ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1700

จางป้านเยว่รีบพูด : “ใช่ใช่ เธอก็คือฮั่นซู่เยว่ เข้ามาในดินแดนแห่งเซียนตั้งแต่ห้าปีที่แล้ว เข้าร่วมกับสำนักปิงเยว่ของพวกเรา”

อู๋เป่ยเดินเข้ามา ใช้นิ้วมือชี้ไปที่ระหว่างคิ้วของฮั่นซู่เยว่ อีกฝ่ายครางหนึ่งทีแล้วตื่นขึ้น เมื่อเวลาที่เธอเห็นถังปิงอวิ๋นยืนอยู่ตรงหน้า อดไม่ได้ที่จะอึ้ง ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงดูใกล้ชิดและคุ้นเคยขนาดนี้

อู๋เป่ยถามเธอ : “ไม่ทราบว่า คุณคือฮั่นซู่เยว่ใช่ไหม”

ฮั่นซู่เยว่พยักหน้า : “ฉันคือฮั่นซู่เยว่”

อู๋เป่ยถามอีกครั้ง : “คุณรู้จักถังอู๋จิ้ไหม”

ถังอู๋จิ้เป็นพ่อแท้ๆของถังปิงอวิ๋น ได้ยินชื่อนี้ ฮั่นซู่เยว่ตัวสั่นสะท้าน เธอถาม : “คุณรู้จักถังอู๋จิ้ได้ยังไง คุณเป็นใคร”

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “เข้าพบป้าสะใภ้ ผมชื่อหลี่ซวินเป่ย เธอคือถังปิงอวิ๋น ลูกสาวของถังอู๋จิ้”

ฮั่นซู่เยว่มองถังปิงอวิ๋นด้วยความตะลึง ดวงตาปะทะกัน จู่ๆสองแม่ลูกก็กอดกันและเริ่มร้องไห้

เหงื่อเย็นของจางป้านเยว่ไหลมากกว่าเดิม พระเจ้า คิดไม่ถึงเลยว่าฮั่นซู่เยว่จะมีแบกหลังที่ใหญ่ขนาดนี้ ครั้งนี้จบเห่แล้ว!

อย่างที่คาด อู๋เป่ยมองมาหา จางป้านเยว่ก้าวมาข้างหน้าหลายก้าว พูด : “ฝ่าบาท ผู้น้อยไม่รู้เรื่องนี้เลย ผมจะตรวจสอบอย่างเข้มงวดว่าใครเป็นคนทำร้ายผู้อาวุโสฮั่น!”

อู๋เป่ยกวาดมองหนึ่งที ก็ตกอยู่บนตัวของผู้ฝึกฝนหญิงเหล่านั้น เขาพูดอย่างไม่แยแส : “คนที่ลงมือทำร้ายคน เป็นพวกคุณใช่ไหม”

ผู้ฝึกฝนหญิงหลายคนตกใจอย่างมาก พวกเขาทั้งหมดถอยหลังไปสองสามก้าวโดยไม่รู้ตัว

จางป้านเยว่แอบถอนหายใจหนึ่งที รู้ว่าปิดบังไม่อยู่แล้ว เขาพูด : “ฝ่าบาท พวกเธอเหล่านี้เป็นผู้อาวุโสของสำนักแห่งนี้ทั้งหมด ก่อนหน้านี้มีความไม่ลงรอยกับผู้อาวุโสฮั่นเล็กน้อย”

ถังปิงอวิ๋นหยุดร้องไห้ ถามเบาๆ : “แม่ พวกเธอทำร้ายแม่ใช่ไหม”

