ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1814

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า ：“ไม่กล้าหรอก ยาอายุวัฒนะที่พี่สาวปรุง เงินที่ขายได้เงินเป็นของพี่สาวทั้งหมด”

หลัวหนิงตัน ：“ช่างเถอะ ข้าในฐานะพี่สาว ก็ไม่อยากจะเอาเปรียบเจ้า เจ้าจ่ายในราคาเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ละกัน”

ดวงตาของอู๋เป่ยเป็นประกาย ：“เยี่ยมมากเลย ร้านราชานักปรุงยาจะเป็นคนจัดหาวัตถุดิบยามาให้เอง”

ทั้งสองวางแผนเรื่องยาอายุวัฒนะ จากนั้นจึงเริ่มรวบรวมวัตถุดิบยา อู๋เป่ยขอให้เหล่าเย่าจัดหาให้บางส่วน แต่ก็ยังขาดอยู่บ้าง ทั้งสองจึงมาที่หุบเขาเสินหนงด้วยกัน

เมื่อมาถึงหุบเขาเสินหนง อู๋เป่ยก็ไปเยี่ยมเยียนวิสทีเรีย วิสทีเรียยิ้มแล้วพูดว่า ：“เจ้าไม่ได้มานานแล้ว ท่านนี้คือ?”

อู๋เป่ย ：“นี่คือพี่สาวของข้า ไท่ฮวาเต้าจุน”

วิสทีเรียพูดว่า ：“ไท่ฮวา? ข้าเคยได้ยินชื่อเสียงของท่านมาก่อน ดีใจที่ได้พบคุณ”

มีไม่กี่คนที่สามารถทำให้วิสทีเรียสุภาพได้ขนาดนี้ ไท่ฮวายิ้มแล้วพูดว่า ：“ข้าได้ยินเกี่ยวกับหุบเขาเสินหนงมานานแล้ว ข้าก็มาที่นี่เป็นครั้งแรก โชคดีมาก”

อู๋เป่ย ：“ผู้อาวุโสวิสทีเรีย วันนี้ข้าอยากไปเยี่ยมเยียนผู้อาวุโสทุกท่าน ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากท่านไหนดี?”

วิสทีเรีย ：“เจ้ารู้จักน้ำเต้ชีเป่าแล้ว ด้านในยังมีเทพวิลโลว์ รวมถึงบรรพบุรุษโสมและบรรพบุรุษลูกท้อ”

อู๋เป่ยประหลาดใจ ：“บรรพบุรุษลูกท้อ? บรรพบุรุษลูกท้อที่เกี่ยวข้องกับผลท้อสวรรค์นะหรือ?”

วิสทีเรีย ：“ถูกต้อง อย่างไรก็ตาม ร่างกายส่วนใหญ่ของเขาได้รับความเสียหายจากภัยพิบัติครั้งใหญ่แห่งยุคนั้น ตอนนี้ยังไม่หายดี และวันๆก็ดูเหมือนจะตายแหล่มิตายแหล่”

อู๋เป่ยพยักหน้า ：“ข้าจะไปเยี่ยมเยียนเทพวิลโลว์ก่อน！”

ทั้งสองยังคงเดินไปข้างหน้า และผ่านอาณาเขตของน้ำเต้าชีเป่า อู๋เป่ยแวะพูดคุยสองสามคำ น้ำเต้าชีเป่าได้ยินว่าเขาจะไปพบเทพวิลโลว์ จึงยิ้มและพูดว่า ：“เหล่าหลิวมีกิ่งหลิวอยู่สามกิ่ง ถ้าเจ้ามีโอกาส ก็ขอกับเขาหนึ่งกิ่ง เจ้ามีหินศักดิ์สิทธิ์อยู่ในมือไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้เขากำลังขาดมันอยู่ เจ้าไม่ต้องเกรงใจเขา ควรขอก็ขอเลย”

อู๋เป่ยใช้ประโยชน์จากโอกาสที่ดี ยิ้มแล้วพูดว่า ：“ผู้อาวุโสชีเป่า เอาน้ำเต้าของท่านให้ข้าสักอันได้ไหม?”

