ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1710

ลัวเฟยเฟย: “เสี่ยวเป่ย อย่าใช้เงินฟุ่มเฟือย เรายังคงเป็นหนี้อยู่”

อู๋เป่ย: “ไม่เป็นไร ยังไงซะแซ่เฟิงนั่นก็ยอมจ่ายหกล้าน”

สุดลัวเฟยเฟยห้ามอู๋เป่ยไม่ได้ ทั้งสองก็มาที่ถนนย่านขายค้าตรงข้ามโรงพยาบาล ถนนย่านขายค้าอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนของลัวเฟยเฟยใช้เวลาเดินเพียงสิบนาทีเท่านั้น เด็กนักเรียนชายหญิงจะเดินจากโรงเรียนมาที่นี่เพื่อเดินดูของ

สินค้าบนถนนย่านนี้ส่วนใหญ่จะเป็นสินค้าระดับกลางถึงระดับสูง

แถมยังมีร้านค้าหรูหราอีกหลายแห่ง อู๋เป่ยกับลัวเฟยเฟยมาดูร้านค้าเหล่านี้อยู่เสมอและไม่เคยซื้อเลยเพราะว่าแพงมากเกินไป

เมื่ออยู่บนถนนมองดูลัวเฟยเฟยที่น่ารักและแสนมีเสน่ห์ อู๋เป่ยก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดเล็กน้อย ความทรงจำที่เขาจำได้ที่เขาซื้อของขวัญที่แพงที่สุดให้กับลัวเฟยเฟยคือกระโปรงที่ได้ส่วนลดเหลือสองร้อยแปดสิบแปดหยวน

ไม่นานพวกเขาก็มาถึงร้านเสื้อผ้าแบรนด์หรูแห่งหนึ่ง ผ่านกระจกใสอู๋เป่ยเห็นชุดสีม่วง

การตัดเย็บกระโปรงตัวนี้สวยมาก และแน่นอนว่าราคาก็ “สวย” มากด้วย ราคาสูงถึงแปดพันแปดร้อยหกสิบหยวน แถมยังไม่ลดราคาอีกด้วย หากต้องการซื้อชุดตกแต่งกระโปรงเพิ่มเติม ต้องจ่ายเพิ่มกว่าห้าพันหยวน รวมเป็นราคามากกว่าหมื่นหยวน

แม้ว่าเธอจะได้เห็นมันมานับครั้งไม่ถ้วน แต่เมื่อเธอยืนอยู่หน้าชุดสีม่วงนี้อีกครั้ง ดวงตาของลัวเฟยเฟยยังคงสับสนเล็กน้อย เธอยังคงส่ายหัว: “มันแพงเกินไป ไม่สามารถซื้อได้”

อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูดว่า: “ฉันรวยขนาดนี้มันก็ยากน้อย เพราะฉันอยากซื้อมัน”

ในขณะเดียวกัน มีเสียงเสียดสีมาจากด้านหลังทั้งสองคน

“จุจุ เฟยเฟย นี่เธออยากซื้อเสื้อผ้าอย่างนั้นเหรอ?”

อู๋เป่ยหันกลับไปเจอกับหญิงสาวสามคนยืนเรียงกันอยู่ไม่ไกล มองลัวเฟยเฟยด้วยสายตาเหยียดยาม

อู๋เป่ยจำหญิงสาวทั้งสามคนได้ หนึ่งในสองคนเป็นเพื่อนร่วมห้องของลัวเฟยเฟยส่วนอีกคนเป็นเพื่อนร่วมชั้น คนที่พูดชื่อหม่าเยี่ยนเยี่ยน อยู่หอพักเดียวกับลัวเฟยเฟย หม่าเยี่ยนเยี่ยนคนนี้มักจะรังแกลัวเฟยเฟยอยู่เสมอ ครั้งหนึ่งอู๋เป่ยไปหาถึงโรงเรียน แต่เป็นเธอแสดงท่าทางก้าวร้าว เรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของโรงเรียนให้มาไล่อู๋เป่ยออกไป

ลัวเฟยเฟยไม่ได้พูดอะไร ส่วนอู๋เป่ยพูดเบา ๆ : “ใช่ มาซื้อเสื้อผ้า บังเอิญจริงๆ”