ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1553

อู๋เป่ย: “ท่านปรมาจารย์เฉิน ยันต์นั้นคือเฉียนกวา การกลั่นดูดซึมซับพลังจะยากกว่าหรือไหมครับ?”

เฉินเทียนหยางยิ้มและกล่าวว่า: “ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับท่าน ท่านสามารถดูดซับพลังงานจากอาณาจักรอื่นมาได้ การดูดซับผ่านอาณาจักรสวรรค์ก็ไม่ใช่เรื่องยาก”

เขานำทางทันทีและนำอู๋เป่ยไปสู่ทางเข้าอาณาจักรแห่งสวรรค์ อู๋เป่ยหยุดครู่หนึ่ง ก่อนจะก้าวเข้าสู่อาณาจักร

อาณาจักรแห่งสวรรค์แตกต่างจากอาณาจักรก่อนหน้านี้ ทั้งดูสะอาดสะอ้านและล้อมรอบด้วยบางสิ่งที่คล้ายกับแสงสีขาว ในแสงสีขาว ก็มียันต์ห้อยอยู่ ซึ่งเป็นยันต์แห่งสวรรค์

อู๋เป่ยได้รับการถ่าทอดจากจักรพรรดิแห่งยันต์และคุ้นเคยกับวิธีการถอดรหัสเป็นอย่างดี เขาโยนยันต์ของเขาเองขึ้นไปในอากาศด้วยมือขวา ทันทีที่ยันต์ทั้งสองสัมผัสกัน ยันต์สวรรค์ก็ลุกเป็นไฟ เผายันต์ของอู๋เป่ยทันที

อู๋เป่ยไม่รีบร้อน ดังนั้นเขาจึงดึงเครื่องรางอันที่สองออกมาและเดินตรงเข้าไปอีกครั้ง และอีกครั้งที่ไฟเผาไหม้อีกครั้ง

ด้วยวิธีนี้ เขาพยายามและค่อยๆ หาคุณสมบัติพิเศษของยันต์ ในสายตาของเขายันต์ทั้งหมดเหมือนกัน เพียงแต่มีคุณสมบัติที่แตกต่างกัน ตราบใดที่เข้าใจคุณสมบัติ การดูดซับพลังก็ไม่ใช่ปัญหา

ในที่สุด หลังจากพยายามมาหลายร้อยครั้ง อู๋เป่ยก็เข้าใจการทำงานของยันต์แห่งสวรรค์อย่างคร่าว ๆ เขายิ้มเล็กน้อย มือใหญ่ยื่นไปคว้าเอาไว้ ทันทีที่มือของเขาสัมผัสกับยันต์แห่งสวรรค์ มันกลายเป็นแผ่นหยก และยันต์แห่งสวรรค์ก็ติดอยู่บนแผ่นหยกนั้น

ยันต์แห่งสวรรค์ถูกเผา อักษรรูนลึกลับกำลังไหม้อยู่บนแผ่นหยก หลังจากนั้นแผ่นหยกก็เปลี่ยนรูปร่าง ด้วยแรงบีบ ยันต์แห่งสวรรค์ก็เข้าสู่ร่างกายของเขา และถูกจิตวิญาณแห่งหยางในร่างกายดูดซับเข้าไป

ด้วยยันต์แห่งสวรรค์ จิตวิญญาณหยางของอู๋เป่ย ปล่อยคำใบ้ของพลังแห่งสวรรค์ ในเวลาเดียวกันคัมภีร์เลือดแห่งสวรรค์ของเขามีความรู้สึกที่แข็งแกร่งขึ้นมา และดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใกล้การบุกเข้าสู่อาณาจักรเลือดแห่งสวรรค์ เข้ามาอีกขั้น เขาสัมผัสความรู้สึกอย่างถี่ถ้วน พบว่ายันต์แห่งสวรรค์นี้มีพลังในการสั่งการพลังงานอื่น ๆ หลังจากซึมซับยันต์แห่งสวรรค์แล้ว พลังที่เหลือจะถูกดูดซับและขัดเกลาจากเขา

เมื่อเขาเดินออกจากอาณาจักรแห่งสวรรค์ เขาพบว่าผู้นำนิกายทั้งแปดมาถึงแล้ว สองคนในนั้นที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ได้แก่ หวงโหวเซียนผู้นำของอาณาจักรแห่งธรณีและอู๋หมิงจื้อผู้นำของอาณาจักรแห่งจื้อ

เขากล่าวว่า: “ท่านปรมาจารย์ ผมจะต้องไปที่อาณาจักรแห่งจื้อ”

อู๋หมิงจื้อเป็นชายร่างสูงผอม เขายิ้มแล้วพูดว่า: “ในอาณาจักแห่งจื้อ มีโคลนสีเหลืองอยู่ ถ้าเอามันมาได้ ถ้าท่านก็จะสำเร็จ”

อู๋เป่ยรีบเข้าไปในอาณาจักรแห่งจื้อ เป็นสิ่งแรกที่เห็นมีชิ้นส่วนของโคลน บริเวณรอบๆว่างเปล่า มีเพียงพื้นที่ราบเล็กๆ บนพื้นดิน มีโคลนสีเหลืองขนาดเท่าฝ่ามือในบริเวณที่ราบ โคลนสีเหลืองเกาะติดพื้นราวกับว่าไม่มีจิตวิญญาณ

เขาเดินไปที่โคลนสีเหลืองแล้วยื่นมือออกไปคว้ามัน แต่ทันทีที่มือของเขาสัมผัสกับโคลนสีเหลือง โคลนสีเหลืองก็ใหญ่ขึ้นทันที แทบจะกลืนเขาเข้าไป วินาทีต่อมา โคลนสีเหลืองก็กลับมาเป็นปกติ โดยยังคงเกาะอยู่กับพื้นราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ในเวลานี้ ผู้นำอาณาจักรทั้งแปดที่อยู่ภายนอกกำลังพูดถึงเรื่องนี้: “ปรมาจารย์อู๋โคลนศักดิ์สิทธิ์ชิ้นนี้แปลกที่สุด ว่ากันว่ามันเป็นแก่นแท้ก่อกำเนิดของแปดทิศ?”

