ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1686

หลู่ซีเจิน "ผู้ศักดิ์สิทธิ์หลี่ คุณช่วยพาพวกเราทุกคนออกไปจากที่นี่ได้ไหม เราไม่อยากมีชีวิตอยู่ด้วยความกลัวอีกต่อไป อีกทั้งครอบครัวของเราอาจตายได้ทุกเมื่อ"

อู๋เป่ย "แน่นอนว่าได้ อย่างไรก็ตามเมื่อถึงดินแดนของฉันแล้ว พวกคุณต้องฟังฉันและกลับคืนสู่เผ่าพันธุ์มนุษย์"

ทุกคนรู้ว่าพวกเขาจะตายไม่ช้าก็เร็วอยู่ดีหากพวกเขาอยู่ที่นี่ ดังนั้นพวกเขาจึงพยักหน้าเห็นด้วย

อู๋เป่ยกล่าว "ช่วงนี้อย่าเพิ่งออกไปไหน พักผ่อนอยู่ในหมู่บ้าน ก่อน ก่อนที่เราจะไป ฉันจะปลดตราประทับให้ทุกคน"

ต่อจากนั้น อู๋เป่ยก็เร่งเวลาถอดรหัสรหัสที่หกและเจ็ดต่อไป

เจ็ดวันต่อมา รหัสผ่านที่หกถูกถอดรหัส และรหัสผ่านที่เจ็ดส่วนใหญ่ก็ถูกถอดรหัสเช่นกัน

ในขณะนี้มีเสียงหนึ่งดังขึ้นกลางอากาศ

“หลี่ซวนเป่ย มันสายแล้ว รีบออกมารับความตายซะ ! ”

อู๋เป่ยรู้ว่าเป็นจางอวี้หวงที่กำลังพูด เขาบินขึ้นไปในอากาศและตะโกนเสียงดัง "จางอวี้หวง จงคุกเข่าลงและขอความเมตตา ยอมมาเป็นทาสของฉัน แล้วฉันจะไว้ชีวิตแก ! "

ห่างออกไปหนึ่งร้อยไมล์ จางอวี้หวงยืนอยู่บนท้องฟ้า อู๋เป่ยเข้ามาหาเขาในก้าวเดียว ทั้งสองอยู่ห่างกันไม่เกินยี่สิบก้าว

จางอวี้หวงหัวเราะเยาะ "ไอคนหยิ่งผยอง ! "

อู๋เป่ยมองเขาแล้วพูดว่า "ฉันเคยคิดว่าแกแข็งแกร่งมาก แต่กลับกลายเป็นว่าแกมันก็แค่มีสายเลือดของเทพโบราณเท่านั้นเอง"

จางอวี้หวงพูดอย่างใจเย็น "วันนี้ฉันจะให้แกได้รู้ว่าความแตกต่างมันเป็นยังไง ! "

"บูม ! "

เขายกมือขวาขึ้นกลางอากาศ และทั้งโลกก็เริ่มสั่นสะเทือน พลังของรูปแบบขนาดใหญ่ถูกควบคุมโดยเขา และความกดดันที่น่าสะพรึงกลัวเริ่มก่อตัวต่อหน้าอู๋เป่ย

ในขณะนี้ทุกคนในลัทธิเซียนไท่ชิงต่างตกตะลึงเมื่อเห็นฉากนี้ ซินหวู่เต้าจวินตะโกนขึ้น "ไม่ได้ ! พลังเทพของจางอวี้หวงคือการควบคุมพลังภายนอกของเทียนตี้ ! "

บรรพบุรุษซวินตูแสดงออกทางสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่เขายังคงสงบและพูดว่า "อย่ากังวลไปเลย ทุกวันนี้ซวนเป่ยทำผลงานไว้ดีมาก เขาไม่มีแพ้หรอก"

เพียวเมี่ยวเต้าจวิน "ใช่แล้ว ซวนเป่ยเตรียมที่จะจัดการกับเขามาก่อนหน้านี้"

ในอีกด้านหนึ่งอู๋เป่ยรู้สึกว่าแรงกดแกร่งเกินไป กระดูกทั้งหมดในร่างกายของเขาแตกดังเปราะ และขาของเขาก็เริ่มสั่น

จางอวี้หวงสีหน้าดูหยิ่ง "แล้วยังไงล่ะ พลังเทพของฉันควบคุมค่ายกลได้ ! ในตอนนี้ค่ายกลทั้งหมดกำลังมุ่งเป้าไปที่แก แกคิดว่าแกจะสามารถอดทนได้นานแค่ไหน"

อู๋เป่ยเยาะเย้ย "การควบคุมค่ายกลนั้นยอดเยี่ยมขนาดไหน ฉันสามารถทำลายมันได้ด้วยมือข้างเดียว ! "

ขณะที่เขาพูดจบ เขาก็เหยียดฝ่ามือขวาออก และหลุมดำเล็ก ๆ ก็ปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของเขา จากนั้นหลุมดำก็ขยายออก และกลืนพวกมันทั้งสองคนไปในทันที

"ไม่ดี ! "

ถัดจากจางอวี้ มนุษย์ไร้เงาคนหนึ่งกรีดร้องขึ้น แต่มันก็สายเกินไป ทันทีที่หลุมดำปรากฏขึ้น ร่างของเขาและจางอวี้หวงก็สลายตัวเป็นพลังงานพื้นฐานและสลายหายไปจากโลกนี้ !