น้ำเต้าชีเป่า ：“ให้เจ้าอันหนึ่งก็ได้ แต่ว่าพวกมันยังไม่สุกเลย เจ้าคงต้องรออีกสักระยะหนึ่ง”

หลัวหนิงตัน ：“ผู้อาวุโสชีเป่า น่าจะมีประสบการณ์มากกว่าหนึ่งยุคใช่ไหม? ท่านก็เป็นผู้แข็งแกร่งในยุคนั้นด้วย！”

น้ำเต้าชีเป่ายิ้มเล็กน้อย ：“ปัจจุบัน คือประสบการณ์ยุคที่สามของข้า เฮ้อ ภัยพิบัติครั้งใหญ่สองครั้ง ทำลายพลังชีวิตของข้าอย่างรุนแรง ความแข็งแกร่งของข้าในตอนนี้ น้อยกว่าหนึ่งในสิบของจุดสูงสุดด้วยซ้ำ”

อู๋เป่ย ：“ถึงแม้จะแค่หนึ่งในสิบ แต่ก็ใช่ว่าผู้แข็งแกร่งทั่วไปจะสามารถเทียบได้ ผู้อาวุโสชีเป่า น่าจะมีชายผู้แข็งแกร่งแห่งยุคเช่นท่านหลายคนที่ถือกำเนิดจากพืชพรรณใช่ไหม?”

น้ำเต้าชีเป่า ：“จำนวนไม่มากเท่าสิ่งมีชีวิตอื่น แต่ก็สามารถคิดเป็นประมาณสิบเปอร์เซ็นต์”

“ถ้าเช่นนั้น เทพวิลโลว์ บรรพบุรุษโสม บรรพบุรุษลูกท้อต่างก็เป็นผู้แข็งแกร่งแห่งยุคนี้เหรอ?”

น้ำเต้าชีเป่าพยักหน้าเล็กน้อย ：“ถูกต้อง ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดคือเทพวิลโลว์ ซึ่งอยู่มาห้ายุคแล้ว บรรพบุรุษโสมและบรรพบุรุษลูกท้อ ต่างก็อยู่มาสามถึงสี่ยุคแล้วเช่นกัน”

อู๋เป่ย ：“ผู้อาวุโสเสินหนงสามารถรวบรวมผู้อาวุโสทั้งหมดไว้ที่นี่ได้ ดังนั้นความแข็งแกร่งของเขาย่อมไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน”

น้ำเต้าชีเป่า ：“แน่นอนอยู่แล้ว เขาเป็นผู้แข็งแกร่งระดับจักรพรรดิผู้เที่ยงแท้ และได้บรรลุขั้นพื้นฐานแห่งนี้ ใช่แล้ว หลังจากพบปะผู้คนเหล่านั้นแล้ว เจ้าลองไปเดินเล่นที่ถ้ำเสินหนง บางทีอาจจะได้บางสิ่งบางอย่าง”

ดวงตาทั้งคู่ของอู๋เป่ยเป็นประกาย ：“ถ้ำเสินหนง?”

น้ำเต้าชีเป่า ：“ก่อนหน้านั้นเสินหนงเคยฝึกตนอยู่ในนั้นมาระยะหนึ่ง แต่พื้นที่ภายในนั้นลึกลับมาก และไม่เคยมีใครเปิดมันได้ คุณสมบัติเช่นเจ้า บางทีอาจจะสามารถเปิดห้วงเวลาของเสินหนงได้”

อู๋เป่ยพูดว่า ：“ขอบคุณผู้อาวุโสที่ชี้แนะ”

หลังจากพูดคุยกันสักพัก ก็ได้ให้หินศักดิ์สิทธิ์ไว้จำนวนหนึ่ง จากนั้นอู๋เป่ยก็ไปหาเทพวิลโลว์