อู๋หมิงจื้อกล่าวว่า: “ปรมาจารย์เฉิน, ซวยเป่ยสามารถซึมซับอาณาจักรสวรรค์ได้ ดังนั้นอาณาจักรแห่งจื้อจึงไม่มีปัญหาใหญ่ แน่นอน ว่าต้องมีการพลิกผันเกิดขึ้น”

จ้าวชิงหยาง: “ปรมาจารย์อู๋ พูดให้เข้าใจกว่านี้หน่อย”

อู๋หมิงเจ๋อ: “โคลนสีเหลืองชิ้นนี้เป็นตัวที่ผูกมัดอาณาจักรทั้งแปดเอาไว้ ดังนั้นมันจึงค่อนข้างพิเศษนิดหน่อย”

ในขณะนั้นเอง จู่ๆโคลนสีเหลืองในอาณาจักรจื้อ ก็ถูกร้างใหญ่ยืดออก อู๋เป่ยก็รีบวิ่งออกมาจากตรงนั้น เขาพอกหน้า คว้าโคลนสีเหลืองด้วยมือทั้งสองข้างแล้วดึงมันอย่างดุดัน

ใช้เวลาไม่นาน โคลนก็เริ่มเชื่อฟัง มันสามารถเปลี่ยนรูปร่างเป็นอะไรก็ได้ที่ต้องการในมือของเขา โดยไม่มีท่าทีไม่เป็นมิตรใดๆอีก

ในที่สุด โคลนสีเหลืองก็สลายไปเป็นเมฆหมอกสีเหลือง และซึมเข้าสู่ผิวหนังของ อู๋เป่ยในที่สุด

หลังจากเดินออกจากอาณาจักรจื้อเขาก็พูดกับหวงโหวเซียนปรมาจารย์แห่งธรณี: “ปรมาจารย์หวง เหลืออาณาจักรสุดท้ายแล้ว”

คนกลุ่มหนึ่งมาที่บ้านพักของเซียวไท่ซุน อู๋เป่ยนั่งอยู่ แต่ปรมาจารย์ทั้งแปดไม่กล้านั่งลงจนกว่าอู๋เป่ยจะเอ่ยพูดอนุญาต

“ทุกท่าน นั่งลงสิ”

คนทั้งแปดนั่งลงและอู๋เป่ยกล่าวว่า: “ผมได้ดูดซับจานเข็มแปดทิศก่อกำเนิดมาแล้ว ตามที่พวกคุณพูดก่อนหน้านี้ ทั้งแปดอาณาจักรจะรวมเป็นหนึ่งเดียวกันในไม่ช้า”

เฉินเทียนหยาง: “ปรมาจารย์แห่งอาณาจักรทั้งแปดของเราได้รวมเข้าด้วยกันเป็นหนึ่งเดียว และท่านคือปรมาจารย์แห่งอาณาจักรของเรา”

อู๋เป่ย: “เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เดิมทีฉันเป็นศิษย์ของเทียนเต้าเหมิน ให้มาเป็นผู้นำ ผมว่าไม่สมเหตุสมผล”

จ้าวชิงหยางกล่าวว่า: “ผู้นำนิกายได้ดูดซับจานแปดทิศในแผ่นดินนี้ ท่านเป็นคนเดียวที่มีคุณสมบัติที่จะเป็นผู้นำอาณาจักรนี้”

อู๋เป่ย: “ผมคิดว่าเป็นการดีกว่าที่จะเสนอชื่อคนหนึ่งจากแปดคนให้เป็นผู้นำอาณาจักร”

ทั้งแปดคนส่ายหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่าและต้องการให้ อู๋เป่ย เป็นผู้นำไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นว่าพวกเขาตั้งใจจริง อู๋เป่ยจึงยิ้มและพูดว่า: “ขอบคุณสำหรับความภักดีของพวกท่าน ผมจะไม่ปฏิเสธอีกต่อไป อย่างไรก็ตาม แต่การก่อตั้งอาณาจักรแปดทิศ ต้องรอก่อน เพราะนี่เป็นเรื่อใหญ่ ดังนั้นเราจะต้องได้รับความยินยอมจากผู้อาวุโส”

ผู้นำทั้งแปดอาณาจักรต่างกระตือรือร้นที่จะก่อตั้งอาณาจักรแปดิทศโดยเร็วที่สุด หลังจากฟังคำพูดของ อู๋เป่ยแล้ว พวกเขาก็ตระหนักได้ว่าพวกเขาดูรีบเร่งไป

อู๋หมิงจื้อกล่าวว่า: “สิ่งที่ผู้นำพูดก็คือให้ผู้อาวุโสตัดสินใจในเรื่องนี้ และเราจะหารือเรื่องการจัดตั้งอาณาจักรใหม่ในภายหลัง”

หวงโหวเซียน: “ฮ่าฮ่า ถูกต้อง เราไม่จำเป็นต้องรีบเร่ง ผู้นำไม่ได้หนีไปไหนอยู่แล้ว”