ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 15

อู๋เป่ยถามอู๋เหม่ยอีกครั้ง "เสียวเหม่ย ข้างหน้าเป็นครูสอนคณิตศาสตร์ ?"

อู๋เหม่ยชี้ไปที่ด้านหน้าซึ่งมีชายวัยกลางคนที่สวมเสื้อคอกลมสวมชุดจีนนั่งอยู่ ท่าทางของเขาดูเคร่งขรึมมาก

อู๋เป่ยเดินเข้าไปทักทายอาจารย์ก่อนทันที "สวัสดีครับครู ผมเป็นพี่ชายของอู๋เหม่ย อู๋เป่ย"

ครูพยักหน้าอย่างรวดเร็ว "สวัสดี พี่ชายอู๋เหม่ย ผลการเรียนของอู๋เหม่ยอยู่ในเกณฑ์ดีมาโดยตลอด โดยเฉพาะอย่างยิ่งครั้งล่าสุดที่เธอทำคะแนนสอบวิชาคณิตศาสตร์ได้ 146 คะแนน ซึ่งได้อันดับหนึ่งของโรงเรียน"

อู๋เป่ยตอบ "ครับครู เสียวเหม่ยมีพรสวรรค์ด้านคณิตศาสตร์ตั้งแต่ยังเด็ก ครูครับ จะเป็นอะไรไหมถ้าจะให้เธอเป็นตัวแทนของโรงเรียนในการแข่งขันคณิตศาสตร์และฟิสิกส์ประจำปีนี้ ? "

ครูคิดอยู่ครู่หนึ่งพยักหน้าแล้วพูดว่า "ด้วยผลการเรียนของเธอ เธอสามารถเข้าร่วมได้ แต่นักเรียนที่เข้าร่วมการแข่งขันคณิตศาสตร์ โรงเรียนจะมอบหมายให้ครูคณิตศาสตร์ให้คำปรึกษาก่อนสอบ ซึ่งจะมีค่าใช้จ่ายสูง ปัญหาอยู่ที่ "เงิน"

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า "เงินไม่ใช่ปัญหา"

ครูคณิตศาสตร์พยักหน้า "ตกลง ฉันจะประสานงานเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด"

ถัดจากครูคณิตศาสตร์คือเด็กผู้หญิงชื่อหวังเฉียง พ่อแม่ของเธอเป็นคนวัยกลางคนที่แต่งตัวหรูหรา

"ครู หนูต้องการเข้าร่วมด้วย" หวังเฉียงดูเหมือนจะได้ยินการสนทนาระหว่างทั้งสองและเธอก็พูดทันที

ครูคณิตศาสตร์ชำเลืองมองเธอ "หวังเฉียง แม้ว่าคณิตศาสตร์ของเธอจะไม่แย่ แต่ครั้งที่แล้วเธอสอบได้แค่ 121 ดังนั้น..."

“ครูคะ คราวที่แล้วหนูทำได้ไม่ดี คราวหน้าหนูจะเป็นที่ 1 ของโรงเรียนแน่นอน เชื่อหนูสิ” เธอพูดอย่างมั่นใจ

ครูคณิตศาสตร์ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพยักหน้า "ตกลง ฉันจะแจ้งผู้อำนวยการ"

ในขณะนี้เกิดความโกลาหลที่ทางเข้าห้องประชุม ผู้ปกครองกลุ่มหนึ่งวิ่งเข้ามาพร้อมเด็กชาย ชายวัยกลางคนมองไปรอบ ๆ ห้องโถงและตะโกนว่า "อู๋เหม่ยเป็นใคร ออกมาซิ!"

อู๋เหม่ยค่อนข้างขี้อาย หน้าเธอซีดลงด้วยความตกใจ เธอซ่อนตัวอยู่ข้างหลังอู๋เป่ย

ดวงตาของหวังเฉียงเป็นประกาย เธอชี้ไปที่อู๋เหม่ยทันทีและพูดว่า "เธอคืออู๋เหม่ย ตามหาเธอทำไมเหรอ?"

ชายวัยกลางคนพุ่งเข้ามาทันที "ให้ตายเถอะ! เธอกล้าดียังไงมายั่วยวนลูกชายของฉัน และทำให้เกรดของลูกชายฉันตกต่ำลง ไร้ยางอาย! ใครเป็นพ่อแม่ของเธอ? ออกมา!"

อู๋เป่ยโกรธมาก เขาเหลือบมองเด็กชายตัวเตี้ยอ้วนท้วมที่อยู่ข้างหลังชายวัยกลางคน และพูดอย่างเย็นชา "ระวังคำพูดของคุณด้วย ! ลูกชายของคุณน่าเกลียดและโง่มาก น้องสาวของฉันจะชอบเขาลงเหรอ”

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา ทุกคนในที่เกิดเหตุก็หัวเราะ "ฮ่า ๆ"

ชายวัยกลางคนโกรธ "ไร้สาระ ! ลูกชายของฉันน่าเกลียดตรงไหน ? เขาโง่ตรงไหน ? คุณสังกัดหน่วยไหน? และใครเป็นหัวหน้า กล้าบอกฉันไหม?"

อู๋เป่ย "คุณอยู่หน่วยไหน? และใครเป็นหัวหน้าของคุณ?"

ชายวัยกลางคนเยาะเย้ย "ฉันทำงานที่ว่าการเขต!"

อู๋เป่ย "ทำงานที่ว่าการเขตนี่เอง ไม่น่าแปลกใจเลยที่น้ำเสียงจะก้าวร้าว!"

“ก้าวราว? ยัยเด็กอู๋เหม่ยนั่นไร้ยางอาย กล้ายั่วยวนลูกชายของฉัน ลูกชายของฉันเคยเรียนได้เกรดดี ดูเขาสิ ตอนนี้เป็นรองสุดท้ายของชั้นเรียน!” หญิงวัยกลางคนกระโดดออกมาอีกครั้งพร้อมกับตะโกนเสียงดัง

ทั้งสองดูถูกอู๋เหม่ยซ้ำแล้วซ้ำเล่า อู๋เป่ยทนไม่ได้ เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบว่า "ระวังคำพูดของคุณด้วย !"

ชายวัยกลางคนเย้ยหยัน ชี้ไปที่อู๋เหม่ยและพูดว่า "ผู้อำนวยการอยู่ที่ไหน ? ไล่นักเรียนคนนี้ออกเร็ว!"

อู๋เป่ยโกรธมาก มือขวาของเขากำหมัดแน่น และเขากำลังจะให้บทเรียนที่รุนแรงแก่ชายคนนี้

ขณะเดียวกัน หญิงสาวสวยขายาวเดินเข้ามา เธอคือจูชิงเหยียนที่เขาเพิ่งรักษาได้ไม่นาน จูชิงเหยียนเดินมาพร้อมกับเด็กผู้หญิง ทั้งสองกำลังพูดคุยและหัวเราะ

จูชิงเหยียนเหลือบมองอู๋เป่ย ดวงตาของเธอเป็นประกาย "คุณอู๋!" จากนั้นเธอก็เดินไปหาอย่างรวดเร็ว

เมื่ออู๋เป่ยเห็นเธอเขาก็พูดว่า "คุณจู ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ ?"