วินาทีต่อมา หลุมดำก็หายไป และอู๋เป่ยยังคงยืนอยู่ที่ที่เดิม สิ่งที่เขาใช้คือระดับที่สี่ของหมัดแห่งการทำลายล้างพระสูตร ม่านพลังหลุมดำ !

ม่านพลังหลุมดำสามารถแยกทุกสิ่งได้ แม้แต่พลังของค่ายกลที่น่าสะพรึงกลัวก็ไม่สามารถส่งผลกระทบต่อหลุมดำได้ สิ่งนี้ทำให้จางอวี้หวงสูญเสียความช่วยเหลือจากภายนอกและถูกหลุมดำกลืนกินทันที

ในขณะนี้ มีภาพลวงตาปรากฏขึ้นต่อหน้าอู๋เป่ย ปรากฏว่าคือจางอวี้หวง เขาพูดอย่างเย็นชาว่า "ฉันประเมินคุณต่ำไป แต่เรื่องมันยังไม่จบแค่นี้ ! อีกไม่นานฉันจะฆ่าแกด้วยมือของฉันเอง ! ”

ทันทีที่พูดจบ ภาพลวงตาก็หายไป เห็นได้ชัดว่าจางอวี้หวงยังไม่ตาย หรืออีกนัยหนึ่งสิ่งที่มาที่นี่ไม่ใช่ร่างที่แท้จริงของจางอวี้หวง แต่เป็นเพียงร่างอวตารของเขา

หลู่ซีเจินยืนอยู่หน้าม่านแสงและกัดฟัน จากนั้นพูดขึ้น "ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็ตาม เราต้องปกป้องผู้ศักดิ์สิทธิ์ ! "

“ใช่ ปกป้องผู้ศักดิ์สิทธิ์ ! ตราบใดที่ผู้ศักดิ์สิทธิ์ปลอดภัย เราก็ยังมีความหวัง ! ” คนเหล่านี้โต้ตอบและล้อมรอบอู๋เป่ยไว้

ทันใดนั้น รังไหมก็แยกออกจากตรงกลาง และอู๋เป่ยที่เปลือยเปล่าก็เดินออกมาจากตรงนั้น รูปร่างของเขาสมบูรณ์แบบยิ่งขึ้น เขารูปงามมากขึ้นและเต็มไปด้วยออร่าความเป็นชายที่แข็งแกร่ง เมื่อเห็นรูปร่างหน้าตาของเขา หลู่ซีเจิ้นก็หน้าแดงแล้วรีบหยิบเสื้อผ้าออกมาสวมให้เขา

อู๋เป่ยยิ้ม "ขอบคุณมาก"

หลังจากสวมเสื้อคลุม เท้าเปล่าแล้ว เขาก็มาถึงทางเข้าหมู่บ้าน ทุกย่างก้าวเป็นไปตามธรรมชาติและไม่มีความเร่งรีบ

สัตว์ประหลาดตัวเล็กมองดูอู๋เป่ยอย่างฉงน เขารู้สึกว่ารัศมีของอู๋เป่ยนั้นแปลกมาก ไม่ใช่ปีศาจหรือเทพ หรือหากเป็ฯมนุษย์ เผ่ามนุษย์ไม่ใช่อ่อนแอมากหรอกเหรอ

อู๋เป่ยมองดูเขาแล้วพูดขึ้น "เทพปีศาจ แกจะยอมแต่โดยดีหรือจะให้ฉันลงมือเลย"

ปีศาจกรีดร้องและรีบกรูเข้ามาทันที ในแง่ของร่างกาย เทพปีศาจนั้นไม่มีใครเทียบได้ในใต้หล้าและพลังการต่อสู้ของเขาก็น่าสะพรึงกลัว ด้วยการสะบัดกรงเล็บของเขาก็สามารถตัดคอของอู๋เป่ยออกได้

มือของอู๋เป่ยคว้าข้อมือของปีศาจไว้เบา ๆ และพูดอย่างใจเย็นขึ้นว่า "ยังไงซะ แกยังเด็กอยู่ แกอ่อนแอเกินไป กลืนกิน ! "

"บูม ! "

หลุมดำขนาดมหึมาห่อหุ้มเทพปีศาจเอาไว้ เทพปีศาจยังคงดิ้นรนอยู่ในหลุมดำ แม้ว่าร่างกายของมันจะสลายตัวไปแล้วแต่มันก็ยังยืนหยัดอยู่ต่อได้

อู๋เป่ยมาถึงดินแดนรกร้างในก้าวเดียว เขาพูดอย่างใจเย็น "ทำลายฟ้ามลายดิน ! "

"บูม ! "

เสียงดังขึ้น และพลังทั้งหมดของลูกปัดสัตว์ประหลาดที่เขากลืนลงไปก่อนหน้านี้ มันได้ระเบิดออกมาในขณะนี้