ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 17

อู๋เป่ยขอให้ทุกคนหลบออกไป เมื่อเปิดไหออก กลิ่นเหม็นคลุ้งไปทั่วใบหน้าเขา จนเขาต้องรีบกลั้นหายใจเทเลือดหมาดำที่เตรียมไว้ลงไปในไห กระดูกคนตายถูกเลือดหมาดำห่อหุ้มและเปลี่ยนเป็นสีดำในทันใด

หลังจากเทเสร็จก็ปิดฝาไหพร้อมกับเขียนยันต์ใหม่ลงบนไห

ไหที่เหลืออีกสิบใบถูกขุดขึ้นมา และทำวิธีเดียวกัน สุดท้ายใช้รถลากลงเขา

กว่าจะขุดไหสิบใบเสร็จก็มืดแล้ว อู๋เป่ยขอให้คนงานขุดหลุมขนาดสิบเมตรในพื้นที่ไกลออกไปจากนั้นจึงโยนไหทั้งสิบเอ็ดใบลงไปฝังไว้

กว่าจะถมดินเสร็จก็ปาเข้าไปสองทุ่ม คนงานต่างพากันหมดแรง

ลู่เจิ้นซานมอบเงินให้พวกเขาคนละ 2,000 หยวน พร้อมกับห้ามไม่ให้พวกเขาปล่อยข่าวออกไป

หลังจากที่คนงานออกไปแล้ว อู๋เป่ยก็พูดว่า "ที่แห่งนี้ไม่มีอะไรแล้ว พรุ่งนี้สามารถพาคนเข้ามาได้ ฉันมีสิ่งที่ต้องทำ ขอตัวก่อน"

ลู่จวินเฟยตอบกลับอย่างรวดเร็วว่า "พี่เป่ย วันนี้อย่าเพิ่งกลับเลย ฉันจองโรงแรมไว้ให้พี่แล้ว"

อู๋เป่ยโบกมือ “ไม่หล่ะ ฉันมีเรื่องสำคัญต้องทำ ฉันต้องกลับเลย”

เมื่อไม่อาจรั้งเขาไว้ได้ ลู่จวินเฟยจึงพาเขาไปที่สถานีรถไฟความเร็วสูงด้วยตัวเอง

เรื่องของตระกูลลู่ได้รับการตัดสินแล้ว ขณะนี้อู๋เป่ยรู้สึกผ่อนคลาย เมื่อเขามากลับถึงบ้าน เขาเห็นมั่นต้าหวู่และมั่นฉงหู่ยังคงคุกเข่าอยู่หน้าต้นตั๊กแตนเทวดาพร้อมกับคารวะด้วยความเคารพ พวกเขาคารวะมาหนึ่งวันแล้ว และตอนนี้พวกเขาก็เหนื่อยเหมือนสุนัขท่าทางซีดและร่วงโรย

อู๋เป่ยไม่สนใจพวกเขา เขาเดินเข้าไปในบ้านเพื่อรักษาแม่ของเขาต่อไป และเปิดเส้นลมปราณให้เสียวเหม่ย กว่าจะเสร็จก็ตีหนึ่ง

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เขารู้สึกว่าเสียงของสองพ่อลูกดังเกินไป เขาจึงออกไปบอกพวกเขาว่าต้นตั๊กแตนเทวดายกโทษให้พวกเขาแล้ว ให้พวกเขากลับได้

พวกเขารู้สึกราวกับได้รับการอภัย ทั้งสองจากไปด้วยความขอบคุณ จากนั้นมาพวกเขาก็รักษาระยะห่างจากตระกูลอู๋ และไม่กล้ายั่วยุอีกเลย

อู๋เป่ยทำงานหนักมาทั้งวัน เขาหลับสนิทด้วยความเหนื่อยจนลืมซ้อมมวย

เขาถูกเสียงโทรศัพท์จากผู้อำนวยการโรงเรียนของเสียวเหม่ยปลุกให้ตื่น อาจารย์ใหญ่เป็นคนสุภาพมาก ก่อนพูดคุยเขาชื่นชมอู๋เหม่ยเรื่องการศึกษาและสติปัญญา สุดท้ายเขาหวังว่าอู๋เหม่ยจะสามารถเข้าเรียนในชั้นเรียนเร่งรัดที่ดีที่สุดในโรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่ง

ชั้นเรียนนี้มีนักเรียนเพียง 20 คน แต่ครูผู้สอนเป็นครูที่ดีที่สุดในโรงเรียน นักเรียนที่สามารถเรียนแบบเร่งรัดได้นั้นต้องมีศักยภาพที่จะติดหนึ่งในห้าของวิทยาลัยและมหาวิทยาลัยชั้นนำของประเทศ

อู๋เป่ยแสดงความขอบคุณและบอกผู้อำนวยการว่าในช่วง 2-3 วันที่ผ่านมา อู๋เหม่ยไม่ค่อยสบาย เธอยังโรงเรียนไม่ได้ ครูใหญ่ยังบอกอีกว่าไม่มีปัญหา สามารถพาอู๋เหม่ยมาได้ตลอดเวลา

หลังจากวางหูโทรศัพท์ อู๋เป่ยก็ได้กลิ่นหอมของข้าว เขาดูเวลา ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงวันแล้ว

“พี่ชาย ได้เวลากินข้าวแล้ว” อู๋เหม่ยตะโกนออกไปนอกประตู

“มาแล้ว” เขารีบแต่งตัวแล้วมาที่ห้องนั่งเล่น

แน่นอน แม้ว่าอู๋เหม่ยไม่ได้ไปโรงเรียน แต่เธอก็ไม่เสียเวลา เธอตื่นตอน 6 โมงเช้าเพื่อทำโจทย์ จนถึงตอนนี้ เธอทำโจทย์การแข่งขันคณิตศาสตร์ระดับชาติไปแล้ว 6 ชุด

“พี่ชาย ฉันทำข้อสอบหลายชุดแล้ว” อู๋เหม่ยพูดด้วยสีหน้าแปลกๆ

อู๋เป่ย ถามว่า "เป็นอย่างไรบ้าง? คะแนนดีไหม?"

อู๋เหมย "ข้อสอบมีทั้งหมด 100 คะแนน ฉันได้ 72 คะแนนในชุดแรก และฉันได้คะแนนสูงขึ้นเรื่อย ๆ พอถึงชุดที่ห้าและหกฉันได้คะแนนเต็ม"

อู๋เป่ยมีความสุขมาก "จริงเหรอ เยี่ยมมาก พยายามต่อไป"

ทันใดนั้น อู๋เหม่ยก็ถาม "พี่ชาย แผนของพี่คืออะไร?"

เมื่อน้องสาวถาม อู๋เป่ยก็ผงะไปชั่วครู่ เขาไม่ได้มีแผนพิเศษใด ๆ ดังนั้นเขาจึงคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "น้องสาว เธอคิดว่าคนอย่างพี่เป็นหมอได้ไหม ?”

"ได้สิ!" อู๋เหม่ยพยักหน้าอย่างรวดเร็ว "พี่ชายต้องเป็นหมอที่ดีที่สุดอย่างแน่นอน"

อู๋เหม่ยพูดเช่นนี้ เขาเริ่มคิดเกี่ยวกับอนาคตของเขาอย่างจริงจัง แม้ว่าเขาจะมีพละกำลังที่แข็งแกร่ง แต่มีชีวิตอยู่เพราะพละกำลังไม่ได้ ทักษะทางการแพทย์สามารถรักษาโรค ช่วยชีวิต และเลี้ยงดูครอบครัวของได้