ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 138

"เทคนิคการฝึกฝนร่างกาย？นั่นคืออะไร?" แม้ว่าอู๋เป่ยจะเรียนแพทย์ แต่เขาก็ไม่เคยได้ยินคํานี้มาก่อนเลย

หยางมู่ไป๋กล่าว: "วิธีการฝึกฝนทักษะทางร่างกายของชาวยุโรป ซึ่งทำให้ร่างกายแข็งแกร่งมากขึ้น ฉันใช้เทคนิคการฝึกฝนร่างกายของในสมัยจักรวรรดิโรมัน ซึ่งเป็นเทคนิคที่มีแต่ขุนนางระดับสูงเท่านั้นที่จะเชี่ยวชาญได้"

อู๋เป่ยเริ่มสนใจ เขาถามว่า "พี่ชาย ชาวยุโรปก็มีศิลปะการต่อสู้ของพวกเขาเองด้วยเหรอครับ？"

หยางมู่ไป๋หัวเราะ "น้องชาย นายอย่าได้ดูถูกคนในโลกเชียว เพราะทุกชนชาติล้วนมีความพิเศษของตัวเอง ทางยุโรปไม่ได้เพียงแต่เทคนิคการฝึกฝนร่างกายเท่านั้นนะ แต่ยังมีเทคนิคที่ใช้ฝึกฝนจิตวิญญาณด้วยนะ พวกเขายังมีผู้เชี่ยวชาญด้านการต่อสู้ระดับจักรพรรดิและระดับเทพเจ้าด้วยนะ"

จากนั้นเขาก็พูดตรง ๆ ว่า "ต่อไปถ้านายเจอผู้เชี่ยวชาญด้านการต่อสู้ในแถบยุโรปก็ห้ามประมาทเชียวนะ!"

อู๋เป่ยพยักหน้า："เข้าใจแล้วครับ"

หยางมู่ไป๋สอนเทคนิคการฝึกร่างกายให้เขาทันที เทคนิคการฝึกร่างกายประกอบไปด้วยกระบวนท่า 12 กระบวนท่าซึ่งใช้เวลาเท่ากับ 12 ชั่วโมง แต่ละชั่วโมงฝึกฝนหนึ่งกระบวนท่า และแต่ละกระบวนท่าก็ต้องต้องฝึกฝนทักษะทางจิตร่วมด้วย

อู๋เป่ยมีความจำที่ดีมากๆ เขาเพียงแค่มองดูเพียงแค่สองครั้งก็จดจำการเคลื่อนไหวทั้งหมดไว้ได้แล้ว และจากนั้นเขาก็เริ่มหลอมรวมการเคลื่อนไหวทั้ง12กระบวนท่าเข้ากับทักษะทางจิต

เขามองเข้าไปในร่างกายก็ได้พบว่าเมื่อเขาฝึกฝนกระบวนท่าแรก เขาก็รับรู้ได้ว่าค่อนข้างยากลําบากเลยทีเดียว ถ้าไม่ใช่เพราะเขาฝึกฝนหมัดมังกรอู๋หลงมาก่อนไม่เช่นนั้นก็คงไม่ง่ายเลยที่จะเคลื่อนไหวแบบนั้นได้

เมื่อเคลื่อนไหว เส้นลมปราณชี่แท้ของเขา* จะเข้าสู่บางส่วนของร่างกายซึ่งส่งผลกระทบต่อเส้นลมปราณขั้นสี่ เขารู้สึกประหลาดใจดูเหมือนว่าเทคนิคการฝึกร่างกายนี้จะไม่ง่าย และผลลัพธ์ก็ค่อนข้างชัดเจน!

เขาใช้เวลาเพียงหนึ่งชั่วโมงในการเรียนรู้การเคลื่อนไหวทั้งสิบสองกระบวนท่า ซึ่งนั่่นทำให้หยางมู่ไป๋ประหลาดใจ เพราะเขาใช้เวลา 2-3 วันในเรียนรู้กระบวนท่าเหล่านี้ แต่อู๋เป่ยกลับเรียนรู้ได้เร็วกว่าเขาหลายสิบเท่า

เมื่อมองเวลา เขาก็พูดว่า "รุ่นน้อง พวกเราไปที่คูมู่ซื่อกันเถอะ"

อู๋เป่ยพยักหน้าและก็ขับรถ และทั้งสองมุ่งหน้าไปยังคูมู่ซื่อ

คูมู่ซื่อเป็นวัดโบราณแห่งหนึ่งในเมืองหมิงหยาง เมื่อไม่กี่ปีก่อนได้ถูกปิดไป และตอนนี้ก็อยู่ในระหว่างการซ่อมแซมดังนั้นจึงไม่มีใครมาที่นี่

