ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1526

อู๋เป่ยทึ่ง "ยาแปลงกายปีศาจ ! "

บรรพบุรุษซวินตูตอบ "ใช่แล้ว ด้วยความช่วยเหลือของยาแปลงกายปีศาจ โลกปีศาจเคยคัดเลือกกองกำลังนับพันล้านคนจากมวลมนุษย์ และใช้มันเพื่อกวาดล้างทั่วทั้งสามโลก แม้แต่เผ่าเทพก็ยังต้องเจรจาสันติภาพกับพวกเขา"

อู๋เป่ยกล่าว "ในภายหลังเหล่ากองกำลังปีศาจยังอยู่ในโลกปีศาจอยู่ไหม ? "

บรรพบุรุษซวินตูกล่าว "ต่อมา เผ่าเทพและเผ่าพันธุ์มนุษย์ร่วมมือกันสังหารผู้แข็งแกร่งที่สามารถสกัดยาแปลงกายปีศาจทั้งหมดในเผ่าปีศาจ หากไม่มียาแปลงกายปีศาจกองกำลังปีศาจในโลกปีศาจก็ค่อย ๆ ลดกำลังลงเรื่อย ๆ ในปัจจุบันมีเหลือไม่ถึงสิบล้าน ความแข็งแกร่งลดลงไปมาก”

อู๋เป่ยกล่าว "ฉะนั้นคราวนี้ที่โลกปีศาจมาถึงแผ่นดินคุนหลุน เป็นไปได้ไหมว่าปรมาจารย์ด้านปรุงยาจะสามารถเชี่ยวชาญการปรุงยาแปลงกายปีศาจได้ด้วย ? "

บรรพบุรุษซวินตูกล่าว "ฉันได้ยินข่าวมาเมื่อไม่กี่ปีก่อนแต่ยังยืนยันไม่ได้ ตอนนี้ดูเหมือนว่าเข้าใกล้ความจริงเข้ามาทุกทีแล้ว"

เพียวเมี่ยวเต้าจวินกล่าว "ซวนเป่ย เจ้าก็เป็นปรมาจารย์ด้านปรุงยาที่ทรงพลังมากเช่นกัน เจ้าสามารถปรุงยายาแปลงกายปีศาจนี้ได้ไหม ? "

อู๋เป่ยกล่าว "ยาอายุวัฒนะเช่นที่แปลงกายได้ โดยทั่วไปยากที่จะสกัดมันขึ้นมา อีกทั้งยังต้องใช้วัสดุปรุงยาที่พิเศษ แม้ว่าฉันจะสามารถสกัดยาได้ก็ตามแต่ฉันก็เกรงว่าจะไม่สามารถหาวัสดุพิเศษเหล่านั้นได้น่ะสิ"

บรรพบุรุษซวินตูกล่าว "ซวนเป่ย ถ้าอย่างนั้นมีวิธีรักษาผลของยาแปลงกายปีศาจไหม"

“รักษางั้นเหรอ ? ” อู๋เป่ยคิดอยู่พักหนึ่ง "ตามทฤษฎีแล้วมันเป็นไปได้ ยาแปลงกายปีศาจนั้นแท้จริงแล้วคือยาพิษชนิดหนึ่ง ปีศาจเหล่านั้นเหมือนกับถูกวางยาพิษด้วยพิษปีศาจ ตราบใดที่มันเป็นยาพิษ มันก็สามารถรักษาให้หายขาดได้ แต่ปัญหาคือในมือของฉันไม่มียาแปลงกายปีศาจอยู่จึงไม่มีทางที่จะรักษามันได้”

บรรพบุรุษซวินตูยิ้ม "แต่ในมือของฉันมีอยู่จำนวนหนึ่ง"

