ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1817

หลังจากออกจากตระกูลอวี่แล้ว หงหลิง ก็อารมณ์ไม่ดี เธอเงียบและเดินไปข้างหน้าด้วยความเงียบ

อู๋เป่ยพูดอย่างอบอุ่นว่า “หงหลิง เราแค่มาดูพ่อแท้ๆ ของเธอ ทุกอย่างยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ไม่ต้องเสียใจ”

หงหลิงส่ายหัว “ฉันไม่ได้เศร้าหรอก แค่ผิดหวังนิดหน่อย ตอนเด็กๆ ฉันมักจะจินตนาการว่าพ่อของฉันเป็นคนซื่อสัตย์ มีความรักใคร่ แต่เมื่อฉันเห็นเขาจริงๆ ฉันตระหนักได้ว่าจินตนาการก็เป็นเพียงจินตนาการเท่านั้น”

อู๋เป่ยลูบหัวแล้วพูดว่า “ยังมีฉันเป็นพี่ใหญ่ไม่ใช่เหรอ? ไป เรากลับกันเถอะ”

หงหลิงเหลือบมองไปที่ถนนข้างหน้าเธอแล้วพูดว่า "พี่ใหญ่ ตอนนี้เราก็มาถึงแล้ว ก็ไปเดินเล่นในเมืองฮุ่ยเทียนกันเถอะ"

อู๋เป่ยพยักหน้า: "ได้ พี่ใหญ่จะพาเธอไปเดินดูรอบๆ เมือง"

ทั้งสองฝั่งถนนคนส่วนใหญ่เป็นหอศิลป์ คนส่วนใหญ่เป็นคนนอกและมาเพียงเพื่อซื้อภาพวาด

อู๋เป่ยไม่สนใจการวาดภาพเลย แต่เมื่อเดินผ่านหอศิลป์ จู่ๆ เขาก็หยุดและพูดกับหงหลิง ว่า "เข้าไปดูกันเถอะ"

ในหอศิลป์มีแขกสิบกว่าคนกำลังเลือกภาพวาด อู๋เป่ยมองดูคร่าวๆ ก็พบว่าภาพวาดเหล่านี้ดีกว่าภาพวาดในยุคโลกปัจจุบันหลายร้อยเท่า ผลงานไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกัน

เถ้าแก่เนี้ยของหอศิลป์เป็นหญิงสาวที่มีรูปร่างหน้าตาสวยงามและอารมณ์ดี เธอสวมกระโปรงสีม่วง และพูดว่า “คุณลูกค้าคะ คุณอยากดูภาพวาดอะไรคะ?”

อู๋เป่ยพูดว่า: "ฉันแค่มาดูๆ มีงานเขียนพู่กันและภาพวาดของศิลปินชื่อดังบ้างไหม?"

เถ้าแก่เนี้ยพยักหน้า: "มีค่ะ เชิญขึ้นไปชั้นสอง"

เมื่ออู๋เป่ยมาถึง เขาพบว่าที่นี่มีภาพวาดน้อยลงมาก และมีลูกค้าเพียงไม่กี่รายเท่านั้น ในไม่ช้าเขาก็สังเกตเห็นว่าภาพวาดม้วนที่วางอยู่บนโต๊ะดูเหมือนจะไม่ได้รับการสนใจ

เขาดูภาพเขียนหลายภาพและสุดท้ายก็เลือกภาพเขียนทิวทัศน์สองภาพ ผู้แต่งภาพเขียนล้วนเป็นบุคคลมีชื่อในโลกแห่งภาพวาดร่วมสมัย และเขายังเลือกภาพเหมือนสองภาพด้วย

หลังจากเลือกภาพวาดแล้ว เขาก็พูดว่า "เถ้าแก่เนี้ย ขอดูรูปนั้นหน่อยได้ไหม"

เถ้าแก่เนี้ยบอกว่า "แน่นอนค่ะ"