เดินไปข้างหน้าสักพัก ก็พบว่ามีห้วงเวลาจำนวนมากปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า และไอวิญญาณนับพันก็หล่นลงมา ทำให้เกิดประโยชน์แก่วัตถุดิบยาในบริเวณนี้ แม้แต่ต้นหญ้าธรรมดาทั่วไป ก็วิวัฒนาการและกลายเป็นหญ้าเซียน

ไท่ฮวาเต้าจุนรู้สึกประหลาดใจ ：“เทพวิลโลว์ท่านนี้ทรงพลังมาก เขาสื่อสารกับห้วงเวลาที่มากกว่าหนึ่งห้วงเวลา！”

เทพวิลโลว์ ：“ป้าหลิวขอมอบกิ่งหลิวหนึ่งกิ่งให้เจ้า ด้วยกิ่งหลิวนี้ เจ้าสามารถเอาชนะเทพเจ้าและปีศาจทั้งเก้าที่อยู่เบื้องบน และยมโลกที่อยู่ด้านล่าง หากเจ้าพบเจอวิญญาณชั่วร้ายและเวทปีศาจนอกรีต เพียงแค่เจ้าโบกมันเบาๆเท่านั้น ก็สามารถทำให้ดวงวิญญาณของพวกมันแตกสลาย”

อู๋เป่ยดีใจมากและพูดว่า ：“ป้าหลิว นี่มันล้ำค่าเกินไป”

ป้าหลิวยิ้มและพูดว่า ：“ข้าไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้ชั่วคราว เจ้าเป็นสหายคนแรกที่ข้าได้รู้จักในยุคนี้ เจ้าช่วยข้า ข้าก็ย่อมต้องช่วยเจ้าเช่นกัน”

อู๋เป่ย ：“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ซวนเป่ยก็จะขอรับไว้”

เขายังแนะนำหลิวหนิงตันให้เทพวิลโลว์อีกด้วยว่า ：“หญิงสาวคนนี้มีร่างกายที่ดีมาก ถ้ามีลูกกับซวนเป่ย จะต้องเป็นผู้สูงศักดิ์ของเผ่าพันธุ์มนุษย์อย่างแน่นอน”

อู๋เป่ยตกตะลึง และหลิวหนิงตันเองก็หน้าแดงเช่นกัน ：“ผู้อาวุโส โปรดหยุดล้อเล่นได้แล้ว”

เทพวิลโลว์ ：“ข้าไม่ได้ล้อเล่น ข้าแค่พูดความจริง พวกเจ้าไปคิดทบทวนกันเอง”

อู๋เป่ยกระแอมและพูดว่า ：“ป้าหลิว ท่านเก็บหินศักดิ์สิทธิ์เหล่านี้ไว้ใช้ ข้าจะไปเยี่ยมเยียนบรรพบุรุษโสมและบรรพบุรุษลูกท้อก่อน”

เทพวิลโลว์รู้ว่าเขาเขินอาย ยิ้มและพูดว่า ：“เอาล่ะ ซวนเป่ยเจ้าไปเถอะ ข้าได้ทักทายพวกเขาไว้แล้ว”

หลังจากผ่านอาณาเขตของเทพวิลโลว์แล้ว เห็นได้ชัดว่ายาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณแตกต่างจากครั้งก่อน อายุวัฒนะแห่งวิญญาณที่ทำจากผลไม้นั้นเยอะมาก

“เจ้าหลานชาย เจ้ามาแล้วเหรอ?”

ทันใดนั้น ก็มีเสียงของชายชราดังขึ้น

อู๋เป่ยตกตะลึง ：“ผู้อาวุโสคือ?”

เสียงนั้นพูดว่า ：“ข้าคือบรรพบุรุษลูกท้อไง ข้าดูกลิ่นอายบนตัวเจ้าแล้วน่าจะเคยได้พบกับบรรพบุรุษแอปริคอทใช่ไหม?”

อู๋เป่ยพยักหน้า ：“ข้าเคยได้พบกับบรรพบุรุษแอปริคอทจริงๆ ผู้อาวุโสบรรพบุรุษลูกท้อรู้จักบรรพบุรุษแอปริคอทหรือไม่?”