เขาหยิบขวดเล็ก ๆ ออกมา และหลังจากเปิดมันออก ในนั้นมียาอายุวัฒนะขนาดเท่าเม็ดลำไยจำนวนมากสิบกว่าเม็ดอยู่ข้างในนั้น เมื่อเห็นยาอายุวัฒนะเหล่านี้แล้ว ใจอู๋เป่ยก็สั่นไหว เขาหยิบมันออกมาหนึ่งเม็ดแล้วกลืนมันเข้าไป

“ซวนเป่ย ! ”

เพียวเมี่ยวเต้าจวินตกใจมาก เขารีบตะโกนเพื่อหยุดเขาแต่มันสายเกินไป ยาอายุวัฒนะได้ตกลงในท้องของอู๋เป่ยเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

บรรพบุรุษซวินตูยิ้มแล้วกล่าว "ศิษย์เอ๋ย ไม่ต้องกังวลไปหรอก ในเมื่อซวนเป่ยกล้ากินมันเข้าไป มันหมายความว่าเขาไม่กลัวพิษปีศาจเลย"

อู๋เป่ยยิ้ม "ท่านบรรพบุรุษพูดถูก ฉันไม่กลัวพิษปีศาจ"

หลังจากพูดจบเขาก็หลับตาและสัมผัสได้ถึงเส้นทางพลังของยาในร่างกายของเขา รวมถึงลักษณะของฤทธิ์ยาที่แตกต่างกัน

ใช้เวลานานกว่าสิบห้านาทีก่อนที่เขาจะลืมตาแล้วพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม "ยาแปลงกายปีศาจนี้ช่างพิเศษจริง ๆ มันมีพลังงานพิเศษที่ทำให้มนุษย์กลายพันธุ์ได้ ถ้าฉันเดาไม่ผิดล่ะก็ ยาแปลงกายปีศาจก็น่าจะต่างออกไป มันแตกต่างกัน อย่างเช่น หากฉันกินยาแปลงกายปีศาจของปีศาจหมาป่าเม็ดนี้เข้าไป หลังจากกินไปแล้วก็จะกลายเป็นมนุษย์หมาป่า”

บรรพบุรุษซวินตูพยักหน้า "ใช่ นี่คือพลังของยาแปลงกายปีศาจ ย้อนกลับไปตอนนั้นมีหัวหน้าปีศาจสิบตัวในโลกปีศาจที่สั่งการหนึ่งพันล้านกองกำลังปีศาจ หนึ่งในนั้นคือปีศาจหมาป่า กองกำลังปีศาจส่วนใหญ่เป็นมนุษย์หมาป่า”

อู๋เป่ยกล่าว "ท่านบรรพบุรุษ หากข้ามีเวลาทำการศึกษาสักหน่อย น่าจะหาวิธีการรักษามันได้"

เพียวเมี่ยวเต้าจวินกล่าว "ซวนเป่ย ถ้าทำการรักษาได้สำเร็จ จะเกิดอะไรขึ้นกับมวลมนุษย์ ? "

อู๋เป่ยเอ่ยขึ้น "หากทำการรักษาสำเร็จล่ะก็ พลังงานของเผ่าปีศาจจะถูกดูดซับถูกหลอมพลังไว้และไม่ถูกควบคุมอีกต่อไป ด้วยวิธีนี้เราสามารถเปลี่ยนกองกำลังปีศาจให้กลายเป็นนักรบที่ทรงพลังของเผ่าพันธุ์มนุษย์ได้"

เพียวเมี่ยวเต้าจวินยิ้มและกล่าว "เยี่ยมมากอาจารย์ ฉันว่าซวนเป่ยต้องหาวิธีได้แน่"

บรรพบุรุษซวินตูดีใจมากเช่นกัน เขาพูดว่า "ลูกศิษย์ของฉันนี่ไม่เลวเลยจริง ๆ "

ทันใดนั้นเขาก็ถาม "ครั้งก่อนที่ฉันให้ของคุณไป คุณได้ศึกษามันหรือยัง ? "

