ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 145

ห้องโถงงานเลี้ยงในบ้านของเจียงเทียนหวา เต็มไปด้วยแขกเหรื่อมากมาย ผู้มีชื่อเสียงจากแวดวงการเมืองและแวดวงจากธุรกิจต่างมาเข้าร่วมงานนี้

ตอนที่อู๋เป่ยกับโจวเสียวเหล่ยเดินทางมาถึงห้องโถงนั้น โจวเจี้ยนซงก็ยืนอยู่ที่หน้าประตูทางเข้าเพื่อคอยต้อนรับแขกที่มาร่วมงานอยู่แล้ว พอเขาเห็นโจวเสียวเหล่ย เขาก็ตกใจจนชะงักและอ้าปากค้างเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง

ทันใดนั้นอู๋เป่ยก็เดินเข้ามา และตบที่ไหล่ของเขาพร้อมกับพูดว่า “ท่านประธานโจว ยินดีด้วยนะ!”

โจวเจี้ยนซงที่อายุสี่สิบกว่าๆ ถูกอู๋เป่ยตบไหล่แบบนี้ เขาจึงมองอู๋เป่ยด้วยความรู้สึกอารมณ์เสีย และถามว่า “คุณคือ?”

อู๋เป่ยถอยหลังไปสองก้าว และพูดอย่างเรียบเฉยว่า “ผมมาเพื่อมอบของขวัญให้คุณ”

ดูเหมือนโจวเจี้ยนซงจะเข้าใจความหมายนั้น เขาจึงพูดออกมาทันทีว่า “เด็กๆ ไล่พวกเขาออกไป!”

บอดี้การ์ดมากมายอยู่รอบตัวเขา พร้อมกันกรูเข้ามา เพื่อที่จะจัดการขับไล่อู๋เป่ยกับโจวเสียวเหล่ยให้ออกไปซะ แต่ในขณะที่พวกเขากำลังจะลงมือนั้น จู่ๆ โจวเจี้ยนซงก็ร้องดังลั่นขึ้น กระดูกของเขาเริ่มบิดเบี้ยว เปลี่ยนรูป กล้ามเนื้อหดตัวจนผิวหนังกลายเป็นก้อนตะปุ่มตะป่ำ จากนั้นเขาก็เริ่มปากเบี้ยว และร้องโหยหวนออกมาด้วยความเจ็บปวดทรมาน

ผู้คนโดยรอบต่างพากันตกใจ เกิดอะไรขึ้นกับเจ้าบ่าวคนนี้นะ?

ไม่นานนัก มีหญิงสาวผู้หนึ่งวิ่งเข้ามา เขาพยุงโจวเจี้ยนซงและอุทานด้วยความตกใจว่า “เจี้ยนซง คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

เมื่อโจวเสียวเหล่ยเห็นหญิงสาวผู้นั้น เขาก็พูดขึ้นมาว่า “พี่อู๋เป่ย เธอคือซ่งฟาง!”

อู๋เป่ยแอบดีดสะบัดนิ้วออกไปสองสามที จากนั้นจู่ๆ ซ่งฟางก็หัวเราะร่าเสียงดังออกมา หัวเราะจนหายใจไม่ทัน หัวเราะร่าจนฉี่รดกางเกง แถมสองขาของเขายังคงสั่นเทา

บรรดาแขกเหรื่อต่างแตกตื่นโกลาหล นี่มันเกิดอะไรกันขึ้น?

อู๋เป่ยลากโจวเสียวเหล่ยออกไปด้านนอก โจวเสียวเหล่ยถามด้วยความตื่นเต้นว่า “พี่อู๋เป่ย พี่เป็นคนทำใช่ไหม?”

อู๋เป่ย “พวกเขาคือมือมืดของฉันเอง อาการของโจวเจี้ยนซงจะคงอยู่แบบนี้ไปอีกหนึ่งเดือน และจะเสียชีวิตลงด้วยความอ่อนเพลีย ซ่งฟางเองก็จะหัวเราะจนตาย แน่นอนว่าฉันจะไม่ปล่อยให้พวกเขาตายไปอย่างง่ายๆ แบบนี้หรอก!”

