื่อท่านจำอาจารย์ของท่านได้ ท่านสามารถไว้ชีวิตคนร้ายได้หรือไม่"

หยางมู่ไป๋ตะคอก: "เทพเฮยซาที่ไม่มีใบหน้าใหญ่โตเช่นนี้"

หยู่หยานฝูทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าและหลบหนีออกไปนอกวัด แต่เขากระโดดได้เพียงไม่กี่เมตร เมื่อมีแสงวาบพักนึง จากนั้นศีรษะและร่างของเขาร่วงกระแทกลงพื้นอย่างแรง

อู๋เป่ยตกใจ เขาเห็นอย่างคลุมเครือว่าพี่ชายรำดาบ ดาบบินตรงไปในอากาศ และตัดหัวของหยู่หยานฝู จากนั้นมันก็กลับไปที่แขนเสื้อของเขา กลับไปกลับมาอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้า

ใบหน้าของปรมาจารย์หยานที่เปลี่ยนไปด้วยความสยดสยอง หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความสั่นกลัว และเขาไม่สามารถพูดอะไรสักคำได้ และเลือดของเขาก็คั่งอย่างรวดเร็ว ในไม่ช้าใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีม่วงคล้ำ และเขาก็นอนลงตรงๆ แล้วเสียชีวิตลงภายในครึ่งนาที

หยางมู่ไป๋กล่าวว่า "น้องชาย ไปค้นหาดู คนผู้นี้ถูกปลูกฝังมาแต่กำเนิด ดังนั้นเขาควรมีบางสิ่งที่มีค่าสำหรับเขา"

อู๋เป่ยมาชำเรืองมองที่ศพและพบว่านอกจากเรื่องแปลกๆ แล้วยังมีถุงผ้าน้ำมันเย็บติดกับเสื้อผ้าของเขาด้วย

เขาฉีกเสื้อผ้าของเขาออกแล้วหยิบถุงผ้าน้ำมันซึ่งมีลักษณะบาง ๆ ออกมา เมื่อเปิดออก มันเป็นแผนที่ที่พับไว้ บนแผนที่นี้ มีการวาดภูเขาและแม่น้ำคู่หนึ่งโดยไม่มีคำพูด มีเพียงสถานที่ไม่กี่แห่งเท่านั้นที่ถูกทำเครื่องหมายไว้

เขายื่นแผนที่ให้หยางมู่ไป๋: "พี่ชาย นี่คืออะไร?"

หยางมู่ไป๋ กล่าวว่า "แผนที่นี้มีประวัติอย่างน้อยหนึ่งพันปี เก็บไว้บางทีอาจจะต้องใช้มัน"

ในเวลานี้ ชายชราคนหนึ่งเดินเข้าไปในวัด โดยไม่ได้รับคำแนะนำจากหยางมู่ไป๋ เขาเริ่มทิ้งศพลงบนพื้น

อู๋เป่ยกังวลเล็กน้อยและถามว่า "พี่ชาย คริสตจักรของพระเจ้าจะแก้แค้นต่อไปหรือไม่"

หยางมู่ไป๋ พูดเบา ๆ "ไม่ต้องกังวล ฉันจะไปเฉินเทียนเจียว"

อู๋เป่ยรู้สึกอายเล็กน้อย: "ฉันสร้างปัญหาให้พี่ชาย"

หยางมู่ไป๋ยิ้มและพูดว่า: "พี่ชาย คุณมีอนาคตที่สดใส และฉันก็แก่แล้ว เมื่อนายโตขึ้น พี่ชายไม่สามารถบอกฉันได้ แต่ฉันต้องพึ่งพานายเป็นอย่างมาก"

ทั้งสองกำลังคุยกัน และคนหนึ่งก็รีบเข้ามา เขาคุกเข่าต่อหน้าหยางมู่ไป๋ "บอส! ฉันเพิ่งได้ข่าวว่าพบถ้ำโบราณในภูเขาเฮยหลง ผู้คนจากนิกายเทพเจ้าและสวรรค์ได้ครอบครองมันและ กำลังพยายามเปิดถ้ำ!"

ดวงตาของหยางมู่ไป๋เป็นประกาย "ไม่แปลกเลยที่ผู้พิทักษ์ฝ่ายซ้ายของเฉินเทียนเจียวจะปรากฏตัวที่นี่ ฮ่าฮ่า! เดืมทีมีถ้ำอยู่ที่นี่ มันเยี่ยมมาก!"