อู๋เป่ยจำได้ว่าบรรพบุรุษของซวินตูมอบแหวนหยกที่มีถ้ำสวรรค์อยู่ข้างใน ข้างในถ้ำสวรรค์มีประตูอยู่ และเขาก็บอกว่ามันเป็นแผนการลับ อย่างไรก็ตามเขายุ่งมากและไม่ได้คิดเรื่องนี้อย่างจริงจัง แหวนหยกนั้นถูกทิ้งไว้ในถ้ำสวรรค์และโดนเพิกเฉยมาโดยตลอด

เขาตอบ "ท่านบรรพบุรุษ ฉันยังไม่ได้ดูอย่างละเอียดเลย"

บรรพบุรุษซวินตู "อืม ความแข็งแกร่งในปัจจุบันของคุณไม่ได้อ่อนแอไปกว่าเต้าจวิน หากคุณมีเวลาก็ศึกษามันสักหน่อย คุณจะได้ประโยชน์จากมันอย่างแน่นอน"

อู๋เป่ยตอบ “ได้ครับ"

หญิงสาวมองเขาด้วยความประหลาดใจแล้วถามเขาว่า "คุณเห็นพวกเราเหรอคะ ? "

อู๋เป่ยฟังจากที่พวกเขาพูดซึ่งเป็นภาษาพิเศษของมนุษย์แต่เขาสามารถเข้าใจได้ ถึงขนาดที่ว่าสามารถรู้วิธีแสดงออกในภาษานี้ทันทีในสมอง เขาเปิดปากและอยากจะพูด แต่ลำคอของเขาเต็มไปด้วยเปลวไฟ

หญิงสาวผิวขาวนวลรีบนำชามใส่น้ำมาให้เขาอย่างไว ซึ่งเป็นชามกระเบื้องเก่าที่มีขอบหักหลายสิบจุดและมีการปะไปแล้วครั้งหนึ่ง น้ำหวานสดชื่นนั้นเข้าไปในลำคอของเขาแล้วเขาก็กลืนลงไป คอของเขาจึงสบายขึ้นเยอะ

“ขอบคุณนะ” เขากล่าว

ดวงตาของหญิงสาวเป็นประกาย "คุณเข้าใจสิ่งที่เรากำลังพูดเหรอ ? ดีจัง"

ร่างกายของอู๋เป่ยยังคงอ่อนแออยู่มากและเขาไม่สามารถยืนขึ้นได้ เขาถามขึ้นว่า "ที่นี่ที่ไหน ? แล้วพวกคุณเป็นใคร ? "

ผู้หญิงคนนั้นยิ้มและพูดว่า "นี่คือ 'ค่ายกลชังซวิน' ซึ่งนักบุญโบราณลงมือกันสร้างโลกคัดลอก มันเกือบจะเหมือนกับโลกดั้งเดิมทุกประการ"

อู๋เป่ยกล่าว "โลกคัดลอก ? "

ผู้หญิงคนนั้นพยักหน้า "ใช่แล้ว เทียนเต้าแห่งนี้เสร็จสมบูรณ์แล้ว ! "

อู๋เป่ยสั่นไปทั้งตัว "เทียนเต้าที่สมบูรณ์ ! แล้วพวกคุณล่ะ ? เป็นนักพรตในท้องถิ่นเหรอ ? "

หญิงสาวกล่าว "เราเป็นคนธรรมดาที่เกิดและเติบโตที่นี่ และเรามีหน้าที่รับผิดชอบในการนำผู้มาใหม่ออกจาก 'โคลนแดง'"

อู๋เป่ยกล่าว "โคลนแดง ? มันคือที่ไหนกัน ? "

หญิงสาวตอบ "อย่าถามอะไรให้มากเลย คุณควรพักผ่อนก่อนและพักฟื้นนตัวดี ๆ "

เด็กสาวนำน้ำมาให้เขาดื่มอีกครั้ง หลังจากดื่มน้ำไปสองสามชาม อู๋เป่ยก็ค่อยๆ กลับมามีกำลังและลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆ ด้วยตัวเองได้