โจวเสียวเหล่ยรู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก “ในที่สุดคนสารเลวทั้งสองคนนี้ ก็ได้รับผลกรรมเสียที!”

หลังจากที่เดินออกจากบ้านเจียงเทียนหวาแล้ว อู๋เป่ยก็หาโรงแรมใกล้ๆ เพื่อพักและรอฟังข่าวอย่างเงียบๆ อยู่ที่นี่

หลังจากนั้นไม่นานนัก ฮั่วอวิ๋นตูก็มาถึง พร้อมกับนำข้อมูลของตระกูลหลิวแห่งเจียงเป่ยมาด้วย

ตระกูลหลิวแห่งเจียงเป่ยนั้น มีปรมาจารย์ชั้นพรสวรรค์อยู่สองท่าน ที่มีอำนาจอย่างมากในเจียงเป่ย พวกเขาเกี่ยวดองกันด้วยการแต่งงานกับหมอเทวะว่านเฟิงชุน และน้องสาวของว่านเฟิงชุน ก็คือภรรยาของหลิวไห่หวังนั่นเอง

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว นั่นหมายความว่า ถ้าจัดการกับโจวเจี้ยนซงแล้ว ก็เท่ากับเป็นการล่วงเกินปรมาจารย์ชั้นพรสวรรค์ทั้งสามท่านด้วยสิ

ฮั่วอวิ๋นตู “หัวหน้า หลิวไห่หวังน่าจะอยู่ในงานแต่งงานนี้ด้วย”

อู๋เป่ยตอบ “เขาอยู่ก็ดีสิ ดูสิว่าจะรอดพ้นจากมือมืดของฉันไปได้ไหม”

จากนั้นเขาก็พูดต่ออีกว่า “ฉันจะให้รายชื่อกับเธอ ผู้ช่วยนายอำเภอของอำเภอฉุนหราน หัวหน้าใหญ่ผู้จับกุมอาชญากร เธอช่วยสืบหาที่อยู่ของคนพวกนี้ให้ฉันที”

ฮั่วอวิ๋นตูรู้สึกตกใจและพูดว่า “หัวหน้า คุณคิดจะทำอะไรหรีอ?”

อู๋เป่ย “คนพวกนี้ล้วนเป็นผู้คุ้มครองโจวเจี้ยนซง ฉันจะไปเยี่ยมเยียนพวกเขาสักหน่อย จะว่าไป ระดับขั้นของฉันก็อยู่สูงกว่าพวกเขา ให้พวกเขาได้ต้อนรับฉันสักหน่อย มันก็ดูเป็นเรื่องที่น่าเหมาะสมดีอยู่เหมือนกันนะ”

ฮั่วอวิ๋นตูรู้ว่านี่เป็นหนึ่งในวิธีการของอู๋เป่ย แต่มีบางอย่างที่เขาเองก็ไม่สามารถพูดออกมาตรงๆ ได้ เขาได้แต่พูดว่า “หัวหน้า ระวังตัวด้วย อย่าทิ้งจุดอ่อนเอาไว้ให้ใครเห็นได้”

อู๋เป่ยตอบ “ฉันเข้าใจแล้ว”

ฮั่วอวิ๋นตูออกไปทำการตรวจสอบ อู๋เป่ยฝึกตนด้วยความสบายใจ ส่วนโจวเสียวเหล่ยก็กลับเข้าห้องไปพักผ่อน

จนกระทั่งห้าโมงกว่าๆ เขาถึงได้ทำการปรับการเคลื่อนไหวของร่างกายทั้งสี่บท ผลการฝึกฝนเป็นไปได้ด้วยดี จนทำให้เขาลืมอาหารเย็นไปเลย

โจวเสียวเหล่ยไม่กล้าเข้าไปรบกวนเขา และรอให้เขาออกมาเอง

ในเวลานี้ เสียงโทรศัพท์ในห้องรับแขกก็ดังขึ้น โจวเสียวเหล่ยไปรับสาย และมีเสียงพนักงานจากล็อบบี้ดังมาจากปลายสายแจ้งว่า “คุณอู๋ คุณหลิวมาขอพบคุณค่ะ”

โจวเสียวเหล่ยรีบถามต่อว่า “คุณหลิวคนไหนหรือ”