ที่คูมู่ซื่อในเวลานี้ได้มีชายชราคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องโถงใหญ่ของวัด โดยมีรูปปั้นเทพเจ้าอยู่เบื้องหลังของเขา

โดยฝั่งตรงข้ามนั้นก็มีชายวัยรุ่นคนหนึ่งยืนอยู่ ซึ่งมีอายุเพียงสามสิบปีเศษเท่านั้น เขากล่าวกับชายชราด้วยความเคารพว่า: "ผู้พิทักษ์ฝ่ายซ้าย ในวันนี้ชายผู้นี้ได้เป็นผู้เชี่ยวชาญชั้นพรสวรรค์ ผมกังวลว่าความแข็งแกร่งของตัวเองไม่พอที่จะเอาชนะอีกฝ่ายได้ และนี่ก็คืองานของผู้พิทักษ์ฝ่ายซ้าย"

ชายชราคนนั้นพูดอย่างเฉยชาว่า: "ปรมาจารย์หยาน คุณทำถูกต้องแล้ว ก่อนที่คุณจะทำความรู้จักกับศัตรู คุณก็ต้องเตรียมการให้พร้อมที่สุดด้วย"

ปรมาจารย์หยานคนนั้นมองไปรอบ ๆ "อีกฝ่ายใกล้จะถึงแล้ว"

ไม่นานนัก ที่ด้านนอกของคูมู่ซื่อก็มีเสียงรถดังขึ้น ประตูวัดได้ถูกเปิดออก พร้อมกับคนสองคนที่กำลังก้าวเข้ามา

ปรมาจารย์หยานคนนี้หัวเราะ แล้วเดินออกจากห้องโถงใหญ่ มองไปอู๋เป่ยแล้วพูดว่า "แกคืออู๋เป่ยเหรอ？"

อู๋เป่ย: "เป็นฉันเอง！แล้วนายก็คือคนที่โทรหาฉัน แล้วบอกให้ฉันมารับการประหารชีวิตเหรอ？"

ปรมาจารย์หยานพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า "นอกจากแกไม่กลัวแล้ว! นี่แกยังจะลากคนอื่นเข้ามาตายเป็นเพื่อนอีก

หยางมู่ไป๋ยืนเงียบ ๆ โดยไม่พูดอะไร คนที่อยู่ต่อหน้าเขาเป็นเพียงแค่ผู้เชี่ยวชาญชั้นพรสวรรค์ ไม่มีค่าพอให้เขาลงมือ เพียงแค่น้องชายของเขาก็พอจะรับมือได้แล้ว

“นายคิดว่าตัวเองสูงส่งเกินไป” อู๋เป่ยก้าวไปข้างหน้าสามก้าว “นายทำผิดพลาดอย่างมหันต์ เพราะนายทำร้ายครอบครัวของฉัน!”

ปรมาจารย์หยานหัวเราะ"ฮิฮิ": "อย่ากังวลไปเลย หลังจากแกตาย แม่และน้องสาวของแกก็จะตามแกไปในไม่ช้า ฮ่าฮ่า..."

"ตูม！"

พื้นดินสั่นสะเทือน และก่อนที่ปรมาจารย์หยานจะหัวเราะจบ ก็พบว่ามีลูกเตะสายฟ้าฟาดลงมาที่หน้าประตู เขาตกใจมากและถอยกลับด้วยความเร็วที่น่าตื่นตะลึงซึ่งนั่นก็แทบจะไม่สามารถหลีกเลี่ยงลูกเตะอันแสนรุนแรงได้

อย่างไรก็ตาม กำปั้นของอู๋เป่ยเข้ามาถึงตัวเขาในทันที และในเวลานั้นเองเขาปล่อยหมัดมังกรอู๋หลงออกไป โดยแต่ละหมัดนั้นแข็งแกร่งและทรงพลังมาก

"ปัง ปัง ปัง!"

หมัดและลูกเตะขออู๋เป่ยนั้นเหมือนกับกระสุนที่ระดมยิงใส่อย่างต่อเนื่อง ซึ่งปรมาจารย์หยานทำได้เพียงป้องกันเท่านั้้น และไม่มีพลังมากพอจะสู้กลับมาได้เลย

หลังจากผ่านไปสามชั่วยาม แขนของเขายังรู้สึกปวดและตึง เขาแทบจะกลืนไม่เข้าคลายไม่ออกก และหัวใจของเขาก็รู้สึกสั่นผวา

ทันใดนั้นอู๋เป่ยก้าวถอยหลัง ก็มีสายฟ้าแลบลงมา ราวกับว่ามีคนตาย แล้วหันไปมองที่ปรมาจารย์หยาน