ฮั่นซู่เยว่พยักหน้า พูด : “มีผู้อาวุโสหลินซวนหมิงคนหนึ่งในสำนักปิงเยว่ คนผู้นี้สง่าผ่าเผยอย่างมาก ผู้อาวุโสหญิงเหล่านี้หลงใหลเขาอย่างมาก เพราะว่าผู้อาวุโสหลินเคยสารภาพรักกับฉัน พวกเธอจึงมีความเกลียดชังต่อฉัน ในสองปีที่ผ่านมา มักจะมาหาเรื่องฉันบ่อยๆ ก่อนหน้านี้ พวกเธอหาข้ออ้างแล้วมาทำร้ายฉัน เมื่อวาน บุกเข้ามาในบ้านที่ฉันอาศัยอยู่ จับฉันไปที่ห้องขังใต้ดินแล้วทรมานฉัน ฉันทนต่อความเจ็บปวดไม่ไหว ก็เลยหมดสติไปแล้ว”

ถังปิงอวิ๋นโกรธอย่างมาก : “พวกแกมันสารเลวจริงๆ!”

ผู้อาวุโสหญิงหลายคนตกใจจนคุกเข่าลงบนพื้น รีบขอความเมตตา

“โปรดไว้ชีวิตด้วย พวกเราผิดไปแล้ว!”

อู๋เป่ยมองไปทางจางป้านเยว่ พูด : “เจ้าสำนักจาง สำนักปิงเยว่ของพวกคุณมีที่สำหรับทรมานไหม”

จางป้านเยว่ : “มี”

อู๋เป่ย : “มีก็ดี คุณให้คนพาคนเหล่านี้ไปที่คุกใต้ดิน ใช้การลงโทษทรมานทั้งหมดหนึ่งรอบ”

แม้ว่าจางป้านเยว่จะลำบากใจ แต่ก็ไม่กล้าปฏิเสธ เรียกผู้อาวุโสหลายคนมาทันที จับผู้ฝึกฝนหญิงเหล่านี้ลงไป พวกเธอขอความเมตตาอย่างต่อเนื่อง แต่จางป้านเยว่ทำได้แค่ยิ้มอย่างขมขื่น ไม่กล้าขอความเมตตาแทนพวกเธอ

หลังจากคนเหล่านี้ถูกจับตัวลงไป อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “เจ้าสำนักจาง รบกวนแล้ว ผมขอพาฮั่นซู๋เยว่ไปก่อน ไว้จะกลับมาขอบคุณที่สำนักในภายหลัง”

“มิกล้ามิกล้า” จางป้านเยว่เช็ดเหงื่อเย็นแล้วพูดในใจ อู๋เป่ยไม่เอาเรื่องเขา เขาก็พอใจอย่างมากแล้ว

ตอนที่จะไป หัวใจของอู๋เป่ยเต้นแรง เขาสัมผัสได้ว่ามีพลังเย็นอย่างหนึ่งในสำนักปิงเยว่แห่งนี้ จึงถาม : “เจ้าสำนักจาง พลังเย็นนี้มาจากไหนเหรอ”

จางป้านเยว่รีบพูด : “ฝ่าบาท มีอาวุธวิเศษโบราณชิ้นหนึ่งอยู่ในสำนักปิงเยว่ ชื่อว่าดาบปิงเยว่ ดาบมีความยาวหนึ่งพันห้าร้อยเมตร ส่วนใหญ่ฝังอยู่ในภูเขา พลังเย็นเหล่านี้ถูกปลดปล่อยออกมาจากดาบปิงเยว่”

อู๋เป่ย : “ดาบยาวหนึ่งพันห้าร้อยเมตรเหรอ ผมไปดูได้ไหม”

จางป้านเยว่พูดด้วยรอยยิ้ม : “แน่นอน สำนักปิงเยว่ของพวกเรามีกฎอย่างหนึ่งที่มีตั้งแต่ก่อตั้งสำนัก ใครสามารถดึงดาบปิงเยว่ออกมาได้ คนนั้นก็เป็นเจ้าของดาบ”

ระหว่างที่ทั้งสองคนเดินขึ้นไปบนเขา อู๋เป่ยถามเขา : “ดาบปิงเยว่มาจากไหน”

จางป้านเยว่ : “สร้างขึ้นโดยราชาผู้ศักดิ์สิทธิ์โบราณคนหนึ่ง เจตจำนงของราชาผู้ศักดิ์สิทธิ์ถูกผนึกไว้ในดาบ ดังนั้น ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ยังไม่มีใครสามารถดึงดาบออกมาจากภูเขาได้”

ในไม่ช้า อู๋เป่ยก็มาถึงภูเขาลูกหนึ่ง มีด้ามดาบขนาดใหญ่อยู่บนยอดเขา เผยใบมีดสีน้ำเงินราวกับพระจันทร์อันเหน็บหนาว

ในเวลานี้ ผู้ฝึกฝนมีหนวดคนหนึ่งปรากฏตัวบนท้องฟ้าของสำนักปิงเยว่ คล้ายกับเครื่องแต่งกายของนักรบญี่ปุ่นในสมัยนั้น มีดาบสองเล่มอยู่ที่เอว ไว้ผมทรงสึกิโยะหัวแบนและถักเปียที่ด้านหลัง

“สามารถทำลายพลังดาบของฉันได้ แกมีความสามารถนิดหน่อย” คนผู้นี้เตี้ยอย่างมาก ไม่มีเนื้ออยู่ทั่วร่างกาย น้ำเสียงเยือกเย็น ราวกับว่าเป็นผู้สูงส่งคนหนึ่ง

อู๋เป่ย : “ไอ่ยุ่นอย่างแกเหรอ ก็กล้าเรียกตัวเองว่านักดาบเซียน ถ้าหากแกเป็นนักดาบเซียน หมาที่บ้านของฉันก็สามารถเป็นนักดาบเซียนได้แล้ว”

ผู้มาโกรธอย่างมาก พูดอย่างดุร้าย : “แกรนหาที่ตาย!”

เขาดึงดาบออกมาทันที ปล่อยพลังดาบออกมาสิบดวงทันที หลังจากนั้นฟันมาทางอู๋เป่ยก่อน

อู๋เป่ยโบกมือขวาหนึ่งที เส้นแสงสิบดวงบินออกมา เส้นแสงทุกเส้นจับพลังดาบหนึ่งดวง ทันใดนั้น พลังดาบเหล่านี้สูญเสียการควบคุม คิดไม่ถึงว่าจะหันกลับไป ฆ่าไปทางคนที่ลงมือ

อีกฝ่ายตกใจอย่างมาก ทำได้เพียงปล่อยพลังดาบออกมาต้อนรับ อย่างไรก็ตาม พลังดาบอยู่ภายใต้การควบคุมของอู๋เป่ย ไม่เพียงแต่ดาบเวทย์ลึกลับมากขึ้น พลังของการสังหารก็เพิ่มขึ้นสิบเท่าเช่นกัน

“ซิ่ว!”

แสงดาบสว่างขึ้น พลังดาบนับไม่ถ้วนที่คนผู้นี้ปล่อยออกมาถูกทำลาย ในเวลาเดียวกัน แสงดาบสิบดวงก็รวมเป็นหนึ่งเดียวในตอนท้าย โจมตีอย่างแรง

คนผู้นี้ตกใจอย่างมาก รีบกระตุ้นยันต์ป้องกันหนึ่งแผ่น เทพปีศาจสองหัวปรากฏตัวขึ้น รับแสงดาบด้วยสี่มือ

“ตุ้ม!”

แสงดาบตกลงมา เงาของเทพปีศาจถูกตัด คนผู้นี้เอื้อหนึ่งที ล้มลงบนพื้นอย่างแรง เลือดพุ่งออกมาจากปากและจมูกไม่หยุด

อู๋เป่ยเดินมาอยู่ต่อหน้าเขา พูดอย่างเย็นชา : “นักดาบเซียน มีพลังแค่นี้เองเหรอ”

เขาตกใจอย่างมาก ถาม : “ตกลงแกเป็นใคร”

จางป้านเยว่พูดเสียงดัง : “ท่านผู้นี้เป็นฝ่าบาทจักรพรรดิของประเทศเทียนหวู่ แกยังไม่รีบคุกเข่าลงอีก!”